Morgunblaðið - 18.05.2012, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. MAÍ 2012
Sendum
frítt
hvert á land sem
er
Helluhrauni 12 • Hafnarfjörður • 544 5100 • www.granithusid.is
✝ Kjartan ÞórIngvarsson var
fæddur á Finns-
stöðum í Eiða-
þinghá 5. maí
1931. Kjartan lést
á hjartadeild
Landsspítalans 10.
maí 2012.
Foreldrar Kjart-
ans voru Ingvar
Guðjónsson frá
Uppsölum í Eiða-
þinghá f. 8.4. 1902, d. 19.12.
1998, og Helga Magnúsdóttir
fædd í Grófarseli í Jökulsárhlíð
f. 6.9. 1906, d. 12.2. 1993. Kjart-
an var næstelstur af sex systk-
inum. Systkini hans eru Gunnar
Hafdal d. 1979, Sigurjón d.
1987, Gísli, Ingvi Dalur og
Daldís. Eftirlifandi eiginkona
Kjartans er Bjarndís Helgadótt-
ir (Dídí) f. 14.12. 1934 frá Seyð-
isfirði. Foreldrar Bjarndísar
voru Helgi Elíesersson vélstjóri
frá Seyðisfirði og Ingveldur M.
Bjarnadóttir frá Stokkseyri.
Börn Kjartans og Bjarndísar
eru: Þorgerður f. 7.4. 1955, d.
20.8. 1955, Helga f. 31.8. 1956,
maki Ármann Snjólfsson, börn
þeirra eru Ásdís Hrund, Daníel
Kjartan og Davíð Fjölnir. Yngvi
Þór f. 5.12. 1958 maki Vedrana
Kjartansson, börn Yngva Þórs
og hófu búskap á Egilsstöðum
en fluttu fljótlega á Seyðisfjörð
og bjuggu þar til 1961 þegar
þau fluttu aftur í Egilsstaði.
Kjartan vann tvö ár á verk-
stæðinu Víking á Egilsstöðum
eða þar til hann stofnaði fyr-
irtækið Gunnar og Kjartan sf.
Vinnuvélar ásamt Gunnari
Guttormssyni. Síðar keypti
hann Vélaverkstæði Steinþórs
Eiríkssonar á Egilsstöðum og
var þá stofnað Vélaverkstæði
Gunnars og Kjartans sf. Ásamt
almennum viðgerðum og ný-
smíði hafði hann einnig véla-
leigu í ýmis verkefni. Vélaverk-
stæði Gunnars og Kjartans sf.
varð stærsta verktakafyrirtæki
á Austurlandi. Eitt viðamesta
verkefnið, sem fyrirtæki Kjart-
ans vann, var tvímælalaust
gerð Oddskarðsganga. Kjartan
vann að ýmsum öðrum verk-
efnum, allt frá gerð flóðvarna-
garða við Kúðafljót til lagn-
ingar Leiruvegar við Akureyri.
Kjartan var einnig hvatamaður
að stofnun verktakafyrirtæk-
isins Héraðsverks hf. og gegndi
stöðu framkvæmdastjóra þess
fyrstu þrjú árin. Kjartan rak
einnig byggingarvöruverslun á
Egilsstöðum í þrjú ár. Kjartan
var félagi í Rótarýklúbbi Hér-
aðsbúa í 25 ár og var forseti
hans frá 1981 til 1982. Frá 1999
bjó Kjartan á Ásbraut 3 í Kópa-
vogi ásamt Dídí eiginkonu
sinni.
Útför hans fer fram frá
Kópavogskirkju föstudaginn 18.
maí klukkan 15.
eru Jóna, Berglind,
Dýrleif d. 2004 og
Kjartan Þór; Héð-
inn f. 10.10. 1960,
maki Margrét Þrá-
insdóttir, börn
þeirra eru Þór-
katla, Þráinn, Þor-
gerður, Baldvina
og Björk. Héðinn
átti áður Kristján
Þór. Kolbeinn f.
25.3. 1964, d. 15.1.
1966. Kolbrún Gerður f. 20.2.
1968, börn Kolbrúnar eru
Bjarndís Líf, Sigurður Anton,
Bjartur Elí og Lúkas Ísfeld;
Ingveldur Margrét f. 17.10.
1969 maki Kolbeinn Reginsson,
börn þeirra eru Reginn Tumi,
Huginn Goði og Sólkatla Rögn.
Kjartan ólst upp í Finns-
staðaseli til fimm ára aldurs,
flutti þá með foreldrum sínum
að Dölum í Hjaltastaðaþinghá
og bjó þar til tvítugs. Kjartan
lauk gagnfræðaprófi 1951 frá
Eiðum og eftir það sá Kjartan
um barnakennslu á Héraði í
þrjá vetur. Kjartan nam vél-
virkjun við Iðnskólann á Seyð-
isfirði og vann jafnframt í Vél-
smiðju Seyðisfjarðar.
Meistararéttindi í vélvirkjun
hlaut hann 1960. Kjartan og
Dídí giftu sig á Seyðisfirði 1954
Síðasti andardrátturinn eftir
langt og viðburðamikið líf, barátt-
unni lokið og allt varð hljótt. Þann-
ig upplifði ég þína síðustu stundu
þegar ég sat hjá þér, ásamt öllum
þínu nánasta fólki. Langri og erf-
iðri baráttu var lokið en þrátt fyrir
það átti ég alls ekki von á að þú
myndir deyja frá okkur. Þrátt fyr-
ir að hafa lent í hinum ýmsu áföll-
um hafðirðu alltaf náð þér þokka-
lega á strik aftur og þannig hélt ég
að það yrði í þetta skiptið. Þraut-
seigjan og þrjóskan hefur alltaf
borið þig áfram og þar sem aðrir
hefðu sest niður með hendur í
skaut og beðið eftir örlögum sín-
um, neitaðir þú að gefast upp og
fórst þínar eigin leiðir, áfram og
áfram.
Ég er afar þakklátur fyrir að
hafa fengið að kveðja þig og vera
með þér á síðustu metrunum, við
náðum sambandi hvor við annan
og ég veit að þú vissir af mér og
varst sáttur við mig, það hefur
gefið mér mikla sálarró að hafa
upplifað það. Við höfðum ekki sést
í 5 ár og þú spurðir mig oft hvenær
ég ætlaði að koma til Íslands og
heimsækja þig. Ég gat aldrei gefið
ákveðið svar, fannst eins og ég
hlyti að hafa nógan tíma til þess í
framtíðinni en þegar ég heyrði að
þér hefði versnað mikið, náði ég að
koma og eiga með þér síðustu dag-
ana. Þeir voru okkur öllum mjög
erfiðir, stundum vaknaði veik von
um að þú myndir nú ná að bragg-
ast, en sá veiki neisti var blásinn af
þegar þreyttur líkami þinn gat
ekki meira.
Kæri faðir minn, ég vil þakka
þér fyrir alla samfylgdina í gegn-
um lífið, það yrði býsna löng upp-
talning hér ef ég ætti að telja upp
allt sem ég er þér þakklátur fyrir
en að undanförnu hefur komið upp
í huga mér hitt og þetta sem við
höfum átt og upplifað saman og sú
tilfinning sem eftir situr er virð-
ingin fyrir þér og þakklæti fyrir
það hver þú varst.
Bráðum kemur betri tíð með blóm í
haga,
sæta lánga sumardaga.
Þá er gaman að trítla um tún og tölta á
eingi,
einkum fyrir únga dreingi.
Folöldin þá fara á sprett og fuglinn sýng-
ur,
og kýrnar leika við kvurn sinn fíngur.
(Halldór Laxness.)
Héðinn Kjartansson, Mar-
grét Þráinsdóttir, Kristján,
Þórkatla, Þráinn, Þorgerð-
ur, Björk og Baldvina.
Í dag kveð ég pabba minn í
hinsta sinn. Hvað gerðist? Af
hverju í dag? Ég sem ætlaði að
hjálpa honum til betri heilsu,
lækna hann jafnvel. Þvílík var trú
mín. En faðir minn var veikur og
það mikið veikur, svo veikur að
það var ekkert sem gat læknað
hann. Höggið kom og nú sit ég hér
ein og hugsa um liðna tíð. Ég
hugsa um okkar síðustu stundir,
þegar ég var einkabílstjóri hans
eins og hann kallaði það. Það voru
jú ekki allir jafn heppnir að hafa
svona einkabílstjóra, sagði hann
og hló, einkabílstjóra sem keyrði
hann til þeirra erinda sem hann
þurfti að sinna.
Erindin voru læknaheimsóknir,
blóðprufur og aðrir staðir sem
veikur maður þarf að mæta á og
ástæða þess að ég keyrði en ekki
hann var sú að hann gat ekki
keyrt, til þess var hann of veikur.
En nei, maður eins og pabbi minn
hélt reisn sinni og því var ég
„einkabílstjóri“. Það hlýtur að
vera þyngra en tárum taki að vera
allt í einu upp á aðra kominn. Fað-
ir minn sem alltaf hafði verið sinn
eigin herra. Hann var maðurinn
sem allt stóð og féll með, sá sem
stjórnaði og eftir var tekið. Hæg-
látur maður með prúða framkomu
og ótrúlega hæfileika til að fá allt
og alla til að vera eins og hann
vildi.
Oft hef ég velt því fyrir mér
hversu klókur hann var að slá
vopnin úr höndum okkar sem
reyndum að koma með aðrar til-
ögur eða mótbárur gegn því sem
hann sagði; í því var hann bestur.
Pabbi minn fór þangað sem hann
ætlaði sér með seiglu og þrjósku,
hann var sjálfstæður og langt frá
því að vera eins og allir hinir.
Hann var höfðingi heim að sækja
og vildi allt fyrir alla gera og miklu
meira en það.
Ég mun aldrei gleyma sögunni
af því þegar mamma og eldri
systkini mín máttu bíða með að
halda jól svo hann kæmi vistum á
jarðýtunni yfir Fjarðarheiðina í
brjáluðu veðri svo að Seyðfirðing-
ar gætu haldið jól með öllu tilheyr-
andi.
Hann var með eindæmum
stríðinn og hló mikið þegar hann
fékk þau viðbrögð, sem hann vildi,
og gat hlegið að sömu vitleysunni í
marga daga. Ég er svo óendan-
lega þakklát fyrir að börnin mín
fjögur fengu að kynnast honum og
það sem meira er, þau fengu fleiri
sögur en ég þegar ég var barn, því
að þegar ég var barn þá vann hann
löngum stundum að heiman.
Pabbi hafði ótrúlega gaman af
börnum og gaf þeim góðan tíma.
Það þurfti að greiða kollinn, og svo
komu sögurnar. Sögurnar af
henni Grýlu gömlu.
Hvíl þú í friði, elsku pabbi minn,
ég skal sjá um mömmu.
Kolbrún Gerður
Kjartansdóttir.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá
aftur huga þinn, og þú munt sjá, að þú
grætur vegna þess, sem var gleði þín.
Kahlil Gibran.
Elsku afi. Það er komið að því
sem ég vissi að myndi koma að,
einhvern tímann. Í sjálfselsku
minni vonaði ég að það yrði ekki
strax. Ég hélt í vonina að þú
myndir rísa upp í þetta skipti eins
og áður og ég gæti haft þig örlítið
lengur. Það er erfitt að trúa því að
þú sitjir ekki í hægindastólnum
inn stofu heima hjá ykkur ömmu,
þegar ég kíki í heimsókn. Þú mun-
ir ekki spyrja frétta af langafa
börnunum þínum. Þú munir ekki
hlæja, svo sjóði ofan í þér, í frá-
sögnum af skemmtilegum atvik-
um úr lífi þínu.
Mest mun ég sakna barngæsku
þinnar. Þú hafðir endalaust gam-
an af því að fylgjast með börnum,
hlusta á speki þeirra eða tilsvör,
segja þeim eitthvað eða jafnvel
spila fant, eins og þú kallaðir steli-
þjóf. Það eru einmitt þessar
stundir sem ég er svo þakklát fyr-
ir að hafa notið með þér í minni
æsku. Ég dvaldi ófáa dagana sem
barn hjá ykkur ömmu í Laufásn-
um á Egilsstöðum. Ég beið spennt
eftir að þú kæmir heim í hádeg-
ismat og segðir: Nú, er Trýtan
hans afa hérna?
Eftir hádegismatinn fékkstu
þér alltaf kríu í sófanum frammi í
stofu. Ég veit að stundum sofnaðir
þú ekki heldur lást með hálflokuð
augun og fylgdist með mér skot-
tast um. Stundum lagðist ég hjá
þér og þú sagðir mér sögur af
henni Grýlu og hyskinu hennar.
Þú varst nefnilega einn af örfáum
sem þekktu hana Grýlu og þreytt-
ist aldrei á því að segja frá henni.
Þegar skroppið var á rúnt á
sunnudegi og keyrt um Héraðið
gastu alltaf frætt mann á hvað
Grýla hefði aðhafst á þessum og
hinum staðnum. Sögurnar voru
ekki sagðar í því skyni að hræða
heldur til að skemmta, þá aðallega
þér sjálfum held ég. Ég mun
sakna hlátursins. Ég gleymi aldrei
því að ef langafi Ingvar kom í
Laufásinn sátuð þið tveir í stof-
unni og hlóguð ykkur máttlausa.
Það var ekki hægt að vita af
hverju þið hlóguð svona því eng-
inn heyrði ykkur segja neitt, þið
bara hlóguð. Ég kíkti kannski
fram í stofu að athuga hvort þið
væruð að hlusta á eitthvað. Nei,
svo var ekki. Þið bara hristust
þarna tveir og supuð hveljur af
hlátri.
Einu sinni þegar ég var orðin
unglingur fór ég með þér frá
Oddsskarðinu og upp í Egilsstaði.
Mér fannst þú keyra aðeins of
mikið á vinstri helmingnum og
gerði athugasemd. Þú sagðir að
það væri styttra að keyra vinstra
megin! Hneykslunarsvipur minn
hefur vísast valdið því að það
kraumaði í þér hláturinn það sem
eftir var ferðar og vinstra megin
hélstu þig. Þessar og svo ótal aðr-
ar minningar um þig mun ég varð-
veita í hjarta mínu. Ég trúi því að
þín hafi beðið fönguleg móttöku-
nefnd og þú sért nú í faðmi horf-
inna ástvina þinna.
Hvíl í friði, elsku afi minn.
Ásdís Hrund Ármannsdóttir.
Ég man …
Ég vakna eldsnemma, skýst á
lappir. Inn í eldhús.
Að hitta þig.
Við fáum okkur morgunmat. Við
fáum okkur greip, því það er svo
hollt fyrir mann.
Við förum út að labba og í lang-
an göngutúr. Heilsan skiptir öllu.
Við förum sömu leið og alltaf.
Löbbum litla fjörðinn, inn í Foss-
voginn.
Þú segir mér frá fuglunum sem
dvelja þar og fiskunum sem synda.
Ég hugsa með mér, „Hvernig er
hægt að vita svona mikið?“
Við förum kaldir inn í hlýjuna til
ömmu. Hún er tilbúin með matinn.
Mmmm hvað hún amma eldar
góðan mat, segi ég við afa.
Hann brosir og hlær, horfir á
mig og segir: Bjartur minn, þú get-
ur aldrei treyst á neitt eins mikið
og matinn frá henni ömmu þinni.
Við hlæjum.
Ferðinni er haldið áfram inn í
stofu. Þessir hlýju rauðu sófar.
Þú byrjar að segja mér sögu.
Sagan byrjar alltaf vel en ég get
aldrei munað hvernig hún endar
því ég sofna alltaf. Ég er svo
þreyttur. Það er búið að vera svo
skemmtilegt hjá okkur í dag. Hjá
okkur.
Hjá afa mínum.
Gáfaður. Tryggur. Viturmenni.
Sögumaður. Sögulegur. Viskumik-
ill. Lífsglaður. Fisherman’s friend.
Vinur.
Fátt af mörgu sem ég get sagt
um afa minn.
Afi, bless á meðan.
Bjartur Elí Friðþjófsson.
Kjartan Þór
Ingvarsson
✝ SveinbjörnSveinbjörnsson
fæddist í Litlu-Ávík
í Árneshreppi 15.
október 1944.
Hann lést á sjúkra-
skýlinu í Bolung-
arvík 12. maí síð-
astliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Magn-
ús Sveinbjörn Guð-
brandsson, bóndi í
Litlu-Ávík, f. 15. maí 1886, d.
15. apríl 1944, og Þórdís Jóna
Guðjónsdóttir húsfreyja, f. 20.
nóvember 1913, d. 10. júlí 2000.
Sveinbjörn var næstyngstur sex
systkina. Systkini hans eru:
Halla Kristinna, f. 10. október
1932, d. 22. júlí 1988, Guðrún
Ágústa, f. 12. september 1934,
Sigursteinn, f. 28. september
1938, Lýður, f. 1. maí 1940, Sig-
ríður Anna, f. 18. febrúar 1943,
og Jón Guðbjörn Guðjónsson, f.
búa í Bolungarvík 2) Svein-
björg, f. 12. mars 1980. Sam-
býlismaður hennar er Arnar
Vilhjálmsson, f. 13. mars 1980.
Þau búa í Reykjanebæ.
Sveinbjörn og Ingibjörg hófu
búskap á Ljótunnarstöðum í
Hrútafirði árið 1972. Árið 1976
fluttu þau að Norðurfirði II í
Árneshreppi. Árið 1995 brugðu
þau svo búi þar og fluttu til Ísa-
fjarðar. Sveinbjörn sinnti bú-
störfum á Ljótunnarstöðum og í
Norðurfirði ásamt því að aka
vörubifreið. Sveinbjörn greind-
ist með parkinson-sjúkdóm ein-
hverntíman á árunum 1974 til
1976, þá aðeins rúmlega þrítug-
ur að aldri. Hann sinnti þó bú-
skapnum áfram í allmörg ár
eftir það. Eftir að hann kom til
Ísafjarðar var vinnuþrek hans
orðið lítið og hann orðin öryrki.
Sveinbjörn var duglegur, fé-
lagslyndur og hafði mjög gam-
an af því að grípa í spil. Haustið
2010 fluttist hann svo á Sjúkra-
skýlið í Bolungarvík og var þar
búsettur til dauðadags.
Útför Sveinbjarnar fer fram
frá Ísafjarðarkirkju í dag, 18.
maí 2012, og hefst athöfninn
klukkan 14.
14. september
1952; faðir hans
var Guðjón Jóns-
son.
Sveinbjörn var
kvæntur Ingi-
björgu Skúladótt-
ur, f. 16. maí 1944,
d. 25. desember
2003, þau gengu í
hjónaband hinn 15.
desember 1972.
Foreldrar hennar
voru hjónin Skúli Guðjónsson,
bóndi á Ljótunnarstöðum og
Þuríður Guðjónsdóttir. Börn
Sveinbjarnar og Ingibjargar
eru 1) Skúli, f. 7. ágúst 1972.
Eiginkona hans er Ásgerður
Magnúsdóttir, f. 2. desember
1973. Sonur hennar er Fylkir
Eyberg Jensson, f. 23. október
1996. Börn þeirra Skúla og Ás-
gerðar eru Ingibjörg Anna Qi,
f. 1. febrúar 2006, og Sigurborg
Sesselía, f. 21. júní 2010. Þau
Þreyttur og stirður ég þrái að sofna
þrekið er farið og sjónin að dofna.
Lífsævi mín er af tilgangi tæmd
Ég tel að nú geti ég dáið með sæmd.
(HJ)
Þessar ljóðlínur séra Hjálmars
eiga vel við um hann Sveinbjörn.
Þeim sem þekkja til lífshlaups
hjónanna, hans og Ingibjargar
Skúladóttur, finnst að þeim hafi
verið úthlutað þyngri byrðum en
hægt er að ætla venjulegu fólki.
En Inga og Sveinbjörn voru ekki
venjulegt fólk.
Við getum margt af þeim lært
um hvernig á að bera byrðar lífs-
ins í sameiningu og takast á við
erfiðleika af æðruleysi.
Þegar ég hitti þau fyrst, á
heimili þeirra í Norðurfirði, var
Sveinbjörn innan við fimmtugt, en
sjúkdómur hans þó farinn að
skerða starfsgetu hans verulega.
En hann æðraðist ekki. Þar kom
þó að þau urðu að bregða búi,
vegna versnandi heilsu hans. Á
Ísafirði hóf Inga vinnu utan heim-
ilis. Heilsa Sveinbjörns leyfði ekki
slíkt. Hans hlutskipti varð að láta
hægt og sígandi undan fyrir afar
illvígu tilfelli Parkinson-sjúk-
dómsins. Lækninga var leitað og
ýmis ráð reynd, en kom fyrir ekki.
Inga var stoð hans og stytta og
þau tókust á við allan vanda, sam-
stillt og þrautseig. Það var
ómögulegt að hugsa sér annað án
hins.
Gaman var að vera gestur
þeirra Ingu. Spaug á vörum.
Glettnisglampi í augum. Menn og
málefni rædd yfir rausnarlegum
veitingum.
Sveinbirni varð tíðrætt um
framfaramál og möguleika heima-
byggðarinnar, Árneshrepps, sem
hann unni til síðasta dags. Þangað
leitaði hugur hans löngum, heim í
sveitina hans. Einskis saknaði
hann þó meir, seinni árin, en
hennar Ingu sinnar. Hann mátti
þola þá þungu raun að horfa á
hana heyja harða baráttu við ill-
vígan sjúkdóm. Lengi var barist
og var ótrúlegt hvernig sjúkling-
urinn Sveinbjörn neytti allra
sinna krafta og ráða til að hlynna
að henni og styðja í veikindunum.
Inga lést á jóladag árið 2003. Eng-
inn missti meira en Sveinbjörn við
fráfall hennar, þó var hún öllum
harmdauði.
En Sveinbjörn bar harm sinn í
hljóði. Hógvær en einarður tókst
hann á við hverja raun af karl-
mennsku. Hann fylgdist með og
gladdist yfir barnabörnum, guðs-
jöfunum þeirra Skúla og Ásu.
Hann hélt áfram að fylgjast með
mannlífinu í Árneshreppi og naut
þess að komast í heimsóknir
„Norður“. En alltaf hrakaði heils-
unni, sjón og hreyfigeta þvarr og
honum varð sífellt erfiðara að tjá
sig. Í síðustu heimsókn okkar
Braga, á notalega hjúkrunar-
heimilið í Bolungarvík, var ljóst að
hann var tilbúinn að yfirgefa
þessa jarðvist og halda til fundar
við Ingu sína, í heiminn fyrir
handan.
Ég trúi því að þar sameinist
andar þeirra á ný. Að þar skíni við
þeim tign og fegurð á tilverustigi
án sorga og sjúkdóma. Að þaðan
geti þau fylgst með fólkinu sínu,
gætt þeirra og glaðst yfir sigrum
þeirra.
Við Bragi geymum minningar
um sannkallað karlmenni og góð-
an dreng.
Hann er kvaddur, með þakk-
læti og virðingu.
Börnum hans, þeim Svein-
björgu og Skúla, fjölskyldum
þeirra og öðrum ættingjum, send-
um við hlýjar samúðarkveðjur.
Ingunn Ásdís Sigurðardóttir.
Sveinbjörn
Sveinbjörnsson