Helgafell - 01.01.1943, Blaðsíða 18

4
HELGAFELL
er ekki ætlun þeirra, sem að henni standa
hér á Iandi, að hafa þær með höndum.
En svo að nefnd séu dæmi, mætti vænta
þess, að könnun á kirkjusókn í
Reykjavík gæti gefið mikilsverðar
bendingar um raunverulega þörf bæjar-
búa á guðshúsakosti. Athuganir á sam-
fylgni atkvæða einstakra alþing-
ismanna við afgreiðslu þingmála, mundi
vafalaust segja fullt svo glögglega til
um það á stundum og hin opinbera
flokkaskipting, með hverjum þeir eiga í
raun og veru pólitískt sálufélag. Og ef
til vill varpar sú talnakönnun nokkru ljósi
yfir áhrif kjördæmaskipunar á meðferð
þjóðmála, að samkvæmt málaskrá sumar-
þingsins 1942, sem þó var aðeins ætlað
að leysa ákveðin stórmál, vörðuðu yf-
ir 20% þingmálanna tvö fremur
fámenn kjördæmi sérstaklega,
Vestur-Skaftafellssýslu og Snæfellsnes-
sýslu. Líklegt er, að breytingar þær, sem
síðan hafa verið gerðar á kjördæmaskipun-
inni (hlutfallskosningar í tvímenningskjör-
dæmum) verði fremur til fjölgunar en
fækkunar á svipuðum vinnubrögðum fram-
vegis, þótt til bóta séu að öðru leyti.
Of djarflegt væri
HALLGRÍMSKIRKJA að halda því fram,
að það væri annað
en skemmtileg tilviljun, að niðurstöðutöl-
um skoðanakönnunarinnar og atkvæðatöl-
um í bæjarstjórn Reykjavíkur um afstöðu
til Hallgrímskirkju ber næstum saman um
hlutföll. Til þess er bæjarstjórnin of fá-
mennt „úrtak“, og of litlar líkur til þess,
eftir ýmsu öðru að dæma, að ákvarðanir
hennar séu að jafnaði í svo miklu sam-
ræmi við vilja bæjarbúa. En hitt verður
naumast vefengt, að tölur skoðanakönnun-
arinnar sýni þann vilja, svo að ekki verði
um villzt, og er það allmikilsvert, því
að hér er einmitt um mál að ræða, sem
Reykjavík varðar stórum meira en aðra
landshluta. Er þess því að vænta, að nið-
urstaðan megi verða meiri hluta bæjar-
stjómar til stuðnings í þeim yfirlýsta á-
setningi sínum að hrapa ekki að málinu á
þann hátt, að komandi kynslóðum verði
til varanlegs ama né húsnæðisþörf heim-
ilislausra samtíðarmanna sýnt ókristilegt
tómlæti. Það verður að teljast góðs viti
um ábyrgðartilfinningu hins nýkjöma for-
manns Menntamálaráðs, að hann hefur
haft mikla forgöngu um það, bæði í blaði
sínu og bæjarstjórn, að afstýra því „menn-
ingarlega stórslysi“, sem Þorvaldur
Skúlason málari varaði við í bréfi um hina
fyrirhuguðu kirkjubyggingu eftir upp-
drætti húsameistara ríkisins, í september-
hefti Helgafells, en þar mun fyrst hafa
verið hreyft gagnrýni á teikningunni, er
séra Ingimar Jónsson hafði áður jafnað
við Passíusálmana að snilld og andríki.
Hið hófsamlega og rökstudda mat á henni
í grein Sigurðar Guðmundssonar arkitekts,
er birtist í Helgafelli nú, virðist staðfesta,
að Þorvaldur Skúlason hafi komið fram
með tímabæra viðvörun. Grein Sigurðar
er enn í fullu gildi, þótt hún birtist síðar
en til var ætlazt, og hefur án efa þegar
haft heppileg áhrif á afgreiðslu málsins,
þar sem ýmsir þeir, sem um það fjölluðu,
höfðu tækifæri til að kynna sér hana, áð-
ur en hún var prentuð.
HJÖRTU OG Fyrir nokkrU var birt 1 Út'
FJÁRSJÓÐHt os sumum blaðanna
Askorun til Islend-
inga um að styðja söfnun fyrir
Rauða kross Sovétríkjanna. Undir á-
skorunina höfðu ritað nöfn sín 72 þekkt-
ir menn og konur, sem flest mega teljast
fulltrúar virðulegra og áhrifamikilla stofn-
ana, samtaka eða fyrirtækja. Meðal þeirra
voru biskup landsins og fjórir mætir
kennimenn aðrir, útvarpsstjóri, fræðslu-
mála- og kennaraskólastjóri, fjórir há-
skólaprófessorar, búnaðarmálastjóri lands-
ins og tveir bankastjórar Landsbankans,
formaður Rauða kross íslands, lögreglu-
stjórinn og sakadómarinn í Reykjavík,
einn af forstjórum S. í. S. og tveir merkir
kaupfélagsstjórar, forsetar Bandalags
starfsmanna ríkisins og Bandalags isl.
listamanna, milli tíu og tuttugu rithöfund-
ar og skáld, forseti Alþýðusambands ís-
lands og formenn margra stærstu verka-
lýðsfélaganna, og síðast en ekki sízt, yfir
tuttugu alþingismenn úr öllum flokkum,
þ. á m. meiri hluti þingmanna Framsókn-
arflokksins. Mun þó hafa verið farið fljótt
yfir söfnun undirskrifta og ekki leitað út
fyrir Reykjavík. Söfnuninni hefur mið-
að vel til þessa. Nemur hún, þegar þetta
er ritað, 100000 krónum og heldur sleitu-
laust áfram.
Þrátt fyrir mannval það, sem að áskorun-
inni stóð, varð sú raunin á, að ekki nema