Læknablaðið - 01.12.1957, Qupperneq 28

122
LÆKNABLAÐIÐ
A
9 mynd. Sjá síðai
os. Eftir aðgerð fékk hún 50
mg. í vöðva á 3 klst. fresti
fyrsta sólarhringinn, 4 stnnda
fresti annan sólarhringinn, og
næstu daga til skiptis í inn-
spýtingum og töflum alls 300
mg. á dag, en síðan einvörð-
ungu töflur og smáminnkandi
skammt, lengi vel þrjár töflur
á dag og síðar tvær eða 50 mg.
og virðist það nægilegur við-
haldsskammtur.
Það er skemmst af þessum
sjúklingi að segja, að aðgerð-
in virtist ekki hafa nein á-
luif á æxlisvöxtinn. Við því
iiefði líka sjálfsagt mátt búast
eftir vefjarannsókninni að
dæma. Bjúgurinn í handleggn-
um minnkaði ekki og' óx
kannske ekki heldur að mun,
en eillaþrotinn utan á hálsin-
um magnaðist dag frá degi og
hnútarnir á brjóstveggnum
B
i sjúkrasöguna.
stækkuðu, þó ekki fyrstu 4—6
vikurnar eftir aðgerð. Konan
andaðist 25. maí, 77 dögum
eftir seinni aðgerðina. Undir
lokin varð henni mjög þnngt
um andardrátt, sennilega
vegna þrýstings á larynx eða
trachea, en hún dó tiltölnlega
skyndilega, hafði ráð og rænu
til hins síðasía og þurfti mjög
iítið af deyfilyfjum.
2. Um miðjan júlímánuð 1957
var mín leitað vegna 78 ára
gamallar konu, sem hafði haft
smástækkandi hnút í vinstra
hrjósti á annað ár. Ofan og
innanvert við geirvörtuna var
grjóthart æxii á sjtærð við
sílrónu, og lniðin yfir því mjög
tekin að þynnast, en framan
tii i holhendinni var annað æxl-
isþykkni mikium mun stærra,
lá dýpra og var lítt eða ekki