Heimilispósturinn - 12.12.1960, Qupperneq 14

Forsaga:
Ung, stúlka hefur fundizt látin í kastalasíki
Belray-kastalans. Fern Leighton, sem er ást-
fangin af eiganda kastalans, Roddy Belry,
trúir loks systur hans, Pauline, er hún reynir
að stía þeim í sundur með því að segja Fern,
að Roddy hafi myrt ungu stúlkuna. Fellst hún
á að flýja á brott með Jim Russell, sem er ást-
fanginn af henni. En Roddy naer tali af henni
og spyr, hvað á bjáti . . .
og færði henni það . . . Pauline,
úfskýrði Fern.
— Nú, svojá! Mig er farið að
gruna samsæri. Pauline, sem
hatar mig, og Jim, sem elskar
þig, finna veski með bréfi í!
Hann greip aftur í Fern og
hristi hana til.
— Svona nú, stúlka mín, út
með söguna. Ég vil heyra hana
alla saman!
Fern var komin á það stig, að
henni fundust allar tilfinningar
til hans dauðar, og henni stóð
á sama um allt:
— Þú skalt líka fá að heyra
hana! æpti hún framan í hann.
— Afi sá þig dröslast með líkið
eftir að móðir þín hafði heyrt
þig rífast við stújku uppi í turn-
herberginu. Þú hefur kyrkt hana
þar uppi og dröslað henni niður
leynistigann til þess að kasta
henni í kastalasíkið.
Rödd Roddy var þung og
hljómlaus, þegar hann svaraði:
— Þetta eru aldeilis stórkost-
leg vitni, sem þú hefur. Afi
þinn, sem er orðinn elliær, móð-
ir mín, sem heyrir allsstaðar
raddir . . . og Pauline með bréfið
á nákvæmlega réttu andartaki.
Hefur Pauline það ennþá?
— Hún . . . brenndi það.
Hann rak upp hæðnishlátur:
— Þú segir ekki ? En furðu-
legt að eyðileggja svo örlagaríkt
sönnunargagn. En hvað þá um
þig, mín hjartahreina ? Hvað
hefur þú i hyggju að gera? Ég
sé það á þér, að þú hefur lagt
einhver áform.
— Ég fer leiðar minnar sam-
stundis.
— Einsömul? Og þegar hann
sá hræðslusvipinn i augum
hennar, hristi hann hana aftur
og hrópaði: — Nújá, svoleiðis!
Jim Russell fer með þér!
Aftur rak hann upp hlátur, og
nú greip hann Fern i faðm sinn
og þrýsti henni að sér.
— Þú ert min, Fem, og það
tekur enginn maður mína eign
frá mér. Mín, heyrirðu það?
Hann lét kossunum rigna yf-
ir andlit hennar og háls, og hún
megnaði ekki að slíta sig lausa.
En skyndilega kom flokkur
ferðafólks henni til óvæntrar
14
hjálpar.
Roddy sleppti henni snögglega,
og hún tók þegar til fótanna.
Fyrst ætlaði hún að tala við
frú Gleeves, en siðan hitta Jim
og aðvara hann.
Gamla barnfóstran spurði
einskis, en lofaði þegar i stað
að líta eftir Amos gamla. Létt-
ari í skapi fór Fern að leita að
Jim. En hún fann hann hvergi.
Kyrrðin i garðinum, þar sem
hún leitaði síðast, fór í taug-
arnar á henni. Skyndilega var
kyrrðin rofin af byssuskoti úti
i skóginum.
Eins og ósjálfrátt tók Fern
á rás inn í skóginn, og hún-
hrópaði i angist á leiðinni:
— Jim! Jim!
Runnar og greinar tættu kjól-
inn hennar, og flæktust jafnvel
í hári hennar, en hún æddi á-
fram í blindni, þangað til hún
hrasaði skyndilega, og þegar
hún leit niður fyrir sig sá hún,
að það var vinnustakkur Jim,
sem lá innan um visnuð blöðin,
skammt frá trjástubb, sem öxi
og sög risu upp við.
Þá hlaut hann sem sagt að
vera þarna. Hún stóð kyr og lit-
aðist um, þangað til augu henn-
ar mættu reiðilegum, hörðum
augum Roddy. Hann kom fram
á milli trjánna með byssu undir
hendinni:
— Það stoðar ekkert að kalla
á hann, Fern! sagði hann ís-
kaldri rödd.
Fern var orðvana af hræðslu,
en hann rak upp hæðnishlátur:
— Þú ættir að vita það, að
það líðst engum manni refsing-
arlaust að stela frá neinum af
Belray-ættinni.
— Þú hefur drepið hann,
Roddy! æpti hún tryllingslega,
— þú hefur skotið hann!
Andlit hans var eins og stein-
runnið, aðeins augu hans leiftr-
uðu ógnandi, þegar hann svar-
aði:
— Við hverju öðru bjóstu af
mér ?
Augu hennar urðu flöktandi,
hún skotraði þeim út undan sér
í leit að nýrri undankomuleið.
I sama vetfangi kom Prins í
ljós í runnunum að baki henn-
ar. Koma hundsins rauf lamandi
hræðsluna, sem hafði gagntekið
hana, og hún gat aftur talað:
— Ég verð að fara aftur til
afa. Hann er fárveikur og . . .
Roddy greip hranalega frammí
fyrir henni:
— Þú varst ekki mikið að
hugsa um hann, þegar þú ætl-
aðir að yfirgefa hann og hlaup-
ast á brott með Jim Russell.
Heldurðu það virkilega, að ég
hafi í hyggju að láta þig svona
vafningalaust hlaupa til lögregl-
unnar? Nei, það skal ég sann-
arlega koma í veg fyrir. Svona,
farðu aftur til kastalans!
Hann hafði getið sér rétti-
lega til um hugsanir hennar, því
að henni fannst það raunveru-
leg skylda sín að fara til lög-
reglunnar. Bæði Roddy vegna
og allra annara, fannst henni
hún skyldug til að koma upp
um hann.
En til þess fékk hún ekkert
tækifæri. Roddy skipaði henni
að ganga á undan, og kom
sjálfur í humátt á eftir ásamt
stóra hundinum. En Fern gerði
sér það mætavel Ijóst, að þegar
hún væri komin inn fyrir veggi
sjálfs kastalans, myndi hún hafa
næsta litla möguleika á að
bjarga sér, og þessvegna greip
hún til örvæntingarúrræðis, þeg-
ar hún kom að stórri hurðinni.
Hún flýtti sér að opna hana,
stökk innfyrir, lokaði hurðinni
og læsti henni. Síðan flýtti hún
sér í gegnum forstofuna og inn
í setustofuna, þar sem hún fann
Pauline við símaborðið.
— Fljótt. . . stundi Fern með
andköfum — ... kallaðu á lög-
regluna. Roddy er genginn af
göflunum. Hann er lifshættuleg-
ur!
Pauline leit andartak á hana:
— Hvað segirðu,- að Roddy
sé? spurði hún hægt.
Fern brast í grát:
— Hann skaut Jim.
— Ég aðvaraði þig í tíma.
Nú er það um seinan.
— Lögreglan! stundi Fern.
— Það tæki alltof langan
tíma. Þér er fyrir beztu að fela
þig, Fem, hélt Pauline rólega
áfram. — Ég þekki reiðiköstin,
sem Roddy fær, og þú ert ekki
örugg hérna. Feldu þig niðri í
kjallara, þá skal ég reyna að
róa hann.
Hún opnaði hliðardyr og ýtti
dauðskelkaðri stúlkunni inn i
dimman gang, sem lá að eldhús-
inu og áfram niður í kjallarann.
Fern tók til fótanna. .. eftir
löngum göngum og niður eld-
gamla stiga. Myrkrið umlukti
hana á alla vegu, þegar hún
komst alla leið niður, og nú
þreifaði hún sig varlega áfram.
Rakaþrungið, kæfandi loftið var
að gera út af við hana, og hún
greip andann á lofti.
Skyndilega heyrðist eitthvað
þrusk inni í næsta fangaklefan-
um, og hún rak upp niðurbælt
óp. Hræðsla bernskuáranna við
dimma neðanjarðarhvelfingu
kastalans gagntók hana, og
hún sneri við til að flýja. En þá
heyrðist hvellt óp, og strax á
eftir barsmíð á hurð, og henni
varð ljóst, að þarna var lifandi
manneskja stödd.
— Hjálp! Hjálp! Opnið fyrir
mér!
Skjálfandi læddist Fern á
hljóðið. Hún þreifaði sig eftir
veggnum að dyrum fangaklef-
ans og komst að raun um, að
þungum boltanum hafði verið
skotið fyrir hurðina. Þegar hún
hafði losað boltann, opnaðist
hurðin, og maður reikaði út.
— Hver . . . hver er . . . stundi
Fem, en í sama vetfangi gripu
tvær sterkar hendur um axlir
hennar, og hún gerði sér ljóst,
hver þetta var. — Jim! hrópaði
hún. — Ö, nei. . . þetta getur
ekki verið þú, Jim. Roddy skaut
þig til bana úti í skóginum!
En þetta var Jim, enda þótt
Fern ætti erfitt með að trúa þvi,
jafnvel eftir að þau voru kom-
in út úr myrkrinu og inn i smá-
glætu, sem smeygði sér inn um
gluggaboru. Andlit hans var
meitt, og munnurinn bólginn.
Fern starði á hann:
— Ég skil þetta ekki hvíslaði
hún. — Hversvegna lét Roddy
mig halda, að hann hefði skotið
Þig?
Jim yppti öxlum.
— Ég veit ekki, hvað kom þér
til að segja honum af fyrirhug-
uðum flótta okkar, eftir að þú
sjálf hafðir sagt, að við skyld-
um halda honum leyndum. En
hann bað mig að koma með sér
niður í kjallara til að líta á brot-
ið handrið, og sá réðst hann al-
veg óvænt á mig. Ég missti
jafnvægið, og þá dró hann mig
inn í fangaklefann og læsti mig
þar inni.
Fern sagði honum af rifrildi
þeirra og hótunum Roddy.
— Hann hefur áreiðanlega
verið á fuglaveiðum, sagði Jim,
og þegar þú ásakaðir hann fyrir
að hafa skotið mig, hefur hann
ætlað sér að kvelja þig dálítið.
En nú verðum við að koma okk-
ur í burtu héðan, Fern, því að
það er hættulegt fyrir okkur að
vera hérna lengur. Hlustaðu!
Hann lyfti hendinni. Innan úr
stofunni barst fram á ganginn
ómurinn af reiðilegum röddum.
Það voru Roddy og Pauline,
sem rifust.
— Við fáum bilinn að láni
hjá Tinu Sparling, sagði Jim
lágt. — Við getum alltaf skilið
hann einhvers staðar eftir.
— Tinu! sagði Fern. — En
við verðum að hafa hana á burtu
með okkur. Við getum ekki skil-
ið hana eina eftir hérna.
— Nei, það er víst rétt hjá
þér, svaraði Jim. — Geturðu
ekki læðst upp á herbergi til
hennar? Hún er áreiðanlega að
hafa fataskipti fyrir kvöldverð-
inn.
— Já, ég skal gera það. Bíddu
hjá bílnum á meðan, Jim.
Tina var uppi í herberginu
sínu, en hún var ekki að hafa
fataskipti. Hún var að láta nið-
ur i ferðatöskur sínar.
-r- Hefur Pauline sagt þér, að
ég sé að fara, Fern? sagði hún.
— Ég er líka að fara, svaraði
Fern og tók að hjálpa henni. —
Við fylgjumst að í burtu héðan,
Tina. Það er bezt fyrir þig að
flýta bér af stað.
— Er ég elska Roddy, kvein-
aði Tina. — Hann skrifaði mér
meira að segja og bað mig að
koma. . . svo elskulegt bréf.
Sjáðu bara til, Fern. Hann segir,
að við verðum að ræða mögu-
leikana á hjónebandi, og eg
flýtti mér þegar I stað hingað.
Nei, hvað í ósköpunnm er orðið
af bréfinu ?
Hún tók að róta öliu til í leit
að bréfinu. En Fern hafði rétt
fyrir sér og starði stíft framfyr-
ir sig. Hafði Roddy boðið tveim
stúlkum til Belray? Það hljóm-
aði ekki sennilega, og smám
saman fór ný mynd af ástand-
inu að skýrast fyrir hugskots-
sjónum hennar.
Tina sneri sér að henni. Undr-
unin skein úr augum hennar:
—- Það er horfið, Fern. En ég
er sannfærð um, að ég lét það
í bréfamöppuna mína eftir að ég
sýndi Pauline það.
— Manstu nákvæmlega, hvað
stóð í þvi? spurði Fern titrandi
rödd.
— Ég man nú ekki alveg orð-
rétf eftir þvi. . .
— En ég man það kannski,
greip Fem fram í fyrir henni
og fór með setningarnar, sem
höfðu brennt sig inn í vitund
hennar, frá orði til orðs. Það var
bréfið, sem Pauline hafði fengið
henni í eldhúsinu, bréfið, sem
átti að hafa fundizt í veski
myrtu stúikunnar.
Tina hlustaði á hana með op-
inn munn, og þegar Fern hafði
lokið máli sínu, sagði hún reiði-
lega:
— Varst það kannski þú, sem
rændir bréfinu frá Roddy? Ég
verð að segja það, að ég hef
aldréi vitað aðra eins frekju.
— Nei! Nei! hrópaði Fern. —
Pauline rændi bréfinu, og það
er ég, sem Roddy vill giftast.
En Pauline vill láta ákæra bróð-
ur sinn fyrir morð!
— Er . . . ey hann ástfanginn
af þér? hvíslaði Tina og sett-
ist niður. — En hvers vegna
skrifaði hann mér þá þetta bréf ?
— Okkur lenti saman, mér og
Roddy, útskýrði Fern. — Þú
ættir nú að vita, hvernig hann
er. Hann þolir ekki neinskonar
gagnrýni. Svo hefur hann skrif-
að þér aðeins til að ná sér niðri
á mér. Hann getur verið ákaf-
lega tillitslaus við aðra, þegar
honum rennur í skap, en . . •
þessvegna þarf hann ekki að
vera morðingi.
— Hver segir, að hann sé það ?
Tina starði á Fern.
HEIMILISPÓSTURINN
ÆTTARÓÐALIÐ
5. hluti hinnar spennandi framhaldssögu