Helgafell - 01.11.1954, Síða 43

TVEIR DANSAR
41
danssal götunnar. Sprengvirðuleg andlit fá gusu í vitin, og byrsta sig —
svo að hvín í stormunum af hlátri. Valinkunn prúðmenm fá selbita fram-
an á nefið, og snöggan kitlandi blástur í eyrað, eða léttan snoppung frá
viftu — sem er horfin. Þær þeyta af þeim hattinum, ýfa á þeim hárið,
og blinda augun í unglingnum, sem ætlar að grípa eftir þeim. Ertu frá
þér? Þær fela sig í sköflum, eða dansa upp um loftin.
Stormarnir fá þær, stormarnir einir, þeir eru úr sömu veröld og þær
— dætur norðurs og himins, meyjar kuldans sem brennir, og hins vilt-
asta dans með spengilegri tign í hverju svifi.
Yfir borgir og byggð, yfir frosnar grundir og flughál svell og fann-
mjúka dali er dansinn stiginn, inn yfir jöklanna bunguðu breiður, upp
yfir svimháa tinda, ínnst inn á öræfi og sanda, hvergi er dansað sal úr sal
yfir víðerni hvítari heims.
Daga og nætur, heilan vetur er dansað, unz þær hníga af mæði. . . .
En þegar vetur ríður aftur í garð er boðað með blástrum í öllum lands-
íns fjallaskörðum að nú skuli gleðin hefjast á ný.
Og aftur er dansað, um firmndi og fjöll, kringum kofann í dalnum,
gegnum götuna í bænum, bláföla skammvinna rökkurdaga, langar dimm-
ar nístandi nætur, og mánaskinsnætur, alstirndar nætur — nætur við blakt-
andi norðljósadýrð.