Nýtt S.O.S. - 01.08.1959, Blaðsíða 32

32 Nýtt S O S
að annað tundurskeyti gat hvenær senr
var hitt skipið.
Hann þurfti ekki annað en renna aug-
unum niður í 5. lest til að vita allt
sem hann þurfti að vita. Atlienia var
dauðadæmd. Sjórinn var kominn hátt í
skipinu og honum var ljóst að þilið inn
til 6. lestar var komið að því að gefa
eftir.
Hallinn á bakborð var bezta sönnun
þess, hve mikið flotmagn ennþá var í
skipinu. Skipið gat haldist á floti nógu
lengi til þess að hægt væri að koma öllum
bátunum út. í huganunr gerði lrann sér
leiftursnöggt hugmynd um, hvað hefði
skeð. Broti úr sekúndu eftir að spreng-
ingin varð lrafði afturhluti skipsins sokk-
ið, svo hann lá í vatnsskorpunni.
Copland leit út yfir hafið bakborðsmeg-
in. Þrátt fyrir mistrið, sem lá yfir hafinu
og rökkrið, er var að leggjast yfir, gat hann
vel greint böðul skipsins.
Hann sá þýzka kafbátinn í rúnrlega
lrálfrar sjómílu fjarlægð. Stefni hans snér-
ist í áttina til Athenia, og hann næstum
hvarf í þéttu reykskýi. Kafbáturinn virtist
liggja kyrr eða hreyfast mjög hægt. Þar
sem lrann lá til lrlés, blés vindurinn reykn-
um yfir brú hans og turn, en sanrt gat
lrann ljóslega greint hann, þó ekki svo
vel að lrann gæti greint númer hans. Hann
ályktaði, að svartur reykurinn kæmi af
því, að dieselvélarnar hefðu verið settar
í gang.
Klukkan var 19,42, og það voru liðnar
nákvænrlega þrjár mínútur, síðan tundur-
skeytið lritti.
í stóra loftskeytaklefanunr aftan við
framsigluna lagði fyrsti loftskeytamaður
frá sér jakkann, settist niður við tækin og
bjó sig undir erfiða kvöldvakt. Hann var
einn.
Neyðarskeytunr frá skipum flotans var
eingöngu svarað frá strandstöðvunum.
Næsta strandstöð nú var Valentia á suð-
vestur írlandi, og kallnrerkið var GCK.
Don komst að raun um, að Valentia var
upptekin af stríðstilkynningum, og það
leið fjórðugur stundar, þar til hann náði
í gegn nreð neyðarkall sitt: „Athenia hef-
ur orðið fyrir tundurskeyti — 56,42 norð-
ur, 14,05 vestur.“
Eftir skipun frá Cook skipstjóra, sendi
irann á eftir neyðarkall án ,,koda“, og nú
fékk irann strax svar frá norsku skipi. Það
var Knut Ah’lson, 5000 tonna olíuskip, er
var tæpar 40 sjómílur í suðvestur frá Ath-
enia.
Eftir að hafa staðfest móttöku neyðar-
kallsins, svaraði ioftskeytanraðurinn á
Knut Nelson til baka: ,,Sá gamli hér trú-
ir ekki, að þið hafið orðið fyrir tundur-
skeyti, en hann lreldur samt sem áður af
stað tii hjálpar.“
Don liélt ótrauður áfranr að senda sitt:
„SOS - VIÐ SÖKKVUM"! út í eterinn.
Síðustu leifar dagsljóssins lrurfu nú
snögglega, og Cook skipstjóra var ljóst,
lrve áríðandi það var, að geta komið vara-
ljósavélinni í gang, ef mannslíf áttu ekki
að óþörfu að glatast við tilraunir til að
koma bátununr á flot. Hann kallaði því
yfirrafvirkjann, Bennett, upp á stjórnpall
og spurði lrann, Irvort mögulegt væri að
konra varaljósavélinni í gang. Bennett
taldi, að slíkt ætti að geta tekizt.
Þegar hann var farinn lióf skipstjóri að
kalla út fyrirskipanir um sjósetningu bát-
anna.
Tæplega tíu mínútum eftir að skipið
varð lyrir tundurskeytinu, var benzínmót-
orinn, senr dreif varaljósavélina, kominn í
gang. Ljósin voru kveikt aftur, og jafn-
liiiða því senr myrkrið lagðist yfir, lrófu