Helgafell - 01.01.1943, Síða 61

HENGINGIN í HÁSKÓLAKAPELLUNNI
47
Viðvíkjandi fyrri spurningunni skal
ég aðeins drepa á þetta:
í mörg undanfarin ár rekur mig ekki
minni til, að ég hafi átt sökótt við
nokkurn mann, hvorki opinberlega né
í öðrum viðskiptum. Ég hef ekki mér
vitanlega ráðizt á nokkurn mann, ekki
efnt til nokkurra deilna, hvergi vakið
víg á opinberum vettvangi og yfirleitt,
að svo miklu leyti, sem til mín hefur
komið, leitazt við að lifa í friði við alla
menn. Árum saman hef ég engri á-
reitni svarað, ekki virt ónot og blaða-
ádeilur svars, og af ásettu ráði hvergi
borið hönd fyrir höfuð mér þar, sem
á mig hefur verið leitað. Ég hef haft
öðru að sinna, sem ég taldi þarfara og
skyldara. Þetta hefur þó ekki með öllu
naegt til þess, að ég fengi að vera í
friði fyrir ýmis konar aggi og nuddi.
Jafnvel svo meinlaust tiltaeki, sem það
að flytja ópólitískt erindi á nokkrum
stöðum í landinu síðastliðið haust,
varð til þess, að eitt blaðanna í bæn-
um rýkur upp á mig með ónot og dul-
búnar hótanir. Á svona spjótalögum
hefur gengið í mörg ár, og ég hef
hvorki hirt um að brjóta þau af skapti
né senda þau aftur. En þau hafa hins
vegar minnt mig á það, að það eru
til menn, sem mæðast fast undir þeirri
hugsun, að það þurfi að ganga á milli
bols og höfuðs á Sigurði Einarssyni.
Ég má yfir höfuð ekki snúa mér svo
við, að þessi fróma ósk skjóti ekki upp
kollinum. Og eitthvað í þessa átt virð-
ist vaka fyrir með því að setja í gang
þetta jólaævintýri um mig.
Það hefur, að svo stöddu, ekki tek-
izt að fá um það fulla vissu, hverjir
hér hafa upprunalega verið að verki.
Um tvær, þrjár persónur liggja fyrir
þannig lagaðar upplýsingar, að það er
auðvelt að fá þær dæmdar, að minnsta
kosti fyrir dreifingu þessarar ófræging-
arsögu. En það er í sjálfu sér ekkert
aðalatriði í svona máli. í ófrægingum,
sem bornar eru mann frá manni munn-
lega, næst því nær aldrei til frum-
kvöðlanna. Það er þetta, sem gerir lít-
ilsigldum mönnum, er lítt treysta sér
til vopnaviðskipta á opinberum vett-
vangi, svo tamt að grípa til þessa
vopns.
En hér á landi er nú reyndar svo
komið, að hér er um mjög ískyggilegt
fyrirbrigði að ræða. Öðru hvoru gjósa
upp hatrammar lygar, annaðhvort um
einstaka menn og einstök málefni, og
fara sem eldur í sinu um höfuðstaðinn
og landið. Þetta hefur oft valdið tjóni,
þaðan af oftar skapraunum og erfið-
leikum saklausum mönnum, sem fyrir
því hafa orðið. Það liggur við, að
manni verði á að ætla tvennt í senn:
Annars vegar, að almenningur hér á
landi sé talsvert hirðulausari um það,
hvað hann meðtekur og flytur öðrum
af þessu tagi, en títt er með öðrum sið-
uðum þjóðum, hins vegar að á bak við
notkun rógsins hér liggi óvenjulega
kaldrifjuð ósvífni, sem menn vart
mundu hætta sér á flot með annars
staðar.
Þess er t. d. skemmst að minnast,
að nú um síðustu áramót gekk sú saga
fjöllunum hærra hér um borgina, að
framin hefðu verið hin herfilegustu
helgispjöll í kirkjunni á Þingvöllum,
nótt eina um hátíðina. Tilgreindir
menn, þekktir borgarar úr bænum,
áttu að hafa brotizt inn í kirkjuna x öl-
æði og tekið að framkvæma þar hjóna-
vígslu með afkáralegum tilburðum.
Dagblað eitt í bænum gerði söguna að
umtalsefni, og það verður til þess, að
formaður sóknarnefndar, prestur og
prófastur kirkjunnar ásamt biskupi
landsins í fararbroddi, mega fara á
stúfana með yfirlýsingum og vottorð-