Læknablaðið - 01.05.1957, Qupperneq 36

22
LÆKNABLAÐIl;
drungalegir fyrstu dagana, en
það hvarf líka. Af þeim sem
fengu allra stærstu skammt-
ana, það voru 13 sjúkl., sem
fengu 2 gm. á dag, kom fram
mikill drungi hjá 4, mál-tregða
og vottaði fvrir riðu (ataxi),
en þau einkenni hurfu, er
skammturinn var minnkaður.
í marz 1954 skrifa 4 banda-
riskir læknar í J. A. M. A. um
verkanir Mysolins, eða Primi-
dons, eins og þeir kalla það.
Þeir prófuðu það á 121 sjúkh,
en einhverra hluta vegna, sem
jieir geta ekki um, gátu þeir
ekki fylgt eftir athugunum
nema hjá 72 sjúkl. i 1—18 mán-
uði. Var þessu nvja lyfi bætt
ofan á önnur lyf, sem þeir
höfðu fyrir og án jæss að full-
nægjandi verkun fengist. Köst
hurfu þá alveg hjá 7 sjúkl.
(10%) fækkaði stórlega hjá 31
(43%) en óbreytt hjá 34 sjúkl.
(47%). Bezt verkun var á
grand mal og psykomotor epi-
lepsi og nokkuð góð á fokal
epilepsi, en í þeim liópi voru
færri sjúld. en svo, að þeir vilji
slá nokkru föstu um það. —
Skannntarnir af M)'solini voru
frá 0,25—2 gm. á dag. Skal enn
á jmð bent, að enda þótl þess-
ir sjúkl. liefðu önnur lyf með
])essu nýja, rýrir það ekki á-
gæti þess, því verkanir aí' þeim
voru ónógar; bendir það einn-
ig til þess að þessi hópur hafi
verið erfiðari til lyfjameðferð-
ar en í meðallagi.
Einhverj ar aukaverkanir
komu fram hjá 82% þessara
sjúkl., en engar þeirra alvar-
legar og alls engar alvarlegar
eiturverkanir sáust. Höfgi kom
fram lijá 54 sjúkl., riða hjá 18.
Hætta varð við Mysolin hjá 25
sjúkl. vegna óþægilegra auka-
verkana. Hjá 18 sjúkl. hurfu
jæssi einkenni eða minnkuðu
verulega, ef minnkaður var
skannnturinn af þeim lyfjum',
sem þeir höfðu fyrir (fenemal,
prominal, mesantoin). Einn
sjúkl. reyndi að fremja sjálfs-
morð með því að taka 25 töflur
af Mysolin í einu (það eru 6,25
g.), en jiað skeði ekki annað en
að hann svaf jmngum svefni
í 4—5 kist. Ekki þurfti að gera
neitt sérstakt til þess að vekja
hann.
Vafalaust eru ýms lyf enn
ótalin, því „tala þeirra er
legio“, en þetta munu v-era þau
lrelztu, sem nú eru notuð og
þau, sem heztur árangur þykir
nást með.
En meðferð flogaveiki verð-
ur ef vel á að vera að vera um
leið meðferð flogaveikra. Það
liggur í augum uppi, að það er
ekki lílið, sem lagt er á þann
sjúkl., sem hefur epilepsi. Það
er nógu erfitt að eiga krampa-
flog yfir höfði sér og fá þau,
hvort sem það er oftar eða
sjaldnar og það gerir auðvit-
að þeim einstaklingi eðlilega
aðlögun við umhverfið og þjóð-
félagið erfiðari. En hitt skap-