Helgafell - 02.12.1943, Síða 51

BERTEL THORVALDSEN
433
okkar, þóttist ég sjá, að hann liti í svip
upp í gluggann til okkar, áður en
hann hvarf inn í næstu götu, — ekki
Austurgötu, heldur Litlu-Kóngsgötu,
sem þá var og hét.
Lesendur mínir munu aS sjálfsögSu
telja sig hafa ástæSu til aS efast um,
aS barn á mínum aldri, — ég var aS-
eins rösklega fjögurra ára, þegar þetta
gerSist, — hafi veitt manni eins og
Thorvaldsen markvissa athygli. Slík-
um efasemdum hyggst ég aS geta
drepiS á dreif meS þeim upplýsing-
um, sem hér fara á eftir.
MeSan ég átti heima í húsinu viS
Kóngsins Nýjatorg, hafSi ég heyrt
Thorvaldsens getiS á hverjum degi aS
heita mátti. £g vissi, aS hann átti
heima í stóra húsinu beint á móti okk-
ur, og ég vissi líka, hvaS hann hafS-
ist aS. Hann bjó til leikföng úr hvít-
um steini handa fullorSna fólkinu, al-
veg eins og mennirnir upp á háaloft-
inu í húsinu okkar smíSuSu barnagull
handa okkur hinum. Og auk þess
fann ég, aS eitthvert leyndardómsfullt
samband hlaut aS vera á milli Thor-
valdsens og mín sjálfs, þótt lítill væri.
Eg hafSi heyrt fólkiS tala um þaS
sýknt og heilagt, aS ég hefSi veriS
skírSur Bertel í höfuSiS á Thorvald-
sen. Ég hafSi líka margheyrt, aS hann
hefSi búiS til skírnarfont úr hvítum
marmara handa dómkirkjunni í
Reykjavík, og úr þessum skírnarfonti
hefði ég sjálfur veriS vatni ausinn
fyrstur allra barna. ÞaS var því engin
furSa, þó aS hann væri mér óvenju-
lega ríkur í huga, þessi góSi, mikli,
gamli maSur, Bertel Thorvaldsen.
Löngu fyrr, eSa fullum tólf árum
áSur en Thorvaldsen kom heim frá
Róm fyrir fullt og allt, hafSi hann lok-
ið viS og sent til Kaupmannahafnar,
listaverk, er hugsaS var sem skírnar-
fontur og sent skyldi föðurlandi hans
Islandi aS vinargjöf. ÞaS var látlaus,
ferstrend blökk úr hvítum Carrarra-
marmara, í rómverskum altarisstíl, meS
lágum rismyndum biblíulegs uppruna
á öllum hliðum. Áletrun á latínu und-
ir svífandi englum tjáði, aS þetta verk
hefði verið unniS í Róm af Bertel
Thorvaldsen og sent til hinnar ís-
lenzku feðrafoldar hans í vináttuskyni.
Þegar Thorvaldsen kom heim til
Kaupmannahafnar árið 1838, varð
hann þess vísari, sér til mikillar furðu,
að listaverkið hafði ekki enn veriS
sent til Islands, svo langt sem þó var
um liðið. Nú annaðist hann sending-
una sjálfur, og þannig komst skírnar-
fonturinn loksins á ákvörðunarstað
voriS 1839. Veturinn 1843—44 gekk
nefnd málsmetandi Islendinga, er
dvöldu þá í Kaupmannahöfn, — þar
á meðal faðir minn, — á fund Thor-
valdsens í Charlottenborg, til að tjá
honum þakkir Islendinga fyrir hina
vinsamlegu gjöf. ViS þetta tækifæri
hafði Thorvaldsen veriS sagt frá því,
að einmitt fyrsta barnið, sem skírt var,
þegar vígsla fontsins fór fram, og
heitið hefði verið eftir honum sjálf-
um, ætti nú heima á næstu grösum
við hann, beint á móti bústað hans.
Þegar Thorvaldsen heyrði þetta, lét
hann þess getið, að sig langaði til
að sjá piltinn og mæltist til þess viS
föður minn, að hann kæmi með mig
heim til sín, einhverntíma áður en far-
ið væri heim með mig aftur.---
ÞaS getur naumast hafa verið mörg-
um vikum eftir að ég sá hann ganga
yfir Kóngsins Nýjatorg, að sú harm-
saga barst um Kaupmannahöfn og
allan hinn menntaða heim, að Thor-
valdsen væri látinn. Eins og allir vita,
varð hann bráðkvaddur af hjartaslagi