Læknablaðið - 01.09.1963, Qupperneq 59

LÆKNABLAÐIÐ
125
með sér. Og nú bregður hann
vana íslenzkra lækna, hann fer
ekki til Danmerkur. Hún verður
aðeins viðkomustaður á leiðinni
til Berlínar, og þar og í Edin-
l)org i Skotlandi dveljast þau
lijónin svo um veturinn og
koma aftur heim til íslands í
júni 1892.
Og nú á að fara að vinna ævi-
starfið. Ákveðið hafði verið, að
hannfengi héraðslæknisembætt-
ið í Vopnafirði, en þangað fór
hann aldrei, því að um þetta
leyti losnaði liéraðslæknisemb-
ættið í Skagafirði, og þar var
liann skipaður héraðslæknir 11.
júlí 1892. Hann sat á Sauðár-
króki. Það mun hafa orðið upp-
lit á Sauðkræklingum og öðrum
Skagfirðingum að fá nú glæsi-
legan, hámenntaðan háskóla-
kandidat sem héraðslækni, er
auk þess har af, hvað snyrti-
mennsku snerti. Vinur minn
Gunnlaugur Claessen, sem þá
var strákur á 11. ári á Krókn-
um, sagði mér, að sér liefði oft
orðið starsýnt á nýja lækninn
og þá sérstaklega á brotið í hux-
unum hans. Slikt sást ekki á
hverjum degi þar um slóðir.
Nú var tekið til við lækning-
arnar, og þær voru ekki allar
venjulegar lækningar: viðtöl,
vitjanir og meðalasala. Farið
var að gera uppskurði á Sauð-
árkróki, og þeir tókust vel. Þetta
var heppinn læknir. Og læknis-
frúin stóð við lilið manns síns
og aðstoðaði hann við uppskurð-
ina. Svo varð það og framvegis,
einnig eftir að þau fluttust til
Revkjavíkur. Þá fékk Guð-
mundur Magnússon auðvitað
aðra lækna til aðstoðar, en oft-
ast var þó frú Katrín viðstödd,
jafnvel fram á seinustu ár, eink-
um ef eitthvað vandasamt var
á ferðinni.
Guðmundur Magnússon
komst fljótt í mikið álit í Skaga-
firði og ekki eingöngu þar,
hróður lians harst um allt land-
ið. En Skagfirðingum átli ekki
að haldast lengi á þessum lækni,
forlögin tóku i taumana.
A aðfangadag jóla 1893 dó
Tómas Hallgrímsson, kennari
við Læknaskólann, aðeins 51
órs gamall. Öllum þótti Guð-
mundur Magnússon sjálfkjör-
inn, þegar kennaraembætti losn-
aði við Læknaskólann, enda var
liann skipaður þar kennari 30.
maí 1894. Loks var hann þá
kominn á sína réttu hillu og
þó vonum fyrr, þar sem liann
var aðeins á 31. aldursári. Það
yrði ekki talinn hár aldur nú,
þegar sezt væri í slíkan kenn-
arastól, en nú er öldin önnur
og aðrar aðstæður. Nú sérhæfa
menn sig á þröngum sviðum,
en gömlu kennararnir þurftu
helzt að vera alhliða og færir
í flestan sjó.
Tómas Hallgrímsson hafði
frá upphafi Læknaskólans
kennt lyflæknisfræði, almenna
sjúkdómafræði og réttarlæknis-
fræði og verið þar að auki að-