Læknablaðið - 01.10.1946, Blaðsíða 35

L Æ KNABLAÐIÐ
Mi
þvingaðir til þess að gefa afslátt á
borgun fyrir verk þeirra og það
svo um munar. Skal hér nefnt eitt
dæmi til skýringar: Samkvæmt
gjaldskrá liéraðslækna ber þeim 2
krónur fyrir viðtal með einfaldri
rannsókn eða samkvæmt núgildandi
ákvæðum frá 1. marz 1943 4 krónur.
En ef þessar tvær krónur væru
reiknaðar með réttri grunnkaups-
Iiækkun og núverandi verðlagsupp-
bót, þá ættu þeir að fá rúmar 8
krónur. Afsláttur þeirra frá gjald-
skrá sem héldi sér við sannvirði er
því meira en 50%. Á þessu sjá allir,
sem með sanngirni vilja á málið
líta, að ekki er liægt að ætlast til
meiri afsláttar af hendi héraðs-
læknanna, og að allt öðru máli var
að gegna, meðan gjaldskrárgreiðsl-
urnar voru í sannvirði.
Afsláttur á lyfjum frá lyfjaskrár-
verði lijá þeim héraðslæknum, sem
lyfjasölu verða að liafa, getur ekki
komið til mála á þessum timum. Á
lyfjasölu héraðslækna er alla jafna
lítill hagnaður og nú á timum er
lyfjaverð oft svo reikult að vel þarf
að vera á verði svo ekki verði tap
á lyfjasölunni, þó enginn afsláttur
sé gefinn.
Þá niá benda á það í þessu sam-
bandi að ekki má ætlast til þess að
ríkisstyrktum samtökum sé ætlað
að vera styrkþegar lijá læknum,
heldur sé tilgangurinn sá að gera
þátttakendum auðveldara um að
greiða óhjákvæmilegan veikinda-
kostnað og þá einnig liina auðvirði-
legu þóknun fyrir læknisverkin.
Loks skal það tekið fram að þar
sem gert er og gera verður ráð fyr-
ir að sjúkrasamlögin borgi læknun-
um aðeins með löngu millibili, senni-
lega á ársfjórðungs- eða misseris-
fresti, þá telja margir héraðslækn-
ar, að það fyrirkomulag krefjist
meira skrifstofuhalds lijá þeim held-
ur en ef við staðgreiðslur væri að
eiga, einkum þar scm allt bókhald
bæði að þvi er snertir læknisverk
og lyfjasölu, verður að vera mjög
nákvæmt um alla smámuni, svo
ekki verði aðfundið eða véfengt og
Tryggingarstofnunin geti jafnan
fengið nákvæmar skýringar á hverju
smáatriði, ef sjúkrasamlögin leita
álits hennar um læknisreikningana.
Það væri því engin ósanngirni þó
liéraðslæknar færu þess á leit, að
sjúkrasamlögin greiddu þeim auk-
reitis nokkurn styrk til skrifstofu-
halds.
Hér að framan hafa nú verið færð
rök fyrir þvi að það er síður en
svo sanngjarnt, né liægt að ætlast
til þess, að héraðslæknar gefi af-
slátt af verkum sínum eða löggiltu
lyfjaverði.
Stjórn Læknafélags íslands lýsir
sig þvi yfirleitt ósamþykka slíkum
samningum og mun ekki staðfesta
þá (sbr. 9. gr. félagslaganna), nema
hún sannfærist um að sérstakar á-
stæður séu fyrir hendi.
Hún vill þó ekki binda svo liend-
ur héraðslæknanna, að þeir ekki
megi vera sjálfráðir um að gcfa lít-
ilsháttar afslátt af borgun fyrir
læknisverk t. d. 5%, ekki sízt, ef
einhver fríðindi koma á móti eða
þeir telja einliverjar sérstakar á-
stæður fyrir liendi.
Skal þá sjálft samningsuppkast
Tryggingarstofnunarinnar tekið til
athugunar, hverjar breytingar ým-
ist eru nauðsynlegar, æskilegar eða
geta komið til mála.
1. Við 1. gr. liefur stjórn L. f. ekk-
ert sérstakt að athuga en vill að-
eins benda á það, að auðvitað get-
ur einnig komið til mála að semja
um læknislijálp í sjúkrahúsum,
ef þannig stendur á.
2. Við 2. gr. Rétt er að síðari sctn-
ing greinarinnar falli burtu.
Það er ástæðulaust að ætlast
til þess að héraðslæknar vaki yf-