Morgunblaðið - 09.03.2012, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. MARS 2012
handavinnu, í þeim efnum var
amma sérfróð og sérlega lagin.
Alltaf var maður velkominn þar
rétt eins og á Skúlagötuna í
bernsku. Það var iðulega spjallað
um mann og annan, veðrið,
prjónaskap, það sem helst var að
gerast í bæjarlífinu þá stundina
og þá bar eyjalífið áður fyrr
stundum á góma. Amma fylgdist
vel með, bæði því sem var að ger-
ast í kringum hana sem og því
helsta sem var að gerast í þjóðlíf-
inu. Það var líka alltaf gaman að
rekast á ömmu og Dóru vinkonu
hennar í göngutúrum þeirra um
bæinn síðustu ár, þá var alltaf
tekið stutt spjall og svo röltu þær
stöllurnar áfram sinn veg.
Lundarfar ömmu var prýtt
mannkostum. Hún bjó yfir miklu
jafnaðargeði og var að eðlisfari
hlý, kurteis, lítillát, nægjusöm og
jarðbundin en hafði þó kímnigáfu
til að bera. Þetta eru allt dyggðir
sem gott er að hafa í huga í dag á
tímum sem þessum og mun ég
taka þær með mér sem veganesti
út í lífið. Það var aldrei hægt að
finna bilbug á ömmu og var sem
ekkert kæmi henni úr jafnvægi.
Hún gerði aldrei mikið úr því
sem sneri að henni sjálfri, sem
sást vel á því hvernig hún barðist
við veikindin undir lokin. Það
gerði hún af þvílíku æðruleysi að
aðdáunarvert var á að horfa.
Í dag geri ég mér grein fyrir
þeim forréttindum sem það eru
að hafa verið samferða ömmu í
Hólminum öll þessi góðu ár. Fyr-
ir það er ég þakklát. Hvíl í friði
elsku amma mín.
Olga Árnadóttir.
Það er mér svo kært að hafa
fengið að sitja hjá Sólveigu ömmu
skömmu áður en hún kvaddi
þennan heim. Það gladdi mig að
finna hve kunnugleg tilfinning það
var að ræða við hana þrátt fyrir að
sjúkrahússumhverfið væri
ókunnugt og framandi. Hlýr
vanginn og ómurinn í rödd ömmu
var eins og ég hef vanist í gegnum
tíðina og þannig vil ég einmitt
muna hana. Á hverjum degi klæði
ég son minn í handprjónaðar flík-
ur sem langamma hans í Stykk-
ishólmi gaf honum og á sama tíma
vill hugurinn hvarfla á æskuslóðir
og minningar um ömmu hreiðra
um sig í brjóstinu. Minningarnar
eru fjölmargar, gamlar og nýjar
og allar svo hlýjar. Mér finnst ég
heyra tikkið í eldhúsklukkunni
þegar ég hugsa um þær stundir
sem ég átti í hlýju eldhúsinu á
Skúlagötu 20 þar sem amma sýsl-
aði við ýmis verk á meðan ég litaði
mynd eða las upphátt úr lestrar-
bókinni minni. Yfir ömmu var
ávallt ró en á sama tíma var hún
svo dugleg, afkastamikil, nýtin og
úrræðagóð. Hún virtist alltaf hafa
nægan tíma, hvort sem var til að
steikja kleinur, spila tveggja
manna kapal eða kyssa á bágtið.
Amma var svo skynsöm, ljúf í
lund og hjartahlý og það er ekki
aðeins af sárum söknuði sem ég
fæ tár í augun við að hugsa um
hana heldur einnig af djúpu þakk-
læti fyrir að hafa fengið að hafa
hana í lífi mínu. Minningarnar
mun ég alltaf eiga.
Viltu mínar þakkir þiggja
þakkir fyrir liðin ár.
Ástríkið og umhyggjuna
er þú vina þerraðir tár.
Autt er sætið, sólin horfin
sjónir blinda hryggðar-tár.
(Höf. ók.)
Heiður Hrund.
Elsku amma Silla.
Mikið er nú sárt að kveðja og
sætta sig við örlögin. Núna ertu
komin til Ninna afa á betri stað
þar sem þið tvö getið verið saman
á ný. Það sem lifir í hjörtum okk-
ar sem eftir sitjum eru góðar
minningar og þakklæti.
Takk fyrir að hafa verið amma
sem var til staðar og gaf sér alltaf
tíma fyrir barnabörnin og sýndi
okkur stuðning í öllu því sem við
tókum okkur fyrir hendur. Takk
fyrir öll árin og góðu stundirnar
sem við höfum átt saman. Takk
fyrir tengslin við Breiðafjörðinn
og Stykkishólm. Takk fyrir að
hafa verið svona sterk undir það
síðast og gefið okkur nokkrar
samverustundir í viðbót og tæki-
færi til að kveðja þig vel. Ég veit
að þú munt halda áfram að fylgj-
ast með okkur afkomendum þín-
um og öllu því sem við tökum
okkur fyrir hendur í framtíðinni.
Ég kveð þig með söknuði.
Þín
Drífa.
þreyttu“ eins og saumaherbergið
af gamansemi var kallað . Þá var
gjarnan boðið upp á kaffibolla í
eldhúsinu með húsbóndanum á
Burknavöllunum sem þurfti að
drekka á nærklæðunum meðan
saumakonan snaraði sem
snöggvast neðan af buxum eða
breytti og bætti án þess að
þiggja nokkurn tímann neitt að
launum nema þá kannski koss og
knús.
Ég og margir af okkar nán-
ustu ástvinum fylgdumst með og
höfðum á orði af hvílíku yfir-
burðamikla æðruleysi þú tókst á
þessum sjúkdómi sem krabba-
meinið er. Þótt þú þyrftir að
klífa erfiðar og brattar brekkur
heyrðum við þig aldrei kvarta og
vonleysi var hvergi að finna. Þú
ert einfaldlega hetja sem varð að
láta í minni pokann með reisn
fyrir þessum illvíga sjúkdómi
sem hefur hrifsað svo marga frá
okkur af lífsins stóra sviði.
Kæra Bekka, ég óska þess að
þú hvílir í friði og að englarnir
vaki yfir þér. Kærar þakkir fyrir
tímann sem þú gafst mér og
mínum.
Jóhannes Þór Ævarsson.
Elsku Bekka mín. Það eru
þung skref að skrifa kveðjuorð
til þín. Það er allt of stutt síðan
ég kvaddi elsku mömmu og mik-
ið hefur verið lagt á okkar fjöl-
skyldu síðasta tæpa árið sem
erfitt er að sætta sig við.
Nú síðast fráfall þitt og Tedda
í síðustu viku sem bæði bar allt
of fljótt og óvænt að. Sorgin er
yfirþyrmandi en ég vona að tím-
inn lækni sár okkar allra.
Þú varst sparifrænka, eins og
við frændsystkinin kölluðum þig,
fyndin, hlý, skemmtileg og alltaf
til staðar, ósjálfselsk og æðru-
laus. Það sýndi sig vel þegar ég
átti mitt síðasta samtal við þig
nokkrum dögum fyrir andlát
þitt, eitthvað aum vegna fráfalls
mömmu og afsakaði það við þig,
fannst það ekki viðeigandi vegna
veikinda þinna, en þú sagðir
bara: Þú mátt alveg gráta, elsk-
an mín, ég er með breiðar axlir.
Svo fórum við að skellibjallast og
kvöddumst með það í huga að
hittast á næstu dögum. En kallið
þitt kom miklu fyrr en von var á.
Ég vissi ekki þá að þetta yrði
okkar síðasta samtal, vissi ekki
að þú myndir veikjast svo alvar-
lega að ég sæi þig ekki aftur.
Fyrir mig varstu eins og klettur
þrátt fyrir eigin sorg vegna litlu
systur þinnar og veikinda þinna.
Við munum skellibjallast allar
saman seinna, en þangað til ylja
ég mér við fallegu minningarnar
um þig og hlýja faðmlagið þitt
með þakklæti í hjarta, þakklæti
fyrir að hafa verið svo lánsöm að
hafa þig í lífi mínu og barnanna
minna sem þú varst ávallt sem
amma. Takk fyrir að biðja mig
að syngja yfir þér, það er mér
ómældur heiður og örlítil hugg-
un í sorginni að fá að kveðja þig
á þann hátt. Ég elska þig og bið
alla englana að vaka yfir þér. Ég
veit að mamma og amma munu
taka vel á móti þér. Hvíl í friði
elsku frænka.
Elsku Ævar, Gunnar, Unnur,
Raggi, Hanna Jóna og fjölskyld-
ur, ykkur votta ég mína dýpstu
samúð. Missir ykkar er mikill og
þið eruð í bænum mínum.
Kveðja,
Anna María.
✝ Unnar Sæ-mundur Frið-
laugsson (Sig-
urtryggvason)
fæddist á Litlu-
Völlum í Bárð-
ardal 18. maí
1927. Hann lést á
Vífilsstöðum 28.
febrúar 2012.
Hann var sonur
Friðlaugs Sig-
urtryggva Tóm-
assonar, f. 3. júlí 1863 á Litlu-
Völlum, d. 1. mars 1935, og
seinni konu hans Sigríðar
Daníelsdóttur, f. 16. janúar
1890 á Steinsstöðum í Skaga-
firði, d. 3. mars 1979. Systkini
Sæmundar, börn Sigurtryggva
og Sigríðar, eru: Sigurður Ey-
vald, f. 1916, látinn, Gísli, f.
1918, látinn, Tryggvi, f. 1919,
látinn, Rannveig Elín, f. 1920,
Valgerður, f. 1922, látin, Daní-
el, f. 1924, Ingimar Rósar, f.
1928, látinn, Baldvin, f. 1930,
látinn, andvana stúlkubarn, f.
1935.
Sæmundur kvæntist 10. jan-
úar 1952 Þuríði Guðmunds-
dóttur ljósmóður, f. 8. feb.
1929 á Efri-Steinsmýri Með-
allandi, dáin 29. sept. 1975.
Þau eignuðust sjö börn. 1) Sig-
ríður húsmóðir, f. 8. apríl
1952, maki Eyþór Trausti Sig-
urðsson, búsett á Eyrarbakka,
þeirra sonur er Sigmundur
maki Ingibjörg Jónsdóttir, bú-
sett á Akranesi. Þeirra börn
Lilja Dögg, Harpa Lind og Jón
Unnar. Sonur Sæmundar og
Dagbjartar Guðmundsdóttur
er Guðmundur bílstjóri, f. 27.
maí 1949, maki Kristín Sveins-
dóttir, búsett í Kópavogi, börn
þeirra: Kristján Geir, Unnar
Þór, Brynjar Már og Sveindís
Ósk, sem er látin. Seinni kona
Sæmundar var Guðrún Jó-
hannsdóttir, f. 21. júní 1958,
þau skildu, börn þeirra: 1)
Davíð Brár, sonur Alexander
Vilberg. 2) Hanna Sigga, dóttir
Hafdís Alda.
Sæmundur ólst upp í
Bárðardal við sveitastörf með
foreldrum, systkinum og
frændfólki á tvíbýli á Litluvöll-
um. Eftir andlát föður flytur
hann á Bjarnastaði í Bárðardal
og síðar í Mývatnssveit ásamt
móður sinni og Ingimar, bróð-
ur sínum. Hann flytur eftir
fermingu með Páli, þá bónda á
Grænavatni í Mývatnssveit, að
Hesti í Borgarfirði.
Um tvítugt flytur hann til
Reykjavíkur og hefur störf
hjá Sæmundi í Borgarnesi við
akstur ferðamanna um sveitir
landsins og hálendi, akstur
hjá Strætisvögnum Reykja-
víkur og Bifreiðastöðinni
Hreyfli. Á Blönduósi starfar
hann við hin ýmsu störf til
starfsloka. Seinustu æviárin
dvelur hann á Héraðshælinu á
Blönduósi og seinustu mán-
uðina á Holtsbúð-
/Vífilsstöðum í Garðabæ.
Útför Unnars fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 9. mars
2012, og hefst athöfnin kl. 13.
Unnar, maki Olga
Hrafnsdóttir, dæt-
ur þeirra Salka,
Embla og Myrra.
2) Emilía versl-
unarmaður, f. 1.
júlí 1953, búsett í
Reykjavík. Maki
var Kristján Þor-
björnsson, þau
skildu, börn þeirra
eru a. Þuríður
Björg, sambýlis-
maður Gottskálk Ágústsson,
þeirra börn Ragnhildur Emilía
og Þórður Ágúst. b. Kristjana
Emma, sonur Arnar Freyr,
sambýlismaður Sigurjón
Björgvinsson. c. Heiðbrá
Hrund, sonur Kristján Freyr,
d. Sigurður Eyvald. 3) Heiðbrá
hjúkrunarfræðingur, f. 3. sept.
1954, maki Þórður Þórðarson,
búsett í Kópavogi, börn Þór-
unn og Þórður. 4) Tryggvi sjó-
maður, f. 4. des. 1955, búsettur
í Grindavík, maki Steinunn
Gestsdóttir, börn Tryggvi Þór,
Daníel Gestur og Drífa Mjöll.
5) Unnur kennari, f. 25. mars
1957, maki Aðalsteinn Örnólfs-
son, búsett í Garðabæ, börn
þeirra Hulda Þuríður og Tóm-
as Freyr. 6) Kristófer lög-
reglumaður, f. 16. des. 1958,
maki Þóra Valsdóttir, búsett í
Kópavogi, þeirra dóttir Sig-
urbjörg Bára. 7) Guðmundur
sjómaður, f. 12. mars 1960,
Elsku pabbi minn og afi okkar
er farinn frá okkur.
Stóri, handsterki afi okkar
sem við ólumst upp með frá því
við vorum lítil. Hann hafði alltaf
nóg fyrir stafni og var sjaldan á
sama stað lengi. Hann bar út
póstinn á Blönduósi og alltaf var
jafngaman að hitta hann á göt-
unum með pósttöskuna. Ef hann
var ekki með pósttöskuna gang-
andi þá var hann keyrandi um
götur bæjarins og sveitina. Við
dáðumst að því hvað hann var
duglegur, hann elskulegi afi okk-
ar.
Það er skrítið að hafa hann
ekki lengur hjá okkur, að geta
ekki heimsótt hann lengur og
segja honum frá deginum okkar
og frá barnabörnunum hans. Og
ekki fannst honum leiðinlegt
þegar maður sagði honum sögur
af litlu krílunum, prakkarastrik-
unum og hvað þau væru að flýta
sér að stækka. Honum fannst
skemmtilegt að fá alla í heim-
sókn, sérstaklega litlu krílin.
Hann var svo glaður þegar þau
settust í fangið hans og kysstu
hann á kinnina, þá brosti hann
blítt.
Það er alltaf erfitt að sjá á eft-
ir þeim sem manni þykir vænt
um, en efst er okkur þó í huga
þakklæti fyrir þau ár sem við
nutum samvista við afa okkar.
Minningarnar ylja okkur um
hjartarætur og gera kveðju-
stundina léttbærari.
Við söknum þín, afi okkar og
pabbi minn. Við hugsum til þín
og þú munt ávallt eiga sérstakan
stað í okkar hjarta.
Hvert sem leiðin þín liggur
um lönd eða höf;
berðu sérhverjum sumar
og sólskin að gjöf.
Þín dóttir og barnabörn,
Emilía, Þuríður,
Kristjana, Heiðbrá og
Sigurður.
Unnar Sæmundur var pabbi,
tengdapabbi og afi. Það virðist
ekki skipta máli hvað aldurinn
segir til um, við andlát kemur
söknuður og minningar skjóta
upp kolli um liðna tíð. Þegar ég
hugsa til pabba og lít til baka er
hugurinn fullur af minningum,
góðum minningum.
Minningin um pabba er að
hann var heiðarlegur, reglusam-
ur, duglegur og góður maður
sem hugsaði um heilsu enda alla
tíð verið hraustur. Göngur og
útivera var eitthvað sem ekki
mátti vera án. Hann var ekki
auðugur að dauðum hlutum og
sóttist ekki eftir að eignast þá.
Þó var hann ríkur maður sem
sýnir sig í afkomendum sem
telja rúmlega 50 stykki í 10
börnum, 20 barnabörnum, 22
barnabarnabörnum. Það er ríki-
dæmi.
Minning úr uppeldinu er hve
þú pabbi varst liðtækur á heim-
ilinu, hvort sem var í eldhúsinu
eða tiltektinni. Minning um hve
gott var að fá lánað lærið þitt til
að sitja á, sem oft var upptekið
af tveimur eða fleirum sem þótti
gott að sitja í fangi þínu. Minn-
ingin um það þegar þú komst
heim af kvöldvakt og gafst þér
tíma til að breiða sængina yfir
börnin þín og bjóða okkur góða
nótt, það eru góðar minningar.
Minningin um hvað þér þótti
gott að vera einn en um leið að
vera með fólkinu þínu. Oft
varstu þrjóskur en samt eftirgef-
anlegur, þú nenntir ekkert að
rífast um hlutina, „svona, svona“
sagðir þú, „hvaða læti eru
þetta?“ Það var merki um að nú
ættum við að hætta að þræta.
Minning um hve þér þótti
landið okkar fagurt og að þú
sóttist eftir að keyra um sveit-
irnar og að fara með fjölskyld-
una í ferðalag til að njóta feg-
urðar landsins og vera saman.
Minning um að fara í Vatnsdal-
inn, keyra niður gömlu Kambana
og fara í sveitina fyrir austan,
fara í Landmannalaugar, jú eða
upp í Heiðmörk, það eru ljúfar
minningar.
Minningar um bíla sem voru í
uppáhaldi og natnina sem fólst í
því að þrífa og bóna bílinn, þó oft
hafi heyrst óánægjutónn þegar
við krakkarnir nenntum ekki að
bíða meðan þú þvoðir og bón-
aðir, en minningin er ljúf.
Minning um að heyra ein-
hvern segja: „Mikið er hann
pabbi þinn myndarlegur maður.“
Þessa setningu fékk maður oft
að heyra og varð ég þá svolítið
montin yfir því að eiga svona
flottan pabba, þó varstu bara
pabbi. Þegar ég hugsa til baka
þá er mikill sannleikur í þessari
setningu sem maður heyrði svo
oft, þú varst sannarlega mynd-
arlegur maður, snyrtilegur og
fallegur.
Ekki er langt síðan ég klippti
hár þitt í síðasta sinn, þá þótti
þér þú vera orðinn dálítið úfinn
og það þótti þér ekki gott, svo
brostir þú út að eyrum þegar þú
leist í spegilinn, nýklipptur og
vel greiddur, þá leið þér vel.
Minningarnar er miklu fleiri
og jafn góðar en nú hefur þú
skilað þínu dagsverki og komið
að kveðjustund. Nú ertu kominn
í annan heim þar sem þú hittir
aftur mömmu og þið haldist
hönd í hönd og horfið niður á
krakkaskarann og brosið yfir
hópinn ykkar, sem sannarlega er
myndarleg arfleifð.
Takk fyrir allt, elsku pabbi
minn, minningin um þig lifir.
Guð geymi þig.
F.h. systkina,
Unnur Sæmundsdóttir.
Elsku tengdapabbi. Nú ertu
farinn í þína hinstu ferð, þér
leiddist nú ekki að ferðast, keyra
um sveitir landsins, þar leið þér
best, enda mikið náttúrubarn.
Þú þurftir að sjá til fjalla enda
alinn upp á milli fjalla í Bárð-
ardalnum. Og á ég einmitt góða
minningu þegar við fórum í
sveitaferð. Við fórum dagsferð
um sveitir Suðurlands, þú vísaðir
veginn og sagðir sögur, stundum
sagðir þú mér til við aksturinn
enda gamall leigubílstjóri,
strætóbílstjóri og vörubílstjóri.
Við enduðum svo á Skógum og
skoðuðum safnið og þar fékk ég
góða leiðsögn. Lengsti tíminn fór
þó í að skoða bílasafnið enda
áhugamaður um bíla þar á ferð.
Sæmundur eignaðist 10 börn
og var mjög stoltur af öllum sín-
um afkomendum, sem nú er orð-
inn stór hópur. Og komum við
nú mörg saman um aðventuna
og hafði Sæmundur gaman af og
börnin, barnabörnin og barna-
barnabörnin eiga góðar minning-
ar um þá samveru. Þú hafðir svo
gaman af börnum, það var ynd-
islegt að koma með litlu Hildi
Þóru í heimsókn til þín, þú
fékkst að halda á henni og þið
skríktuð bæði jafnmikið.
Þú varst tilbúinn að yfirgefa
þetta jarðríki og fara á vit nýrra
ævintýra, á þann stað þar sem
við öll hittumst að lokum. Ég
veit að það verða fagnaðarfundir
þegar þú hittir konuna þína hana
Þuríði sem þú misstir fyrir 37
árum.
Kæri Sæmundur, megi Guð
vera með þér. Þú varst okkur
góður pabbi, afi og langafi. Takk
fyrir allt og allt.
Þín tengdadóttir,
Þóra.
Í dag er jarðsunginn Unnar
Sæmundur Sigurtryggvason frá
Litlu-Völlum í Bárðardal. Sæ-
mundur var einungis átta ára
gamall þegar faðir hans lést, þá
á 73. aldursári. Heimilið sundr-
aðist að miklu leyti og fóru flest
barna þeirra Sigurtryggva og
Sigríðar til ættingja og vina.
Unnar Sæmundur fór til frænd-
fólks síns að Neslöndum í Mý-
vatnssveit og síðar að Græna-
vatni, en flutti svo suður að
Hesti í Borgarfirði og vann á til-
raunabúinu. Þaðan lá leið hans
suður til Reykjavíkur og hóf
hann fljótlega akstur stætis-
vagna hjá SVR og starfaði þar
um þrjátíu ára skeið. Margar
voru þær ungu stúlkurnar í
Reykjavík á þeim árum sem
þekktu hann undir nafninu „Sæ-
mundur sæti á Kleppshraðferð-
inni“. Það sagði mér móðursystir
mín sem vel mundi eftir honum
ungum og glæsilegum pilti. Eins
og aðrir þingeyskir piltar, var
honum tamt að glíma og stund-
aði hann þá íþrótt nokkuð áfram
eftir að til Reykjavíkur kom.
Hann keppti fyrst fyrir UMFR
1948 og var þá í þriðja sæti í
flokkaglímu Reykjavíkur. Hann
gekk síðar til liðs við KR og
keppir fyrst fyrir félagið 1950.
Þar vann hann sæmdarheitið
glímukappi ársins árin 1951 og
1952 og ári síðar vann það Ingi-
mar bróðir hans. Sæmundur var
formaður Glímudeildar KR árið
1953. Hann kvæntist Þuríði Guð-
mundsdóttur ljósmóður 1951. Í
þeim blundaði alltaf draumur um
búskap og tók fjölskyldan sig
upp eitt árið og flutti austur að
Hlíð í Grafningi til að láta
drauminnn rætast. En ekki fór
það sem skyldi, rigningasumarið
1972 var erfitt til heyskapar og
náðu þau litlum sem engum
heyjum og var þá búskapnum
sjálfhætt. Hann hóf aftur akstur
hjá SVR, en þegar Þuríður svo
veiktist alvarlega, var yngsta
barnið rétt af fermingaraldri.
Heimilið var stórt og aukavinnu
þurfti til. Sæmundur vann ýmis
störf meðfram akstrinum og var
framkvæmdastjóri Sendibíla-
stöðvarinnar hf. eitt árið.
Þegar ég kynnist Sæmundi
1978, var hann einnig bústjóri á
Gunnarshólma við Suðurlands-
veg. Þar sá hann um fé og hross.
Í maí það ár flytjum við svo
norður á Blönduós. Sæmundur
átti systur þar sem hafði verið
húsfreyja á fegursta bletti hún-
vetnskra lenda, sjálfum Vatns-
dalnum. Emilía dóttir hans var
þá einnig orðin tengdadóttir
Ellu. Hann hafði því tvær ástæð-
ur til að vilja flytja norður. Það
voru sterkar taugar á milli
þeirra systkinanna og held ég að
Sæmundur hafi í raun ekki verið
minni Húnvetningur í sér, en
Þingeyingur. Sveitin heillaði
hann alltaf og losnaði hann aldr-
ei fyllilega við þá bakteríu.
Frá öllum heimsins hörmum,
svo hægt í friðar örmum
þú hvílist hels við lín. –
Nú ertu af þeim borinn
hin allra síðstu sporin,
sem þér unnu og minnast þín.
(Einar Benediktsson)
Ég vildi að ég kæmist suður að
fylgja honum síðasta spölinn.
Elsku börnin mín, Davíð Brár
og Hanna Sigga, eldri börn Sæ-
mundar; Gummi, Sigga, Emma,
Heiðbrá, Tryggvi, Unnur, Diddi,
Gúndi, tengdabörn og barna-
börnin öll. Ég sendi ykkur öllum
mínar innilegustu samúðaróskir
og bið algóðan guð að blessa
minningu góðs manns og föður í
hjörtum ykkar allra.
Guðrún Jóhannsdóttir.
Unnar Sæmundur
Friðlaugsson