Sveitarstjórnarmál - 01.12.1941, Blaðsíða 67

SVEITARSTJÓRNARMÁL
63
Vörugjaldið í Vestmannaeyjum.
Með lögum frá 1933 fékk Vestmanna-
eyjakaupstaður heimild til þess að leggja
sérstakt vörugjald á vörur, sem fluttar
A'oru til og, frá Vestmannaeyjum, og
rann gjald þetta í bæjarsjóð Vestmanna-
eyja.
Var þetta gert á þeim tímum, er fjár-
hagsörðugleikar kaupstaðanna fóru fyrir
alvöru að gera vart við sig. Nokkrum á-
greiningi olli þessi lagasetning þegar í
byrjun, þar sem einum kaupstað lands-
ins var með þessu veittur tekjustofn, sem
öðrum var synjað um á sama tíma.
Lög þessi giltu fyrst til ársloka 1935,
en hafa siðan verið framlengd á hverju
ári, þar til á þinginu 1941 að fellt var að
framlengja lögin, og fellur því þessi
tekjustofn jVestmannaeyjakaupstaðar
niður frá áramótum 1942 að telja.
Vestmannaeyjar hafa haft af tekjum
þessum verulegan stuðning á undan-
förnum árum. Nam vörugjaldið:
1938 ......... kr. 39 107.32
1939 ........... — 30 924.99
1940 ........... — 23 997.33
Sést af þessum tölum, að kaupstaðurinn
missir nokkurs í, er tekjustofn þessi
hverfur nú.
Næsta óskiljanleg er sú ráðstöfun Al-
þingis að fella þennan tekjustofn bæjar-
félagsins niður.
Yfir bæjarfélög og kauptún landsins,
hafa nú gengið mörg erfiðleikaár og þau
sokkið í skuldir mörg hver. Þó að eitt
ár komi nú, eftir öll erfiðleikaárin, sem
gott getur talizt, er það ekki nægileg á-
stæða fyrir afnámi laganna. Rcttast sýn-
ist að þessi „mistök" Alþingis yrðu lag-
færð við fyrsta tækifæri.
Vill nú svo vel til, að aukaþing mun
koma saman bráðlega, og mætti þá lag-
færa þetta.
Húsnæðisvandræðin
í Reykjavík.
Húsnæðisvandræðin i Reykjavik eru
nú í haust meiri en þau hafa verið nokkru
sinni fyrr, þó að oft hafi áður erfitt verið.
Veldur því hvort tveggja, að hrezka setu-
liðið hefur margar ibúðir, sem það vill
ekki láta af hendi, og straumur fólks í
bæinn hefur verið óvenju mikill þetta ár,
vegna hinnar miklu atvinnu. Aðalorsökin
er þó hvorugt þetta, heldur hitt, að á ár-
unum 1940 og 1941 hefur mjög litið verið
hyggt af íbúðarhúsu.m, sem ætluð eru til
leigu, og er orsölc þess fyrst og fremst
flutningaörðugleikar á efni til bygginga
og kostnaðurinn við að hyggja með því
verðlagi, sem nú er á öllum hlutum, sem
til bygginga þarf.
Sýna erfiðleikar þessir, að fullkomin
þörf er á því, að hæjarfélög og ríki láti
sig miklu meira skipta en verið hefur
húsnæðismálin í bæjunum. Það er hið
mesta neyðarúrræði að banna með lög-
um, að fólk geti losað sig við leigjendur
eða á annan hátt ráðið yfir húsnæði því,
sem það hefur, jafnvel með miklum
erfiðismunum og fjárhagslegum fórnum,
komið sér upp, og verða slíkar ráðstaf-
anir áreiðanlega óvinsælar, ef þær þurfa
að standa lengi.
Nú er útlit fyrir, að fjárveiting hrökkvi ekki fyrir eftirspurn eftir þegnskyldu-
vinnustyrk, og skal þá ráðherra tilkynna svo fljótt sem auðið er um fjárhæð væntan-
legs styrks.
7. gr.
Nú kemur þegnskyldur maður ekki til vinnu eftir fyrirlagi þegnskylduvinnu-
nefndar, og sætir hann þá sektum, er nema tvöföldu dagkaupi við sams konar störf
fyrir þau dagsverk, er tapast. Sektir renna í hreppssjóð.