Nýtt S.O.S. - 01.08.1959, Blaðsíða 18

18 Nýtt S O S
voru geí'nar: „Tilbúnir að i'ella efrir rá-
segiin!“
En nú var ekki lengur hægt að slaka á
kaðli á efstu ránum. Fárviðrið skall á af
mikilli skyndingu. Við.vorum í eldaklef-
anum. Það gaf talsvert á, samt voru allir
skipsljórar enn opnir. Líka kulborðsmeg-
in. Ofviðrið skall á frá stjórnborðshlið.
Og það kom mjög snöggt.
Skipið lagðist mjög snögglega á lilið-
ina. En við héldum ekki, að ástandið væri
enn verulega alvarlegt. Einn potturinn
féll niður. Við bundum liann bara fastan.
En nú tættust fyrstu seglin af ránum.
Eg veit ekki í hvaða röð þau fóru, því
ég var ekki á þilfari. Eg var í eldaklef-
anum. Við heyrðum bara þegar seglin
slógust laus. Við sáum úr eldaklefanum,
að efri rárnar brotnuðu, þá fór stór-stag-
seglið og brandaukaseglið. Það var reynt
að fella öll segl. Líka fokkuna. Einhverj-
um seglum var hægt að ná niður í fyrstu
en svo varð illviðráðanlegt að bjarga segl-
unum.
Þegar fyrstu seglin fóru, voru allir
kvaddir til starfa á þilfarinu.
Bjöllu var hringt, og það boðaði, að all-
ir skyldu koma til starfa tafarlaust. Við
vorum búnir að festa pottana eins vel og
unnt var. Og svo fór ég út á þilfar. En
þar var ekkert fyrir mig að gera. Það var
ekkert að gera, því það var ekki hægt að
slaka á efrisigluránum. Þá lét skipstjórinn
leysa skautahornin og svo fóru seglin hvert
af öðru. Brátt fór skipið að hallast mjög
mikið. Grindin yfir eldavélinni brotnaði
og pottarnr köstuðust yfir í bakborðssíð-
una. Þá gengum við frá eldunum til þess
að koma í veg fyrir sprengingu.
Síðan fórum við allir út úr eldaklefan-
um. Eg fór til skipstjórans og tilkynnti
honum, að við mundum líklega ekki geta
framreitt mat. Eg varð svo kyrr á þilfar-
inu. Fór svo upp á efri þiljur.
Búrmaðurinn var lijá loftskeytamannin-
um í klefa hans. Matsveinninn hafði
meiðst eitthvað og fór til læknisins til þess
að láta hann binda um meiðslin. Hann
hafði brennzt á fótunum. Þá lét skipstjór-
inn úrvalsliðið — í því voru engir lærling-
ar — ganga fram á skipið og skera niður
seglin, sem köstuðust ákaft til og frá. Eg
man ekki með vissu, hverjir fóru, en
herra Buschmann var einn í hópnum.
Þá var reynt að koma upp afturseglum
til þess að reyna að beita skipinu upp í
veðrið, en allt árangurslaust. Þegar séð
Varð, að ekkert varð að gert, fóru flestir
á bátaþilfarið og biðtt þess, sem koma
skyldi.
Næst gerðist það, að skipstjórinn skip-
aði öllum að setja á sig björgunarbelti.
Björgunarbátur nr. 6 losnaði og skolaði
út. Þegar allir höfðu sett á sig björgunar-
beltin, skipaði skipstjórinn, að hafa skyldi
gúmmíbátana tilbúna. Þeir voru á háþilj-
um. Einum varð náð niður. Eg held, að
það hafi verið sá litli, sem lá niðri í öðr-
um stærri. Þegar þeir voru komnir með
hann hálfa leið út á göngubrúna, hreif
stormurinn hann úr höndum þeirra. Hann
flaut meðfram bakborðssíðunni, en rak
ekki frá skipinu.
Nokkrir skipverjanna hlupu niður í
hann. En hvað hefur orðið af honum,
veit ég ekki. Þá skolaði ýmsum léttari
hlutum fyrir borð. Stiginn upp á fram-
lyftingu losnaði og skolaði út.
Sjór streymdi nú inn miðskips um loft-
rásir bakborðsmegin. Eg veit ekki, hvaða
loftrásir það voru, en ég heyrði, að sjór
streymdi einhvers staðar inn um loftrásir
bakborðsmegin. Svo var þá farið niður í
miðskipsganginn gegnum kortahúsið og