Morgunblaðið - 21.09.2012, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. SEPTEMBER 2012
✝ Margrét Krist-ín Þórhalls-
dóttir, Magga
Stína, fæddist á
Hjalteyri við Eyja-
fjörð 20. júlí 1932.
Hún lést á Land-
spítalanum að
morgni 11. sept-
ember 2012.
Margrét var
dóttir hjónanna
Þórhalls Marinós,
sjómanns á Hjalteyri, f. á Hrís-
um í Svarfaðardal 1909, d. 1944,
Kristjánssonar, smiðs og bónda
á Ytri Bakka, Pálssonar, og Þór-
önnu, húsmóður og matráðs-
konu, f. á Enni á Höfðaströnd
1912, d. 1979, Rögnvaldsdóttur,
b. í Málmey og Litlu-Brekku á
Höfðaströnd. Móðir Þórönnu
var Guðný Guðnadóttir sem bjó
á Siglufirði eftir mann sinn.
Systkini Margrétar eru Rögn-
valdur Sigurbjörn, f. 1933,
Kristján Örn, f. 1936, Ævar Þór,
f. 1939, Matthildur, f. 1942, d.
2010, og Leifur Eyfjörð, f. 1945.
Hinn 24. maí 1953 giftist Mar-
grét Jósep Birgi Kristinssyni,
bifvélavirkja og vélstjóra, f. 3.
ágúst 1932, d. 10. ágúst 2006.
Jósep var sonur hjónanna Kar-
ólínu Á. Jósepsdóttur húsmóður,
f. 1903 á Ísafirði, d. 1984, og
Margrét ólst upp í foreldra-
húsum á Hjalteyri. Þau bjuggu í
Sæborg, utan í bakkanum sunn-
an við byggðina á Eyrinni. Þótt
húsið hefði ekki verið stórt var
þar þó tvíbýli systkinanna Þór-
halls Marinós og Kistínar. Mikill
samgangur var á þessum heim-
ilum og héldust ævilangt þau
vinabönd sem þar hnýttust með
frændsystkinunum Möggu Stínu
og yngstu börnum Kristínar
frænku, þeim Maju og Magga
Þór.
Margrét gekk í barnaskóla á
Hjalteyri, en fór síðan á ung-
lingsaldri til Guðnýjar ömmu
sinnar á Siglufirði þar sem hún
gekk í gagnfræðaskóla. Á tví-
tugsaldri fór Magga Stína suð-
ur. Þar kynntist hún Jobba sín-
um sem varð lífsförunautur
hennar. Þau bjuggu fyrstu hjú-
skaparárin í Reykjavík, á Ak-
ureyri og Hjalteyri, í Stykkis-
hólmi, Garðahreppi og
Hafnarfirði. Sinn stað fundu þau
svo á Hagamelnum í Skil-
mannahreppi, þegar þau unnu
bæði hjá Járnblendinu á Grund-
artanga. Þar í sveitinni undu
þau vel og þar var jafnan gest-
kvæmt, enda þau hjón bæði
gestrisin með afbrigðum.
Þegar aldurinn færðist yfir
og heilsan fór að sýna bresti
fluttu þau Magga og Jobbi aftur
í Hafnarfjörð þar sem þau
bjuggu til æviloka.
Útför Margrétar Kristínar
verður gerð frá Hafnarfjarð-
arkirkju í dag, 21. september
2012 kl. 13.
Kristins H. Krist-
jánssonar vöru-
bifreiðarstjóra, f.
1892 í Reykjavík, d.
1952. Börn Mar-
grétar og Jóseps
eru: 1) Þórhallur
Birgir, f. 1953,
kvæntur Herdísi
Ólafsdóttur, þau
eiga þrjú börn:
Helgu Sigríði, Jós-
ep Birgi og Mar-
gréti Þórhildi. Jósep er í sam-
búð með Jónínu Ingólfsdóttur
og eiga þau eina dóttur, Sögu. 2)
Karólína Kristín, f. 1955, gift
Gunnari Jónssyni, þau eiga tvær
dætur: Margréti Kristínu og
Þórönnu. Margrét er gift Ólafi
Hannessyni og eiga þau þrjár
dætur, Maríu Kristínu, Karólínu
Þórdísi og Emmu Karenu; Þór-
anna á eina dóttur, Evu Marý. 3)
Skarphéðinn, f. 1959, kvæntur
Stefaníu Björnsdóttur, þau eiga
fjögur börn: Fanneyju, Heiðdísi,
Björn og Gunnhildi. Fanney er
gift Þorsteini Jóhanni Þor-
steinssyni, þau eiga eina dóttur,
Guðrúnu Emelíu. Heiðdís á einn
son, Anton Breka. 4) Ævar Örn,
f. 1963, kvæntur Sigrúnu Guð-
mundsdóttur, þau eiga tvær
dætur: Þórhildi Sunnu og Eddu
Karólínu.
Þegar mamma fór í ferðalag
var hún vön að undirbúa það vel.
Þannig var til dæmis þegar við
fórum hina árlegu hópferð fjöl-
skyldunnar til ömmu Þórönnu
norður á Hjalteyri í byrjun sum-
ars. Pabbi sá um að Moskinn
væri ferðafær og mamma byrjaði
að pakka niður og senda okkur í
klippingu mörgum dögum fyrir
ferð. Og við höfðum með okkur
nesti. Sama var þótt leiðin væri
ekki jafn löng, til dæmis bara til
ömmu Karólínu í Skipasundi. Allt
skyldi klárt áður en lagt væri
í‘ann og ekkert skyldi tefja á leið-
inni. Þannig var líka með síðustu
ferðina hennar.
Kannski var hún einfaldlega
allt lífið að búa sig undir þá ferð
og slakaði aldrei á við undirbún-
inginn. Strax í æsku að líta til
með yngri bræðrum og Möttu
systur, reyndar hætti hún því
aldrei, verkefnið breyttist bara
og þróaðist í tímans rás, alltaf var
sambandið ræktað, umhyggja og
gleði ráðandi í samskiptunum.
Sama má segja um samband
hennar við vini og vinkonur.
Og nánasta fjölskyldan
gleymdist ekki heldur, börnin yf-
irgáfu eiginlega aldrei hreiðrið til
fulls og barnabörnin áttu hjá
henni sitt annað heimili. Þar vildu
þau vera, hjá ömmu Möggu, því
amma Magga var ekki aðeins ást-
rík og hlý, hún var líka skemmti-
leg.
Mörg ár eru síðan mamma fór
fyrst að tæpa á því hvernig staðið
skyldi að málum þegar kallið
kæmi. Reyndar ekki alveg að
ástæðulausu, segja má að hún
hafi verið á skilorði síðasta ald-
arfjórðunginn eftir að hún komst
yfir krabbamein með mikilli að-
gerð á sjúkrahúsinu í Lundi í Sví-
þjóð. Eftir það lagði hún enn
meiri áherslu en fyrr á að rækta
tengslin við fólkið sitt og tókst
það vel, heimilið á Hagamelnum í
Skilmannahreppi var á krossgöt-
um og þar stöldruðu allir við. Það
var bara sjálfgefið að koma við
hjá Möggu Stínu og Jobba.
Eitt besta veganesti lífsins er
æðruleysi. Mamma bjó að því,
sem hjálpaði henni yfir óhjá-
kvæmileg áföll lífsleiðarinnar
eins og þegar nákomnir falla frá,
þannig tókst hún á við fráfall
pabba sem hún saknaði þó meira
en hún lét uppi. Fleira gott var í
nestisboxinu hennar: Glaðværð,
hlýja og traust.
Mamma, hún Magga Stína frá
Sæborg, var því vel undirbúin
þegar kallið kom. Hún hafði náð
því takmarki að halda upp á 80
ára afmæli sitt með fjölskyldu og
nánustu vinum, vel hress að sjá.
En, líklega vissi hún þá þegar að
brottfarartíminn nálgaðist. Fljót-
lega eftir það fór hún á Landspít-
alann og hóf þá um leið að gera
ráðstafanir til að tryggja að síð-
asta ferðin gengi nú örugglega
vel og áfallalaust. Hún fékk hægt
andlát, það gerðist snemma
morguns, eins og þegar lagt er í
langferð.
Þórhallur.
Hvernig er hægt að kveðja
þann sem alltaf hefur verið til
staðar?
Í uppvexti okkar systkinanna
var pabbi heitinn mikið langdvöl-
um fjarri heimilinu við vinnu, á
sjó og síðan við virkjanir upp til
fjalla. Heimilið og uppeldið
mæddi því mest á mömmu, sem
alltaf var til staðar. Það breyttist
aldrei, það var alveg sama hvort
viðra þurfti vandamál, ræða
landsins gagn og nauðsynjar, nú
eða bara líta inn í kaffisopa og
ræða bækur og skáldskap,
mamma var alltaf til staðar. Við
áttum sameiginlegt að hafa mik-
inn áhuga á og gleði af lestri
góðra bóka og núna seinustu árin
þegar við vorum bæði komin í
Hafnarfjörðinn og stutt á milli
okkar, voru ófáar stundirnar sem
spjallað var um bækur og höf-
unda, báðum til gleði, bækur af
öllu tagi og upplagi.
Mamma og pabbi voru af þess-
ari kynslóð, sem nú er óðum að
yfirgefa okkur, sem ólst ekki upp
við að menntun og menning væri
sjálfsagður hlutur. Lífsbaráttan
var hörð, þó að sulturinn væri
farinn að víkja einkum hjá þeim
sem komust til sjávar eins var í
Sæborg, en veganestið var
nægjusemi og nýtni, að una við
sitt og láta sér nægja það sem
efni voru til. Ég hef alla vega
aldrei náð tökum á þeirri list
hennar að töfra fram veisluborð
úr því sem okkur nútímafólkinu
finnst eiginlega tómir skápar. En
ástin á góðum mat og matreiðslu
er annað til sem hún kenndi mér.
Núna seinustu árin var sam-
gangurinn mikill, hún kom oft við
í Þrastarásnum á leið í eða úr
bæjarferðum – keyrði sjálf eins
og vera ber sjálfstæðri konu – við
hentum stundum gaman að því að
hún kæmi svona rétt eins og fugl-
inn sem tyllir sér á stein og flögr-
ar svo áfram, en þetta var hennar
eðli, að stunda engar þrásetur en
vilja sjá fólkið sitt og fylgjast með
– sérstaklega – barnabörnunum
sínum og barnbarnabörnum sem
hún var óendanlega ánægð með.
Við kveðjum í dag elskuríka
konu, hún hafði skoðanir á hlut-
unum og var ófeimin að leyfa
okkur að heyra þær, án þess að
leggja illt til annarra, sterkasta
umsögn sem ég man eftir er „æi,
það er nú eitthvað óttalegt vesen
á þeim“ í armæðutón. Hún var
skýr og minnug fram á seinasta
dag, vissi alveg að hverju dró,
horfðist æðrulaus í augu við það
og kvaddi með reisn.
Hún verður áfram til staðar í
huga okkar.
Skarphéðinn.
Hjartkær vinkona mín og
tengdamóðir til rúmlega þrjátíu
ára er látin. Ég lofaði henni að
tala alls ekki um hversu gott var
alltaf með kaffinu hjá henni, svo
ég mun alls ekki nefna það hér.
Þegar þetta er skrifað þá er
föstudagskvöld. Á föstudags-
kvöldum frá haustmánuðum til
vors er fjölskyldusamvera í okk-
ar litlu fjölskyldu og oftast var
amma með okkur, henni var
skenkt hálft (eftir hennar upp-
skrift) rauðvínsglas með viðhöfn,
fyllt upp með vatni og það dugði
henni rúmlega fram yfir mat og
að kaffibollanum. Svo kom sumar
og lukkunnar pamfílar sem við
erum þá eigum við aðgang að
sveit. Og Magga heiðraði okkur
og sveitina með nærveru sinni og
andaði að sér sveitaloftinu. Ég á
mynd af hvíthærðri dömu bakvið
runna, með sólhatt og rafmagns-
grasklippur að vopni að bjarga
litlu birkiplöntunum.
Oft kom hún við hjá okkur síð-
degis á leið frá Mæju „minni“ og
þá flýttu sér allir heim af því
amma var að koma.
Vorið og sumarið kemur, sem
betur fer ár eftir ár. Hennar sum-
ar er liðið. Þessi kona, amma,
mamma, langamma, tengda-
mamma, hún var vinur og vin-
kona. Hún var vinkona mín. Hún
var veik og hún var sterk, hafði
áhyggjur af sínu fólki og metnað
fyrir sitt fólk og var endalaust
stolt af okkur öllum. Þessi vika
sem er að líða hefur verið ströng,
ég fæ upp í hugann daglega þessa
hugsun að nú hringi ég í „ömmu“
og svo er bara engin „amma“ til
að svara.
Sofnaðan svanna
sjúkdómsfjötrum leystan
faðma þú mjúklega, móðir jörð.
Hlýtt við þitt hjarta
hana þú geymir
þótt yfir dynji hretin hörð.
(Hannes Hafstein)
Herdís.
Elsku amma.
Mig langar ekki að viðurkenna
að þú sért farin frá okkur. Mig
langar ekki að samþykkja að
hjartað þitt hafi gefið sig. Heim-
urinn án þín er ekki sami heimur
og ég bjó í fyrir rétt rúmri viku.
Lífið án ömmu Möggu er óraun-
verulegra en þau tuttugu og
fimm ár sem mér hefur tekist að
fylla hingað til.
Ég held að þegar við Íslend-
ingar ráðumst einhvern daginn í
smíði nýrrar orðabókar verði
orðið „amma“ skýrt með nafni
þínu og lýsingu á þér. Allavega ef
ég fæ einhverju um það ráðið.
Ég gæti skrifað langan pistil
um fallegu stundirnar okkar
saman. Hversu gott var að koma í
heimsókn til þín og spjalla um
daginn og veginn, hvað þú varst
klár og skemmtileg, yndisleg og
æðisleg mannvera. Hvað þú varst
frábær amma. En ég er eigin-
gjörn á þær stundir og langar að
geyma þær í hjarta mér þar sem
við eigum þær saman og þær
gleymast aldrei þar til ég fylgi
þér í dauðann.
Dauðann, sem þú óskaðir þér
að hafa jafn skjótan og sársauka-
lausan og raunin varð. Í laumi
gleðst ég yfir að þú hafir fengið
ósk þína uppfyllta um leið og ég
fyllist ómældum trega yfir því
sama. Og ég er reið líka, reið yfir
því að fá ekki að hafa þig lengur
hjá okkur, reið yfir því að þú
munir nú aldrei geta heimsótt
mig til Hollands, reið yfir því að
einn svona lítill galli hafi tekið þig
frá okkur allt of snemma, að því
er mér finnst.
En ef ég á mér fyrirmynd og
hetju í lífinu þá ert það þú, amma
mín, því aldrei hef ég né mun ég
þekkja jafn hugrakka, sterka og
þrautseiga konu og þig. Þú fékkst
ekki sömu tækifærin á silfurfati
og ég, en gerðir þó gull úr hverj-
um mola sem féll í þína götu. Ég
vona að ég geti gert slíkt hið
sama, vona að ég sé einn þessara
mola.
Án þín verður erfiðara að
draga andann. Án þín er heim-
urinn aðeins stærri og skelfilegri.
En vegna þín er ég stolt ung kona
sem ber höfuðið hátt og mun
verða þér til sóma – svona oftast.
Eins gott að lofa ekki upp í erm-
ina á sér, þú varst ekki hrifin af
slíku. Já, og ég ætla að gefa
krumma, amma mín. Nú þegar
þú ert farin verður einhver að
taka við því mikilvæga verkefni.
Nú þegar þú ert farin verð ég að
halda áfram veginn án þess að
heyra þig segja: Ert þetta þú,
Sunna mín? Án þess að fá knús
frá ömmu og klapp á bakið og
kaffi og bakkelsi með. Akkúrat
núna finnst mér það óbærileg til-
hugsun, en ég held þó að svo lengi
sem ég man röddina þína og
hlýjuna í kringum þig verði ég
betri manneskja fyrir vikið.
Amma mín, þú varst frábær,
og ég veit þú vilt ekki að við væl-
um of mikið eða leggjum hendur í
skaut þó að þú sért farin frá okk-
ur, heldur höldum áfram, drífum
okkur. Og því ætla ég að drífa
mig núna og kveð þig eins og þú
bauðst mér ávallt góða nótt: Megi
Guð og góðu englarnir vera hjá
þér í alla nótt.
Þórhildur Sunna
Ævarsdóttir.
Elsku amma.
Ég vil byrja á því að þakka þér
fyrir samfylgdina þessi 31 ár sem
við áttum saman.
Sérstaklega stendur upp úr
sumarið sem nú er að líða þar
sem gáfust nokkur tækifæri til
þess að koma öll saman, stórfjöl-
skyldan, og njóta samvista með
þér.
Sumarið var yndislegt og gaf
okkur öllum enn fleiri fallegar
minningar til að hlýja okkur um
hjörtun þegar á þarf að halda. Þá
stendur upp úr niðjamótið fyrir
norðan og könnunarleiðangur á
Hjalteyri þar sem þú ólst upp. Ég
fór og skoðaði rústir Sæborgar
og hló í huganum þegar ég minnt-
ist þess að hann afi vildi meina að
þaðan væru læri kvenna í okkar
fjölskyldu komin, Sæborgarlærin
sem hann var svo hrifin af. Það
var merkilegt að sjá hvar Sæborg
stóð í brattri brekku á Hjalteyri
og mátti ég hafa mig alla við að
príla þangað í blíðunni. Ég get
ekki ímyndað mér færðina á vet-
urna og hafði heldur aldrei heyrt
þig tala um það að ráði hversu
erfitt það hefði verið að komast
til og frá húsinu. En þannig varst
þú einmitt, amma; gerðir bara.
Það er vandasamt að velja á
milli allra þeirra góðu minninga
sem ég er svo heppin að eiga um
þig. Á svona lítilli blaðsíðu er
kannski réttast að nota stikkorð
og stuttar setningar þó ég gæti
eflaust skrifað heila bók um
dásamlegar minningar, elsku fal-
lega amman mín.
Það var alltaf mikil tilhlökkun
að koma á Hagamel og það stend-
ur mér ljóslifandi í minni hvað
tók á móti okkur í innkeyrslunni,
í forstofunni, teppið á gólfunum,
hljóðið í útvarpinu, ilmurinn.
Trén sem ég man gróðursett –
síðar svo stór. Garðurinn þar sem
við tjölduðum og steinninn bak
við hús þar sem við lékum dönsku
hafmeyjuna. Snjóskaflar og út-
söguð snjóhús. Ná í afa út í skúr í
kaffið. Afi í flauelsbuxum og köfl-
óttri skyrtu, svo dásamlegur, og
amma með svuntu og snarar
hreyfingar, svo fullkomin saman.
Lukka við fæturna í sófanum,
hlýjaði okkur börnunum þolin-
móð á tánum. Við borðuðum
popp, suðusúkkulaði og Ísfingur.
Plötuspilarinn, Kardimommu-
bærinn, sígild tónlist. Afi í stóln-
um sínum að lesa, það var gott að
lesa með afa. Fallegu bækurnar í
hillunum, fallega Biblían.
Amma, þú vildir heldur fugla
en ketti í garðinum, það var öllum
ljóst en ég man hvað mér þótti þú
ósvífin gagnvart köttunum þegar
þú varst að reka þá úr garðinum
… haha.
Hafnarfjörður, fréttir hljóma í
útvarpinu, hakkabuff og falleg
jól. Spólur fyrir barnabarnabörn,
litir og blöð, þjóðfélagsumræðan,
símtöl með nytsamlegum ábend-
ingum, skipst á bókum, skipst á
skoðunum, við vorum orðnar svo
stórar saman, ég og þú. Eldhús-
myndirnar á sínum stað, bleiki
sófinn, amman mín sem klappaði
mér enn á bakið og hringurinn
sem huggaði með hljóðinu einu,
það er ömmuhugg.
Ég er svo þakklát fyrir sum-
arið, ég er þakklát fyrir það að
hafa fengið tækifæri til að segja
þér hversu vænt mér þykir um
þig og kysst þig og knúsað á með-
an þú varst hjá okkur ennþá.
Takk fyrir allt, þú verður ætíð í
huga mér, fallega amman mín.
Ég elska þig.
Þín
Þóranna.
Elsku amma, það er svo margt
sem mig langar að segja hér, svo
margar minningar sem ég á frá
árunum okkar þessum 36 sem við
fengum saman að það er örugg-
lega efni í heila bók. En ég held
það sé best að hafa þetta stutt og
laggott, svona til að reyna að
halda væmninni í lágmarki því ég
veit að þú hefðir kunnað að meta
það.
Heimili þitt og afa var mér
sem annað heimili á æskuárum,
þegar mikið rót og flutningar
voru á foreldrum mínum var
heimilið ykkar kletturinn og hef-
ur mér alltaf liðið einna best við
eldhúsborðið þitt með kaffi í
bolla, gömlu gufuna á og þig á
móti mér. „That’s my happy
place“ eins og þeir segja í bíó-
myndunum.
Þú ert og hefur alltaf verið ein
af mínum uppáhaldsmanneskjun-
um í lífinu. Ég hafði unun af að
hlusta á þig segja frá gömlum
tímum enda varstu mikill sögu-
maður.
Mér finnst yndislegt að vita að
þú virtist skoða blöðin með okkur
öll í huga því oftar enn ekki lum-
aðir þú á úrklippu um eitthvað
sem þú taldir að okkur gæti þótt
áhugavert og þú sparaðir barna-
blöðin fyrir börnin mín.
Þú varst forvitin og opin fyrir
nýjungum (þá sérstaklega í mat-
argerð) og ég er viss um að það er
það sem hélt kollinum á þér frísk-
um og fljótum.
Ég elskaði þegar einhver sagði
að við værum líkar því mig hefur
alltaf langað til að verða alveg
eins og þú, lifandi og skemmtileg,
glöð og elskuð. Þú varst
skemmtileg, gáfuð og fljót að
tengja og komst mér og öðrum í
kringum þig oft til að hlæja.
Ég veit það er asnalegt en ég
hugsa stundum um hvað ég er
heppin að vera elst því þá fékk ég
að eiga ykkur lengst.
Annars er það undarlegt
hversu erfitt það getur verið að
finna orð yfir stórar tilfinningar
og mikilvægar minningar. Ég
elska þig virkar eitthvað svo tómt
og svo ofsagt (þó það sé auðvitað
heilagur sannleikur) en það er
einhvern veginn af hverju ég
elska þig sem skiptir máli: ég
elska þig af því þú varst óþolandi
afskiptasöm, ég elska þig af því
þú fórst með Bónuspoka í Bónus
og Krónupoka í Krónuna. Ég
elska þig af því þú áttir stuttan
gaffal en ég langan. Ég elska þig
af því þú varst konan hans afa, ég
elska þig af því það var svo auð-
velt að vera nálægt þér – ég
hreint út sagt elska þig bara, hef
alltaf gert mun alltaf gera.
Þín
Margrét Kristín
(Magga Stína).
Magga amma okkar er nú látin
og er hennar sárt saknað. Þrátt
fyrir að hún hafi strítt við veik-
indi undanfarið, og síðustu dag-
ana hennar hafi verið ljóst að
hverju stefndi, var hún alltaf svo
brött og bar sig svo vel að það er
erfitt að átta sig á því nú að hún
sé farin. Manni fannst eiginlega
að hún myndi jafna sig og að
hægt yrði að bjóða henni heim í
kaffi fljótlega og spjalla um dag-
inn og veginn.
Nýliðið sumar voru tveir stórir
viðburðir í fjölskyldunni, þar sem
amma var í aðalhlutverki. Af-
komendur Þórönnu, móður
ömmu, hittust á ættarmóti í júní
þar sem æskuslóðir ömmu og
systkina hennar á Hjalteyri voru
heimsóttar og yngri kynslóðir
fengu að heyra sögur af lífinu í
Sæborg, þar sem hvorki var raf-
magn né rennandi vatn. Um mán-
uði síðar varð amma áttræð en
hún hafði fyrir nokkrum árum
bókað sumarbústað foreldra okk-
ar, sem þá var ókláraður, undir
veisluna. Bústaðurinn var klár í
tæka tíð og í afmælið mætti hver
einasti afkomandi ömmu og afa
ásamt mökum, öðrum ættingjum
og vinum til að fagna áfanganum
með henni. Rifjaðar voru upp
minningar af Hagamelnum, það-
an sem öll barnabörn ömmu og
afa eiga ógrynni af góðum minn-
ingum, og segir það mikið um
ömmu að eftir að afmælisgestir
höfðu keppst við að hlaða hana
lofi sagði hún síðar að hún væri
nú ekki alveg viss um að hún ætti
þetta allt saman skilið. Það var
snarlega leiðrétt. Þetta ein-
kenndi hana, hógværð, nægju-
semi og innri styrkur. Hún hafði
gaman af lífinu og hafði alltaf
eitthvað fyrir stafni, og var mikils
metin af þeim sem þekktu hana.
Amma og afi á Hagamelnum
voru hin fullkomnu amma og afi.
Það var alltaf tilhlökkunarefni að
skreppa í heimsókn til þeirra um
helgar og gista, og gátum við allt-
Margrét Kristín
Þórhallsdóttir