Morgunblaðið - 14.09.2012, Qupperneq 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. SEPTEMBER 2012
✝ GunnarHelgason
fæddist á bænum
Svínanesi í Aust-
ur-Barðastrand-
arsýslu 23. mars
1922. Hann and-
aðist á dval-
arheimilinu Skjóli
1. september
2012.
Foreldrar hans
voru Helgi Kristj-
án Guðmundsson, frá Kvígind-
isfirði, f. 1882, d. 1973 og
Steinunn Helga Guðmunds-
dóttir frá Svínanesi, f. 1893, d.
1984. Bræður Gunnars voru
Aðalsteinn, f. 1914, d. 1966 og
Sæmundur Breiðfjörð, f. 1916,
d. 1998.
björg Ósk og Gunnar. Sam-
býlismaður Ingibjargar er
Þórir Heiðarsson og eiga þau
eina dóttur Þóreyju Evu.
Gunnar ólst upp á Svínanesi
og Bæ í sömu sveit en fluttist
til Reykjavíkur árið 1944 og
lærði húsgagnabólstrun. Vann
hann við iðngreinina alla sína
starfsævi. Hann og Guðbjörg
kynntust á Vífilsstaðaspítala
þar sem þau höfðu bæði
greinst með berkla. Þau hófu
búskap á Austurbrún 25 en
fluttust síðan að Laugateig 8
þar sem þau áttu heima æ síð-
an.
Útför Gunnars mun fara
fram frá Laugarneskirkju í
dag, 14. september 2012, og
hefst athöfnin kl. 13.
Gunnar kvæntist
þann 27. október
1956 Guðbjörgu
Ólínu Þórarins-
dóttur, f. 30. nóv-
ember 1929, dóttur
Þórarins Magn-
ússonar skósmiðs,
f. 1895, d. 1982 og
Ingibjargar Guð-
mundsdótur, f.
1900, d. 1989.
Systkini Guð-
bjargar eru Guðmundur, f.
1924, d. 1996, Magnús, f. 1926,
d. 1996, Helga Áslaug, f. 1927
og Þuríður, f. 1932. Gunnar og
Guðbjörg eignuðust einn son,
Helga Kristján, f. 1960, kvænt-
ur Lindu Ósk Sigurðardóttur,
f. 1963, börn þeirra eru Ingi-
Elsku pabbi minn.
Það er sárt að kveðja og marg-
ar minningar sem vakna. Alla
þína ævi vannst þú mikið og oft
varstu á verkstæðinu langt fram á
kvöld. Ég var ekki gamall þegar
ég fékk 25 aura fyrir hvern hnapp
sem ég bjó til og mamma saumaði
og sneið. Þegar ég varð eldri fékk
ég að rífa af stólum og sófasettum
sem komu í viðgerð til þín. Við átt-
um okkar stundir og ég man sér-
staklega eftir því þegar við geng-
um út á Svínanes. Hvað þú varst
léttur á þér þó þú hafir þá verið
um sextugt, þá gafstu okkur Inga
Þór frænda ekkert eftir. Þá sagðir
þú mér meðal annars frá hvar þú
fæddist í torfbæ þar sem stundum
fraus í koppunum á næturnar
vegna frosta og oft var gengið til
náða með litla magafylli. Síðan
þegar nýja húsið á Svínanesi var
byggt og allur sandur fluttur á bát
frá Kirkjubóli og borinn á bakinu
úr fjörunni og upp á bæjarstæðið.
Á bakaleiðinni sóttum við svo
kvarnarsteininn af Svínanesi sem
þú sagðir að ég skyldi svo varð-
veita og er nú stofustáss. Þegar
árin færðust yfir þreyttist þú í fót-
unum eftir langar stöður við vinn-
una. Þegar við fórum út að veiða í
Grundarfirði þá sast þú á lóðabelg
með stöng og vildir helst aldrei
hætta enda fiskaðist vel og þá
kom í ljós veiðigenið sem sagt er
að fylgi mér úr föðurætt.
Þú reyndist mér ráðagóður og
hjálpsamur í gegnum ævina og
lagðir alúð í það sem þú tókst þér
fyrir hendur eins og sófasettið og
stólarnir sem þú gafst mér sanna.
Það sýnir hversu góður fagmaður
þú varst enda skorti þig aldrei
verkefni.
Árið 1974 fórum við í okkar
fyrstu sólarlandaferð og eftir það
fóruð þið mamma út á hverju ári.
Það var gaman þegar við hittum
ykkur á Spáni og þú sýndir okkur
alla staðina sem ykkur mömmu
fannst svo gaman að vera á. Afa-
börnunum reyndist þú góður og
þeim fannst gott að leita til þín
enda var glettnin aldrei fjarri.
Gamall húsgangur frá Svína-
nesi:
Sólin blessuð signir rós,
sést hún efst á fjöllum.
Þetta blessað ljómaljós
lýsir mönnum öllum.
Blessuð sólin bjarta,
búðu í mínu hjarta.
Ytri og innri parta,
ætíð náðu skarta.
Hvíl í friði, elsku pabbi minn, og
ég mun gæta hennar mömmu vel.
Þinn,
Helgi Kristján.
Þá er komið að kveðjustund,
elsku tengdapabbi, níutíu ára lífs-
göngu þinni hér á jörðinni er nú
lokið og annað ferðalag hafið. Mig
langar í fáeinum orðum að minn-
ast þín og þakka samfylgdina. Ég
var bara stelpuskott þegar ég
kom inn í fjölskylduna en var fljót
að finna þá glettni, hógværð,
traust og hlýju sem mér fannst
einkenna þig og þessa sömu eig-
inleika er einmitt að finna í syni
þínum, ekki skrýtið að mér þyki
ofurvænt um ykkur. Þegar við
Helgi byrjuðum að búa gafst þú
okkur nýtt sófasett sem þú varst
búinn að yfirdekkja og vinna án
þess að við vissum af og þegar við
keyptum okkar fyrstu íbúð gafst
þú okkur bíl þar sem við þurftum
að selja nýja og fína bílinn til að
eiga fyrir útborgun. Fyrsta rúmið
okkar var svo svefnbekkur sem
þú yfirdekktir og gafst okkur.
Ómetanlegur stuðningur við unga
fólkið sem var að hefja lífið sam-
an.
Það hafa margar góðar og eft-
irminnilegar minningar og sam-
vistir orðið til á þessum árum og í
amstri dagsins skipta einmitt
samvistir með fjölskyldu og vin-
um svo miklu máli, þar verða
minningarnar til. Fyrir utan allar
heimsóknirnar á Laugateig eða
heim til okkar Helga minnist ég
ferðalaga innanlands og ekki
hvað síst fría á Spáni þar sem þið
Didda voruð á heimavelli. Hvað
þú hafðir gaman af því að bjóða
fjölskyldunni út að borða á kvöld-
in og rölta um gamla bæinn á
Benidorm með okkur. Já, á Spáni
leið ykkur Diddu vel. Ég man
hvað börnin mín voru spennt að fá
afa og ömmu heim frá Spáni því í
farangri þeirra leyndist alltaf
eitthvað spennandi frá útlöndum.
Ég man líka hvað börnunum mín-
um fannst gaman að fara upp á
verkstæði til afa, skríða inn um
gluggann og kúra í svampinum
undir vinnuborðinu hans afa. Á
verkstæðinu hans afa var líf og
fjör og mikill gestagangur.
Þú hafðir gaman af því að
glettast í fólki og þau eru mörg
brosin sem þér tókst að laða fram
hjá fólki. Þrátt fyrir að síðustu
vikurnar hafi reynst þér erfiðar
varðandi tjáningu þá áttum við
okkar augnsamband fyrir ekki
svo mörgum dögum síðan, þar
fann ég glettnina frá þér í síðasta
sinn. Ég á eftir að sakna svona
stunda. Það er erfitt að kveðja og
erfitt að skrifa lokaorðin. Hjart-
ans þakkir fyrir samfylgdina og
bestu þakkir fyrir allt sem þú hef-
ur gert fyrir mig og mína fjöl-
skyldu. Ég hef oft sagt og segi
enn að ég hefði ekki getað fengið
betri tengdaforeldra en ykkur
Diddu.
Hvíldu í friði, elsku tengda-
pabbi.
Þín,
Linda Ósk.
Elsku afi minn.
Mikið ofboðslega finnst mér
erfitt að kveðja þig. Í langan tíma
hefur þú grínast með þetta, að þú
færir nú að kveðja, en þver-
móðskan í þér og mér hefur ekki
leyft það, fyrr en nú.
Það eina sem huggar mig
núna, er sú trú að það verður tek-
ið vel á móti þér. Og ég veit að það
er einn svartur ferfætlingur sem
bíður eftir kexinu sínu og að rölta
með þér um ókomna tíð. Núna
passið þið hvort annað.
Þegar ég fékk fréttirnar af því
að þú værir farinn, brá mér alveg
rosalega mikið. Var viss um að ég
fengi að hafa þig aðeins lengur
hjá mér. En ég er samt svo þakk-
lát fyrir það, hvað ég fékk að eiga
þig lengi að. Það er ekki sjálfgefið
að eiga svona góðan afa. Strax
sama dag fór ég að hugsa um allar
góðu minningarnar, og tel mig
ákaflega ríka og heppna fyrir að
eiga svo margar minningar. Þeg-
ar við Gunni skriðum í gegnum
gluggann á verkstæðinu þínu og
þú tókst á móti okkur. Lyktin
niðri á verkstæði hjá þér sam-
blanda af kaffi, neftóbaki og afa-
lykt.
Þegar við fórum öll saman til
Spánar og þú varst svo spenntur
að fara með okkur Gunna á flotta
veitingastaðinn. Hvað þér leið vel
á Spáni og sást alltaf til þess að við
Gunni fengjum nammi þegar þið
amma komuð heim. Kisuteppið,
endalaust magn af ýsu, stríðnin í
þér, hláturinn og neftóbak. Ég er
sérstaklega þakklát fyrir síðasta
skipti sem við hittumst. Komum
með vínabrauð og ég dró þig og
ömmu út í sólina.
Settumst niður, fengum okkur
kaffi og fórum svo í smá labbitúr.
Þegar þú leiddir Þóreyju Evu,
langafagullið þitt og þið fóruð að
gantast hvort í öðru og hlóguð
saman. Fannst þetta yndislegur
dagur. Það hefur oft verið sagt að
við höfum átt alveg einstakt sam-
band, og alltaf gat ég fengið þig til
að brosa. Ég er mjög þakklát fyrir
það.
Ég veit að þú verður alltaf hjá
okkur Gunnari og að þú átt alltaf
eftir að passa upp á okkur og
langafa gullið þitt. Ég lofa að gera
allt mitt besta og passa ömmu vel,
pabba og alla hina.
Takk fyrir allar sögurnar,
brandarana og góðmennskuna öll
þessi ár.
En þangað til ég sé þig næst,
hvíl í friði, elsku afi minn.
Þín
Ingibjörg Ósk.
Gunnar Helgason
✝ Áslaug HuldaMagnúsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 10. febrúar
1928. Hún lést á
heimili sínu 5.
september 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Margrét
Jónsdóttir, fædd á
Stóra-Hálsi í
Grafnishreppi
26.11. 1906, d.
31.1. 1985 og Guðmundur
Magnús Ólafsson, fæddur í Ey-
vík í Klausturhólasókn í Ár-
nessýslu 2.8. 1901, d. 12.5.
1973. Áslaug Hulda átti fjögur
systkini. Þau eru Gylfi Magn-
ússon, f. 5.5. 1930, d. 14.12.
2009, Hjördís, f. 12.4. 1933,
Jón Heiðar, f. 22.5. 1936 og
Rúnar, f. 27.4. 1946.
Áslaug Hulda giftist Hauki
Guðjónssyni, f. í Reykjavík
1956. Börn þeirra eru: a)
Haukur, f. 3.2. 1982, og b) Íris
Dögg, f. 30.8. 1984, sambýlis-
maður Björn Kristjánsson, f.
14.8. 1983, þau eiga Björn Em-
il, f. 29.7. 2012. 3) Sigurlaug,
f. 19.7. 1955. Börn hennar eru:
a) Áslaug Hulda Jónsdóttir, f.
5.5. 1976, gift Sveini Áka
Sveinssyni, f. 3.6. 1976. Börn
þeirra eru Bjarni Dagur, f.
20.8. 2003 og Baldur Hrafn, f.
16.8. 2005. b) Þorgeir Haf-
steinn Jónsson, f. 7.6. 1979,
kvæntur Sigrúnu Hildi Sigurð-
ardóttur, f. 4.6. 1979. Börn
þeirra eru: Kristófer Snær, f.
1.5. 2000, Sæþór Breki, f. 21.1.
2006 og Viktor Steinar, f.
21.4. 2010. c) Jón Haukur
Jónsson, f. 6.12. 1989.
Áslaug Hulda og Haukur
voru saman í 68 ár og hún
starfaði sem húsmóðir. Þau
hófu búskap í Mávahlíð en
lengst af bjuggu þau á Bakka-
flöt í Garðabæ. Síðustu ár
hafa þau búið við Garðatorg í
Garðabæ.
Útför Áslaugar Huldu fór
fram í kyrrþey í Garðakirkju
12. september 2012.
3.5. 1926. For-
eldrar Hauks
voru Sigurlaug
Guðmundsdóttir,
f. 17.2. 1894, d.
23.8. 1979 og
Guðjón Þór-
arinsson, f. 12.1.
1901, d. 26.3.
1999. Börn Ás-
laugar Huldu og
Hauks eru: 1)
Margrét, f. 12.8.
1948, gift Haraldi Olgeirs-
syni, f. 3.3. 1948. Sonur
þeirra er Haukur Þór Har-
aldsson, f. 6.7. 1966, hann er
kvæntur Bryndísi Skúladótt-
ur, f. 24.9. 1966. Börn þeirra
eru: Þorri Hauksson, f. 18.10.
1990, Margrét Hera, f. 1.2.
1994 og Hildur, f. 5.8. 1997.
2) Guðjón, f. 18.6. 1951, d.
21.3. 1997, hann var kvæntur
Álfheiði Emilsdóttur, f. 8.11.
Þegar mér var gefið nafn,
þreif hún amma mig frá foreldr-
um mínum, hljóp með mig til
séra Braga og sagði honum að ég
ætti að heita Áslaug Hulda. Eins
gott, það átti víst að nefna mig
einhverju ónefni. Svona sagði
amma mér söguna.
Það er mikil gæfa að hafa
fengið eyða drjúgum stundum
með ömmu, nokkuð sem er ekki
sjálfsagt nú til dags. Við amma
og afi höfum búið í sama bæj-
arfélaginu, samgangurinn á milli
okkar hefur verið mikill og
tengsl okkar náin. Amma er fyr-
irmynd mín.
Nú þegar amma kveður þenn-
an heim, koma fram í huga mér
ótal minningar. Að flestum
þeirra brosi ég og jafnvel hlæ en
sumar eru sorglegar, aðrar fal-
legar en víst er að allar eru þær
óendanlega dýrmætar.
Amma kenndi mér til dæmis
að maður ætti að vera góður við
dýr. Ég gleymi seint örum hjart-
slættinum þegar nágrannahund-
urinn Hrollur mætti urrandi í
eldhúsið á Bakkaflötinni til að fá
afganga hjá vinkonu sinni, ömmu
minni. Við kvörtuðum en við-
kvæðið var alltaf; við erum góð
við dýr. Óteljandi stundir við
svefnherbergisgluggann á
Bakkaflötinni þar sem við horfð-
um á fuglana baða sig í mýrinni.
Kapphlaup í stuttbuxum út í
garð til að skvetta vatni á ketti
sem vildu éta litlu ungana í mýr-
inni.
Ung stúlka í tásunuddi og fót-
snyrtingu hjá ömmu sinni, mar-
engs með stjörnuljósi og rjóma
þegar mikið stóð til, ævintýra-
sögur við heimkomu frá útlönd-
um, Royal-búðingur og sameig-
inleg aðdáun á krumma og
túlípönum.
Hún amma mín var húmoristi
og hörkutól. Hláturmild og hlý.
Fagurkeri og fjölskyldukona.
Hún kenndi mér að hlutirnir
þurfa ekki að vera flóknir. Lífið
er til að njóta.
Ég mun búa að því alla ævi að
hafa átt í svo sterku og góðu
sambandi við ömmu. Drengirnir
mínir eru líka lánsamir þar sem
þeir hafa oft dvalið hjá lang-
ömmu sinni og langafa. Þeir búa
að því og munu gera um ókomin
ár. Í dag eru forréttindi fyrir
unga drengi að fá að eyða góðum
stundum í faðmi langömmu og
langafa þar sem hraðinn er
minni, tíminn meiri og athyglin
er þeirra.
Það er enn fremur góður skóli
að umgangast eldri kynslóðir og
umhugsunarefni fyrir okkur í
samfélagi dagsins í dag að fleiri
skuli ekki fá að njóta þess en
raun ber vitni. Ekkert kennir
okkur meira um söguna, hvaðan
við komum og hver við erum en
reynsla þeirra sem hafa haft svo
miklu fleiri ár en við til að kom-
ast nær sannleikanum. Ömmur
og afar kunna enn listina að bera
virðingu fyrir fólki en það er
nokkuð sem flestir eru sammála
um að vanti talsvert upp á hjá
okkur sem yngri erum. Afi minn
er t.d. eini maðurinn sem ég
þekki sem enn tekur hatt sinn of-
an þegar hann heilsar.
Nú tek ég ofan fyrir afa sem
hefur staðið sem klettur við hlið
ömmu í veikindum hennar og
kveður nú með reisn og virðu-
leika lífsförunaut sinn til tæplega
70 ára.
Að læra að kveðja er hluti af
skóla lífsins. Ég kveð ömmu
mína með hlýju og þakklæti fyrir
allt og allt.
Áslaug Hulda Jónsdóttir.
Nú kveðjum við langömmu
mína Áslaugu Huldu Magnús-
dóttur. Hún fæddist árið 1928
þannig að hún sá sitt af hverju á
langri ævi. Amma fæddist í
gróðrarstöð í Reykjavík þar sem
amma hennar og afi bjuggu. Hún
átti fjögur systkini, þau Jón,
Rúnar, Hjördísi og Gylfa. Amma
byrjaði ekki strax í skóla heldur
gekk hún til kennslukonu og
lærði þar að stafa. Síðar flutti
hún til Hafnarfjarðar og gekk
þar í barnaskólann við lækinn.
Hún var þar í u.þ.b. fimm ár.
Amma flutti síðar í Þingvalla-
sveit á bæinn Mjóanes. Þarna
var hún í skóla á veturna en hey-
skap á sumrin. Fjölskylda henn-
ar bjó í stóru húsi sem uppruna-
lega var byggt sem hótel. Þar
var símstöð og þá voru símtöl
flutt þannig að ef einhver hringdi
og vildi fá að tala við manneskju
á næsta bæ þá þurfti sá sem
svaraði bara að hlaupa og sækja
manneskjuna. Þetta kallaðist
kvaðning. Amma var undrandi á
að ég þekkti ekki orðið sím-
kvaðning þegar hún sagði mér
frá þessu.
Amma sagði mér frá stríðinu.
Hún bjó í Þingvallasveit þegar
stríðið byrjaði. Einu sinni gerðist
það að hún hitti hermenn. Hún
og Gylfi bróðir hennar fóru á
skauta á Þingvallavatn og þá
komu tveir hermenn og eltu þau
alla leiðina heim á bæinn.
Mamma hennar bauð þeim þá
inn í kaffi. Daginn eftir kom heill
hópur af hermönnum í heimsókn
og mamma hennar bauð þeim öll-
um inn í mat en þá urðu amma og
Gylfi hrædd og földu sig.
Amma og afi minn, Haukur
Guðjónsson, fóru að búa saman
1947 og bjuggu þá í Mávahlíð í
Reykjavík í risinu hjá foreldrum
afa. Tvítug eignaðist hún ömmu
mína, Margréti. Amma og afi
eignuðust síðan tvö börn til við-
bótar sem heita Sigurlaug og
Guðjón. Guðjón dó fyrir aldur
fram eftir erfið veikindi.
Amma fór í fyrsta skipti til út-
landa árið 1960. Þau hjónin ferð-
uðust síðan mikið eftir það og
fóru til margra landa. Um tíma
bjuggu þau í Alsír meðan afi
Haukur vann þar. Hún hafði
mikinn áhuga á ferðalögum og
við töluðum oft um ferðalög í
heimsóknum.
Amma var heimavinnandi
mestalla ævi og sá um börn og
heimili. Hún flutti í Garðabæinn
árið 1968 og bjó þar alla tíð eftir
það. Þau eiga sex barnabörn og
níu barnabarnabörn.
Ég heimsótti ömmu oft. Það
var alltaf jafn notalegt að koma
heim til hennar og afa. Hún hef-
ur verið veik seinustu árin en var
samt alltaf kát og skemmtileg.
Hún hafði skoðanir á öllum mál-
um og fylgdist vel með fréttum
og las. Hún var alltaf vel tilhöfð
og átti mikið af skartgripum og
fallegum skóm. Fjölskyldan hitt-
ist líka öll hjá þeim þegar mikið
lá við, á hátíðum og þegar afi hélt
sín frábæru punktapartí.
Fyrir ári ræddi ég við ömmu
mína og skrifaði ritgerð um
hana. Ömmu fannst ekki hafa
orðið jafnmiklar breytingar á
landinu og hún hafði ímyndað sér
að gætu orðið. Þegar öllu er á
botninn hvolft er lífið mjög svip-
að frá degi til dags og það var
þegar hún var ung. Jafnvel þótt
það sé komin ný tækni þá eru
fjölskyldan, dagleg störf og
mannleg samskipti það sem
skiptir mestu máli.
Allt má kaupa annað en tíma,
sagði amma. Orð að sönnu og nú
kveðjum við góða konu með sorg
í hjarta.
Margrét Hera Hauksdóttir.
Áslaug Hulda
Magnúsdóttir
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda
Morgunblaðinu greinar eru vin-
samlega beðnir að nota inn-
sendikerfi blaðsins. Neðst á for-
síðu mbl.is má finna upplýsingar
um innsendingarmáta og skila-
frest. Einnig má smella á Morg-
unblaðslógóið efst í hægra horn-
inu og velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir
birtingu á útfarardegi þarf
greinin að hafa borist á hádegi
tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi
eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, jafnvel
þótt grein hafi borist innan
skilafrests.
Lengd | Hámarkslengd minn-
ingargreina er 3.000 slög.
Lengri greinar eru eingöngu
birtar á vefnum. Hægt er að
senda stutta kveðju, Hinstu
kveðju, 5-15 línur.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem aðstandendur
senda inn. Þar kemur fram hvar
og hvenær sá sem fjallað er um
fæddist, hvar og hvenær hann
lést og loks hvaðan og hvenær
útförin fer fram. Þar mega einn-
ig koma fram upplýsingar um
foreldra, systkini, maka og
börn, svo og æviferil. Ætlast er
til að þetta komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletr-
aður, en ekki í minningargrein-
unum.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín undir grein-
unum.
Myndir | Hafi mynd birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa not-
uð með minningargrein nema
beðið sé um annað. Ef nota á
nýja mynd skal senda hana með
æviágripi í innsendikerfinu. Hafi
æviágrip þegar verið sent má
senda myndina á netfangið
minning@mbl.is og gera um-
sjónarfólki minningargreina við-
vart.
Minningargreinar