Nýtt S.O.S. - 01.08.1959, Blaðsíða 17

Nýtt S O S 17
frá Bacl Kissingin, fæddur 8. september
'939 °8 Karl-Heinz Kraaz frá Hamborg-
Harburg, skipsdrengur, fæddur 24. apríl
1940. Daginn eftir fóru þeir um borð í
flutningaskipið „Geiger“, er var í þjón-
ustu ameríska sjóhersins. „Geiger“ fór með
skipbrotsmennina til Casablanca. Frá Casa
blanca fóru þeir heim til þýzkalands með
flugvél 28. september.
24. september fann „Nordsee“ mann-
lausan gúmmíbát á 37,15 gráðu norður og
40,7 gráðum vestur. Sama dag, um kl.
16,41, fann Absecon björgunarbát nr. 2.
í þeim bát var einn maður, hásetinn
Gúnther Hasselbach frá Kiel, fæddur 25.
febrúar 1937. Hann var sá sjötti og síðasti
er af komst. Haselbach sat klofvega á borð-
stokk bátsins, sem var fullur af sjó, enda
voru allmörg göt á bátnum.
Haselbach og aðrir, sem af komust eft-
ir svo langa hrakninga, áttu lífgjöf sína
því að þakka, hve hátt hitastig er í sjón-
um á þessum slóðum. Hitastigið var sem
næst 28 gráður. Haselbach var svo settur
um borð í franska skipið „Antilles“, en
þar komst liann undir læknishendur. „An-
tilles“ setti Haselbach á land í Puerto
Rico, en þaðan flaug hann heim.
25. september fundu flugvélar og leit-
arskip mörg samanbundin sundbelti á
35,35 gráðu norður og 40,16 gráðu vestur.
Þar fundust og allmargir trjábútar um 5
cm. á hvern veg. Svo virtist sem menn
hefðu verið í sundbeltunum. í tveim
þeirra fundust líkamsleifar. Menn sáu há-
karlavöður á þessum slóðum.
Að kvöldi dags þann 25. september barst
sú frétt út, að Bandaríkjamenn þeir, sem
höfðu á hendi yfirstjórn leitarinnar, hefðu
ákveðið að hætta henni, því álit þeirra
var, að frekari leit væri vonlaus. Samgöngu
málaráðuneytið þýzka bað þá viðkomandi
yfirvöld amerísk, er aðsetur höfðu í Wies-
baden, að halda leitinni áfram enn um
sinn undir stjórn Absecon-manna. Þýzkum
skipum var og send samskonar beiðni.
Leitinni var þá haldið áfram til 28. sept-
ember, en að kvöldi þess dags var henni
lokið. Þrátt fyrir góð leitarskilyrði fannst
ckkert nema eitthvað af braki.
Enda þótt framkvæmd hafi verið ein
umfangsmesta björgunartilraun, sem um
getur í siglingasögunni (78 skip frá 15
þjóðum tóku þátt í leitinni), varð árang-
urinn minni en vonir stóðu til. En sex
mannslíf voru þó hrifin úr dauðans greip-
um.
Fyrir sjóréttinum voru í rauninni engir
„málsaðilar" í venjulegri merkingu. Þar
var enginn siglingafróður maður, er gæti
skýrt réttinum frá þeim ráðstöfunum, er
skipstjórinn hafði gert, er hættan var auð-
sæ orðin. Frásögn þeirra, sem af komust
hefur þó að ýmsu leyti varpað ljósi á það
myrkur, sem umlykur endaiok Pamirs.
\7ið tökum þá fyrst tvær frásagnir, þeirra
Dummers yfirmatsveins og hásetans Has-
elback.
Dunnner skýrði frá því, að um kvöldið
þann 20. september hefði seglum verið
fækkað nokkuð. Næsta morgun, klukkan
átta til níu, leit búrmaðurinn inn í elda-
klefann, en hann var góðkunningi loft-
skeytamannsins, og hann hafði látið orð
falla eitthvað á þessa leið: „Loftskeyta-
maðurinn segir, að við eigum að ganga
sem tryggilegast frá öllu, því nú væri spáð
ofviðri, og við mundum sennilega lenda
í stormhvelinu." Þetta hafði verið um það
bil hálfri klukkustund áður en veðrið
„byrjaði". Klukkustund síðar var ofviðrið
brostið á.
„Nú gerðist margt í senn. Fyrirskipanir