Helgafell - 02.12.1943, Síða 61

LÉTTARA HJAL
4-43
má minna á það, að jafnvel Goethe, sem sjalf-
ur var eins konar þýzkur doktor (licentiat)
cins og prófcssor Alexander, var a smum
tíma atkvæðamikill og afskiptasamur stjórn-
málamaður og þrátt fyrir það hefur dr. Alex-
ander farið mjög fallegum og lofsamlegum
viðurkenningarorðum um skáldskap hans. Er
þeim mun meir að marka þann dóm sem
hann þekkir flestum betur skáldskap Goetlies
og vel mætti þjóðin vera minnug þess, að
enn stendur hún í óbættri þakkarskuld við
dr. Alexander fyrir að hafa, að sögn Bjarna
frá Vogi, talið fyrir hann bragliðina í Faust,
þegar Bjarni nennti ekki að gera það sjálfur.
Þá hefur dr. Alexander, eins og alþjóð cr
kunnugt, lagt nokkra stund á kvæðagerð á
eigin spýtur, og má í því sambandi nefna
hið átakanlega ástaljóð Hatur, sem kom í
Eimreiðinni:
Hvern hata ég, heldurðu? — Vindinn,
sem hamast sem ástfanginn sveinn!
Munninn pinn — minn — hann kyssir
á meðan ég heima sit einn.
Ég held, að allir ættu að geta komizt að
þeirri niðurstöðu að það væri bæði viðurhluta-
mikið og ósanngjarnt að meina skáldi, sem
þannig yrkir, að skrifa öðru hvoru um stjórn-
mál í Morgunblaðið.
*
* *
ÞRIÐJA OG
ALVARLEGASTA
ÁFALLIÐ
Þriðja og þyngsta áfallið fékk Háskólinn
afmælisgjöf á fullveldisdegi þjóðarinnar i.
desember, þegar frófess-
or Arna Pálssyni var
meinað að verða við til-
mælum stúdenta um að
flytja erindi á samkomu þeirra í Tjarnarbió,
samtímis því sem pólitískum hrókaræðum
var útvarpað frá hátíðasal Háskólans. Að
vísu verður siðleysi þeirra þriggja prófessora,
er að þessu stóðu, naumast gefin Háskólan-
um að sök, því vitað er, að flestir samkenn-
arar þeirra höfðu megna fyrirlitningu á þessu
framferði. Engu að síður hlýtur það að vera
allri þjóðinni harmsefni að vita nazistískan
cinræðisanda, skoðanakúgun og ótta við frjálsa
hugsun, eiga fulltrúa innan þeirrar mennta-
stofnunar, sem hún er stoltust af og hefur
gert mest fyrir. Það er tæplega einber tilvilj-
un, að úlfinum verður það á að kasta gæmnni
um sama lcytið, sem hinir þýzku villimenn
og nazistadoktorar taka sér fyrir hendur að
smala norskum stúdentum og háskólakennur-
um í fangabúðir. Islcnzkir háskólastúdentar
brugðust allt öðruvísi og virðulcgar við þess-
um tíðindum, og eins og vænta márti, var
öll framkoma þeirra í þessu máli þeim og
Háskólanum til sóma. M. a. fóni þeir þenn-
an sama dag ásamt kennurum sínum í hóp-
göngu til norska sendiherrans til þess að
votta þjóð hans virðingu sína og samúð.
Enginn hinna þriggja práfessora lét sjá sig
i þeirri fylkingu, enda var þess ekki aS vœnta.