Læknablaðið - 01.04.1953, Side 35

LÆKNABLAÐIÐ
125
Tímum saman varð hann
enn fremur að sinna læknis-
störfum í nærliggjandi liéruð-
um. Náði starfssvið hans þá
frá Stöðvarfirði til Öræfa, en
það er vegalengd, sem svarar
til leiðarinnar héðan til Stykk-
ishóhns. Á þessari leið er yfir
að fara margar stórár og fljót,
svo sem Jökulsá í Lóni og
Hornafjarðarfljót. Allt þá ó-
brúað.
Aðstæður til læknisverka
voru auðvitað svijjaðar og í
öðrum héruðum á þessum ár-
um. Engin sjúkrahús né
sjúkrahjálp. Læknirinn varð
að treysta algerlega á sjálfan
sig. Samt leysti Ólafur oft af
hendi vandasamar liandlækn-
isaðgerðir, t. d. skar hann
marga upp við sullaveiki, sem
þá var algeng á þessum slóð-
um. Til þess var tekið, hve vel
Ólafi heppnaðist fæðingar-
hjálp, og mun bjartsýni hans
og léttlyndi liafa komið þar
að góðum notum. Meðalalækn-
ir þótti hann góður, las enda
mikið og fylgdist með fram-
þróun læknisfræðinnar.
Ólafur Thorlacius var mað-
ur fríður sinum, meðalhár,
grannvaxinn, beinvaxinn og
bar höfuðið Iiátt. Hreyfingarn-
ar voru léttar og fjaðurmagn-
aðar. Fyrirmannlegur í fasi og
vel máli farinn. Alvarlegur og
einbeittur, þegar við átti, en
svo grunnt á gleðinni að alltaf
gat upp úr soðið. Hláturinn
var svo dillandi glaður, að allir
nærstaddir urðu að hlæja með.
Svona var Ólafur fram i and-
látið, þrátt fyrir ástvinamissi
og sjúkdómsþrautir. Þegar af
honum bráði á banasænginni
voru enn gamanyrði á vörum
hans.
Til gamans set ég hér eina
af kímnisögum Ólafs.
A Búlandsnesi var gamall
maður og elliær. Einhverju
sinni kastaði hann sér út um
glugga á efri hæð niður á stein-
stétt. Svo heppilega fór þó, að
hann meiddist ekki mikið.
„Hvert varstu að fara?“
spurði Ólafur. „Ég ætlaði til
helvítis.“ „Hvað ætlaðirðu að
gera þangað, ekkert pláss er
þar fyrir þig.“ — „Nú, — þeir
hljóta að bvggja mennirnir,"
sagði sá gamli, eftir dálitla um-
hugsun.
Ólafi lækni var flest til lista
lagt. Stærðfræðingur var hann
ágætur, og rithönd hans var
svo stílhrein að af bar. A skóla-
árunum lék hann í skólaleik,
og hafði leikur hans vakið at-
hygli, enda var persónan og
skapgerðin slík að prýða mætti
hvern leikara. Söngrödd hafði
Ólafur góða, hreimfagran barv-
ton, sem hann beitti vel.
Einu sinni, er ég var stadd-
ur á Búlandsnesi, sem oftar,
bar þar að garði góðan söng-
mann. Að afstöðnum góðgerð-
um hófu þeir tvísöng, eins og
samæfðir væru, sungu Glunta,