Læknablaðið - 01.04.1973, Blaðsíða 74

86
LÆKNABLAÐIÐ
LEYF MÉR AÐ KOMAST AÐ
Það liðu tvær eða þrjár mínútur, áður
en ég gerði mér ljóst. hvað væri á seyði.
I forstofu kvikmyndahússins var hnappur
fólks stumrandi yfir einhverju. Það hefði
getað verið dvergur, gat í gólfinu, par í
ástaleik eða einhver veikur. Með splunku-
nýtt lækningaleyfi, harla lítið notað, þok-
aðist ég hikandi nær.
Ég gægðist yfir næstu öxl. Miðaldia,
þunnhærður, kolblár maður lá á bakinu.
Við hlið hans krupu tveir menn, annar
greinilega bíóstjórinn og hinn virtist eitt-
hvað vita, hvernig ætti að bera sig að við
sjúkt fólk. Hann sneri sjúklingnum á hlið-
ina, fálmaði eftir púlsinum.
Ég herti upp hugann, gekk fram og
laut niður. „Ertu læknir?“ hvíslaði ég.
Maðurinn hristi hausinn og hrökk frá. ,.En
þú?“ Ég kinkaði kolli. Þá færði hann sig
enn fjær. Nú hafði ég tekið á mig ábyrgð-
ina. Ég þreifaði á púlsinum. Ekkert. Mað-
urinn var óskaplega blár. „Kanntu munn-
öndun?“, spurði ég upphaflega björgunar-
manninn áður en hann hyrfi alveg inn í
þvöguna.
Hann kom hikandi nær. „Já.“
„Hefurðu hringt í sjúkrabíl?“ spurði ég
bíóstjórann. Hann kinkaði kolli og leit á
úrið. „Fyrir næstum fimm mínútum.“
Ég hneppti frá veika manninum frakka,
jakka og skyrtu. Þvagan þéttist um mig í
eftirvæntingu.
Ég setti skjalatösku mannsins undir háls
hans, byrjaði að hnoða hjartað og leitaði
að hvatningarorðum handa hjálparmann-
inum, sem gekk að þeim óöfundsverða
starfa að blása lofti ofan í þessi máttvana
lungu um bláar, munnvatnsataðar varir.
Ég reyndi að hagræða skjalatöskunni þann-
ig, að höfuðið héngi í réttu horni. Innra
með mér þurfti ég að kæfa niður rödd,
sem kraíðist vitneskju um hvað dveldi
hjartasérfræðinginn og svæfingarlækninn,
og hvað hefði verið gert við súrefnið. Það
kumraði í mannkösinni af æsingi.
„Alveg rétt. Haltu áfram. Hafðu engar
áhyggjur, ég er læknir,“ sagði rödd við
hlið mér. Ég hætti í augnablik og leit við.
Ungur náungi, sem leit út eins og prófið
hans væri ennþá nýrra af nálinni en mitt,
kraup við hlið mér og brosti hvetjandi.
„Þú gerir allt, sem hægt er,“ bætti hann
við. Ég hélt áfram að hnoða. Svitalækir
söfnuðust á ennið.
Fimm mínútur liðu i viðbót. Þá birtust
aðrar tvær hendur á bringu mannsins. Ég
leit upp. Hinum megin við sjúklinginn
hafði annar fugl sprottið upp. Þessi var
líka ungur, með nýtízku þverslaufu,
klæddur stælfötum og þvílíku sjálfs-
trausti að hann hlýtur að hafa tekið það
á leigu til kvöldsins.
„Ég er læknir,“ útskýrði hann, tók að
sér hjartahnoðið og ýtti mínum höndum
burt. Hann bankaði mjúklega á bringu-
beinið, leitaði að hækkuðum bláæðar-
þrýstingi, bankaði nokkrum sinnum í við-
bót og brosti.
„Þetta er fínt,“ sagði hann, „haltu
áfram.“
„Þakka þér fyrir,“ sagði ég.
„Gefstu bara ekki upp,“ sagði náung-
inn með þverslaufuna.
Ég hafði varla hnoðað meir en einni öl-
krús út úr hjartanu, áður en þriðji góði
Samverjinn birtist. „Ég er læknastúdent,
get ég hjálpað?“
„Ég veit ekki, hér eru þegar þrír lækn-
ar, en ef þér dettur eitthvað nýtt í hug,