Læknablaðið - 01.04.1953, Blaðsíða 34

124
LÆKNABLAÐ1L
t
ÓLAFUR THORLACIUS
IiéraðslækHir
F. 11. marz 1869, d. 28. febr. 1953.
Fyrstu minningar mínar um
Ólaf lækni Thorlacius eru frá
því er ég var svo litill, aö ég
vissi ekki að annar læknir væri
til. Bróðir minn liafði stungizt
á hausinn ofan af háum klelti.
Stór skurður var á enninu, nef-
ið lá úti á kinn, og það blæddi
ósköpin öll. I barnsminni mínu
er þetta eins og heimurinn væri
að farast. Sent var til læknis-
ins í ofhoði, og hann kom fljótt.
Ennið var saumað saman og
nefinu tyllt á sinn stað. Ekki
man ég samt eftir læknisað-
gerðinni, hef sennilega verið
látinn útfyrir á meðan, en ég
man eftir því, að það var hleg-
ið mikið vfir kaffinu, og ég
man líka, að mér fannst lækn-
irinn undrafínn.
Þetta liefur sjálfsagt ekki
verið erfið aðgerð fvrir lækn-
inn, en mér finnst það gæti
verið sýnishorn af læknisstörf-
um Ólafs. Hann brá alltaf
fljótt við, gerði verkin svo
vandlega sem hann gat, og á
eftir fyllti hann lieimilið kát-
ínu og gleði, svo að allar á-
hyggjur ruku út í veður og
vind. í þessu tilfelli gekk hann
svo vel frá nefinu, að hezt gæti
ég trúað að sá, sem nefið skap-
aði, væri ánægður með eftir-
líkingu Ólafs af frumsmíðinni.
Mestöllum starfsdegi sínum
eyddi Ólafur Thorlacius í
Berufjarðar læknishéraði. —
Leiðin til sjúklinganna lá ann-
að hvort inn fyrir langa firði,
á hesthaki, eða yfir'þá á róðr-
arbátkænu, og því næst gang-
andi yfir fjöllin eða út fyrir
þau, eftir færð og veðri. Aldrei
heyrði ég talað um, að Ólafur
hikaði við að fara út í bátinn,
ef fjörðurinn var á annað borð
talinn fær.