SunnudagsMogginn - 03.06.2012, Blaðsíða 28

28 3. júní 2012
fyrsta og öðru ári varðandi viðhorf manns sjálfs og
vinnu manns. Þegar ég var á fyrsta ári fannst mér
mjög einkennilegt hvernig krakkarnir á öðru ári
hegðuðu sér, þau voru öll svo stressuð. Á öðru ári
skildi ég þessa hegðun þeirra. Maður verður ein-
beittari og agaðri eftir því sem á námið líður en um
leið stressaðri því kröfurnar eru miklar og maður
þarf að standa sig ef maður ætlar ekki að falla.
Þetta er strangt nám og margir hætta í byrjun og
svo er þó nokkuð um að nemendur falli á prófum.
Við vorum 50 sem hófum námið en 26 sem útskrif-
uðumst. Það var ekki bein keppni á milli okkar
nemendanna því bekkurinn stóð saman. Við vor-
um að keppa að því að verða eins góð og við gátum
orðið og öguðum okkur, reyndum að halda okkur
þarna inni og standa okkur vel. Við vissum að við
myndum uppskera ef við ynnum vinnuna okkar
vel.
Ég hugsaði stundum um að hætta. Það fyrirfinnst
varla nemandi sem hefur farið í gegnum þetta nám
án þess að hafa fellt tár. Ég held að ég eigi ekki eftir
að vera hrædd við neitt lengur varðandi þetta starf
og tel að ekkert muni koma á óvart því allt sem
gæti brotið mann niður í þessu fagi er búið að ger-
ast. En ég komst í gegnum þetta og útskrifaðist.“
Þú sagðir áðan frá viðtalinu við Louise Wilson,
hvernig kennari er hún?
„Louise Wilson gerir mann að betri hönnuði.
Hún er mjög gagnrýnin og neikvæð í mati sínu á
verkefnum nemenda, en sjálf myndi hún segja að
hún væri að undirbúa nemendur fyrir hinn grimma
raunveruleika sem er í þessum iðnaði. Hún segir
reglulega að nemendurnir séu hennar versta mar-
þarna, ég skyldi drullast til að sýna henni hvað ég
væri að gera inni á skrifstofunni hennar. Ég reif dót
upp úr töskunni og setti á skrifborðið. Hún fiktaði
eitthvað í því, gagnrýndi allt, hristi hausinn og
fussaði og sveiaði á meðan samkennari hennar
brosti og skoðaði möppuna mína. Allt samtalið var
svo brenglað að ég vissi ekki hvort ég ætti að hlæja
eða gráta, sérstaklega þegar ég var í miðjum setn-
ingum að útskýra hönnun mína meðan Louise tók
tvisvar sinnum upp símtólið og hringdi án þess að
virða mig viðlits.
Í lokin rétti ég henni umsókn mína um skólavist,
sem ég hafði sett í dæmigerðan plastvasa með
tveimur götum. Hún opnaði plastvasann og sagði
öskureið að hún þyldi ekki svona plastdrasl. Hún
reyndi að rífa blöðin út möppunni, en það gekk
hálfbrösuglega þar sem þau voru spennt niður. Í
lokin reif hún plastvasann í sundur og henti honum
í gólfið.
Á þessum tímapunkti var ég sannfærð um að
vonlaust væri að ég fengi skólavist og gat því lítið
sagt. Þá leit hún á samkennarann og sagði að henni
líkaði ágætlega við mig. Hann var sammála og hún
sagði mér að ég hefði fengið skólavist og núna ætti
ég að drulla mér út því hún hefði of mikið að gera
og gæti ekki staðið í svona viðtalsstússi. Ég ætlaði
að setja dótið aftur í töskuna, en það þótti of tíma-
frekt og ásamt samkennaranum henti ég því fram á
gang og þar fékk ég að pakka saman í friði.
Viðtalið gekk í raun alveg fáránlega, en á ein-
hvern hátt endaði það vel.“
Hugsaði um að hætta
Hvernig gekk námið í London?
„Þetta er þriggja anna nám, gríðarlega erfitt.
Ólíkt því sem maður myndi kannski halda að væri í
fatahönnun, þá fylgir náminu mikið álag. Venju-
lega fer maður í nám og er viss um að ef maður lesi
námsbækurnar þá muni manni ganga vel á prófum.
Það er hin almenna regla. En í þessum skóla er eng-
in slík regla. Þetta er afar gott nám en ótrúlega
strangt og erfitt. Það er himinhrópandi munur á
Erna Einarsdóttir hönnuður er í drauma-starfi hjá Yves St. Laurent í París þar semhún vinnur við að þróa efni og finna nýjarhugmyndir að mismunandi útfærslum er
varða efni.
„Fyrirtækið er mjög stórt, örugglega eitt af
stærstu fatahönnunarfyrirtækjum heims,“ segir
Erna. „Hér vinna mjög margir í fjölmörgum deild-
um, sumir sjá um prjón, aðrir um efni og enn aðrir
um snið og saum. Það var tekið vel á móti mér og
ég á góða samvinnu við fólkið í minni deild. Starfið
er bæði krefjandi og skemmtilegt. Þegar ég var í
námi vann ég með mína eigin sýn og þróaði hluti í
mismunandi áttir, en í fyrirtæki eins og þessu er
unnið með sýn yfirhönnuðarins og maður þarf að
aðlaga sig henni. Þetta er annar vinkill á hönn-
unarferli en ég hef kynnst áður og ekki síður
áhugaverðugur.
Erna hóf störf hjá fyrirtækinu í apríl og fékk til-
boð um hið nýja starf strax eftir að hafa útskrifast
úr meistaranámi í fatahönnun frá Central Saint
Martins, College of Art and Design, í London.
Deildarstjóri í þeim skóla er Louise Wilson en hún
er afar þekkt í breskum tískuheimi og margir af
fremstu hönnuðum Breta hafa lært hjá henni.
„Þetta er skóli sem mig langaði mikið til að komast
inn í,“ segir Erna. „Ég mætti í inntökuviðtalið með
fulla ferðatösku af fötum og efnum og 250 blað-
síðna ferilsmöppu með myndum af hönnun minni,
en þessa möppu hafði ég gert jafnhliða BA-
lokaverkefninu mínu. Þar sem ég sat og beið eftir
að það kæmi að mér gengu nemendur inn og út úr
skrifstofu Louise. Skyndilega kom hágrátandi
stelpa og sagði mér að fara inn. Ég var mjög óviss
hvernig ég ætti að haga mér þannig að ég rúllaði
töskunni minni inn á skrifstofuna, heilsaði Louise
og samkennara hennar sem þar var. Ég fékk ekkert
svar. Louise sat við skrifborð sitt og var að skrifa.
Ég stóð á miðju gólfinu og beið eftir að mér yrði
heilsað. Mér fannst líða heil eilífð en svo leit Louise
upp og starði á mig nokkra stund án þess að segja
orð. Svo hvæsti hún hvort ég ætlaði bara að standa
Viðtal
Kolbrún Bergþórsdóttir
kolbrun@mbl.is
Í draumastarfi
hjá Yves St.
Laurent
Erna Einarsdóttir hönnuður fór í strangt nám í London og
fékk eftir það starf hjá Yves St. Laurent í París. Í viðtali
segir hún frá náminu í London, ævintýralegum samskipt-
um og lýsir því hvernig hún fékk starf hjá hinu fræga fyr-
irtæki í París.
’
Ég held að ég eigi ekki eftir að vera
hrædd við neitt lengur varðandi þetta
starf og tel að ekkert muni koma á óvart
því allt sem gæti brotið mann niður í þessu
fagi er búið að gerast.
Erna Einarsdóttir Það er
mjög erfitt að komast í
starf hjá fyrirtæki eins og
Yves St. Laurent, þannig
að ég trúi því varla ennþá
að mér hafi tekist það.