Morgunblaðið - 18.05.2012, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. MAÍ 2012
✝ Helga ValborgPétursdóttir
fæddist í Reykja-
hlíð í Mývatnssveit
26. júní 1936. Hún
lést á Sjúkrahúsinu
á Akureyri 8. maí
2012.
Foreldrar henn-
ar voru Pétur Jóns-
son, f. 18. apríl
1898, d. 17. nóv-
ember 1972, og
Kristín Þuríður Gísladóttir, f.
31. júlí 1895, d. 21. júlí 1984.
Systkini Helgu Valborgar eru
Gísli, f. 10. maí 1922, d. 25. apríl
1950, Jón Ármann, f. 24. maí
1924, Hólmfríður, f. 17. júlí
1926, d. 3. nóvember 2004 og
Snæbjörn, f. 31. ágúst 1928.
Helga Valborg giftist 26. júní
1956 Arnþóri Björnssyni frá
Svínabökkum í Vopnafirði, f. 16.
júlí 1931. Foreldrar hans voru
Björn Vigfús Metúsalemsson, f.
29. maí 1894, d. 2. desember
1953, og Ólafía Sigríður Ein-
arsdóttir, f. 22. ágúst 1899, d.
30. mars 1990. Börn Helgu Val-
borgar og Arnþórs eru 1) Anna
Sigríður, f. 3. apríl 1957, eig-
inmaður Tryggvi Jónsson, f.
1955. Börn þeirra eru: a) Andr-
ea, f. 1977, eiginmaður Guðjón
próf og í Hótel Reynihlíð í Mý-
vatnssveit á sumrum. Vorið
1960 settust þau hjónin að í Mý-
vatnssveit og störfuðu við hót-
elrekstur þar til ársins 1993 er
þau fluttu til Akureyrar. Þar
ráku þau Bókabúðina Eddu í
nokkur ár og síðan var hún
starfsmaður Bókvals til ársins
2003.
Helga Valborg tók virkan
þátt í félagsstörfum alla tíð svo
sem í Ungmennafélaginu Mý-
vetningi og Kvenfélagi Mývatns-
sveitar. Auk þess tók hún þátt í
stofnun ITC-deildarinnar Flugu
í Mývatnssveit. Á Akureyri
starfaði hún í Kvenfélaginu Hlíf
um árabil og var virk í starfi Fé-
lags eldri borgara á Akureyri.
Helga Valborg gegndi marg-
víslegum trúnaðarstörfum. Hún
sat í hreppsnefnd Skútustaða-
hrepps í átta ár og var oddviti
sveitarfélagsins hluta þess tíma
ásamt því að vera í fulltrúaráði
Sambands íslenskra sveitarfé-
laga. Auk þess sat hún í vara- og
aðalstjórnum Sambands ís-
lenskra samvinnufélaga og
Kaupfélags Þingeyinga um
nokkurra ára skeið.
Helgu Valborgu var margt til
lista lagt og hafði hún alla tíð
unun af margs konar handverki.
Hún hafði áhuga á mannlífi og
menningu, var víðförul og naut
þess að ferðast jafnt innan lands
sem utan.
Útförin fer fram frá Akureyr-
arkirkju í dag, 18. maí 2012, og
hefst athöfnin klukkan 10.30.
Sverrir Bjarnason,
f. 1978. Börn þeirra
eru Alexandra, f.
2003, og Benedikt,
f. 2007. b) Arnþór,
f. 1985, sambýlis-
kona Hildur Gunn-
arsdóttir f. 1989 og
c) Arnrún, f. 1988,
sambýlismaður
Yngvi Eiríksson, f.
1984. Sonur
Tryggva, Jóhann
Elvar, f. 1974, sambýliskona,
Edda Hrund Guðmundsdóttir, f.
1982. Börn Eddu og fósturbörn
Jóhanns eru Nicholas Örn Skag-
field, f. 2006 og Esja Skagfield,
f. 2011. 2) Birna Margrét, f. 13.
júní 1961, eiginmaður Steinar
Magnússon, f. 1958. Börn þeirra
eru Helga Valborg, f. 1985,
Hildur Sara, f. 1989, og Andri
Oddur, f. 1993. 3) Drífa Þuríður,
f. 29. október 1969, eiginmaður
Mark Siddall, f. 1967. Börn
þeirra eru Daníel Bjartur, f.
2000, og Ísabella, f. 2003.
Helga Valborg ólst upp í Mý-
vatnssveit. Hún tók landspróf
frá Héraðsskólanum á Laugum
og stúdentspróf frá Mennta-
skólanum á Akureyri 1956. Hún
starfaði sem kennari á Vopna-
firði fjóra vetur eftir stúdents-
Nú þegar amma mín, nafna og
vinkona hefur fengið friðinn þarf
ég að læra að vera til í heimi þar
sem ekki er hægt að fá faðm-
lögin hennar, kaffisopann og
góðu ráðin. Það verður erfitt að
venja sig af því að bíða stöðugt
batafrétta, og hætta að trúa því
staðfastlega að amma Helga
komist aftur heim í Holtateig og
fari með mér í göngu í Kjarna.
Ég veit ekki í hvern ég á að
hringja til að fá upplýsingar um
baksturstíma og ég veit ekki við
hvern ég á að ræða jólabækurn-
ar, en reyni að muna að amma er
ekki farin frá mér. Ég þarf bara
að hlusta betur.
Það var gott að vera lítil í
Austurhlíð og fá að hlaupa með
svörtu skærin út að klippa gras-
lauk. Amma var líka viljug til að
setja varalit á litlar stelpur,
skoða drullukökurnar þeirra, og
sitja yfir þeim við matborðið og
segja sögur af mýslunum sem
bjuggu undir tröppunum á hót-
elinu. Hún átti ómælda þolin-
mæði, hún amma, enda fyllti hún
alltaf allar berjafötur, líka föt-
urnar þeirra sem löngu höfðu
gefist upp og lagst á beit í lyngið.
Amma Helga kunni allt, gat
allt og skildi allt. Það eru ótal
skápar, skúffur og hillur fullar af
máluðu postulíni, útsaumi, gleri,
fylgihlutum og flíkum sem hún
útbjó handa fjölskyldu sinni, og
gersemar úr fataskápnum henn-
ar og skartgripaskrínum leynast
víða hjá dætrum og ömmustelp-
um. Amma var fín dama, meist-
arakokkur, garðyrkjubóndi og
bókmenntaunnandi, og henni var
ekkert mannlegt óviðkomandi.
Hún var líka góður kennari,
hvort sem var við randalínu-
bakstur, sósugerð eða sauma-
skap, og gestgjafi á heimsmæli-
kvarða. Hún kunni að hlusta og
hvetja. Ég vildi að ég gæti orðið
eins og amma Helga.
Í gluggakistunni minni eru
skólabækur sem amma átti þeg-
ar hún var nemandi á málabraut
Menntaskólans á Akureyri, rétt
eins og ég síðar meir. Lykillinn
minn að útidyrunum í Bókval til-
heyrði áður ömmu, enda útveg-
aði hún mér starfið þar, drauma-
starf bókaormsins. Uppi á vegg
er brúðkaupsmynd af henni og
afa Adda svo ég muni alltaf frá-
sögn ömmu af því þegar hún var
ástfanginn unglingur, og lýsing-
ar hennar á þeirri tilfinningu að
vera enn ástfangin af sama
manninum eftir fimmtíu ár.
Þessi maður, afi Addi, gaf
ömmu hring í fertugsafmælisgjöf
sem þau svo gáfu mér árið sem
ég varð tvítug. Þegar ég týndi
steininum úr hringnum einhvers
staðar ofan í bókakassa í
vinnunni varð ég miður mín, og
játaði fyrir ömmu að auðvitað
hefði ég ekki átt að vera með
hringinn við þessi störf. Amma
sagði mér að hafa engar áhyggj-
ur, hún hefði sjálf týnt skarti á
sínum tíma í bókabúðinni. Svo
gaf hún mér nýjan stein úr öðr-
um skartgrip og lét laga hring-
inn fyrir mig. Þannig var amma
Helga – hún átti alltaf meiri ást
að gefa.
Ég sakna þín amma. Faðm-
lagið þitt kvöldið fyrir aðgerðina
stóru fylgir mér og yljar, rétt
eins og allar minningar um þig.
Elsku afi minn, megir þú finna
hugarró og styrk á erfiðum tím-
um.
Helga Valborg
Steinarsdóttir.
Það var alltaf best að vera hjá
ömmu Helgu. Heima hjá henni
og afa gerðust ævintýrin. Hvort
sem það var í kjallaranum í
Austurhlíð, úti í garði í Þórunn-
arstræti eða uppi á lofti í Holta-
teig. Heima hjá ömmu Helgu var
alltaf hægt að finna föt og fylgi-
hluti sem við höfðum ekki rekist
á áður og ef við bara spurðum
fallega máttum við eiga það sem
við fundum. Við vorum litlu
skotturnar hennar ömmu, líka
eftir að við urðum fullorðnar.
Amma Helga er fyrirmynd
okkar. Hún varð stúdent frá
Menntaskólanum á Akureyri,
eins og við seinna meir. Hún var
fyrirmyndarhúsmóðir, eldaði
besta matinn og átti alltaf til
kökur og súkkulaði í búrinu. Við
vildum auðvitað vera eins og
amma og hömuðumst í heimsins
flottasta drullubúi við að baka
sömu sortir og hún. Amma var
útivinnandi næstum alla sína ævi
og kenndi okkur að með elju og
vinnusemi væri hægt að ná
langt. Hún var listakona og
kenndi okkur að meta handverk
og handavinnu. Hún var okkar
tískufyrirmynd og sama hvert
tilefnið var, það sem okkur vant-
aði í múnderinguna var til hjá
ömmu Helgu.
Amma sagði okkur alltaf að
við gætum gert það sem við vild-
um, okkur væri margt til lista
lagt og ef við bara stefndum að
markmiðum okkar þá næðum við
þeim. Hún hafði alltaf trú á okk-
ur. Hún var alltaf boðin og búin
að hjálpa okkur með hvers kyns
verkefni, sama hvað það var.
Við eigum eftir að sakna
ömmu Helgu mikið. Hún á stór-
an hlut í því hverjar við erum í
dag og mun þannig halda áfram
að fylgja okkur, litlu skottunum.
Elsku afi Addi, hugur okkar
er hjá þér.
Arnrún og Hildur Sara.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Þessar línur úr sálmi Valdi-
mars Briem hafa ásótt huga
minn síðan ég frétti að Helga
Valborg Pétursdóttir hefði kvatt
þetta líf. Ég á henni svo ótal
margt að þakka.
Helga Valborg og eftirlifandi
eiginmaður hennar, Arnþór
Björnsson, voru eigendur og
stjórnendur á Hótel Reynihlíð í
Mývatnssveit til fjölda ára. Ég
varð þeirrar gæfu aðnjótandi að
starfa hjá þeim í mörg ár. Í
þeirra skjóli var gott að starfa og
nema.
Helga Valborg var sérlega yf-
irveguð og öguð kona, vel verki
farin og rösk. Hún var fjölhæf og
víðsýn og lagði sig fram um að
vera mér, allt í senn, yfirmaður,
kennari og félagi. Ég fæ seint
fullþakkað það góða veganesti
sem ég hafði með mér út í lífið
eftir Reynihlíðarárin. Hún varð
mér fyrirmynd sem ég hef oft
hugsað til og sótt í minningar og
góð ráð. Hún hvatti mig til dáða í
matreiðslunáminu og miðlaði af
áhuga og reynslu.
Það er ólýsanlega dýrmætt að
hafa verið í matreiðsluskóla í
eldhúsinu í Hótel Reynihlíð, eiga
uppskriftir af sviknum héra
Helgu Valborgar, Fríðukleinum
og kæfu og rúllupylsu Guðnýjar.
En það dýrmætasta er vináttan
og tryggðin sem einkenndi sam-
skiptin við þau hjón, Adda og
Helgu.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Kæra fjölskylda, Arnþór,
Anna Sigga, Birna Margrét,
Drífa og fjölskyldur ykkar, ykk-
ar missir er mikill en jafnframt
eigið þið fjársjóð minninga um
sterka, dugmikla og alltumvefj-
andi fjölskyldumóður.
Góður Guð, léttu byrðarnar,
sefaðu sorgina, mildaðu sársauk-
ann. Gefðu trú, von og kærleika.
Marína Sigurgeirsdóttir.
Nágranni og góð vinkona okk-
ar hjónanna, Helga Valborg Pét-
ursdóttir, er látin.
Það er misjafnt hvað fólk skil-
ur eftir í huga samferðamann-
anna þegar það kveður þennan
heim. Vinátta og virðing fyrir lífi
og starfi viðkomandi ræður þar
auðvitað miklu um.
Vel man ég hvar ég hitti
Helgu Valborgu fyrst. Það var á
aðalfundi SÍS. Góðir kunningjar
mínir frá KÞ sem eins og ég
höfðu sumir hverjir sótt þessa
fundi árum saman, kynntu fyrir
mér þessa glæsilegu konu, sem
þá var þarna komin í hópi full-
trúa þeirra Þingeyinganna.
Leyndi sér ekki ánægjan og
stoltið hjá þeim yfir því að hafa
hana í hópi sínum. Eins og jafn-
an bæði fyrr og síðar sýndi
Helga hvað í henni bjó, var virk í
störfum og síðar valin til trún-
aðarstarfa á vegum SÍS ef ég
man rétt.
Eftir að Helga flutti til Ak-
ureyrar ásamt eiginmanni sín-
um, Arnþóri Björnssyni, ráku
þau hjónin bókaverslun um
skeið. Efalaust hefur mig langað
til að endurnýja kynnin við
Helgu og lagt leið mína til henn-
ar í búðina og þar hitti ég Arn-
þór í fyrsta sinn. Örlögin leiddu
okkur svo saman þegar við hjón-
in yfirgáfum sveitina og fluttum
hingað í Holtateiginn, því að litlu
síðar keyptu þau Helga og Arn-
þór íbúðina beint á móti okkar
íbúð og urðu nágrannar okkar.
Öll vorum við þátttakendur í
félagsstarfi fyrir aldraða sem
starfrækt er í Víðilundi, en þar
hittist fólk, kynnist og hnýtir oft
vináttubönd. Fleira gæti ég
nefnt, svo sem hópferðir sem við
tókum oft öll þátt í. Þetta, en þó
ekki síst nágrennið og þau sam-
skipti er við höfðum þess vegna,
varð fljótt til þess að með okkur
öllum tókst góð vinátta, sem ég
met mikils og er þakklátur fyrir.
Heimili þeirra Arnþórs og Helgu
er fallegt og vel um gengið jafnt
úti sem inni og oft tók ég eftir
því hve samhent þau virtust vera
í öllu. Fannst stundum eins og
þau væru sköpuð hvort fyrir
annað.
Alltof sjaldan leit ég inn til
þeirra, en ávallt var mér tekið af
fögnuði og mikilli hlýju. Var um
margt spjallað svo að oft
gleymdi maður tímanum. Helga
var fróðleiksfús og skrafhreifin,
spurði margs og hafði líka frá
mörgu að segja. Innilega hún tók
á móti mér í vetur, er ég leit inn
einhvern þeirra fáu daga sem
hún gat verið heima. Þá fannst
mér hún líta mun betur út en ég
hafði búist við. Var glaðleg eins
og vani hennar var, spjallaði,
gerði að gamni sínu og gekk
fram og aftur um gólfið til þess
að sýna mér hve brött hún væri
orðin. Á slíkum stundum voru
allir fullir bjartsýni og trú á það
að hún væri að hafa betur í bar-
áttunni við sjúkdóminn sem hún
barðist við. Þessar stuttu heim-
sóknir okkar yfir um götuna, svo
og þegar Helga og Arnþór litu
hér inn hjá okkur voru ávallt
ánægjulegar og styrktu þau vin-
áttubönd sem við áður höfðum
hnýtt.
Margs er að minnast, en hér
læt ég staðar numið enda áttu
þetta aðeins að verða fáein minn-
ingar- og kveðjuorð. Við Dóra
minnumst Helgu Valborgar hlýj-
um huga. Fjölskyldu hennar
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur með von um að minning-
arnar um hana sem nú er horfin
ylji þeim um ókomin ár.
Arnsteinn Stefánsson.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Síðustu tíu mánuðir hafa verið
erfiðir fyrir Helgu Valborgu, vin-
konu okkar og alla hennar stór-
fjölskyldu. Þrátt fyrir að bíða
lægri hlut í hinu langa veikinda-
stríði sýndi hún ótrúlegt þrek og
þolgæði uns yfir lauk. Öllum er
afmörkuð stund og það er ekki
okkar sem eftir sitjum að ákveða
neitt um það. Hvað er sanngirni í
þeim efnum, það er ekki í okkar
höndum. Við kveðjum nú kæra
vinkonu, sem var bæði vinmörg
og vinföst og eftirminnileg í okk-
ar hópi. Hún var hjálpsöm og úr-
ræðagóð og því gott til hennar að
leita með hin ólíklegustu málefni.
Það reyndi ég sjálfur og mun
lengi minnast. Samveran og
samvinnan í Laugaskóla á erf-
iðum mótunarárum verður okk-
ur ætíð í fersku minni og reynd-
ar ógleymanlegur tími, þegar
litið er yfir lífshlaup okkar.
„Margt er það og margt er það,
sem minningarnar vekur.
En þær eru það eina.
sem enginn frá mér tekur.“
Fyrir mér var dvölin í Lauga-
skóla með bestu árum lífs míns
og ég vona að það hafi verið hjá
fleirum í okkar hópi. Það er
kaldhæðni örlaganna að daginn
eftir jarðarför okkar ágætu vin-
konu er áformað að halda upp á
60 ára útskriftarafmæli
landsprófsbekkjar Laugaskóla
við skólaslit á þessu vori. Helga
var fædd og uppalin í þingeysku
umhverfi. Að henni standa sterk-
ir stofnar sem standa föstum rót-
um í menningarlegu og upp-
byggilegu hugsjónastarfi
þingeyskrar alþýðu.
Ég var svo lánsamur að fá að
vera svaramaður við brúðkaup
Helgu og míns besta vinar Arn-
þórs Björnssonar, sem haldið
var í Reynihlíð á fögrum sum-
ardegi 26. júní 1956. Mér er
minnisstæð ræða Péturs, hrepp-
stjóra og vegavinnuverkstjóra,
föður brúðarinnar, sem hann
hélt við það tækifæri og mælti:
„Það þarf enginn að skammast
sín fyrir að vera montinn, ef
hann hefur eitthvað til að vera
montinn af.“ Þótt mér hafi alltaf
fundist mikið jafnræði með þeim
hjónum tek ég undir með Pétri
að hann mátti vissulega vera
montinn af sinni dóttur þá og
ætíð síðan. Hún var í forystu-
sveit ásamt manni sínum í um-
svifamiklum hótelrekstri og
ferðaþjónustu, sem á þeim árum
var í mótun og þurfti áræði en þó
varkárni til að ná þeim árangri,
sem þeim tókst á skömmum tíma
og var til fyrirmyndar innan
lands og utan. Helga var
snemma valin til forystu í sveit
sinni til margskonar félags-
starfa: sveitarstjórnarmála, at-
vinnumála, samvinnumála og
starfa innan ungmennafélags og
kvenfélags. Hún var hógvær í
sinni framgöngu en þó fylgin sér.
Hún sýndist ekki, heldur tókst á
við verkefnin. Margt væri öðru-
vísi í okkar þjóðfélagi í dag, ef
öðrum tækist eins og henni að
vinna verk sín af hógværð og
heiðarleika. Við kveðjum þig að
sinni, Helga Valborg. Þökkum
þér langa og ljúfa samfylgd. Við
sendum Arnþóri, dætrunum og
öllum aðstandendum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Kannski verður næsta stórút-
skriftarhátíð okkar bekkjar-
félaganna haldin í „Sumarland-
inu“. Guð blessi minningu Helgu
Valborgar.
Fyrir hönd bekkjarsystkina í
Laugaskóla,
Sveinn Jónsson.
Kær vinkona og skólasystir,
Helga Valborg, hefur lokið sinni
lífsgöngu. Erfið veikindi, sem
hún barðist við sl. 10 mánuði,
höfðu að lokum yfirhöndina.
Kynni okkar hófust er við sett-
umst í 3. bekk Menntaskólans á
Akureyri og bjuggum á heima-
vistinni. Þar áttum við margar
og skemmtilegar stundir með
okkar góðu skólafélögum. Við
kynntumst nánar og tengdumst
vináttuböndum. Meðal annars
vorum við sex vinkonur þar, sem
nefndum okkur „sextantinn“ og
skemmtum okkur mikið saman
og gripum hin minnstu tækifæri
til þess. Helga Valborg var glað-
sinna og laðaði aðra að sér. Í 4.
bekk var henni falið starf inspec-
tors á kvennavistinni. Það reynd-
ist henni auðvelt enda ljúfur leið-
togi. Þegar leikfélag MA var
endurvakið var hún valin í stórt
hlutverk og skilaði því vel og
kom engum á óvart, sem hana
þekktu. Helga Valborg giftist
sínum góða manni Arnþóri
Björnssyni á 20 ára afmælisdegi
sínum 26. júní 1956, níu dögum
eftir stúdentsútskriftina. Þau
kynntust í Laugaskóla, þar sem
bæði höfðu stundað nám. Þetta
vor tóku þau við rekstri á Hótel
Reynihlíð í Mývatnssveit og réðu
okkur þrjár skólasystur Helgu
Valborgar í vinnu. Var það
skemmtilegt sumar sem leið allt-
of fljótt. Minnisstætt er hve Þur-
íði móður hennar fannst mikið til
koma þegar hvítu stúdentshúf-
urnar voru settar upp og haldið á
dansleik á Skútustöðum. Ásamt
hótelrekstrinum valdist Helga
Valborg til trúnaðarstarfa fyrir
sveit sína. Var m.a. oddviti um
tíma og í stjórn Sambands ís-
lenskra sveitarfélaga og í stjórn
Kf. Þingeyinga. Þau hjón fluttu
síðar til Akureyrar og ráku
bókabúð um tíma. Voru áfram í
þjónustu og undu sér vel á nýj-
um stað. Helga Valborg sótti
starf eldri borgara, þegar þeim
aldri var náð og fékkst m.a. mik-
ið við postulínsmálun. Margir
fallegir munir bera nú minningu
húsfreyjunnar í Holtateigi 28
áfram til ástvinanna. Helga Val-
borg var góð skólasystir og vin-
kona. Við hefðum viljað hafa
hana og þau hjón oftar á sam-
fundum okkar, en fjarlægð milli
staða gerði það oft erfitt. Hinsta
kveðja til minnar kæru vinkonu
er þakklæti fyrir vináttu og hlýju
öll þau 59 ár sem við áttum sam-
an.
Elsku Arnþór, dætur og fjöl-
skyldur. Við bekkjarsystkinin
minnumst Helgu Valborgar með
þökk og fyrirbæn.
Fyrir hönd MA-árgangs 1956,
Þóra Björk Kristinsdóttir.
Við frá fall Helgu Valborgar
ber að þakka frábært samstarf,
góð kynni og vináttu.
Við undirbúning sveitarstjórn-
arkosninga í Skútustaðahreppi
vorið 1982 kom fram ákveðinn
vilji til að fram yrði borinn sam-
eiginlegur listi sem þjónað gæti
sem best ólíkum hagsmunum og
sjónarmiðum íbúa og sveitar-
hluta. Leitað var til Helgu Val-
borgar að leiða þann lista, en
skömmu fyrir kosningar veiktist
Helga mjög alvarlega og tvísýnt
var að hún gæti tekist á við
krefjandi hlutverk oddvita. Það
hlutverk leysti hún þó með mikl-
um sóma og af mikilli ábyrgð og
kjörtímabil hennar í sæti odd-
vita, með mjög samhentum fé-
lögum, var tímabil margvíslegra
framkvæmda og framfara í Mý-
vatnssveit. Það var mér sem
sveitarstjóra afar hvetjandi, en
krefjandi, að starfa með þessu
framfarasinnaða fólki að fjöl-
breytilegum verkefnum og
lausnum á brýnum samfélagsleg-
um viðfangsefnum sem m.a.
leiddu af Kröflueldum og tjóni
sem þeir ollu með afleiddum
áhrifum.
Við hjónin erum svo lánsöm
að hafa einnig notið vináttu
þeirra hjóna Helgu og Arnþórs
og Reynihlíðarfólks alls og fyrir
það ber að þakka. Það er gjarn-
an svo þegar leiðir skilur og fjar-
lægðir aukast að samskipti verða
strjálli, það þýðir þó ekki að vinir
gleymist, en alltaf má betur
rækta góða vináttu.
Við Jonna sendum Arnþóri og
fjölskyldunni allri hugheilar
samúðarkveðjur. Megi blessun
fylgja minningu Helgu Valborg-
ar.
Arnaldur Mar Bjarnason.
Helga Valborg
Pétursdóttir