Læknablaðið - 01.09.1963, Qupperneq 60

126
LÆ K N A B L A Ð 1 i)
stoðarlæknir við spítalann.
Sennilega hefur verið ætlazt til
þess, að Guðmundur Magnús-
son kenndi sömu fræðigreinar
og Tómas hafði gert, en Schier-
beck landlæknir og forstöðu-
maður Læknaskólans, hafði
kennt handlæknisfræði og líf-
eðlisfræði. Nú vildi svo til, að
næsta ár, 5. júlí 1895, var Schier-
heck skipaður stiftslæknir á
Norður-Sjálandi í Danmörku og
fluttist þangað, svo aðfrá haust-
inu 1895 hefur Guðmundur á-
reiðanlega kennt handlæknis-
fræði, ef ekki fyrr, og auk þess
almenna sjúkdómafræði og lif-
eðlisfræði. Þær námsgreinar
kenndi hann síðan, þangað til
Gunnlaugur Claessen tók við
lifeðlisfræðinni, sér þvert um
geð, en Röntgenstofnunin heyrði
þá undir Iláskólann, og þótti
sjálfsagt, að forstöðumaður
hennar hælti líka á sig kennslu.
í ársbyrjun 1917 losnaði Guð-
mundur Magnússon svo við al-
mennu sjúkdómafræðina, þeg-
ar Stefán Jónsson var skipað-
ur dósent við læknadeild Há-
skólans.
Öllum her saman um það, að
Guðmundur Magnússon hafi
verið afhurðakennari, enda var
samband hans og lærisveinanna
löngum miklu nánara en geng-
ur og gerist við svipaðar stofn-
anir annars staðar. Ilann var
skýr og ákveðinn i kennslu sinni
og hafði lag á því að vekja
fróðleiksfýsn nemendanna og'
löngun til þess að skilja það,
sem þeir sáu og lásu, enda
heimtaði hann skýr svör og
hafði megnustu óbeit á öllum
þokukenndum vaðli og mælgi.
Ég var aldrei sjálfur nemandi
hans, en í þessu sambandi tek
ég hér upp kafla úr grein um
Guðmund Magnússon í Lækna-
hlaðinu árið 1919, í tilefni af
25 ára kennsluafmæli hans:
„Þegar læknanemendurnir
komu fvrst i læknaskólann úr
latínuskólanum, fanst þeim sem
þeir kæmu inn í alveg nýj-
an lieim. Þar ríkti sem sé alt
annar andi en þeir höfðu átl
að venjast. G. M. var þeim ekki
að eins sem kennari, heldur al-
veg eins sem nærgætinn sam-
verkamaður, eða öllu heldur
sem umhyggjusamur, góður
vinur. Honum var vissulega
ekki nóg að gera að eins skyldu
sína, heldur revndi hann æfin-
lega lil þess, að liafa sí og æ
vekjandi áhrif á læi'isveina sina.
Það má óhætt telja G. M. með
hinum lánghestu kennurum
þessa lands, og her margt lil
Jæss. Hann hefir l. d. eitthverl
kynjalag á því að komasl æfin-
lega að því, hvar lærisveinar
hans eru veikir á svellinu, og
veita þeim þá rækilegustu
fræðslu í þeim atriðum, sem
þeim er hættast við að leggja
minni rækt við en skyldi.
Annar kennarahæfileiki G. M.
er sá, Iivað liann getur verið
mildur við þekkingarskorl læri-