Læknablaðið - 01.10.1966, Qupperneq 46

212
L Æ K N A B L A Ð I í)
í lifur (necrosis centrilobularis diffusa) frá sjúklingi X, seni
dæmigerða má kalla um lifrarskemmd við bráða, meiri háttar
tetraklónnetaneitrun. 5. mynd sýnir ótvíræðar hrörnunarbreyt-
ingar af völdum tetraklórmetans í nýrnagöngum frá sjúklingi XI.
Reidenberg et al. (1964) bafa í yfirlitsgrein b'ent á, að tetra-
klórmetan sé eitt þriggja efna, er oflast valda nýrnaskemrr.d-
um í mönnum (hin tvö voru kvikasilfur og etýlenglýkól).
Fassett (1963) hélt því sömuleiðis fram í yfirlitsgrein sinni,
að við tetraklórmetaneitrun stafaði meiri liætta af nýrnaskemmd-
um en skemmd í lifur („Whilc recognizing the great advances
made in understanding the action of carbon tetrachloride on tlie
liver, it \vould seem timely to call attention of investigators to the
fact that tlie major prohlem in human poisoning is not indeed tlie
liver hut the kidney.“).
Nýrnaskemmdir eftir tetraklórmetan koma einkum fram i
göngum (shr. 5. mynd), enda þótt skemmdir í gauklum þekkist
elnnig (shr. sjúkling VI). Wieth & Jtfrgensen (1965) hafa nýlega
gert góða grein fyrir nýrnaskemmdum af völdum tetraklórmetans
og lagt áherzlu á gildi blóðhreinsunar við meðferð eitrana af völd-
um efna, er nýrnaskemmdum valda.
Heita má, að í safni okkar séu einkenni um nýrnaskemmdir
mjög áherandi (1. tafla). Fimm sjúklingar voru þannig með mikið
þvaghlæði (þvagefni í hlóði >300 mg/100 ml), og einungis í blóði
frá sjúklingi VIII var magn þvagefnis í námunda við eðlileg mörk.
Forefni voru í þvagi frá öllum sjúklingum, er rannsakaðir voru,
nema frá sjúklingi VIII, og rauð blóðkom fundust í þvagi fimm
sjúklinga.
Greinilegar breytingar voru á jónmagni í plasma allra siúkl-
inga, er rannsakaðir voru. Kióríð|mrrð var áherandi, og nokkrir
voru með natríumþurrð. I plasma hinna var natríum viðneðri mörk
þess, er eðlilegt má heita. Tveir sjúklingar, er báðir dóu (VlogXI),
voru með mjög mikla híkarbónatþurrð, er henti til sýringar
facidosis) á háu stigi. Þá var ofmagn kalíums í plasma
fiögurra af sex sjúklingum, er rannsakaðir voru. Allar þessar
hrevtingar á jónmagni má vafalítið rekja til skemmda í
nvrnagöngum. eins og fyrr er rætt um, enda þótt uppsala.
er sumir siúklingar þjáðust verulega af. hafi valdið nokkru
um þurrð á klóríði og raunar einnig á natríum. Full ástæða er
hví til hess að ætla, að nvrnaskemmdir ráði miklu urn horfur og
hata við tetraklórmctaneitranir (shr. ummæli Fassetts aðframan).