Morgunblaðið - 09.03.2012, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. MARS 2012
✝ Guðrún ÓlafíaHalldórsdóttir
(Olla) fæddist í
Súðavík við Álfta-
fjörð 30. mars 1925.
Hún lést á Dval-
arheimilinu Hlíð,
Akureyri, 1. mars
2012. Foreldrar
hennar voru Sigrún
Jensdóttir, f. 29.
desember 1892, d.
16. nóvember 1972,
og Halldór Guðmundsson, f. 9.
febrúar 1885, d. 17. mars 1968.
Systkini Ollu eru Elísabet, hálf-
systir, f. 1910, d. 1937, Jens Þor-
kell, f. 1922, d. 1992, Karólína
Steinunn, f. 1927, d. 2009, Anna
Þorbjörg, f. 1929, Sigrún Sig-
urdríf, f. 1930, Guðmundur
Magnús, f. 1932, d. 1977, Óskar
Árnína, f. 1953, gift Brynleifi G.
Siglaugssyni, f. 1953, 6) Sigrún
f. 1956, gift Birgi Stefánssyni, f.
1957, 7) Kristín Ragnheiður, f.
1967, í sambúð með Ib Colli, f.
1961. Barnabörn Ollu eru 28
talsins og barnabarnabörnin 39.
Olla átti heima á Vestfjörðum
til ársins 1940, í Súðavík, Ísa-
firði og Flateyri. Þaðan flutti
hún til Árskógsstrandar og
vann þar m.a. í kaupavinnu og
línuvinnu. Þar kynntist hún
Stebba Snæ, bjuggu þau að Ár-
bakka á Litla-Árskógssandi til
haustsins 1967, að und-
anskildum tveimur árum er þau
bjuggu í Reykjavík, en þar hófu
þau sinn búskap á Framnesvegi
8. Frá Litla-Árskógssandi fluttu
þau til Akureyrar. Eftir komuna
þangað vann Olla við ræstingar
á Símstöðinni og á Rannsókn
FSA þar sem hún lauk sínum
starfsferli.
Útför Guðrúnar Ólafíu fer
fram frá Akureyrarkirkju, í
dag, 9. mars 2012, og hefst at-
höfnin kl. 13.30.
Haraldur, f. 1932,
d. 1944. Olla giftist
6. janúar 1945 Stef-
áni Kristni Snæ-
laugssyni frá
Litla-Árskógssandi,
f. 27. júní 1916, d.
19. maí 1990. For-
eldrar hans voru
Kristín Ragnheiður
Ágústsdóttir, f.
1892, d. 1932, og
Snælaugur Baldvin
Stefánsson, f. 1891, d. 1960.
Börn Ollu og Stebba eru: 1)
Snælaugur Kristinn, f. 1945, d.
1996, 2) Karólína, f. 1947, gift
Karli Fr. Magnússyni, f. 1948 3)
Ráðhildur, f. 1948, gift Daða
Hálfdánssyni, f. 1950, 4) Óskar
Jens, f. 1951, kvæntur Sigríði
Halldórsdóttur, f. 1957, 5) Anna
Fyrir einu og hálfu ári
dreymdi mig hræðilegan draum,
að hún Olla amma væri dáin. Ég
man ennþá sársaukann þegar ég
vaknaði grátklökk og hversu létt
mér var þegar ég uppgötvaði að
þetta hafði bara verið draumur.
En nú er amma farin og sársauk-
inn og söknuðurinn er mikill.
Sem betur fer á ég fjöldann allan
af yndislegum minningum um
samverustundir okkar sem aldr-
ei verða teknar frá mér.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að fá að verja miklum tíma
með ömmu og afa á Akureyri.
Oft gisti ég hjá þeim og svaf þá,
að mínu mati, í besta rúmi í
heimi en amma bjó ævinlega um
mig á gólfinu til fóta hjá henni og
afa. Þar hlóð hún upp teppum og
sængum svo úr varð hið vegleg-
asta rúm. Svo gott þótti mér að
vera hjá ömmu og afa að heilan
vetur var ég ákveðin í að strjúka
til þeirra, af strokinu varð hins
vegar aldrei.
Ófáar ferðirnar fórum við
amma saman. Mér er minnis-
stæð ferðin þegar við ætluðum út
í Flatey á Skjálfanda og skoða
hvali á leiðinni. Veðrið var svo
vont að við þurftum að snúa við
og komumst því aldrei á leiðar-
enda og engan hvalinn sáum við
heldur. En ævintýri var þetta.
Við vorum heldur heppnari með
veður þegar við fórum í Ásbyrgi
og austur á Melrakkasléttu þar
sem ég sýndi ömmu ættaróðul
föðurfjölskyldu minnar. Þar
kunni hún vel við sig og naut sín
úti í náttúrunni.
Ég mun seint gleyma þolin-
mæðinni sem amma sýndi mér
þegar hún hjálpaði mér að búa til
Línu langsokksbúning og -hár-
kollu. Ég held að hún hafi haft
lúmskt gaman af því þegar þol-
inmæði mín þraut oft og tíðum
og þá með miklum tilþrifum. Þá
glotti amma bara lymskulega
eins og henni einni var lagið og
kom mér aftur af stað en aldrei
bauðst hún til að taka við, ég
skyldi klára verkið.
Nú kveð ég elsku ömmu mína.
Þótt sorgin og söknuðurinn sé
mikill munu minningarnar lifa
áfram. Minning um góða konu
lifir í huga mínum.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Klara.
Amma mín strauk mér um kinnina og
sagði
dag einn er lífsreglur fagrar mér lagði:
mundu að hjartanu best er að fylgja
og um náungann ekki þess vert er að
dylgja.
Ef eitthvað það er sem brýtur þig
niður
þá mundu að besta það meðal er
friður.
Svo halt’í þá reglu að ganga um keik
og gangi þér vel með þín störf og þinn
leik.
Því ekki það dugar að brotn’ eða
beygja
þann vilja er lífið þér ætlar að þreyja.
Það best’ er að vinna og gleði að færa
öðrum því það mun best sálina næra.
Minni ömmu ég þakka nú fyrir það allt
sem hún færði mér, ekki úr búðunum
falt.
Ég lofa því öllu aldrei að gleyma
og ávallt þig amma í hjarta mér
geyma.
Lilja Sólveig.
Hæglát og hæversk. Róleg og
yfirveguð. Dugleg og kraftmikil.
Nægjusöm og ósérhlífin. Fyrir-
munað að kvarta eða kveina yfir
nokkrum hlut. Svona var Olla
amma sem ávallt var til staðar
fyrir okkur og ljómaði þegar við
hittumst.
Á uppvaxtarárum okkar var
það fastur liður hvert sumar að
fara til Akureyrar og gista í
Lækjargötunni. Þar var alltaf
tekið á móti okkur með hlýju og
gleði. Allt húsið var leikvöllur,
anddyrið, stiginn, íbúðin, risið,
jafnvel kjallarinn. Það var sama
hvað við dreifðum úr okkur, aldr-
ei fengum við skammir heldur
bara glaðvært bros og skilning.
Við vorum svo velkomin að okk-
ur leið eins og heima hjá okkur.
Amma hafði þann einstaka hæfi-
leika að varðveita barnið í sér
alla ævi og var ávallt til í að
bregða á leik, kattliðug renndi
hún sér til dæmis á snjóþotu og í
rennibraut þó árin væru farin að
færast yfir.
Flest okkar héldu til Akureyr-
ar til náms. Þá var amma komin í
Munkann og fórum við reglulega
í mat til hennar. Það var svo
sannarlega gott fyrir unga náms-
menn að komast í fiskinn góða
eða annan næringarríkan mat og
alltaf var glatt á hjalla. Heima-
gerði Daim-ísinn hennar ömmu
var svo hinn fullkomni eftirmat-
ur.
Amma heimsótti okkur líka oft
vestur og naut hún sín vel innan
um fjöllin. Vestfirsku ræturnar
voru stór hluti af henni og var
áberandi hversu vel amma slak-
aði á nærri æskuslóðum sínum.
Okkur er sérstaklega minnis-
stætt þegar amma sat eitt sinn
innst við eldhúsborðið í Holta-
brúninni. Bekkurinn var þétt
setinn og amma tók ekki í mál að
staðið yrði upp fyrir sér. Hún
beygði sig því niður og skreið af
stað undir borðið. Undir borðinu
var hins vegar stöng en eftir
stutt hik beygði amma sig enn
neðar og lét vaða. Þarna sannaði
amma að engin hindrun var svo
erfið að hún léti hana stöðva sig.
Amma fékk svo sannarlega sinn
skammt af hindrunum um ævina
og dáumst við að því hvernig
henni tókst að höndla þær allar.
Amma var handlagin. Föndrið
hennar jafnaðist á við fallegustu
og frægustu listaverk. Hún bjó
til dæmis til hestana sem allir
krakkar öfunduðu okkur af.
Langt prik með sokkafyllingu á
endanum fyrir haus. Þvílík snilld
og það sem við lékum okkur mik-
ið með þessa flottu fáka. Amma
var einstaklega nýtin manneskja
og safnaði ýmsum smáhlutum,
steinum og skeljum. Ekkert okk-
ar kom nokkru sinni tölu yfir
stytturnar sem hún átti og lík-
lega tókst okkur aldrei að brjóta
eina einustu þeirra. Hún var
safnari af guðs náð, nokkuð sem
hefur erfst alla leið til lang-
ömmubarnanna.
Við erum þakklát ömmu fyrir
allt sem hún hefur gefið okkur.
Barnabarnabörnin hafa notið
samveru hennar síðustu árin og
amma naut þeirra. Við kveðjum
með söknuði elsku ömmu okkar
sem var okkur alltaf svo góð.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Klara, Stefán, Vilborg,
Hálfdán, Guðmundur, Ólöf
Kristjana, Jóna Rún, makar
og börn.
Elsku Olla amma. Ég er stödd
í argentínsku fjallaþorpi að
skrifa mína hinstu kveðju til þín.
Í þorpinu er lítill foss og lón sem
kallast La Olla. Það fannst mér
skemmtileg tilviljun og ég veit að
þú hefðir hlegið með mér að því.
Það er tómlegt að hugsa til þess
að það verði engin amma þegar
ég kem heim aftur. Engin amma
í mat í Akurgerðinu. Engin
amma að heimsækja á Hlíð. Bara
ef ég gæti heimsótt þig einu sinni
enn til að segja þér betur frá líf-
inu í Suður-Ameríku og sýna þér
fallega handverkið sem ég hef
keypt. Ég veit að þér hefði fund-
ist það fallegt.
Ég á margar góðar minningar
tengdar þér. Þegar þú heimsóttir
okkur í sumarbústaðinn í Hey-
dal. Þú hafðir tínt heila fötu af
litlum kuðungum og sast úti á
palli að hreinsa úr þeim. Þegar
stórfjölskyldan hittist og þú
tókst þig til og renndir þér á
snjóþotu niður fjallið og vaktir
mikla kátínu. Allar fallegu gjaf-
irnar sem þú bjóst til sem var
gaman að fá. Heimsóknirnar til
Bolungarvíkur. Heimsóknirnar í
Lækjargötuna og síðar í Munk-
ann sem bar þinn karakter með
öllu þínu smádóti og föndri. Hvað
mér fannst þú flott á þínum eldri
árum, alltaf að föndra, spila eða á
flandri með Félagi aldraðra.
Einar kærustu stundirnar átti
ég með þér á Hlíð. Við spjöll-
uðum um allt og ekkert, fórum í
litlar gönguferðir, ég borðaði
súkkulaðið þitt og við gerðum að
gamni okkar. Þar finnst mér ég
hafa kynnst þér upp á nýtt. Ég
komst t.d. að því að þig langaði
alltaf til að verða hjúkrunarkona
og hvað Vestfirðirnir voru þér
kærir. Mig langaði oft að fljúga
með þig vestur til að leyfa þér að
finna Vestfirðina bara einu sinni
enn. Þessi tími með þér gaf mér
mikið.
Þú varst oft utan við þig sem
leiddi til skemmtilegra augna-
blika. Ég man þegar ég var að
lesa fyrir þig úr dagbókinni
þinni. Þú hafðir skrifað frá því
þegar þú týndir veskinu þínu. Út
um allt leitaðirðu aðeins til að
komast að því að það var á öxl-
inni allan tímann! Eitthvað
hljómaði þetta kunnuglega því
ég hef erft þetta frá þér og er
stolt af því.
Yndisleg varstu. Ljúf og blíð.
Öllum líkaði vel við þig, enda
ekki annað hægt. Mér finnst lýs-
andi fyrir þig að allir krakkar
kölluðu þig Ollu ömmu, hvort
sem þú varst amma þeirra eða
ekki. Enda varstu Olla amma
þeirra allra.
Ég veit að lífið var þér ekki
alltaf auðvelt. Að alast upp við
veikindi langömmu og upplifa að
heimilið sundraðist getur ekki
hafa verið auðvelt. Ég get ekki
ímyndað mér hvað þú hefur
gengið í gegnum. En þú varst
sterk og tókst á við það sem að
höndum bar. Lífið var þér líka
gjöfult. Með Stefáni afa eignaðist
þú sjö börn sem hafa heldur bet-
ur margfaldað sig og núna er
fjölskyldan svo stór að ég hef
ekki tölu á afkomendum þínum.
Þessi stórfjölskylda sem færir
okkur svo mikla gleði. Það er þín
stærsta arfleifð. Þú mátt vera
stolt amma mín.
Elsku amma. Ég vil þakka þér
fyrir allar góðu stundirnar sem
við áttum saman. Frá því ég var
lítil stelpa í heimsókn hjá þér og
afa í Lækjargötunni og fram á
okkar síðustu stund saman þegar
ég kvaddi þig áður en ég hélt út í
heim. Ég mun sakna þín.
Þín
Jóna Rún.
Stór. Það er orðið sem kemur
upp í hugann minn þegar ég sest
niður og skrifa hinstu kveðju til
þín, elsku amma mín. Fyrir þá
sem þekktu þig aðeins í sjón
kann sú lýsing að hljóma furðu-
lega, því ekki varstu nú há í loft-
inu og einstaklega smágerð. Líkt
og fíngerð, brothætt postulíns-
dúkka. Þeir sem þekktu þig eða
hafa notið þeirrar gæfu að eiga
þig að, þeir skilja hvað ég á við.
Stór manneskja, stór persónu-
leiki með stórt hjarta og sterk
eins og klettur sem bifast ekki þó
brimið hamist á honum. Það
varst þú fyrir mér.
Ég er þakklát fyrir allar frá-
bæru stundirnar sem við áttum
saman. Þú kenndir mér svo
margt sem ég mun búa að alla
tíð. Öll ferðalögin í barnæsku þar
sem við fjölskyldan þvældumst
um landið á Skoda og Lödu. Þar
kenndir þú mér að njóta náttúr-
unnar og þess sem hún hefur
upp á að bjóða. Allar hannyrðast-
undirnar, þar sem þú oftar en
ekki komst mér til hjálpar með
skólaskyldustykkin þegar þum-
alputtarnir þvældust um of fyrir
mér. Seinna þegar sauma-
áhuginn vaknaði var gott að leita
til þín og læra. Hannyrðakonan
mikla varst þú sem allt lék í
höndunum á og þú gast búið til
stórkostlega hluti úr bútum og
efnisafgöngum sem flestir aðrir
hefðu hent. Öll barnabörnin þín
hafa þeyst um á fögrum gæð-
ingum sem þú bjóst til úr kústs-
köftum og garni. Þér þakka ég
fönduráhuga minn í dag og
hugsa til þín þegar ég held til
hliðar fallegum borðum og slauf-
um af pökkum til föndurgerðar
síðar.
Stóra amman mín. Fjölskyld-
an og hennar velferð skipti þig
öllu máli og til þín var ég alltaf
innilega velkomin. Það var svo
notalegt að sitja hjá þér í eldhús-
króknum og spjalla.
Á milli okkar myndaðist nýr
og sterkur strengur við ótíma-
bært fráfall pabba, frumburðar
þíns, stoðar okkar og styttu. Í
því tilfinningaróti var gott að
vera hjá þér, hjá þér fann ég ör-
yggi og styrk. Það hefur alla tíð
verið þitt aðalsmerki, styrkur, í
öllum þeim verkefnum sem lífið
leggur fyrir okkur.
Ég þakka þér fyrir alla ástina
og umhyggjuna fyrir mér og
Margréti Björk alla tíð. Lífsgildi
þín verða okkur dýrmætt vega-
nesti í framtíðinni og falleg
minning þín mun ávallt ylja.
Hvíldu í friði, elsku amma
mín.
Baldvina Guðrún
Snælaugsdóttir (Baddý).
Olla frænka kvaddi hægt og
hljótt í faðmi ástvina. Allt sitt líf
helgaði Olla sig fjölskyldu sinni
og umönnun annarra, en krafðist
aldrei neins fyrir sjálfa sig. Það
var ekki mulið undir Ollu í upp-
vextinum, starfsævin var löng og
einkenndist af mikilli vinnu, jafn-
vel þrældómi á köflum. Olla og
systkini hennar flest máttu þola
það, á fjórða áratug síðustu ald-
ar, að hrekjast úr einu fóstrinu í
annað vegna veikinda móður
sinnar og atvinnuleysis föður.
Faðir Ollu beitti sér hart í verka-
lýðsbaráttu þess tíma í Súðavík
og það bitnaði á möguleikum
hans til að vinna fyrir fjölskyld-
unni. Heimilið var leyst upp,
börnunum tvístrað og fóstrið
reyndist misjafnt. Það voru erf-
iðir tímar og samfélagsleg úr-
ræði fá, en það afsakar ekki mis-
kunnarleysið sem viðgekkst í
garð barna og fjölskyldna sem
stóðu höllum fæti. En þrátt fyrir
misjafnt atlæti, andlegt og lík-
amlegt, er merkilegt hve lítillar
biturðar gætti hjá þeim systk-
inunum á fullorðinsárum. Þvert á
móti urðu þau kærleiksrík og
glaðsinna, með ríka og góðlát-
lega kímnigáfu og þeim var
einkar lagið að sjá jákvæðar hlið-
ar á lífinu og tilverunni, fólki og
atburðum. Skiljanlega var þó
stutt í sársaukann, einkum þegar
líða tók á ævina og hugurinn leit-
aði til bernskuáranna. Súðavík-
urræturnar ristu djúpt og í síð-
ustu heimsókn minni til Ollu, rétt
fyrir síðustu jól, kom vel í ljós
hve sterkt þær rætur toguðu,
hana langaði heim.
Olla fór snemma að vinna fyrir
sér og kom ung að árum norður í
Eyjafjörð. Þar kynntist hún eig-
inmanni sínum, Stefáni Snæ-
laugssyni sjómanni. Þau bjuggu
lengst af á Árbakka á Árskógss-
andi og eignuðust sjö börn. Það
var því nóg að gera á stóru heim-
ili og heimilisfaðirinn oft fjarri,
enda tíðkaðist þá að sjómenn
færu á vertíðir í aðra landshluta.
Ég man vel hvað mér þótti það
mikið ævintýri að koma til Ollu
frænku á Árbakka og leika við
þær systurnar Önnu og Sigrúnu.
Þær áttu stórkostlegt bú, sem
hvergi átti sinn líka í mínu um-
hverfi á Akureyri og ekki ónýtt
að fá að vera þátttakandi í því
heimilishaldi. Hengibrúin yfir
ána, sem rennur rétt fyrir neðan
bæinn, hafði mikið aðdráttarafl.
Að standa á henni miðri sendi
hroll niður eftir bakinu og vakti
fiðrildasveim í maganum. Binni
minnist ekki síður ánægjulegra
stunda í faðmi fjölskyldunnar á
Árbakka. Þangað kom hann
fimm ára gamall frá Bolungarvík
með Sigrúnu móður sinni, systur
Ollu, og dvaldi sumarlangt. Þótt
hann væri ekki hár í loftinu á
hann margar ljúfar minningar
frá því sumri um endalausa leiki í
stórum barnahópi.
Minningar okkar Binna um
Ollu eru minningar um frænku
sem hugsaði til allra með hlýju
og af áhuga sem ekki var nein
uppgerð. Olla naut elsku og ein-
stakrar umhyggju barna sinna
sem gerðu henni ævikvöldið eins
gott og raun ber vitni. Aldrei
kvartaði hún undan hlutskipti
sínu í lífinu en var þakklát fyrir
allt sem fyrir hana var gert. Við
Binni þökkum Ollu fyrir þann
kærleika sem hún sýndi okkur
allt frá því að við vorum börn og
vottum fjölskyldu hennar okkar
dýpstu samúð.
Anna Þorbjörg Ingólfs-
dóttir og Brynjar Bragason.
Mig langar í fáum orðum að
minnast móðursystur minnar,
Nöfnu. Hún var næstelst sjö al-
systkina (fædd 1922-1932) og ein
hálfsystir af föðurnum, fædd
1910, fædd í Súðavík við Álfta-
fjörð í Ísafjarðardjúpi. Fjöl-
skyldan bjó í Súðavík allt þar til
upp úr 1930 er varð að leysa
heimilið upp vegna alvarlegra og
langvinnra veikinda móðurinnar
og þurfti þá að koma barnahópn-
um fyrir hingað og þangað, ýmist
hjá ættingjum eða vandalausum.
Flest barnanna þvældust á milli
heimila, mismikið þó, og sum
þeirra máttu þola misgott atlæti.
Heimilisfaðirinn var mikill bar-
áttujaxl sem beitti sér mjög
ákveðið í réttindabaráttu launa-
fólks sem á kreppuárunum var
einstaklega hörð og óvægin. Í
allsleysi þessara ára komust
systkinin til manns að undan-
skildum einum sem lést úr berkl-
um aðeins tólf ára gamall.
Nafna var innan við tvítugt er
hún hleypti heimdraganum. Hún
var um tíma fyrir sunnan en
fljótlega settu Nafna og Stebbi
Snæ., stóra ástin í lífi Nöfnu, upp
sitt heimili á Árskógssandi þar
sem þau bjuggu framundir 1970
er þau fluttu til Akureyrar. Á
Sandinum fæddust börnin eitt af
öðru og 1956 voru þau orðin sex
talsins. Sjöunda barnið kom svo í
heiminn 1967. Á Akureyri settust
þau að í Lækjargötu 4. Mínir for-
eldrar fluttu til Akureyrar frá
Bolungarvík með sinn barnahóp
1971 og settu sig niður í næsta
húsi við Nöfnu og Stebba Snæ.
Eðlilega varð mikill samgangur á
milli heimilanna og við systkinin
fengum nú að kynnast meðlimum
móðurfjölskyldu okkar. Skammt
frá bjó Jenný, dóttir Önnu
frænku, sem var móðursystir
þeirra mömmu og Nöfnu, ásamt
maka og fimm börnum. Ég var á
áttunda ári þegar ég kom til Ak-
ureyrar og stóð á því fastar en
fótunum að Nafna væri meira
skyld mér en systkinum mínum
af því hún væri nafna mín.
Svo liðu árin, börnin urðu að
unglingum og unglingarnir að
fullorðnu fólki sem hélt út í lífið.
Ég man að ég beið þess með
mikilli óþreyju að verða nógu
gömul til að geta beðið Nöfnu um
að spá fyrir mig í bolla, það var
rosalega spennandi.
Nafna var mikil föndurkerling
og eftir hana liggja kynstrin öll
af alls konar handverki. Sjálf á
ég prjónahyrnu frá Nöfnu sem
ég held mikið upp á sem hún gaf
mér fyrir u.þ.b. 30 árum. Þegar
dóttir mín fæddist kættist Nafna
mikið og sagði að sig hefði alltaf
langað svo til að einhver í fjöl-
skyldunni myndi eignast barn
þennan tiltekna mánaðardag því
þetta var brúðkaupsdagur henn-
ar og Stebba Snæ., en hann var
látinn þegar dóttir mín fæddist.
Annars var Nafna dul og lét lítið
uppi um langanir sínar og þrár.
„Konan, sem kyndir ofninn
minn“ eftir Davíð Stefánsson
minnir mig á Nöfnu. Hún var lítil
og mjó og lét alla jafna lítið fyrir
sér fara. Hún var alltaf boðin og
búin að rétta öðrum hjálparhönd
sem þess þurftu og hjálp vildu
þiggja.
Elsku mamma, nú eru bara þú
og Anna eftir af systkinahópn-
um, þið sem búið hvor í sínu
landinu og hvorug ykkar er
ferðafær. Elsku frændsystkini,
börn Nöfnu og fjölskyldur, miss-
ir ykkar er jú sár og ég votta
ykkur mína dýpstu samúð. Megi
blessun og virðing hvíla yfir
minningunni um nöfnu.
Ólafía Jónatans.
Meira: mbl.is/minningar
Guðrún Ólafía
Halldórsdóttir