Læknablaðið - 01.12.1942, Blaðsíða 35

LÆKNABLAÐIÐ
109
gat ekki frá því íariö fyr en yfir
lykí. Ég dældi i þaö coramin (í
æöar og vööva) á 1 tíma fresti
fyrst um sinn og hafði skammta
stóra, 2 amp. á 2 ccm. í einu og
einnig gaf ég því cardiazol (1
ccm.) á 2ja tíma fresti. Kl. 1 %
var andardráttur lélegur og puls
óteljanlégur og geröi ég á barninu
lifgunartilraunir. Varö andardrátr-
urinn betri á eftir, en mókið var
mjög djúpt og engir reflexar. KL
9 um kvöldiö virtist drenghnokk-
inn í andarslitrunum, mikil brjóst
hrygla, svo freyddi úr munrii og
nefi, andardráttur mjög slitróttur,
líkaminn kaldur og náfölur, æðin
óteljanleg og hjartaö aö gefast
upp. Gaf ég því þá 5 ccm. af cora-
min í æö og vöðva, fór síðan með
þaö niður í baðker með heitu vatni.
gaf þvi kalt steypubaö á milli og
gerði á því lífgunartilraunir. Fór
barnið að súpa hveljur og ósköpin
öll af t'roðu komu úr vitum þess.
Fór nú útlit þess að breytast og
blóð aö streyma um líkama þess.
Ég var klukkustund með barnið i
liaðkerinu, og hefi ég sjaldan séð
meiri stakkaskifti. Það andaði nú
eðlilega, hryglan hvarf með öllu og
hjartastarfsemi varð betri. Ég néri
það siðast vel með þurru hand-
klæði og fór með það i rúmið.
Barnið lá í djúpu svefnmóki alla
nóttina og næsta dag, en andaði
vel, fór að losa svefn og hreyfa
sig aðfaranótt hins 24. april, meö
morgninum fór það meir og meir
að losa svefn og vaknaði; var því
gefin nýmjólk og drakk það hana.
Annars hafði ég gefið því drúfu-
sykur (5%) og saltvatn í enda-
þarm daginn áður. Það svaf mikið
þann dag (24. apríl), en um kvöld-
ið glaðvaknaði það og var furðan-
lega hresst í In-agði.
Héðan fór það síðla' dags 25.
apríl, og virtist þá úr allri hættu
og reyndist svo, því það náði sér
furðu fljótt. Drengurinn var ó-
styrkur í fótum og riðaði i göngu-
lagi fyrst á eftir.
Líklega eru þess fá dæmi, að
börn á þessum aldri lifi svona eitr-
un af, og væri fróðlegt að heyra,
ef læknar vissu þess dæmi.
Ég held að stóru coramin
skannntarnir, lífgunartilraunirnar
og köldu steypurnar hafi bjargað
drengnuin.
Konu mjrini voru send ljóðmæli
Grims Thormsens að gjöf frá nafna
og fóstra barnsins á sumardaginn
fyrsta 1935 og framan á þau ritað
eftirfarandi erindi, ort af honum:
Það er ljúft að þiggja og þakka,
þeim, sem gefa og vita ei af;
leynist flest um lítinn ,,krakka“,
er leggur út á dauðans haf.
En englar barnsins hljóðir hlakka
og hjálpina launa þeim, sem gaf.
Ég tók Grím áðan, sá erindið og
ryfjaðist þá sagan upp um barn-
ið, s:m tók sonmifenið, og má
Læknalilaðið halda henni til haga,
ef það kærir sig um.
Vestmannaeyjum, 17. nóv. 1942.
Ól. Ó. Lárusson.