Félagsbréf - 01.07.1958, Page 35

ingimar erlendur sigurðsson
BÖGGLA-STÍNA
^ÖMUL kona í svartri kápu gengur um götur bæjarins með
poka á bakinu — eins og það eitt sé erindi hennar að haltra
um göturnar með byrðar sínar. Hún gengur álút og með áratogum,
þungum og seinum. Hvernig sem viðrar kjagar hún með tvo hvíta
og úttroðna poka, annan stóran og hinn lítinn. Öðru hverju nemur
hún staðar og hvílist, tekur pokana af bakinu og hallar þeim upp
að sér, án þess að sleppa af þeim taki. Hún strýkur hönd yfir
enni og skyggnist langar leiðir, andlitið er bjart og unglegt, og
brjóstið hefst og hnígur eins og þungur sjór.
Dag einn hnígur hún niður á götuna og liggur eins og dauð með
pokana, og fólk drífur að úr öllum áttum. Einhver býst til að
sækja lækni, en hún lifnar svo snögglega við, að mönnum fallast
hendur og horfa á hana, þar sem hún byltir sér með pokana og
bröltir á fætur. Þegar reynt er að taka pokana, mótmælir hún
svo ákaft og heldur þeim svo fast, að einnig sú hjálp verður að
engu. Hún kveður ekkert að sér ama. En konur úr næsta húsi
leiða hana með sér heim, og fólk tínist burtu masandi og ánægt
yfir málalokunum.
Gamla konan drekkur þegjandi kaffið, sem henni er boðið, og
brúkar hvorki sykur né mjólk, og svipur hennar er eins og ekkei*t
hafi skeð. Konurnar sjá fljótt, að henni þykir kaffið gott, og
bollinn hennar er aldrei tómur. Og þær spyrja hana aftur og
aftur, hvort hún sé ekki máttfarin og þreytt. Nei, henni líður
bærilega. Rómurinn er skýr og tilbreytingarlaus, og það er eins og
hún minnki öll, þar sem hún situr við eldhúsborðið og sötrar kaffi
milli þess, sem hún svarar konunum — en pokarnir stækki í
þrengslunum. Brátt taka konumar að spyrja hana af högum henn-
ar, og það stendur á jöfnu, að kannan er tóm, og þær telja sig