Morgunblaðið - 07.02.2012, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 7. FEBRÚAR 2012
✝ Margrét Þ. Sig-urðardóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 3.
febrúar 1925. Hún
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 26. jan-
úar 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Sigurður
Þorleifsson og Mar-
grét Gunnlaugs-
dóttir. Margrét átti
níu systkini: Gunnlaugur, f. 1921,
látinn, Sigríður, f. 1922, látin,
Una Rósmunda, f. 1923, látin,
Fjóla, f. 1928, Pálína, f. 1929, Ei-
ríkur, f. 1931, látinn, Oddný
Rósa, f. 1933, Einara, f. 1936,
Pétur hálfbróðir, sammæðra, lát-
inn. Hún var tekin 5 ára í fóstur
að Söndum í Meðallandi, þar
bjuggu Páll Pálsson og Sigríður
Sæmundsdóttir. Uppeldissystkini
hennar voru Páll, Sigurjón, Jón,
Þorbjörg, Lóa, þau eru öll látin.
Margrét giftist þann 3. ferbrú-
ar 1951 Guðbergi Þorsteinssyni
frá Mýrarkoti á Álftanesi. Þau
eignuðust þrjár dætur. 1) Sigríð-
ur, f. 1944, börn hennar, Guð-
bergur Grétar Birkisson, Svan-
dís Birkisdóttir. 2) Steinþóra, f.
1949, börn hennar,
Þröstur Laxdal
Hjartarson, Berg-
þóra Laxdal Hjart-
ardóttir. 3) Mar-
grét, f. 1950, maki
Baldur Björnsson,
börn þeirra, Sig-
urður og Róbert
Jónssynir úr fyrra
sambandi, Inga
Birna Bald-
ursdóttir, Guð-
bergur Baldursson. Afkomendur
eru 44 talsins.
16 ára fór hún til Vest-
mannaeyja í atvinnuleit. Síðan
fór hún til Reykjavíkur og vann
ýmis störf. Eftir að hún settist að
í Hafnarfirði með manni sínum
þá vann hún við fiskvinnslu bæði
í bæjarútgerðinni og Norður-
stjörnunni. Hún var mikil hann-
yrðakona og saumaði mikið út.
Henni þótti gaman að veiða.
Fóru þau hjónin ófáar ferðinar út
á land til að veiða í vötnum og
lækjum austur í Meðallandi og
nágrenni.
Útför Margrétar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 7.
febrúar 2012, og hefst athöfnin
kl. 13.
Fallin er frá okkar elskulega
amma í Hafnarfirði. Minning-
arnar okkar um ömmu eru allar
ljúfar og góðar. Hún tók alltaf á
móti manni með sínum mjúka
faðmi og sínu hlýja brosi.
Þegar farið var til Reykjavík-
ur var komið við á Álfaskeiðinu
til að kíkja á ömmu áður en farið
var aftur austur. Þaðan fórum
við aldrei svöng, því amma pass-
aði alltaf upp á að þaðan færu
allir í sveitina með vel mettan
maga. Talaði hún oft um álfana í
hrauninu á Álfaskeiðinu. Hún
bar mikla virðingu fyrir þeim og
passaði alltaf uppá að raska ekki
ró þeirra.
Amma kom stundum í heim-
sókn austur fyrir fjall. Eitt
skiptið stendur sérstaklega upp
úr. Það var þegar hún kom með
rútunni og enginn bíll var í
hlaðinu heima svo ákveðið var að
sækja hana á traktornum. Enn
þann dag í dag munum við eftir
svipnum á ömmu þegar hún sá
fararskjótann sinn.
Þegar heilsan fór að gefa sig
fluttist hún á Hrafnistu í Hafn-
arfirði. Talaði hún oft um það
hvað henni liði vel og að þar
væri dekrað við sig. Þegar hún
var búin að segja okkur góða
sögu frá því hún var ung, eða
búin að brýna fyrir okkur að lifa
lífinu þá endaði hún oft á að
segja „já lífið er lotterí“.
Elsku amma, við þökkum þér
fyrir þær góðu stundir sem við
höfum átt saman. Nú vitum við
að þér líður betur. Núna ertu
komin til afa og eruð þið eflaust
dansandi undir harmonikkuleik
eins og þið oft gerðuð. Guð
geymi þig.
Guðbergur og Inga Birna.
Hún amma mín er búin að
kveðja. Það var að kvöldi óveð-
ursdagsins 26. janúar að
mamma mín, sem var búin að
vera hjá þér síðustu dagana
hringdi og sagði okkur að þetta
væri búið. Við vissum svo sem í
hvað stefndi síðustu vikurnar og
þegar ég sá þig síðast þann 28.
desember og kyssti þig bless
fékk ég það á tilfinninguna að ég
sæi þig ekki aftur á lífi. Mér
fannst vera stutt í það að þú
færir að hitta hann Begga afa,
sem þú ert búin að sakna svo
mikið í 24 ár. Þú hefðir orðið 87
ára þann 3. febrúar síðastliðinn,
og þó að hægt sé að segja að
það sé hár aldur og búast megi
við að endastöðin sé á næsta
leiti þá er það alltaf erfitt að
kveðja og þá sérstaklega þegar
fólk eins og þú og afi eruð búin
að vera svo stór partur af mínu
lífi. Ég hugsa um veiðitúrana í
Heiðarvatn. Það eru til myndir
af okkur Róberti bróður með
þrjá fulla plastpoka og hálffullan
þvottabala af fiski eftir aðeins
tvo daga í Heiðarvatni. Afi var
alltaf í grænu vöðlunum sínum
að vaða útí til að kasta fyrir okk-
ur og þegar hann kom til baka
með stöngina og rétti okkur þá
var kominn fiskur á. Svona gekk
þetta allan daginn og það var
þreyttur afi sem lagðist til
svefns um kvöldið. Svo var fólk
sitthvorum megin við okkur sem
fékk ekki bröndu og kom svo til
okkar og spurði hvað í ósköp-
unum við værum að nota.
Ég stend í eilífri þakkaskuld
við ykkur, amma mín og afi,
hvað þið hafið gert fyrir mig í
gegnum tíðina. Allar gistinæt-
urnar sem ég fékk að vera hjá
ykkur á Álfaskeiðinu, þær eru
ekki fáar, allar máltíðirnar sem
ég fékk að borða hjá ykkur. Og
svo bara allar samverustundirn-
ar á spjalli við eldhúsborðið sem
við áttum saman á síðustu árum.
Þar fékk ég oft að heyra „ég
held að þú hafir bara þroskast
aðeins“. Þú minntist oft á, þegar
við vorum að ræða málin, með
svolítilli biturð í röddinni þegar
þú varst send fimm ára gömul
frá Vestmanneyjum í fóstur
austur í Meðalland með hinu
fornfræga skipi Íslending, til
Víkur í Mýrdal, og svo á hesti
restina af leiðinni og þegar þið
voruð að fara yfir Kúðafljót þá
var það svo vatnsmikið að
straumurinn hreif þig af baki en
þú náðir að grípa í faxið á hest-
inum og hanga í, þangað til þið
voruð komin yfir. En svo birti
yfir þér þegar þú sagðir hvað þú
hefðir nú lent hjá góðu fólki á
bænum Söndum í Meðallanda-
sveit, það hefðu nú ekki allir
verið svona heppnir sem voru
sendir í burtu heiman frá sér
vegna fátæktar. Já, eins og þú
sagðir, lífið er ekki alltaf dans á
rósum.
Jæja, amma mín, ég gæti
skrifað svo miklu meira og sagt
frá svo mörgum fallegum minn-
ingum um þig og afa en ég læt
nú staðar numið. Ég vil bara að
þú og afi vitið það að ég er mjög
þakklátur fyrir að hafa átt ykk-
ur að og fyrir allt sem þið gerð-
uð fyrir mig. Og nú sé ég ykkur
fyrir mér sitjandi á árbakka við
sólsetur með veiðistöng á ein-
hverjum fallegum stað, jafnvel
að skála í koníaki, hamingjusöm
og sameinuð á ný.
Ykkar dóttursonur,
Sigurður.
Margrét Þ.
Sigurðardóttir
kvaddi þennan heim eftir erfiða
sjúkdómslegu. Þótt ég vissi hvert
stefndi er ég engu að síður miður
mín af sorg. Við höfum þekkst og
verið traustar vinkonur nánast
frá fæðingu. Sem smástelpur á
Hólavalla- og Hávallagötu lékum
við okkur tímunum saman á
Landakotstúninu, sem var okkar
undraheimur. Þegar fjölskylda
mín fluttist á Laufásveginn dró
úr sambandinu, en það rofnaði
aldrei. Við sátum saman í fjóra
líflega vetur í Versló. Katrín fór
til Þýskalands en ég til Minne-
sota, þar sem ég dvaldi í nokkur
ár. Á meðan brúaði bréfasam-
bandið tengslin milli okkar. Eftir
heimkomu unnum við saman á
skrifstofu Loftleiða í 11 ár. Svo
fæddist Sigurlaug Anna og Katr-
ín sneri sér að barnauppeldi og
fljótt bættust við dæturnar
Hanna Lilja og Hjördís Hildur og
ég eignaðist Áslaugu Svövu og
Hörð Hákon. Þau voru öll á svip-
uðu reki. Barnauppeldið styrkti
enn betur vináttubönd okkar
Katrínar og skóp óteljandi sam-
verustundir. Ekki má gleyma
saumklúbbnum okkar sem haldið
hefur vinkvennahópnum þétt
saman í áratugi. Nú kveður Katr-
ín fyrst okkar þann ljúfa hóp.
Hún heldur nú á vit forfeðra
sinna á sólríkum sléttum eilífð-
arinnar eftir að hafa verið lögð að
velli af skelfilegu meini um aldur
fram. Katrín var einstök vinkona.
Ljúf og góð. Skipti aldrei skapi
og átti til hlýju fyrir okkur öll.
Deilur voru henni ekki að skapi
og sjaldan hækkaði hún röddina.
Hún var glæsileg, fáguð kona og
yfir henni var svo mikil reisn að
eftir var tekið.
Því miður er þessum kafla lífs
hennar lokið og eftir sitjum við
vinkonurnar í djúpri sorg. Sím-
tölin verða ekki fleiri. Samveru-
stundir heyra sögunni til. Eftir
lifir minning um yndislega vin-
konu sem sárt er saknað.
Ég og mín fjölskylda sendum
dætrum Katrínar og fjölskyldum
þeirra innilegar vinar- og samúð-
arkveðjur á sorgarstundu. Megi
sá sem öllu ræður blessa minn-
ingu Katrínar vinkonu minnar.
Áslaug G. Harðardóttir.
Elsku hjartans vinkona mín,
Katrín. Söknuðurinn er mikill.
Vinskapur okkar er búinn að
vara í yfir 50 ár svo aldrei bar
skugga á. Allar minningar mínar
um samverustundir okkar eru
mér svo dýrmætar. Við þekktum
hvor aðra svo vel.
Nú á ég aldrei eftir að heyra
þig segja í símann „Komd þú
sæl“. Sorgin er mest hjá dætrum
þínum, tengdasonum, barna-
börnum og systkinum. Ég kveð
þig, elsku vinkona mín, með sorg
í hjarta.
Þín,
Anna.
Kveðja frá saumaklúbbnum
Kallið er komið.
Okkar elskulega skóla- og
saumaklúbbssystir Katrín lést á
Líknardeild Landakots 28. jan-
úar sl.
Er hún sú fyrsta úr okkar hópi
sem kveður þennan heim. Það
var vorið 1958 sem nokkrar
skólasystur úr Verzlunarskóla
Íslands ákváðu að stofna sauma-
klúbb, og urðum við alls 14 í
hópnum og höfum haldið saman
alla tíð síðan. Kata, þessi huggu-
lega og fallega kona, var ein af
þeim.
Eins og títt er um fólk sem
hefur óvenju marga kosti og
mikla hæfileika var hún með en-
dæmum hógvær og hlédræg.
Hún var afburða greind, vel lesin
og víðsýn, en notaði aldrei gáfur
sínar til að gera lítið úr öðrum, en
þess í stað var hún trygg og
traust. Hún kláraði háskólanám
sitt með láði ásamt því að ala upp
þrjár dætur.
Á saumaklúbbskvöldum var
oft mjög glatt á hjalla. Stundum
saumað, prjónað, lakkaðar negl-
ur en ekki síst bara spjallað og
haft gaman af. Kata var lista-
kokkur og var alltaf spennandi
þegar hún hafði klúbb, hvað við
fengjum nú hjá henni, því við vor-
um allar mikið fyrir mat og
drykk.
Margar ferðir fór sauma-
klúbburinn bæði innanlands og
utan og má t.d. nefna ferðina til
Bolungavíkur að heimsækja
Duddu, og gistum við allar hjá
henni. Að sjálfsögðu var þetta
menningar- og skemmtiferð, en
satt best að segja var ekki mikið
sofið þessa helgina.
Dætur Kötu eru Sigurlaug
Anna, Hanna Lilja og Hjördís
Hildur og eiga þær nú allar um
sárt að binda er þær kveðja
elskulega mömmu sína, sem var
þeim stoð og stytta alla tíð.
Við kveðjum Kötu með sökn-
uði, virðingu og þökk og biðjum
Guð að styrkja dætur hennar og
fjölskyldur um ókomna tíð.
Guð blessi minningu góðrar
konu.
Þá hlæja hvítir fossar, þá hljóma
strengir allir.
Þá hlýnar allt og brosir, þá fagna menn
og dýr.
Þá leiðast gamlir vinir um vorsins
skógahallir.
Þá verður nóttin dagur og lífið
ævintýr.
(Davíð Stefánsson.)
Anna, Áslaug, Birna,
Halldóra, Ellen, Gerður,
Guðlaug, Ingunn, Jytte,
Margrét, Peta, Soffía og
Þórdís.
Með söknuði og djúpri hryggð
kveð ég góða vinkonu mína,
Katrínu Jónsdóttur. Hún hafði
lengi barist við óvæginn sjúkdóm
af mikilli þrautseigju. Síðustu
dagarnir urðu henni mjög erfiðir
því að það var eins hún teldi sig
enn þurfa að vernda sína nán-
ustu, þó að það bitnaði á henni
sjálfri. Katrín tók sjúkdómi sín-
um með miklu æðruleysi.
Katrín var falleg og greind og
hafði sérstaklega góða nærveru.
Katrín gerði ekki miklar kröfur
fyrir sjálfa sig, en lét sér mjög
annt um heimilið og fjölskylduna.
Það má segja að líf hennar hafi
gengið út á að vera ætíð til staðar
fyrir dætur sínar og fjölskyldur
þeirra.
Það hefði verið auðvelt fyrir
Katrínu að fara í langskólanám,
þar sem hún var mikill námsmað-
ur og dúxaði á stúdentsprófi.
Hún gifti sig ung og stofnaði fjöl-
skyldu sem var henni allt. Á þeim
vinnustöðum, sem hún vann um
ævina, var hún alls staðar vel
metin og vel liðin. Síðar lauk
Katrín BA-prófi í þýsku og al-
mennri bókmenntafræði frá Há-
skóla Íslands og til viðbótar námi
í kennslu- og uppeldisfræði.
Katrín var mikill lestrarhestur
og var hin síðari ár alltaf með bók
í hendi. Bókasmekkur Katrínar
var fjölbreyttur, en hún las þýsku
og ensku jafn vel og íslensku.
Í ljóði Hannesar Péturssonar
„Við sjúkrabeð“ segir:
Ó legg þú
laufblað ósýnilegt
á tungu vinar míns, nú
undir vetur sjálfan
að hann sofið geti
vongóður, eins og hann þráir –
í þessari sprungu.
Dætur Katrínar, þær Sigur-
laug Anna, Hanna Lilja og Hjör-
dís Hildur, launuðu svo sannar-
lega móður sinni tryggð hennar
og umhyggju. Þær voru óslitið
við sjúkrabeð hennar síðustu vik-
urnar og létu hana finna fyrir
nærveru sinni þó að Katrín væri
ekki með meðvitund. Þær töluðu
til hennar og umvöfðu hana hlýju
og væntumþykju.
Að leiðarlokum vil ég þakka
samfylgdina og allar góðar minn-
ingar. Ég, dætur mínar og fjöl-
skyldur sendum dætrum Katrín-
ar og fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur.
Hafsteinn Hafsteinsson.
Elsku fallega
Linda mín. Ég trúi
því ekki enn að þú sért farin frá
okkur. Þú sem varst svo kát og
með svo fallegt bros. Minningar
streyma fram þegar ég hugsa um
þig. Öll skiptin sem ég hitti þig
Linda Hrund
Káradóttir
✝ Linda HrundKáradóttir
fæddist 7. maí
1991. Hún lést 23.
janúar 2012.
Útför Lindu
Hrundar fór fram
frá Egilsstaða-
kirkju 4. febrúar
2012.
hjá afa og ömmu
með litlu fallegu
stúlkuna þína hana
Unni Kristínu. Það
er svo sárt að þurfa
að kveðja þig, elsku
Linda mín, en núna
ertu á góðum stað
og líður vel.
Elsku Linda mín,
nú kveð ég þig í
hinsta sinn. Ástar-
þakkir fyrir sam-
fylgdina á liðnum árum. Elsku
Sólveig, Kári, Katrín og Björn,
okkar dýpstu samúðarkveðjur og
megi Guð vera með ykkur.
Þórey, Ragnar og dætur.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegs eigin-
manns míns, föður, tengdaföður, afa og lang-
afa,
VILHELMS INGIMUNDARSONAR,
Fróðengi 1,
Reykjavík.
Ragnhildur J. Pálsdóttir,
Hjörtur Ingi Vilhelmsson, Vilborg Sigrún Ingvarsdóttir,
Jóhanna E. Vilhelmsdóttir, Sigurjón Bolli Sigurjónsson,
Gunnar Vilhelmsson, Bjarnveig Gunnarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Okkar innilegustu þakkir fyrir auðsýnda
samúð, vináttu og hlýhug við andlát og útför
ástkærrar móður, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
LJÓSBJARGAR PETRU MARÍU
SVEINSDÓTTUR,
Steina-Petru.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólkinu á hjúkrunarheimilinu
Uppsölum, Fáskrúðsfirði.
Ingimar Jónsson, Guðmunda Ingibergsdóttir,
Elsa Lísa Jónsdóttir, Magnús Aðils Stefánsson,
Sveinn Lárus Jónsson, Þórunn Björg Pétursdóttir,
Þórkatla Jónsdóttir, Jón Lúðvíksson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
VALDEMAR GUNNARSSON
mjólkurfræðingur,
Kjarnagötu 14,
Akureyri,
sem lést föstudaginn 27. janúar, verður
jarðsunginn frá Akureyrarkirkju föstudaginn 10. febrúar kl. 13.30.
Brit Mari Gunnarsson,
Kristín Irene Valdemarsdóttir, Jón Marinó Sævarsson,
Bryndís Elfa Valdemarsdóttir, Jón Birgir Gunnlaugsson,
Berglind Mari Valdemarsdóttir, Sverrir Ásgeirsson
og barnabörn.