Dagskrá: tímarit um menningarmál - 01.01.1958, Síða 10

hvergi sá ég Móður Jörð. En þegar
við höfum lengi skoðað, scgir hann:
— Nu gsir vi til Moder-Jord-parken.
Hann hafði þá Iátið gera sérstakan,
nýjan garð í landi sínu fyrir þcssa
mynd. Ég ætla ekki að Iýsa þakklæti
mínu eða tilfinningum, þegar ég kom
þarna á björtum morgni og sá ungan
málara vera að teikna styttuna. —
Ég truflaði hann ckki.
— Hvcnær var fyrst ke.vpt af þér
mynd?
— Þegar ég var í Stokkhólmi,
komst það upp, að ég gat skorið í tré
og steypt í gips. Þess vcgna fóru ýms-
ir arkítektar að fá mig til að vinna
fyrir sig. Raunar varð sú vinna, sem
ég ]>annig fékk, til þess, að ég gat
haldið áfram námi. Nú — ég skreytti
Konserthúsið í Stokkhólmi og eitt-
hvað fleira. Eina pöntun fékk ég svo
í Frakklandi, rétt áður en ég fór heim.
Þá gerði ég mynd á minnispening,
sem Frakkar létu gera í tilefni af Al-
þingishátíðinni. Það fyrsta, scm ég
gerði hér heima, var skreyting á Aust-
urbæjarbamaskólanum. Það var vel
]>egið. Maður var nú alveg að drep-
ast þá. Síðar hef ég skreytt Laugar-
nesskcilann og Melaskólann.
Svo vann ég í samkeppni um til-
lögur að skreytingu Háskólalóðar-
innar. Mig hefur lengi dreymt um, að
Sæmundur á selnum komist að Há-
skólanum. Og ætli það verði ekki end-
irinn. Ég er nýbúinn að hlaða hann
upp í gips í þriggja metra hæð, svo að
það má taka af honum mót, þó að
ég verði dauður, og steypa liann í
brons.
Það er annars rétt, sem Peter
Freuchen sagði við mig um Sæmund.
Hann á að fara í granít. Ég var kom-
inn á frcmsta hlunn með að skrifa
honum og biðja hann að útvega mér
granítblokk frá Grænlandi, en svo dó
liann, blessaður karlinn. Líklega
kemst Sæmundur aldrei í granítið.
— Hvernig virðist þér liorfa fyrir
íslenzkri myndlist nú?
— Maður má ekki vera harður í
dómum. Við verðum að hafa í huga,
hvað þjóðin er fámenn og fátæk. Við
eigum enga auðmenn, sem vilja og
geta kostað milljónum til ]>ess að
standa straum af myndlist. Þess
vegna verðum við að sameinast. Rík-
ið og bæjarfélög eiga að sjá um, að
almenningur eigi kost á að njóta
myndlistar.
En þetta er kraftaverk. Þetta er
ævintýri, að við, þessi 160 þúsund,
skulum eiga myndlist. Og við megum
ekki vera of bráðlátir. Fólk þarf tíma
til að læra að njóta myndlistar. Fólk
er svo óvant myndlist, að ]>að má
ekki ofbjóða því í byrjun.
Ég skal segja þér gott dæmi,. sem
mér finnst ciga við um íslendinga nú.
Kristján Albertsson sagði mér þá sögu
einu sinni í París.
Það var norskur bóndi. sem liafði
opnað sykurkassa, og í honum var
glansmynd af kvenmanni. Bóndinn
tók myndina, innrammaði hana og
J árnsmiðurinn
steinsteypa, 1936.
8
DAGSKRA