Helgafell - 01.12.1943, Side 61

SKÁLDIÐ Á LITLU-STRÖND
377
Á þessum tíma er mývargurinn mátt-
ugur fjandi, og hann er ólúinn á
kvöldin, því að hann hvílir sig, meðan
heitt er á daginn. Þegar maður lýtur
til jarðar, er flugum skjól að safnast
um andlit hans, þétta sér að sveittu
enni undir húfuskyggni og bíta.
Manni verður að strjúka hendi fast
um enni og sópa af sér. En það gerir
illt verra. Það blandar að vísu blóði
manns og vargs í sveita beggja. Það
koma nýjar flugur og standa betur
að vígi. Maðurinn réttir sig upp. Hann
kastar af sér húfunni og veifar með
hendi mökkvanum frá vitum sér. Hann
lætur líða úr bakinu andartak. En þá
kemur krían og lætur höggin dynja
á kolli hans, og hver eftir aðra, svo
að liggur við fleiðrum á hvirfli. Hann
beygir sig á ný og heldur áfram.
Aðstaðan batnar, þegar komið er í
gulvíðirunnann. Hríslur eru á hæð
við manninn, undir laufguðu limi er
hlé fyrir árásum, og þar sér til hreiðra
nokkuð frá sér.
Um lágnætti er lokið göngunni.
Kyrrð er yfir öllu. Fuglinn er hljóður
um allar eyjar, inni við land og uppi
í fylgsnum. Mýrykið er fallið til jarð-
ar. Maðurinn hallar sér upp að grasi
grónum bárugarði vatnsbakkans og
dregur að sér angan af fullþroska
blómknöppum til beggja hliða. Hann
blundar um stund. Hann vaknar við
það, að kul fer um andlit. „Suðrænan
andar um Mývatnsstrandir“, og rödd
berst að eyra. Máttugur kórsöngur fyll-
ir loftið. Á sömu stund eru allir fuglar
alvakandi. Snortinn einum og sama
krafti leggur allur skarinn frá landi,
hver fylking frá sinni bækistöð, og
vatnsflöturinn er þakinn litklæðum
undir sólarrisi. En við eyra kveður
þúsundradda samhljómur. Það syngur
hver með sínu nefi, og það er ekki
hver rödd fögur. Hrjúfara hið næsta,
mildur ómurinn úr fjarska.
Maðurinn hlustar sem snöggvast og
lætur hugann reika. Hann hlustar á
rödd frá hörpu lífsins. Átti hann fyrir
sér að vakna af síðasta blundi ? Ef
hann á þess kost, vildi hann vakna
við þessa rödd.
Sigfús Bjamarson