Morgunblaðið - 27.04.2012, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. APRÍL 2012
✝ Ásgeir ÞórDavíðsson,
framkvæmdastjóri
og eigandi Gold-
finger, fæddist að
Laugavegi 69 í
Reykjavík 25. jan-
úar 1950. Hann
varð bráðkvaddur
á heimili sínu 19.
apríl 2012.
Foreldrar hans
voru Davíð Ágúst
Guðmundsson húsasmíðameist-
ari, fæddur að Söndum í Dýra-
firði 23. október 1917, d. 17.
apríl 1974, og fyrri kona hans
Anna Pálsdóttir, f. 7. júní 1918,
d. 10. maí 1961. Foreldrar Dav-
íðs voru Jakobína Ásgeirsdóttir,
fædd á Álftamýri við Arnarfjörð
6. september 1896, d. 28.sept-
ember 1958, og Guðmundur
Helgason húsasmíðameistari frá
Hofi í Dýrafirði, f. 12. ágúst
1886, d. 22. júlí 1951. Jakobína
var þekkt og mikils metin
áhrifakona innan Framsókn-
arflokksins, stórhuga og fram-
kvæmdasöm. Foreldrar Önnu
voru Páll Jónsson bókbindari og
síðar innheimtumaður Skatt-
stofunar, kunnur borgari í sinni
tíð, og Steinunn Júlía Gísladótt-
ir.
sögumaður, f. 1955, kvæntur
Margréti Ingólfsdóttur. Þau
eiga tvær dætur. María Svein-
fríður Davíðsdóttir hjúkr-
unarfræðingur, f. 1957, maki
Hörður Harðarson sjúkraliði og
hrossabóndi, þau eiga tvo syni.
Davíð Ágúst Davíðsson, kvænt-
ur Beata Davíðsson. Davíð átti
fyrir hjónaband einn son. Jak-
obína Valgerður Davíðsdóttir
leiðsögumaður, búsett í Madrid,
maki Carmen Nogale skrif-
stofustúlka.
Eftirlifandi eiginkona Ás-
geirs er Jaroslava Davíðssson
frá Eistlandi, f. 19. september
1971. Þau voru gefin saman 27.
september 1999 og eignuðust
þau saman dótturina Alexöndru
Katrínu, f. 23.9. 1999. Með fyrri
konu sinni Kristínu Helgadóttur
eignaðist Ásgeir Þór fjögur
börn. Þau eru: Helgi Bersi, f. 8.
febrúar 1983, hann á tvö börn.
Anna Sigrún, f. 28. janúar 1984,
hún á þrjú börn. Jón Kristinn, f.
7. mars 1986, ókvæntur og barn-
laus. Jakobína Áslaug, f. 28. des-
ember 1988. Eftir skilnað Ás-
geirs við Kristínu eignaðist
hann tvær dætur: Naomu
Freyju, fædd og búsett í Luton í
Bretlandi, móðir hennar er Jac-
qui Porter, og Henny Björk, f.
10. febrúar 1995, hún á tvíbura-
dætur. Maki hennar er Jónas
Sturla Gíslason.
Útför Ásgeirs Þórs fer fram
frá Hallgrímskirkju í dag, 27.
apríl 2012, og hefst athöfnin kl.
13.
Systkini Ásgeirs
eru: Guðmundur
Davíðsson húsa-
smiður, f. 10. júlí
1940. Eiginkona
hans var María
Thersa Jover frá
Camnborellas á
Spáni, þau skildu.
Þau eignuðust fjög-
ur börn. Páll Dav-
íðsson húsasmiður,
f. 23. október 1943,
kvæntur Hönnu Jórunni Sturlu-
dóttur, þau eru barnlaus. Magn-
ús Gestur Davíðsson húsasmið-
ur, kvæntur Svönu
Sumarliðadóttur, þau eiga fjög-
ur börn. Unnur Guðrún Davíðs-
dóttir, f. 9. maí 1948, d. 15. jan-
úar 2011, hún var gift
Sveinlaugi Hannessyni, þau
eignuðust þrjú börn.
Systkini Ásgeirs samfeðra
eru: Bergljót Davíðsdóttir
blaðamaður, f. 24. ágúst 1952.
Seinni maður hennar er Magnús
E. Finnsson viðskiptafræðingur.
Með fyrri manni sínum, Smára
Kristjánssyni, eignaðist hún
þrjár dætur. Ragnheiður Ólafía
Davíðsdóttir blaðamaður og há-
skólanemi, f. 1954, maki Jóhann
Óskarsson, þau eiga tvo syni.
Helgi Jón Davíðsson leið-
Minning mín um stjúpson minn
Ásgeir Þór er enn 60 árum síðar
eins lifandi og gerst hafi í gær.
Hann var á öðru árinu og sat í
kjöltu ömmu sinnar Jakobínu og
breiddi út faðminn á móti mér
ókunnri stúlkunni og var eitt sól-
skinsbros. Allar götur síðan þá
hefur faðmur hans verið mér op-
inn.
Ég var aðeins ung stúlka þegar
ég hóf búskap við föður hans, sem
var þá fimm barna fráskilinn faðir.
Það var mér ungri stúlkunni ekki
erfitt að láta mér þykja vænt um
börnin hans. Þegar sonum hans óx
fiskur um hrygg dvöldu þeir oftar
en ekki á heimili okkar föður
þeirra vestur á Snæfellsnesi. Þá
sóttu þeir ýmist vinnu við sjávar-
útveg eða veittu aðstoð við bú-
skapinn.
Ásgeir Þór var þeirra yngstur
og fylgdi móður sinni og stjúpa og
vegalengdirnar voru lengri í þá
daga en nú. Ásgeir Þór kom eigi
að síður í heimsókn. Alltaf var
sama kætin og gleðin í kringum
hann. Umgengni okkar á milli
varð þó ekki náin fyrr en við flutt-
um til Reykjavíkur, en þá var Ás-
geir Þór kominn af unglingsaldri
og stundaði matreiðslunám á Hót-
el Borg. Það kom fyrir að ég greip
í vinnu á Borginni á þeim árum og
það ríkti ávallt gleði og kátína í
eldhúsinu hjá Ásgeiri Þór. Hann
var ófeiminn við að kynna mig fyr-
ir vinum sínum og vinnufélögum
sem móður sína og var ég stolt af.
Eftir matreiðslunámið var hann
kokkur og síðar bryti hjá Land-
helgisgæslunni þar sem bróðir
minn Bjarni Helgason var skip-
herra og meðfæddur húmor
þeirra beggja batt þá vináttu-
böndum.
Samskipti Ásgeirs Þórs við mig
og systkini sín breyttust í engu við
fráfall föður þeirra fyrir tæpum
fjörutíu árum. Hann var á sjó,
kom í heimsókn þegar hann var í
landi og oft færandi hendi.
Hann rak Skipperinn og síðar
Hafnarkrána þegar ég starfaði
sem fangavörður við Hverfisgöt-
una. Oftar en ekki komu þeir beint
frá Geira til mín sem leysti þá út
með lögg í flösku og þúsund kall í
vasann. Þessir vinir mínir og góð-
kunningjar dýrkuðu og dáðu
Geira minn. Þeir þreyttust aldrei
á að segja mér sögur af góðverk-
um hans og gæsku. Hann lánaði
þeim mörgum hverjum fyrir sop-
anum þar til þeir fengu aurinn
sinn og það brást aldrei að þeirra
fyrsta verk var að borga Geira.
Það var þeim heilagt að koma til
hans og endurgreiða lánið. Kaf-
teininn á Hafnarkránni myndu
þeir síðast af öllum svíkja.
Eftir að Ásgeir stofnaði fjöl-
skyldu urðu samskiptin enn nán-
ari. Hann var höfðingi heim að
sækja og ávallt kom hann fram við
mig eins og sonur. Og hann var
mér góður og umhyggjusamur
þegar ellin tók að sækja á. Hann
fór snöggt eins og faðir hans. Báð-
ir sjarmerandi með leiftrandi
húmor og frásagnargáfu, sístarf-
andi í huganum, fljúgandi greindir
gleðimenn, skemmtilegir, lifðu
hratt og skammt. Enginn fyrir-
vari, lögðust aðeins til svefns og
vöknuðu ekki aftur. Það hefði ekki
verið í anda Geira míns að kveðja
á annan hátt. Fyrir það er ég
þakklát. Og í ellinni get ég látið
mig dreyma um að þeir bíði mín,
reiðubúnir til að taka á móti mér
báðir tveir með útbreiddan faðm.
Rétt eins og Geiri minn tók á móti
mér í fyrsta sinn fyrir rúmum sex-
tíu árum.
Guðmunda Helgadóttir.
Undangengna daga, eftir
snöggt og ótímabært fráfall bróð-
ur míns Ásgeirs Þórs, hefur hugur
minn verið bundinn við almættið
og alla þá ástvini okkar sem þang-
að hafa horfið í gegnum árin.
Hugsunin um að þau öll með föður
okkar í broddi fylkingar hafi tekið
fagnandi á móti bróður mínum,
hefur gert mér umskipti hans létt-
bærri. Ég sé fyrir mér hve glatt
hefur verið á hjalla fyrir handan
kvöldið sem Geiri minn steig yfir
þröskuldinn að dyrum himnaríkis.
Faðir okkar hefur séð fyrir því að
velja honum setu í öndvegi þar
sem allir gátu séð og hlustað og
glaðst með.
Gengna áa okkar Geira sé ég
fyrir mér allt í kringum hann.
Þykir mér líklegt að húmoristinn,
kapteinn Helgason skipherra, hafi
verið í essinu sínu þegar þeir hitt-
ust eftir langan aðskilnað. Án efa
hefur hann fyllst kæti við að sjá
brytann sinn aftur og hefur lík-
lega skotið inn lúmskum og
skondnum athugasemdum. Begg-
una mín yndislegu og móðursyst-
ur mína Andreu auk föðursystr-
anna tveggja sé ég fyrir mér
glaðar og reifar og efa ekki að all-
ar sem ein hafi notið sín með húm-
orinn á vörunum.
Faðir okkar held ég að hafi
leyft syni sínum að njóta sín í
sviðsljósinu. Trúi ég að hann hafi
ekki látið mikið fyrir sér fara, en
menn þurfa heldur ekki að spyrja
hvaðan genin komu sem birtust í
kostum bróður míns. Einkum í
stórbrotnum persónuleika, góðum
gáfum, frjórri hugsun, gáska,
bjartsýni, glettni og ekki síst
þeirri list að segja skemmtilega
frá og krydda mátulega.
Mér er það huggun harmi gegn
að hugsa til þess að þegar minn
tími komi fái ég að faðma hann að
nýju, kætast og finna hlýjuna í
hjarta mínu þegar ég heyri hann
segja: sæl, ástin mín. Kannski
óvenjulega valin orð til systur, en
ég var sannarlega ekki sú eina
sem hann talaði til á þann hátt. Á
sama hátt ávarpaði hann flestar
aðrar konur sem nálægt honum
stóðu.
Bróðir minn var einn fárra
manna sem ég þekkti sem var æv-
inlega hann sjálfur. Hann fór ekki
dult með hve vel honum leið í
sviðsljósinu. Þá lék hann á als oddi
og sogaði ómeðvitað að sér fólk
sem ekki stóðst töfrandi persónu-
leika hans, gáska hans og gleði.
Dillandi hláturinn einn og sér
dugði til að að viðstaddir áttu bágt
með sig. Hann var fjölmiðlamanna
uppáhald og neitaði aldrei að ræða
við blaðamenn og sagði umbúða-
laust sína skoðun. Lét sig litlu
skipta hvað fólk hefði um hann að
segja, enda vissi hann sem var að
þeir sem þekktu hann vissu hvaða
mann hann hafði að geyma.
Bróðir minn, Ásgeir Þór, er
syrgður af ótrúlegum fjölda fólks
sem þekkti hann, en líklega hafa
þeir, sem minnst mega sín, misst
meira en nokkurn grunar. Þeir
voru ófáir á framfæri Geira, en
aldrei talaði hann um þau góð-
verk; þau auglýstu sig sjálf með
þeim sem nutu.
Elskulegum bróður þakka ég
hálfrar aldar náin samskipti, sem
aldrei bar skugga á. Hann lifði
með reisn og hann dó með reisn.
Jöru eiginkonu sína veit ég að
hann elskaði frá fyrstu tíð til
hinsta dags, börnum sínum var
hann einstaklega góður faðir og
systkinum og börnum þeirra var
hann tryggur og umhyggjusamur.
Ég mun sakna hans hvern dag.
Fyrir hönd Magnúsar og dætra
minna þakka ég elskulegum bróð-
ur mínum Ásgeiri Þór af alhug og
votta Jöru og börnunum hans sjö
mína dýpstu samúð.
Bergljót Davíðsdóttir.
Kæri besti bróðir, nú er komið
að þessari kveðjustund. Þú varst
stórbrotinn karakter, fórst eigin
leiðir og sagðir hug þinn, reyttir af
þér brandarana. Vel gefinn og
fróður um alla hluti og gaman að
ræða við þig um daginn og veginn.
Þú varst mikill mannvinur og
máttir ekkert aumt sjá, fljótur að
rétta hjálparhönd ef á bjátaði.
Misskilinn af mörgum, öfundaður
og jafnvel hataður. Þú varst
áreittur og gagnrýndur en hafðir
ávallt breitt bak. Margt hefur ver-
ið bæði skrifað og sagt um þig,
kæri bróðir, og sumt miður gott.
100% af sögusögnum voru rangar,
það get ég fullyrt, því fáir þekktu
þig betur en ég. Umfjöllun og
mannorðsmeiðingar í fjölmiðlum
var erfitt fyrir okkur fjölskylduna
að horfa uppá, þú tókst það nærri
þér, en lést aldrei á neinu bera.
Það fæðist bara svona maður einu
sinni á öld, sagði fósturfaðir hans,
Helgi Ólafsson.
Við ólumst upp í Kópavogi, og
þar var margt brallað. Ef litið er
yfir þitt lífshlaup þá er svo ótrú-
lega margt sem kemur upp, í raun
og veru var ævi þín litrík, efni í
heila bók. Líklega er leitandi um
heiminn að fólki sem hefur upp-
lifað og afrekað jafn mikið um
dagana og þú. Það stjórnaði þér
enginn, þú varst ávallt kafteinninn
í brúnni.
Vinátta okkar var eins og rauð-
ur þráður í gegn um lífið og margt
gerðum við skemmtilegt saman,
ferðir til framandi landa, Kína,
Asíu, Evrópu og Ameríku. Margt
var skoðað, en þó stendur Kína-
ferðin upp úr. Þér þótti virkilega
gaman að ferðast um heiminn, og
nú ert þú farinn í ferðina miklu.
Góða ferð og megi allt gott fylgja
þér, sjáumst síðar. Ég þakka þér
fyrir allt sem þú varst mér, þú
stóri bróðir að gæta litla bróður,
sama hvað á gekk.
Góður maður er fallinn frá.
Samúðarkveðjur til Jöru og barna
hans.
Þinn bróðir,
Ólafur Helgi Helgason.
Ásgeir Þór bróðir okkar er dá-
inn. Það hljómar svo fjarstæðu-
kennt og óraunverulegt en á sama
tíma staðreynd sem nístir hjartað
og eftir stendur gapandi tóma-
rúmið sem erfitt er að fylla þegar
svona litríkur og stórbrotinn mað-
ur er skyndilega horfinn á braut.
Óseðjandi lífsgleði Ásgeirs og
smitandi hláturinn, kaldhæðna
kímnigáfan og glottið á andliti
hans þegar hann sagði eitthvað í
stríðni sinni ásamt einstakri sam-
kennd með öllum lifandi verum,
örlætið og tryggðin við sitt fólk og
þá sem honum þótti vænt um, er
það sem kemur fyrst upp í hugann
þegar við systurnar hugsum til
hans. Geiri bróðir var vinur vina
sinna og ræktaði fjölskyldu sína af
einstakri ástúð og óeigingirni sem
eru eiginleikar sem marga skortir
og við sem fengum að njóta þess
erum honum ævinlega þakklát
fyrir. Á þessari stundu er það sá
mikli söknuður og sú sorglega og
nístandi staðreynd að hann sé
ekki lengur á meðal okkar sem er
efst í huga en minningin um hann
er sú huggun sem við nærum okk-
ur á og hjálpar okkur á sorgar-
stundu sem þessari. Með þessum
fátæklegu orðum kveðjum við
mjög svo kæran bróður og vin
með mikilli sorg í hjarta því náinn
ástvinur hefur kvatt okkur í blóma
lífsins. Við sendum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur til barnanna
hans, til systkina okkar og til allra
vina og ættingja hans nær og fjær.
Megi minningin um hann verma
okkur um ókominn aldur.
Jakobína og
María Davíðsdætur.
Elsku Geiri minn.
Heimurinn og við öll höfum
misst mikið við fráfall þitt. Það má
vel vera að þú hafir verið umdeild-
ur en allir sem voru svo heppnir að
fá að kynnast þér eru sammála um
að þú hafir verið stórkostlegur
maður og enn betri vinur. Þú
komst eins fram við alla. Varst
alltaf kátur og brosandi og þú vild-
ir hafa fólkið í kringum þig eins.
Ef einhver leiðindi voru í gangi
vildir þú vera einhvers staðar ann-
ars staðar.
Engin verkefni voru of stór eða
ómöguleg fyrir þig. Sama þó svo
öllum öðrum hafi þótt þau óvinn-
andi þá fannst þú alltaf leiðir til að
leysa þau. Það var mér mikils virði
að ég gat alltaf leitað til þín með
allt sem lá á mér, sama hversu
stórt eða smávægilegt það var þá
varst þú alltaf til staðar og hefur
hjálpað mér meira en þig hefði
nokkurn tímann grunað.
Ég á erfitt með að koma í orð
hversu mikils virði þú varst mér
en ég á eftir að sakna þín meira en
ég get sagt. Þú hefur skilið eftir
þig stórt skarð.
Elsku vinur, hvíldu í friði.
Jaroslava Davíðsson, Nonni,
Helgi Bersi, Jakobína, Anna Sig-
rún og Alexcandra Katrín, ég
samhryggist ykkur innilega.
Minning þín mun lifa.
Saknaðarkveðjur. Þinn vinur,
Guðni Guillermo Gorozpe.
Það getur verið erfitt að setjast
niður og skrifa minningagrein, en
ég ætla að láta verða af því að
senda til þín nokkrar línur, elsku
Geiri minn. Mig langar að þakka
þér fyrir það hve þú reyndist mér
og syni mínum vel, sérstaklega
vegna þess sem hann varð fyrir, 7
ára gamall, og svo 15 ára. Þú kall-
aðir mig alltaf Ólöfu, gömlu vin-
konu þína. Ég man þegar við rifj-
uðum upp þegar ég var að vinna
hjá þér og Stínu í pylsuvagninum,
naut ég góðs af, en hef ekki borðað
pylsur eftir að ég hætti að vinna
hjá ykkur, hef borðað yfir mig af
pylsum, enda erum við búin að
hlæja mikið að þessu í gegnum ár-
in. Þú, þessi yndislega persóna,
máttir ekkert aumt sjá, hafðir
sterka réttlætiskennd og sást allt-
af það góða í öllum, það er mikill
heiður að hafa kynnst henni Önnu
Sigrúnu þinni, enda gullmoli þar á
ferð. Þú dýrkaðir bæði börnin þín
og barnabörn. Þú varst ánægður
fyrir mína hönd, þegar ég sagði
þér frá meðferðinni minni 1997.
Það var alltaf stutt í húmorinn hjá
þér, og hvað við gátum hlegið mik-
ið og aldrei heyrði ég þig tala illa
um neinn, sást alltaf það góða í öll-
um, þótt sonur minn upplifði
svakalega höfnun 15 ára sem hafði
þau áhrif á hans líf, að hann fór yf-
ir móðuna miklu í sept. 2009, þá 34
ára. Ég er búin að framkvæma
það sem þér var mikið kappsmál
að ég mundi gera.
Jæja elsku Geiri minn, ég mun
fylgja þér í dag og veit ég að þú
hefur hlotið góða heimkomu og
veit ég að sonur minn mun taka
þér opnum örmum. Ég ætla setja
hér ljóðið Vinarkveðja sem sonur
minn orti:
Traustur vinur, vinur kær,
góð sál, innri máttur
en þín vonska er mér fjær
hún er ei minni þáttur.
Þinn gangur er breiður,
og sálin þín er svo hlý,
en hugur þinn er leiður
og viska þín eins og blý.
Oft er kærleikurinn sterkari en stál
og ef þú kannt vel með hann að fara
þá muntu öðlast frið í þinni sál
og hið dimma og kalda mun út fjara.
(Einar Már Kristjánsson)
Elsku fjölskylda, ég sendi inni-
lega samúðarkveðju, megi Guð
styrkja ykkur í hinni miklu sorg,
en minning um góðan mann mun
ætíð lifa í hjörtum okkar.
Kveðja. Gamla vinkona þín,
Ólöf Jónsdóttir Pitts.
Fyrir um 20 árum var framið
innbrot í bókaverzlun mína, sem
þá var til húsa á Vesturgötu 17.
Löggan kom jú á staðinn og sagði
mér vinsamlega, að svona innbrot
kæmust aldrei upp, engar tækni-
rannsóknir, bara notalegheit og
nóbodíhjal. Stolið var um 100 fá-
gætum og dýrum bókum og
nokkrum sjaldséðum munum,
einnig sovéskum póstpoka frá
kommúnistaárunum, sem merkt-
ur var sem diplómatapóstur á
annarri hliðinni. Sá eg einna mest
eftir honum.
Nokkrum dögum síðar kom til
mín gamall og góður vinur minn,
Haraldur Blöndal hrl., flottur lög-
maður og glaðsinna félagi, sem
lézt fyrir nokkrum árum langt um
aldur fram. Sagði eg honum tíð-
indin og hann var fljótur að átta
sig að venju.
„Við tölum við Geira á Hafnar-
kránni,“ sagði Halli, „hann reddar
þessu, ef einhver getur það.“
Hafði hann að gera með mál fyrir
Geira þennan, en húseigandinn
vildi bera hann út eftir kröfu frá
Reykjavíkurborg vegna ónæðis
frá staðnum fyrir hina penu íbúa
borgarinnar.
Nokkrum dögum seinna lagði
eg leið mína á Hafnarkrána í
Hafnarstræti, ávarpaði Geira, þá
hafði Halli þegar talað við hann og
lagt línurnar. Sagðist Geiri myndu
tala við „sína menn“ og skotraði
eg augum til „gesta“ staðarins og
þótti þeir ekki beint árennilegir.
Nokkrum dögum seinna
hringdi Geiri í mig og sagði: „Ég
er kominn með dótið, hittu mig
annað kvöld síðla á þessum stað,
leggðu bílnum þarna og þarna og
svo kem eg á 8-gata tryllitæki og
afhendi þér pokann.“ Var þetta
líkt og í amerískri glæponamynd,
sem Geiri áætlaði. Mætti eg á til-
settum tíma og gerði eins og fyrir
var lagt, kemur þá brunandi rauð-
ur amerískur æðiskaggi, út stekk-
ur Geiri, hendir pokanum til mín
og var þotinn án þess að kveðja.
Kannaði eg nú bækurnar, en
mest þótti mér fengur að sovéska
póstpokanum, sem var þarna heill
á húfi. Seinna frétti eg, að „koll-
egar“ mínir höfðu keypt nokkrar
af hinum horfnu bókum á spott-
prís. En svona er nú lífið einus-
inni, jamm.
Nokkrum dögum seinna fór eg
til Geira á vinnustað hans á
kránni, þar var Megas vinur minn
og spilaði og söng, allvel hýr af
„krummaolíu“. Sama gestalið virt-
ist vera á staðnum. Bauð Geiri
mér glas og þáði eg einn írskan
viskí í tilefni dagsinsSagði hann
mér síðan og nær hvíslaði því að
mér, að hann hefði talað við „sína
menn“ og þeir hefðu drifið í mál-
unum og nú væri þetta allt í lagi,
sagðist hann líka hafa sagt við
rummungana, að þeir „skyldu sko
láta hann Braga bóksala í friði í
framtíðinni, ella væri Geira að
mæta.“ Hefur það haldið til þessa
dags, hvað sem nú verður.
Eftir þessi ánægjulegu sam-
skipti hef eg sjaldan hitt Geira
minn, hann hefur þó komið venju-
lega í búð okkar á Þorláksmessu
og þegið glas af víni og rætt við
Ásgeir Þór
Davíðsson
Sendum
frítt
hvert á land sem
er
Helluhrauni 12 • Hafnarfjörður • 544 5100 • www.granithusid.is