Nýtt S.O.S. - 01.08.1959, Blaðsíða 22

22 Nýtt S O S
síðasta von. Piltarnir dóu nú hver af öðr-
um. Þeir liðu út af, ekki heyrðist æmta
eða skræmta í þeim.
Á þriðjudagsmorgun vorum við bara
átta eftir í bátnum. Þessa síðustu nótt sá-
um við enn mörg skip.
Þennan dag fór einn eftir annan út fyrir
borðstokkinn.
Eftir að ég hafði verið einn eftir í bátn-
um á að gizka tvær klukkustundir, sá ég
hvítmálað skip nálgast í allmikilli fjarlægð.
Þetta skip var „Absecon“ frá Bandaríkj-
unum. Einn yfirmannanna, Elmer B. Wat-
son frá Portsmouth, Virginia, hafði séð
mig og bátinn. Eg var svo fluttur um borð
í skipið og hafði þá verið í bátnum í 72
klukkustundir.
Eg var búinn að gefa frá mér alla von
um björgun. Eftir að ég hafði fengið góða
hjúkrun og læknishjálp, vaknaði ég fyrst
til skilnings á ógnum þessarar hræðilegu
síðustu nætur og annarra atburða í sam-
bandi við Pamir. Endalok skipsins stóðu
mér þá lifandi fyrir hugskotssjónum, fé-
lagar mínir, sem dóu hver af öðrum, há-
karlarnir, sem stöðugt voru á sveimi
kringum bátinn og drykkjarvatnsskortur-
inn.
Eg hafði fengið ljótt sár og var því
fluttur um' borð í spítalaskipið „Antilles",
fimmtudaginn 26. september. Það er
franskt skip.
Líðan mín batnaði dag frá degi og ég
vona, að ég <reti flogið heim frá næstu
höfn, Puerto Rico.“
Þetta var skrifað um borð í „Antilles“
27. september 1957.
Enn bætir Haselbasch við þann 6. okt-
óber, er allir dómendur sjóréttarins voru
samankomnir:
Hann hafði komið á vakt kl. 4 um
morguninn. Þá hafði Pamir gengið 12
mílur. Stagsegiunum hafði þá ekki verið
vent. Þau voru enn fest bakborðsmegin.
Honum var ókunnugt um stefnuna, en
samt vissi hann, að þá sást til sólar á
bakborða.
Schmidt skipstjóri, sem stjórnaði fjórðu
til áttundu vakt, hafði ætlað að fjölga segl-
um. Þá hafði Diebitsch skipstjóri komið
upp á þilfar, og í samráði við hann var
hætt við að setja upp fleiri segl. Hasel-
bach hélt, að vindur hafi á þessum tíma
verið 6—8 stig.
Haselbach heldur því fram, að honuru
hafi fyrst verið ljóst um klukkan hálf-
ellefu eða ellefu, að ofviðri var skollið á.
Hafi liann þá átt um þetta tal við annan
bátsmanninn, er svo var komið, að nokk-
ur segl tættust af. Þetta sagði Haselbach
fyrir sjóréttinum 6. október. Þá hafði
hann enn bætt við, að Líitje, annar báts-
maður hafi sagt, að veðrið mundi ná há-
marki um hádegisbilið. Lutje á að hafa
liaft þetta eftir Buschmann. Þegar reynt
liafði verið að festa aftursiglurána, var svo
komið, að lestarkarmarnir lágu í sjó. Þá
var aðeins hægt að loka neðri járnhurð-
unum. Skipasmiðurinn og annar báts-
maður reyndu að loka hurðinni, en það
var þá nteð öllu útilokað.
Haselbacli sagði, að sjórinn mundi ekki
liafa komizt í vélarrúmið. Hinsvegar hefði
ntikill sjór streymt niður um þilfarsljór-
ann. Hann hefði einu sinni farið niður
og fengið sér matarbita. Þá var mikill
sjór niðri í skipinu og göngunum.
Aðspurður hvort hann gæti sagt nokk-
uð um, hvernig loftvogin hefði staðið,
svaraði hann, að hann hefði heyrt Die-
bitsch skipstjóra spyrja Köhler stýrimann,
klukkan hálf tólf: „Hvað segir loftvog-
in?“ Köhler hafði svarað: „Loftvogin
stígur enn.“