Læknablaðið - 01.04.1973, Síða 60

78
LÆKNABLAÐIÐ
Kúlubrotið, sem eins og fyr er sagt, var
5 cm. í þvermál og ca. IV2 cm. á þykkt,
þar sem það var þykkast, hafði flagað inn
milli skinnsins og höfuðbeinsins, þannig
að það hvarf, þótt ótrúlegt kunni að sýn-
ast, og átti læknirinn mjög erfitt að ná
því út og heyrði jeg ýmsa segja, að það
hefði verið jafnmikið eða meira vanda-
verk, en að taka höndina af Ólafi, enda
var allt orðið bólgið kring um kúlubrot-
ið, þegar læknirinn kom og var búinn að
eiga við Ólaf, sem mest lá á að bjarga, þar
eð hann var að mestu meðvitundarlaus af
blóðtapi. Höfuðbeinið á drengnum var
dældað, en óbrotið. Var hann um tíma
utan við sig, en varð að mestu albata síðar.
Afrek læknisins í báðum þessum tilfell-
um voru lengi í minnum höfð í Tálkna-
firði, aðallega að hann skyldi geta fram-
kvæmt allt með lítilli aðstoð og í ljelegum
húsakynnum.
Ólafur byrjaði lítið eitt að vinna vorið
eptir, reri hann til fiskjar einn á bát um
vorið. Hann bjó sjer út róðrarband, svo
ekki var að sjá annað álengdar, en að þar
væri maður með tvær hendur, svo sóttist
honum vel róðurinn. Hann dró fisk á hand-
færi og brá stúfnum fyrir, og sýndist ekki
lengur að draga fiskinn en heilhentir
menn. Einnig bjó hann sjer út kló, sem
hann festi upp á stúfinn og með aðstoð
hennar smíðaði hann bæði járn og trje,
enda var maðurinn mjög hagur.
Foringinn af „Duplaix" gaf Ólafi, þegar
hann kom til hans 100 franka í gulli, síðar
sótti Erlendur Jafetsson, sem þá var hrepp-
stjóri í Tálknafirði, um styrk til franska
ræðismannsins í Reykjavík og fyrir hjálp
hans fékk Ólafur veitingu fyrir 100 franka
styrk árlega, meðan hann lifði. Hefur sá
styrkur verið greiddur síðan, en hækkað-
ur upp í 300 franka á ári frá 1921 (1. jan.
að telja).
Jeg hef borið undir Ólaf Björnsson öll
þau atriði, sem jeg ekki mundi með fullri
vissu og kveður hann rjett frá sagt í öllum
greinum, sem hann man, er hann nú orð-
inn 79 ára og er farinn að sljófgast, en þó
ekki svo, að einstöku atriðum getur hann
sagt frá furðu skýrt.
Jeg hef skrifað þetta upp handa þjer og
þínum, ef það gæti orðið til að gleðja þig
eitthvað, þegar þú hugsar um fornar end-
urminningar og afrek.
BRÉF FRÁ SCHEVING
16. ÁGÚST 1935
Jeg þakka þér kært fyrir þínar hjart-
fólgnu og ástúðlegu heillaóskir í tilefni
af gullbrúðkaupi okkar hjónanna. Þá
þakka jeg líka fyrir þínar ítarlegu upp-
lýsingar um Lambeyrarslysið. Að þú sjálf-
ur hafðir verið með var jeg búinn að stein-
gleyma, mundi bara, að það var einhver
djarfur drengui', hugrakkur og ekki fjas-
gefinn.
Já, jeg hef gleymt mörgu, meðal annars
söginni, sem þú minntist á, — hún var
höfð til að saga t. d. fingurbein og annað
slíkt, mig minnti, að jeg hefði notað grmd-
arsög, en þar rugla jeg líklega saman öðru
svipuðu tilfelli. í Dýrafirði kól mann til
skaða á höndum, — á annari svo, að kom-
inn var þar í kolbrandur upp fyrir úlnlið
og vel það, og ekkert annað að gera en
amputatio. Jeg stóð þarna uppi verkfæra-
laus, og eptir eins dags bið og ráðslag
varð það ofan á að kútta af framhandlegg-
inn með fiskihníf, vel á lögðum og grindar-
sög, hvorttveggja snilldarlega brýnt af
Gunnari Bachmann, sem þá var á Þing-
eyri. Það er líklega þetta tilfelli, sem í
huga mínum ruglast saman við Lamb-
eyrarslysið. Sem curiosum man jeg, að
Gram sálugi agiteraði fyrir sínum fiski-
hnífum eða mælti með þeim með því að
minna á, að „ta er ta sama sort som lækn-
irinn skar hendin á manninn med.“
Vertu bless — og heilsaðu öllum þínum
kæru frá mér.
Þinn gamli vin,
D. Scheving Thorsteinsson.
N.