Læknablaðið

Árgangur

Læknablaðið - 01.04.1976, Blaðsíða 10

Læknablaðið - 01.04.1976, Blaðsíða 10
56 LÆKNABLAÐIÐ að þreifa svæðið rétt ofan og aftan við lungnarótina (hilus pulm.) áður en mið- mætisfleiðran er opnuð. Á þessu svæði finnst greinilegur titringur (thrill) þegar blóð streymir í gegnum ganginn og þar sem þessi titringur er mestur liggur gang- urinn undir. Með mikilli varkárni er gang- urinn frílagður og byrjað ósæðarmegin, en sú æð er mun sterkari en lungnaslagæðin. Aðalhættan er að fá gat á ganginn eða aðra hvora æðina, ef ekki er gætt ýtrustu varkárni og getur verið erfitt að stöðva þá blæðingu. Við höfum, notað silki No 00 í undirbindingarnar og er fyrri hnýtingin sett ósæðarmegin enda kemur blóðstraum- urinn þaðan. Fínna silki er notað í undir- stunguna. Áður en ganginum er lokað endanlega er blóðrennslið stöðvað í gegn- um hann í nokkrar mínútur og athugað. hvort nokkur sú breyting verður á ástandi sjúklings, sem gæti bent til þess að hann hefði aðra meðfædda hjartagalla eða há- þrýsting í litlu hringrásinni og blóðrennsli í gegnum ganginn væri sjúklingnum í hag. Þegar ganginum hefur verið lokað, á allur titringur að vera horfinn. Raddtaugin (n. recuri'ens) liggur rétt undir ganginum og verður að gæta þess að skadda hana ekki. Brjóstholinu er lokað með kera, sem tengdur er við sog. Kerinn er tekinn á 2.-4. degi eða þegar hættir að renna í gegnum hann blóð eða blóðvessi. Dvalartími á sjúkrahúsinu hefur verið 8-10 dagar hjá flestum þessara sjúklinga. Margir skurðlæknar kjósa fremur að taka ganginn í sundur og sauma fyrir stúf- ana, einkum ef gangurinn er mjög víður, kalkaður eða sjúklingar fullorðnir. Það telja þeir öruggara og áhættuminna en að undirbinda ganginn. í flestum aðgerðarskýrslum, sem birtar hafa verið, kemur fram, að árangur þess- ara aðgei'ða er ágætur. Þó er skui'ðdauði hjá mörgum 0.5-1% eða jafnvel þar yfir. Trippestad og Efskind birta árangur að- gerða á 686 sjúklingum (1972). Þeir undir- bundu ganginn hjá 673 sjúklinganna, en tóku hann í sundur hjá 13 þeirra. Þeir misstu 6 sjúklinga eftir aðgerðir, þ. e. a. s. skurðdauði er 1% hjá þeim. Þrír sjúkl. dóu í aðgerð, en þrír rétt á eftir. Af öðrum fylgikvillum má nefna, að 11 sjúkl. fengu eftirblæðingu, 12 lungnabólgu, 16 lömun á raddtaug (n. recurrens), 2 fengu alvar- lega hjartabilun og 4 fengu stöðvun á hjartslætti. Thromboembolia fengu 2 og 1 paraplegia. Trippestad og Efskind eftirrannsökuðu 639 sjúklinga, þ. e. a. s. 93% af þeim öll- um. Að meðaltali var liðið 8% ár frá að- gerð. Sex sjúklingar dóu á þessu tímabili, eftir útskrift af sjúkrahúsinu. Tveir þeirra dóu mjög fljótt eftir að þeir útskrifuðust (4 vikur og 3 mánuðir), annar úr hjarta- bilun, en gangurinn hafði opnasit á ný. Hinn sjúkl. dó úr blæðingu vegna sprung- ins slagæðargúlps (aneurysma a. pulm.), en gangurinn hafði einnig opnazt á ný hjá þeim sjúkl. Hinir fjórir dóu af öði’um ástæðum en hjartasjúkdómi. Hjá 156 sjúklingum eða 24% var um áframhaldandi systoliskt óhljóð að ræða. Gangurinn hafði opnast á ný hjá 20 sjúkl- ingum eða 3.1% af þeim, sem voru eftir- rannsakaðii-. Þetta er mun sjaldgæfari fylgikvilli heldur en lýst er af Gross (1952)1 og Jones (1965),3 þar sem gangur- inn opnaðist á ný hjá 20%. Trippestad og Efskind mæla því með undirbindingu sem aðalaðgerð, en taka ganginn í sundur, ef hann er mjög víður, þunnveggjaður eða kalkaður, einkum ef um fullorðna eða aldri sjúklinga er að ræða. Lucht og Söndergaard (1971 )4 gerðu eftirrannsókn á 70 sjúklingum, sem þeir höfðu gert aðgerð á vegna opins ductus á árabilinu 1953-1959. Þeir höfðu gert undirbindingu hjá 60 sjúklingum, en tóku ganginn í sundur hjá 10. Enginn þessara sjúklinga hafði teikn um það, að gangur- inn hefði opnazt á ný og mæla þeir því eðlilega með undirbindingu (sutur liga- tion), sem aðalaðgerð, en taka hann í sundur á sömu forsendum og hjá Trippe- stad og Efskind og nefndar eru hér að framan. Sjúklingum hér vegnaði yfirleitt vel eftir aðgerð og enginn þeirra hefur látizt. Ein stúlka fékk lungnabólgu, en batnaði fljótt við lyfjameðferð. Önnur fékk ígerð í skurðsárið, sem þó gréri vel að lokum. Einn sjúklingur fékk lömun á nervus re- currens, en honum batnaði alveg á fáum vikum.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78

x

Læknablaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Læknablaðið
https://timarit.is/publication/986

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.