Nýtt S.O.S. - 01.08.1959, Blaðsíða 19

Nýtt S O S 19
farið að ausa og við handlönguðum vatns-
föturnar. En þetta var algerlega tilgangs-
laust, því sjórinn vr svo mikill þarna, að
við ekekrt varð ráðið. Það leið heldur
ekki á löngu áður en allar vistarverur bak-
borðsmegin voru fullar af sjó. Þar var
ekki hægt að komast inn, engn hægt að
ná út. Allt lá í grænum sjó.
Aftur á mun hafa verið alveg eins, eft-
ir því sem ég bezt veit. Sumir sögðu, að
í klefum yfirmanna hafi ekki verið mikiíl
sjór eða engnn sjór, en ég get ekki dæmt
um það. Þó veit ég, að menn fóru inn í
káetur stýrimannanna bakborðsmegin og
náðu í föt.
Káetur skipstjóra voru fullar af sjó.
Á kulborðssíðu kom enginn verulegur
brotsjór eftir að skipið fór að hallast ó-
eðlilega mikið. Þar gekk bara sjávarlöðrið
yfir.
Svokölluð segllestarlúga var komin í
kaf og hún hefur orðið fyrir harðri á-
konru. Fleygarnir voru á bak og burt og
segldúkurinn af. En hlerarnir voru enn
yfir lestinni.
Smiðurinn og einn yfirmannaefnanna
voru á kafi í sjó við það, að koma seg!-
dúknunr á yfir lestina aftur. Hvort hann
hefur farið af aftur, veit ég ekki. Eg veit
bara, að skipstjórinn skipaði þeim að
hætta, því sjórinn lrreif þá tvisvar með
nriklu afli, en þeir náðu haldi á stögum
í bæði skiptin.
Þá sagði skipstjórinn: „Hættið þessu!“
Þetta var of hættulegt. Sama sagði hann
við lrásetana, sem voru að skera seglin frá
ránunr, þegar lronum fannst þeir fara of
langt út á ráarendann, þar sem skaut-
lrornin lréngu og skelltust til og frá af
miklu afli.
Og svo skipti það engum togum, að
skipinu hvolfdi. En ég get ekki sagt neitt
nákvæmlega, hvenær það skeði.
Skipið var heilt og óbrotið, þegar því
hvolfdi. Það eina, sem var úr lagi, voru
skauthornin, stög, sem hafa slitnað og rá-
seil, en skipið sjálft var heilt, það er víst.
Þá lagðist skipið alveg á hliðina. Flestir
runnu þá niður í sjóinn, héngu á stögum
eða voru í kortaklefanum. En flestir
slöngvuðust niður í sjóinn í einni kös.
Sennilega hafa þá margir meiðzt.
Á að gizka fjórum mínútum áður en
skipinu hvolfdi, setti ég og smiðurinn
sundbeltið á skipstjórann. Hann var sem
sagt sá síðasti, em fór í björgunarbelti.
Eg var svo með ásamt skipstjóranum að
reyna að binda saman segl á einni ránni.
Hann hrópaði til mín, að ég ætti að láta
mig falla.
Eg beið dálitla stund, því allt var í
botnlausri ringulreið niðrir. Svo lét ég
mig renna hægt niður á kaðli, og svo fór
ég í sjóinn. Litlu seinna kastaði skipstjór-
inn sér í sjóinn við hlið mína. Síðan hef-
ég ekki séð hann.
Gúmmíbáturinn var enn fast upp við
skipshliðina. í honum var hópur manna.
En ég held, að eþir hafi aldrei komizt
frá skipshliðinni. Við reyndum að komast
frá skipshliðinni, en það ýtti á okkur. En
eftir að kjölurinn vissi upp, gekk allt
fljótt fyrir sig.
Loftskeytamaðurinn var í eldaklefanum
og sat þar á kistu ásamt einum yfirmann-
anna, þegar ég fór þangað að ná mér í
peysu.
Eg sagði við hann: „Jæja, hvernig lítur
þetta út?“ Hann svaraði: „Eg bíð eftir
skipun. Hallinn er orðinn 40 gráður og
meira getum við ekki mælt.“
Spurning: „Vitið þér, hvenær neyðar-
kall var sent?“
„Nei, ég veit bara, að loftskeytamaður-