Læknablaðið - 01.09.1963, Side 66

130
LÆKNABLAÐIÐ
duldist ekki, að þar fór enginn
meðalmaður. Hann var kát-
ur og skemmtilegur heim að
sækja, vinur vina sinna, en gal
verið þurr á manninn við ó-
kunnuga. I greininni, sem ég
minntist á áður, stendur: „Og
maður talar ekki lengi við G. M.
án þess að fræðast um eitthvað.
Hann er altaf að fræða mann,
ef hann tekur mann tali, eða
réttara sagt, ef menn taka hann
tali. Því hann otar aldrei fram
fróðleik sínum að óþörfu. Hann
er fámáll að eðlisfari, og meira
að segja mjög fámáll, og oft
svo, að kalla mætti hann hinn
þögla.“ í afmælisritinn skrifar
Guðmundur Hannesson prófess-
or um Mannámælingar. Greinin
liefst á forspjalli í Hómersstíl,
og kemur þar í ljós, að hinn
starfsami Hannesson lagði loks
lit í mælingarnar, sem hann var
lengi húinn að hugsa um, fyrir
áeggjan hins hníffima, ráðholla
Magnússonar, sem liann í lok
forspjallsins kallar hinn hníf-
fima, spunastutta Magnússon.
Á 6. áratugnum fór heilsu
Guðmundar Magnússonar að
liraka, en alltaf stundaði hann
þó kennslu sína og læknisstörf.
Það var helzt, þegar á leið vet-
urinn, að þreytan fór að gera
vart við sig, en með vorinu
færðist nýtt líf og fjör í liann.
Hann var mikið náttúrunnar
barn og mjög vel að sér í grasa-
fræði og dýrafræði, og hafði
sérstaklega gaman af því að al-
huga fugla. Þá var það, að þau
hjónin lögðu leið sína upp í
Borgarfjörð til þess að njóta
sumarblíðunnar og veiða lax.
Guðmundur Magnússon var
mikill laxveiðimaður og hafði
yndi af þeim veiðum. Hann
veiddi aðallega i Norðurá og
í Hvítá og þá fyrir landi Staf-
holtsevjar. Þar dvöldu þau
hjónin oft lijá Jóni lækni Blön-
dal, sem var líka mikill veiði-
maður. Björn Blöndal, sonur
lians, segir, að Guðmundur
Magnússon liafi einungis veitt
á flugu. I hók sinni „Að kvöldi
dags“ segir Björn skemmtilega
frá skiptum sínum við þau Guð-
mund og frú Katrínu.
En að því kom, að sumar-
hvíldin í Borgarfirðinum varð
aðeins skammgóður vermir.
Veturinn 1921, rétt fvrir jólin,
mætti ég Guðmundi Magnús-
syni á götu, í Austurstræti. IJann
stöðvaði mig og sagði: „Nú
verðið þér að taka við.“ Ég vissi
ekki, hvaðan á mig stóð veðrið,
og varð livumsa, en þá hætti
Guðmundur við: „Ég þarf að
livíla mig og er húinn að fá
leyfi stjórnarinnar til þess að
taka mér frí í hálft ár og setja
yður i staðinn.“ Svo var það
klappað og klárt og ekki meira
um það taláð. Milli jóla og ný-
árs hringdi liann til mín og
sagði: „Nú er komið lík, og nú
þarf að prófa.“ Þá ætluðu fimm
stúdentar að ljúka embættis-
prófi i janúar og ég liafði hvorki