Helgafell - 01.01.1943, Síða 99

SIGURÐUR BREIÐFJÖRÐ
85
,,hefir þann 1. maí 1826 í Vestmanneyjum, með fúsum vilja og fullu ráSi,
veriS saman vígSur í hjónaband meS SigríSi Nikulásdóttur.“ Var SigríS-
ur þunguS, þegar þau SigurSur giftust, og eignuSust þau barn nokkru eftir
giftinguna, en þaS barn dó ungt. Undir rannsókn tvíkvaenismálsins orSaSi
SigurSur aldrei, aS hann hefSi ekki veriS faSir aS þessu barni. Hins vegar
reyndi hann aS færa líkur aS því, aS hjónabandiS hefSi veriS ógilt frá upp-
hafi vegna þess, aS hann hefSi nauSugur gengiS í þaS og veriS svo drukk-
inn daginn, sem hjónavígslan fór fram, aS hann hefSi ,,ekki vitaS, hvaS fram
fór til hjónavígslunnar þjónustugerSar og heldur ekki sitt jáyrSi gefiS, þar
sem þaS tilhlýddi”. KvaSst hann hafa veriS leiddur í kirkju af svaramönn-
um sínum, þeim Petreus verzlunarstjóra og Abel sýslumanni, og eftir hjóna-
vígsluna hefSi séra Snæbjörn Benediktssen, sem gaf þau saman, orSiS aS
hátta SigurS upp í rúm. Þegar fariS var aS yfirheyra þá, sem viSstaddir
höfSu veriS hjónavígsluna, kom í Ijós, aS SigurSur hafSi ekki veriS kenndur
giftingardaginn.
Hins vegar er ekki ósennilegt, aS SigurSur hefSi helzt kosiS aS kvæn-
ast SigríSi ekki, því aS þannig stóS á fyrir honum um þær mundir, er hann
gekk aS eiga SigríSi, aS önnur kona í Vestmannaeyjum var einnig þunguS
af völdum hans, og taldi hún, aS hann hefSi einnig lofaS sér eiginorSi. Hét
hún GuSríSur SigurSardóttir, og eignaSist hún barniS 26. október 1826. ÞaS
barn varS ekki heldur langlíft. En hitt tel ég næsta lygilegt, aS svo lítilþægur
hafi SigurSur veriS, aS hann léti kaupa sig til hjónabands fyrir ,,gott rúm og
tunnu af brennivíni“. Þó aS SigurSur væri hverflyndur og kærulaus, var
hann ekkert ómenni. Hann var á bezta reki, óbældur og léttlyndur, og gat
veriS stórlyndur. Löngu seinna en þetta var sagSi hann:
Ég er, eins og veröldin vill
velta, kátur, hljóður,
þegar við mig er hún ill,
ekki er ég heldur góður.
En hún ber mér oftast rammt,
svo af því til ég kenni.
Ekk' Eef ég cnnþú samt
aaSmýkt mig fyrir henni.
í LjóSasmámunum, sem prentaSir voru í Kaupmannahöfn áriS 1836, er kvæSi
meS fyrirsögninni: Til jómfrú S. . . Ekkert ártal er sett viS þetta kvæSi og
ekki sögS frekari deili á þessari konu. LjóSasmámunir voru öSru sinni gefnir
út áriS 1912, og var þá fyrirsögn kvæSis þessa: Til jómfrú SigríSar....
Ekki virSist fjarri sanni, aS kvæSi þetta væri ort til SigríSar Nikulásdóttui,
meSan þau SigurSur voru í tilhugalífinu. Efnisins vegna kæmi þaS vel heim.
Fyrsta og síSasta vísan eru á þessa leiS:
Þegar ég laga ljóð,
leiðindin hverfa frá,
helzt þegar fyrir fljóð
frambera kvæðin má
og þegar þér til handa,
Sigríður, fæ að skrifa skrá.
Hrindum því hryggðarstund,
hvenær sem ber oss að,
stúlkan mín, Jjúf í lund.
láttu okkur semja um það.
Njótum náttúrugæða. —
Okkur var það svo úthlutað.