Morgunblaðið - 21.09.2012, Blaðsíða 32

Morgunblaðið - 21.09.2012, Blaðsíða 32
32 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. SEPTEMBER 2012 ✝ Dóróthea M.Björnsdóttir (Dódó) fæddist á Borg á Mýrum 11. nóvember 1929. Hún lést á Land- spítalanum 16. sept- ember 2012. Foreldrar henn- ar voru sr. Björn Magnússon, f. 17.5. 1904 á Prestbakka á Síðu, d. 4.2. 1997, prófastur á Borg á Mýrum, síðar guðfræðiprófessor í Reyjavík, og Charlotte Kristjana Jóns- dóttir, f. 6.6. 1905 í Stykk- ishólmi, d. 3.9. 1977, húsmóðir. Systkini Dórótheu eru: Magnús, f. 1928, d. 1969, Jón Kristinn, f. 1931, d. 2003, Ingi Ragnar Brynjólfur, f. 1932, d. 2003, Jó- hann Emil, f. 1935, Björn, f. 1937, d. 2008, Ingibjörg, f. 1940 og Oddur Borgar, f. 1950. Hinn 1. mars 1958 giftist Dóróthea Birgi Ólafssyni, f. 24.4. 1933 í Reykjavík, fyrrum deild- arstjóra hjá Flugfélagi Íslands, síðar Flugleiðum. Foreldrar hans voru Ólafur L. Jónsson, f. 6.6. 1902 á Borðeyri, d. 17.8. 1980. Börn þeirra eru: Ólafur Sverrir, f. 2008 og Birna Lára, f. 2010. Dóróthea ólst upp á Borg á Mýrum til sextán ára aldurs. Hún gekk í barna- og unglinga- skóla í Borgarfirði. Eftir að fjöl- skyldan flutti til Reykjavíkur ár- ið 1945 stundaði hún ýmis störf, m.a. verslunarstörf í KRON. Veturinn 1950-1951 stundaði hún nám við Húsmæðraskólann Ósk á Ísafirði. Eftir námið þar flutti hún til Kaupmannahafnar þar sem hún starfaði m.a. hjá Carlsberg-bjórverksmiðjunni. Veturinn 1954-1955 dvaldi hún í Grimsby í Bretlandi sem au pair hjá íslenskum hjónum. Eftir heimkomu þaðan hóf hún störf hjá Flugfélagi Íslands þar sem hún starfaði samfellt við sölu- og afgreiðslustörf, lengst af á Reykjavíkurflugvelli, þar til hún lét af störfum vegna aldurs. Dóróthea var mikil fjölskyldu- manneskja og bar hag stór- fjölskyldu sinnar ávallt fyrir brjósti. Hún var mikil útivistar- manneskja. Ung stundaði hún skíði og náði góðri færni í þeirri íþrótt. Hún naut þess að ferðast, stundaði fjallgöngur og naut sín ávallt vel í ríki íslenskrar nátt- úru. Útför Dórótheu fer fram frá Bústaðakirkju í dag, 21. sept- ember 2012, og hefst athöfnin kl. 15. 1972, sýningastjóri í Nýja bíói, og Guð- rún Anna Karvels- dóttir, f. 25.3.1909 á Patreksfirði, d. 26.3. 1997, hús- móðir. Dætur Dóró- theu og Birgis eru: 1) Guðrún Björk, f. 11.8. 1958, skrif- stofumaður hjá Ice- landair. Maki, Hörður J. Oddfríð- arson, f. 9.11. 1964, áfengis- og vímuefnaráðgjafi hjá SÁÁ. Synir þeirra eru: a) Birgir Þór, f. 1989, háskólanemi og b) Emil Örn, f. 1990, háskólanemi, unnusta Rósa Björnsdóttir, f. 1992. 2) Birna, f. 10.3. 1961, skrif- stofumaður hjá Rafiðn- aðarsambandi Íslands. Maki, Kristján Sverrisson, f. 20.12. 1957, húsamíðameistari. Dætur þeirra eru: a) Ásdís Björk, f. 1983, verslunarmaður og há- skólanemi, maki Oddur Smári Rafnsson, f. 1984. Synir þeirra eru: Kristján Rafn, f. 2005 og Hjörleifur Daði, f. 2009, b) Erla Dögg, f. 1985, háskólanemi, maki Sigurður Axel Sveinsson, f. Kveðja frá dætrum Og nú er sól að hníga – og gullnir glampar loga svo gliti slær á tinda og spegilsléttan sæ – Í fjarska synda svanir um sólargyllta voga og silfurtónar óma í kvöldsins létta blæ. Og kvöldsins töfrafegurð mitt hjarta með sér hrífur og heillar mig og leysir öll gömul tryggðarbönd, og enn á ný minn hugur með sunn- anblænum svífur á sólskinshvítum vængjum um minn- inganna lönd. Og þar er hlýrra og fegra en nokkurn gæti grunað, þar glampa hvítar hallir, þar ljómar allt og skín. þar syngja hörpustrengir um ást- arinnar unað – og um þær slóðir liggja þau víða, sporin þín. Og núna, þegar haustar og hníga blóm og falla, þá heldur þú í norður og vegir skilja um sinn. og ef ég gæti handsamað himins geisla alla, ég hnýtti úr þeim sveiga að skreyta veginn þinn. Er hamast kaldur vetur og hríðin hvín á glugga og hauður allt er fjötrað í rammefld klakabönd, ég vildi geta sungið úr sál þér alla skugga og seitt þinn hug á ný inn í vorsins draumalönd. Ég þekkti ekkert indælla en vorsins töfraveldi – hver vissi nokkuð fegurra en heiðan júnídag, er heimur allur fagnandi hlær við sól- areldi og hörpu allar kveða hið sama gleði- lag? Og nú, er leiðir skiljast og vetur sest að völdum, þá verður þetta síðasta kveðjuóskin mín; að vorið eigi í hjarta þínu völd á dögum köldum og vefji sínu fegursta skarti sporin þín! (Jón frá Ljárskógum) Elsku mamma, hafðu þökk fyrir allt og allt. Hvíl í friði. Guðrún og Birna. Þegar góð kona kveður þessa jarðvist, er eðlilegt að hugsa fyrst um missinn. Og minning- arnar um góðar og skemmtilegar samverustundir renna fram. Við erum í þessari stöðu núna svil- arnir, tengdasynir Dódó. Við vorum kynntir með níu ára millibili inn í fjölskylduna og Dódó tók á móti okkur á sama hátt, leit á okkur rannsakandi og glettnum augum og velti örugg- lega fyrir sér hvort við værum ekki dætra hennar verðir. Og við vorum samþykktir og teknir inn í samhenta fjölskyldu sem lætur sér annt um sína. Við vorum sam- þykktir þó annar væri „bara“ smiður og hinn „uppreisnar- gjarn“ bílstjóri. Dódó var útsjónarsöm, nýtin og hafði mjög ákveðnar skoðanir. Hún hafði gaman af því að segja frá fyrri tíð og öðrum tengdasyn- inum þótti mikið til þess koma að hún hafði verið í Æskulýðsfylk- ingunni og farið á Heimsmót æskunnar í Búkarest 1953, en hinn lét sér fátt um finnast. Dódó var fljóthuga og hafði litla þolinmæði í að bíða eftir að- stoð annarra. Eiginleikar sem dætur hennar hafa erft. En hún var líka einstaklega lagin í hönd- unum og bjargaði sér þegar á þurfti að halda. Hún lét sig ekki muna um að flísaleggja baðher- bergi og eldhús og gerði það nokkuð vel. Hún hjálpaði mikið til þegar barnabörnin fæddust og uxu upp. Það munaði um hana í lífi fjöl- skyldna okkar. Pönnukökurnar, hjónabandssælan og grjóna- grauturinn voru fastir liðir þegar við átti. Væntumþykjan fylgdi henni í samskiptum við fólk og í veikind- um hennar á efri árum kom gæska hennar skýrast fram í samskiptum við yngstu kynslóð- ina. Við svilarnir kveðjum með þakklæti góða tengdamömmu, ættmóður sem lét sér annt um fjölskylduna og vinkonu sem miðlaði til okkar af reynslu sinni. Kristján og Hörður. Amma Dódó var einstök kona. Við systur nutum þess að vera hjá ömmu og afa þegar við vorum yngri. Sérstaklega þegar við vor- um hjá þeim yfir nótt. Sígildir tónar gömlu Gufunnar yfir korn- flexinu, sundferðirnar í Laugar- dalslaugina og vínarbrauð keypt í Miklagarði voru fastir liðir. Og allt þetta fyrir hádegi! Já, amma var ekki mikið fyrir slór enda eru flestar minningar okkar um ömmu tengdar dugnaði hennar og ákveðni í því að gera allt eins vel og hún gat. Ef eitthvað þurfti að gera var amma komin í verkið, hvort sem það var að mála, flísa- leggja eða þrífa gangstéttir við blokkina. Ef ekkert var að gera bjó hún það til. Já, það var alltaf líf og fjör í kringum ömmu. Amma var prakkari að eðlis- fari. Okkar fyrstu minningar eru bílferðir með ömmu þegar hún sótti okkur í leikskólann. Þá kom prakkarinn oft upp í henni sem lýsti sér þannig að hún gaf í þeg- ar hún sá hraðahindrun og sikks- akkaði svo inn Keldulandið sem vakti mikla kátínu hjá okkur systrum. Amma var líka einstak- lega úrræðagóð og lítið fyrir vol og væl. „Tásurnar uppúr“ sagði amma alltaf ef okkur þótti heiti potturinn í lauginni fullheitur og ef okkur fannst skyrið ekki spennandi laumaði hún smá kakói í það enda brúnt skyr tölu- vert betra en venjulegt. Þetta var hún amma. Amma mátti ekkert aumt sjá. Hún hugsaði til að mynda vel um fuglana í garðinum, gaf þeim mat þegar snjór lá yfir öllu sem þeir launuðu með söng. Blómin rækt- aði hún af alúð hvort sem það var havaírósin í stofunni eða sumar- blómin á svölunum. Hún hugsaði minna um veraldlega hluti en þeim mun meira um fjölskyldu og vini. Henni þótti til að mynda ekki tiltökumál að leyfa okkur að leika með allt skartið sitt og tók gjarnan þátt í þeim leikjum. Ferð í berjamó og fjallgöngur í Lind- arbrekku voru tíðar enda fannst ömmu gott að vera þar og bauð þangað gestum í pönnukökur sem voru þær bestu í heimi. Amma var veraldarvön kona sem ferðaðist mikið frá unga aldri og bjó meðal annars í Dan- mörku og Englandi þegar hún var ung. Hún ferðaðist einnig mikið með afa og heimsóttu þau hina ýmsu staði. Hún hafði unun af því að rifja upp gamlar minn- ingar sem þessar, þá sérstaklega síðustu ár þar sem skammtíma- minnið varð sífellt lakara en gömlu minningarnar þeim mun sterkari. Við nutum þessarar frásagnar hennar og lítum upp til þessarar sterku og duglegu konu sem ávallt var glaðvær og kát með ákaflega smitandi hlátur. Konan sem ætíð var til í allskonar „kjánagang“ með okkur barna- börnunum og síðar langömmu- börnum. Amma kær, ert horfin okkur hér, en hlýjar bjartar minningar streyma um hjörtu þau er heitast unnu þér, og hafa mest að þakka, muna og geyma. Þú varst amma yndisleg og góð, og allt hið besta gafst þú hverju sinni, þinn trausti faðmur okkur opinn stóð, og ungar sálir vafðir elsku þinni. Þú gættir okkar, glöð við undum hjá, þær góðu stundir blessun, amma kæra. Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá í hljóðri sorg og ástarþakkir færa. (Ingibjörg Sigurðardóttir) Elsku amma, takk fyrir allt, minning þín lifir. Ásdís og Erla. Okkur fannst alltaf gaman að hitta ömmu Dódó og kjánast með henni. Hún var alltaf svo glöð og kát og við héldum mikið upp á hana. Okkur fannst pínu skrýtið að hún kallaði okkur alltaf Jós- afat og Jósefínu en það var nú samt bara skemmtilegt. Vonandi líður ömmu vel núna sem fallegur engill hjá Guði. Snert hörpu mína, himinborna dís, svo hlusti englar guðs í Paradís. Við götu mína fann ég fjalarstúf og festi á hann streng og rauðan skúf. Úr furutré, sem fann ég út við sjó, ég fugla skar og líka úr smiðjumó. Í huganum til himins oft ég svíf og hlýt að geta sungið í þá líf. Þeir geta sumir synt á læk og tjörn, og sumir verða alltaf lítil börn. En sólin gyllir sund og bláan fjörð og sameinar með töfrum loft og jörð. Ég heyri í fjarska villtan vængjaþyt Um varpann leikur draumsins perluglit. Snert hörpu mína, himinborna dís, og hlustið, englar guðs í Paradís. (Davíð Stefánsson frá Fagraskógi) Þín langömmubörn, Kristján Rafn, Ólafur Sverrir, Hjörleifur Daði og Birna Lára. Amma var okkur alltaf góð og tók okkur fagnandi í hvert sinn sem við hittum hana. Það fyrsta sem hún spurði okkur alltaf þeg- ar komið var í heimsókn í Keldul- andið var hvort við vildum ekki eitthvað, hvort við værum ekki svangir. Það dugði ekki að segja nei því um leið var búið að setja á borðið súkkulaðirúsínur, mjólk- urglas og jólakökumola. Amma var fús til allra verka. Hún kenndi okkur að saga spýtur uppi í sumarbústað og leiðbeindi okkur í skipasmíðum á pallinum. Amma hafði líka ótrúlegan hæfileika sem við skildum aldrei. Þó það liti út fyrir að vera ómögulegt verk tókst henni yf- irleitt, með þolinmæðina eina að vopni, að greiða úr ótrúlegum netaflækjum eftir spriklandi sil- unga. Amma var alltaf brosandi eða hlæjandi. Hún vissi hversu skemmtilegar sögurnar hennar af Borg á Mýrum voru og þreytt- ist ekki á því að heilla okkur með sögum af prakkarastrikum systkinanna þar. Amma hafði líka ferðast mikið og lent í æv- intýrum og kunni skemmtilegar sögur af flakki með kommúnist- um í Búkarest eða vinnu í bjór- verksmiðju í Kaupmannahöfn sem hún þreyttist ekki á að segja okkur. Þó amma sé skilin við lifir minning hennar áfram í hjörtum okkar. Hvíldu í friði, elsku amma okk- ar. Birgir Þór og Emil Örn Harðarsynir. Það er mikil gæfa að eiga mörg systkini, en að sama skapi erfitt þegar fækkar í hópnum. Við vorum átta systkinin, en nú erum við aðeins þrjú eftir. Sl. sunnudag, þann 16. sept- ember, lést elskuleg systir, Dó- rothea Málfríður, alltaf kölluð Dódó. Hún bar heiti móðurömmu okkar og var næstelst okkar systkina. Við vorum bara tvær systurnar, bræðurnir voru sex og eru fjórir þeirra látnir. Söknuðurinn er því mikill hjá okkur sem eftir lifum. Hjá mér er söknuðurinn afar sár, þar sem sambandið milli okkar systranna var alveg einstakt. Hún var tíu árum eldri en ég og þegar ég fæddist í júlí 1940 gladdist hún mjög þegar hún eignaðist loksins litla systur eftir bræðurna fimm. Yngsti bróðir- inn, Oddur Borgar, fæddist tíu árum á eftir mér eða 1950. Dódó var hin fullkomna systir, hún var mín besta vinkona og bræðurnir virtu hana og dáðu. Samband hennar og Magnúsar, elsta bróður okkar, sem lést að- eins 41 árs, var mjög náið og gott. Vinir hans voru vinir hennar. Dódó fæddist að Borg á Mýr- um 1929, en faðir okkar var þá nýtekinn við prestsembættinu þar. Það átti vel við hana að alast upp í sveitasælunni. Það kom fljótt í ljós að hún var dugleg til verka og var ekki síður strákur í sér en bræðurnir og hún sótti í að hjálpa pabba við alls konar úti- störf og smíðar. Árið 1945 flutti faðir okkar með fjölskylduna til Reykjavíkur og tók við dósentsembætti við Guðfræðideild Háskóla Íslands. Dódó hóf snemma að vinna, m.a. hjá Kron á Skólavörðustíg. Veturinn 1950-51 var hún ásamt vinkonu sinni, Ástu Kristjáns- dóttur, við nám í Húsmæðraskól- anum Ósk á Ísafirði. Síðar, eftir dvöl í Kaupmannahöfn og Grimsby í Bretlandi, fór hún að vinna hjá Flugfélagi Íslands. Þar kynntist hún eiginmanni sínum, Birgi Ólafssyni. Með þeim hjón- um var alla tíð mikið jafnræði. Þau áttu mörg sameiginleg áhugamál, m.a. bóklestur, útivist, göngu- og sundferðir og saman ferðuðust þau víða um heim. Vinahópur þeirra var traustur og góður. Dódó var alltaf hrókur alls fagnaðar með sínu glaðværa og drífandi fasi. Við systurnar ferðuðumst mikið saman með eiginmönnum okkar, bæði í útlöndum og innan- lands. Dódó sá alltaf um að útbúa sviðasultu og rófustöppu til að taka með í tjaldferðalagið. Og enginn gerði eins góða rúllupylsu og hveitikökur og hún! Dódó lét sér mjög annt um systkinabörn sín og var hún í miklu uppáhaldi hjá þeim öllum. Börnin mín og barnabörn minnast margra skemmtilegra stunda með frænku sinni, m.a. í Lindarbrekku, sumarbústað fjöl- skyldunnar. Dæturnar Guðrún Björk og Birna voru mjög nánar móður sinni og tengdasynirnir, barna- börn og barnabarnabörn syrgja yndislega konu sem bar hag þeirra allra fyrir brjósti. Við systkinin og fjölskyldur okkar söknum og syrgjum líka einstaka systur, mágkonu og frænku. Hvíl í friði, elsku systir mín. Ingibjörg Björnsdóttir. Svo lífsglöð, umhyggjusöm, fé- lagslynd og framtakssöm. Nú er hún látin, mín elskulega mágkona, Dóróthea Björnsdótt- ir, alltaf kölluð Dódó meðal fjöl- skyldu og vina. Hún var næstelst í stóra barnahópnum þeirra Charlottu og Björns, tengdafor- eldra minna. Elstur var Magnús sem dó ungur. Elstu systkini verða gjarnan eins konar vernd- arar yngri systkina sinna. Dódó var þar engin undantekning og var einstaklega kært með Birni, manni mínum, og henni eins og reyndar með þeim öllum systk- inunum. Naut ég þar vissulega góðs af. Með þeim hjónum, Dódó og Birgi, áttum við Björn óteljandi skemmtilegar samverustundir hvort sem var á heimilum okkar og annarra fjölskyldumeðlima, í sumarbústaðnum við Hreðavatn, á ferðalögum, í bridsspila- mennsku eða öðrum uppákom- um. Dódó starfaði árum saman hjá Flugleiðum. Hún lauk prófi frá Hússtjórnarskólanum á Ísafirði og var framúrskarandi dugleg húsmóðir. Hún gætti þess vel að Björn bróðir hennar fengi að njóta uppáhaldsmatar síns er við fjölskyldan sóttum þau heim og iðulega fórum við heim með „nammi“ í poka eða nánar tiltekið íslenskan, heimalagaðan sveita- mat, lifrarpylsu og blóðmör, kæfu, sviðasultu eða kleinur og hálfmána eins og Charlotta tengdamamma hafði alltaf á jól- unum. Þau Dódó og Birgir höfðu mikla ánægju af útiveru, göngu- ferðum, tjaldferðum sem síðar urðu tjaldvagnsferðir og fóru ár- um saman morgun hvern í sund. Þegar mágkona mín synti skein einbeitnin úr svipnum og sýndi vel að hún ætlaði að hafa jafnt gagn sem gaman af sundinu. Nú síðustu ár hefur heilsu Dódóar hrakað og hún verið smám saman að glata færni sinni, andlega sem líkamlega. Alltaf Dóróthea M. Björnsdóttir ✝ Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð, vináttu og hlýhug við andlát og útför föður okkar, tengdaföður, afa og bróður, MAGNÚSAR EINARSSONAR, Vesturgötu 26, Akranesi. Sérstakar þakkir fá sjúkraflutningamenn og starfsfólk lyflækningadeildar sjúkrahúss Akraness. Margrét Magnúsdóttir, Aðalsteinn Júlíusson, Einar Snorri Magnússon, Steinunn Birna Magnúsdóttir, Stefán Bjarnarson, barnabörn og systkini. ✝ Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur vináttu og hlýhug við andlát og útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu, SIGRÍÐAR ÓLAFSDÓTTUR, Lönguhlíð 21, Reykjavík, áður til heimilis að Strandgötu 35, Akureyri. Starfsfólk á deild 12G á Landspítala háskólasjúkrahúsi fær sérstakar þakkir fyrir góða umönnun. Ólafur I. Hrólfsson, Hallfríður Hrólfsdóttir, Auður Sigrún Hrólfsdóttir, Jón Ingvar Valdimarsson, barnabörn og barnabarnabörn.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.