Nýtt S.O.S. - 01.08.1959, Blaðsíða 10

io Nýtt S O S
í starfinu, og þeir töldu öllu óhætt. En
hvað skeður?
í forsendum sjóréttarins stendur skráð
um þetta: „Þann 18. desember 1956 var
lagt upp frá Ferneuzen. Á Ermarsundi
var nokkur vindur og ferðinni var haldið
áfram með vélarafli. En er út á Atlands-
liaf var komið, voru segl undin upp.
Vindurinn var ekki nema þrjú stig, en
samt var skipið komið með 11 gráða
hliðarhalla og valt ískyggilega. Er svo var
komið, ákvað Eggers skipstjóri þann 21.
desember, að halda til næstu hafnar, sem
var Ealmoutli, án þess að hafa um það
samráð við útgerðina. Var komið þangað
næsta dag, 22. desember. Dominik skip-
stjóri flaug þá til Falmonth til skrafs
og ráðagerða við Eggers skipstjóra og
breskan sérfræðing, Mr. Nodle. Að því
búnu flaug hann aftur til Hamborgar og
ræddi við Seefisch verkfræðing hjá Þýska
Lloyd um sjóhæfni skipsins. Hélt hann
svo aftur til Falmontli án tafar. Niður-
staðan varð sú, að all miklu af farminum,
þar á meðal 1256 tunnum af Methyl-alko-
hol, úr kjölfesturými skipsins, var skipað
upp, en í það dælt 760 lestum af sjó. Þá
var nokkur hluti farmsins — 1300 tunnur
— skilin eftir til vonar og vara. Seinna
tók svo Passat þessa vöru. Eftir að þessar
varúðarráðstafanir höfðu verið gerðar
gekk ferðin til Montevideo að óskum.“
Diebitsch skipstjóra er í fersku minni
ein söguleg ferð „Kommodore Johnsen’s“.
Skipið lét úr höfn í Buenos Ayres 8.
janúar með 4963 tonn af hveiti innan-
borðs. Allt var gert til þess að treysta
sem bezt öryggi skipsins. Ekki var unnt
að hlaða seglskip betur en þá var gert.
Samt fór svo, að ekki mátti miklu muna,
að þetta yrði þess síðasta för. Skipið
hreppti vont veður og fékk á sig 20 gráða
hliðarhalla. Það var 3. marz 1937.
Hallinn komst að lokum upp í 56 gráð-
ur og skipverjar óttuðust mjög, að skip-
inu mundi hvolfa. En af hverju stafaði
þessi mikli hliðarhalli? Lestarnar voru
troðfullar upp að lestarhlerum og engin
leki kom að skipinu.
Skýringin var einfaldlega sú, að farmur-
hafði sígið á leiðinni. Þessvegna hafði
myndast tómrúm, og þrátt fyrir milli-
gerðirnar liafði hveitið runnið úr stjórn-
borðssíðu til bakborðs. Það rann eins og
vatn gegnum hnefastór göt efst á milli-
skilrúmunum. Og þegar hallinn jókst
rann hveitið að sama skapi örara.
Það var reynt að færa hveitið úr bak-
borðssíðunni, en það varð árangurslaust.
En Kommondore Johnsen hvolfdi ekki.
Hann stóðst þessa raun, en þar hefur ekki
mátt á milli sjá.
Við vitum ekki, hvaða hugsanir bærð-
ust í brjósti Diebitsch skipstjóra, er
hann sigidi út í norðurátt gegn
um staðvindabeltið beggja megin Mið-
jarðarlínunnar. Varð þá að sjálfsögðu að
notast við vélaraflið eitt. 6. september
var Pamir um 270 sjómílur suður af Kap
Verden og þá skipaði Diebitsch svo fyrir,
að breyta skyldi stefnunni allmikið til
norðvesturs. Ef til vill hefur hann haft
meiri áhyggjur af heimferðinni en hann
lét uppi, enda var hann skipstjóri af
gamla skólanum og kunni því bezt, að
ráða sem mest á sitt eindæmi fram úr
hverjum vanda.
Diebitsch veit ofurvel, hvers vegna
skólaskipin eins og „Grossherzogin Elisa-
beth“ og Deutschland", svo hin síðustu
séu nefnd, forðast Norður Atlandshafið
á tímabilinu apríl —október. Sjálfur sigldi
hann á þeim, árum saman, sem annar
stýrimaður og seinna sem fyrsti stýrimað-