Helgafell - 01.01.1943, Side 124

110
HELGAFELL
62 stundir á viku. Þegar vinnustundafjöldinn
var aukinn í 73^ stund, jókst framleiðslan
um 37 af hundraði fyrstu vikuna, en minnk-
aði svo óðum aftur, þótt hún yrði aldrei
minni en hún var upphaflega. Hinn flokk-
urinn vann allan tímann 62 stundir á viku,
en Dunquerque hrakfarirnar höfðu þau áhrif
á mennina, að þeir skiluðu þá meira verki
en áður.
í skýrslunni segir enn fremur, að nokkrum
mánuðum síðar hafi vinnustundum þessa
flokks verið fækkað í 56^/2 stund á viku og
þá hafi framleiðslan aukizt.
Hvenær sem rætt er um lengd vinnutím-
ans, verður starfsorka verkafólksins auðvitað
meginatriðið. Framkvæmdarstjórar í verksmiðj-
um hafa komizt að raun um, að það borgar
sig betur að hafa stuttan vinnutíma, ef fólkið
vinnur af kappi, en langan vinnutíma og minni
vinnuhraða.
Gereyðing rússneska hersins haustið 1941
HOWARD SMITH
Styttur kafli úr einni viUesnustu „stríSsbókinni" síSastl. ár, eftir amerískan blaSamann,
sem dvaldist t Þýzkalandi eftir aS þýzk-rússneska styrjöldin hófst.
Fimmtudaginn 9. október 1941 féllu þýzku
áróðursmennirnir á eigin bragði, og síðan hef-
ur áróður þeirra verið gagnslaust tæki til þess
að móta skoðanir þýzku þjóðarinnar eða stappa
í hana stálinu. Mér er nær að halda, að þessi
dagur verði síðar meir talinn marka tímamót,
ekki aðeins í sögu nazismans, heldur styrjöld-
inni allri.
Heima í Þýzkalandi var mönnum farið að
leiðast stríðið í Rússlandi. Rauði herinn var
þrjózkur og lét ekki gereyða sér, þótt högg-
in riðu á honum. Veturinn var í nánd. Á mið-
vigstöðvunum fyrir vestan Moskvu var kyrr-
staða, og í heilan mánuð hafði Hitler látið
flytja þangað í kyrrþey hvern skriðdreka, her-
mann og fallbyssu, sem hann mátti án vera
annars staðar, og nú skyldi reiða svo hátt til
höggs, að enginn her í heimi fengi staðizt.
Hitler hafði lofað þjóð sinni sigri á þessu ári,
og nú spáði hann enn úrslitasigri í Rússlandi,
þótt hann hefði bannað að skýra frá sókninm,
er hún hófst 2. okt.
Nokkrir dagar liðu, en loks var tímabært að
birta þjóðinn gleðiboðskapinn, og dr. Diet-
rich var stndur frá bækistoðvum fbringjans tíl
Berlinar. Göbbels hóaði saman erlendum og
innlendum fréttariturum í útbreiðslumálaráðu-
neytið, og óðar kvisaðist, að nú væri von stór-
kostlegra frétta. Kl. 12.30 hóf dr. Dietrich
ræðu sína og var ekki myrkur í máli né var-
kár í fullyrðingum sínum. Hann tilkynnti að
allra síSustu leifar rauða hersins væru inni kró-
aðar á tveim stöðum fyrir vestan Moskvu, og
nú væri verið að gereyða þeim, skjótt og mis-
kunnarlaust.
Þetta voru fréttir! Og þær komu beint frá
Adolf Hitler sjálfum, svo að ekki varð um
sannleiksgildi þeirra efazt. Dr. Dietrich sagði
cnn fremur, að nú væru engar hindranir á
vegi þýzka hersins til Moskvu, að eins, „tím-
tnn, sem það tekur menn og vélar að komast
þessa leið.“ „Herrar mínir“, hrópaði dr. Diet-
rich og sveiflaði hendinni til þess að gefa orð-
um sínum áherzlu, „ég legg blaðamannsheið-
ur minn að veði fyrir því, að þetta er satt og
rétt.“
Fréttaritarar þustu út úr salnum til þess að
koma fregnunum áleiðis. Balkanlanda- og
Möndluveldablaðamenn klöppuðu og hrópuðu
af kæti, etabættjsménn í é'inkénnisbúningum