Morgunblaðið - 19.10.2012, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. OKTÓBER 2012
margar minningar um ömmu
mína og ég er óskaplega þakklát
fyrir allan þann tíma sem við átt-
um saman. Hún hefur fylgt mér
allt mitt líf og er ein af mínum
allra allra bestu vinkonum. Ég
veit að betri konu er ómögulegt
að finna og ég held að ég muni
aldrei hitta jafn vinsæla og jafn
elskaða konu eða konu sem elskar
fólkið í kringum sig jafn mikið.
Elsku amma mín, þú átt svo
mikið í mér, núna á ég svo sann-
arlega eftir að sakna þín. Ég vona
bara að þú hafir það gott, ég
hugsa til þín.
Áslaug Ellen Yngvadóttir.
Elsku amma mín. Það er með
sorg í hjarta sem ég skrifa þessi
orð til þín. Af hverju geta ekki
ömmur lifað að eilífu? Mikið vildi
ég óska þess. Alla vega ef einhver
fengi undanþágu þá værir þú
fyrst á lista, það er ég alveg viss
um. Síðustu daga er ég búinn að
hugsa mikið um allar stundirnar
sem við höfum átt saman og átt-
aði mig á að þær hafa allar verið
ljúfar og góðar. (Fyrir utan
kannski þegar ég datt á hjólinu í
Mávahlíð og mætti þér alblóðug-
ur í framan og hágrátandi í Eski-
hlíðinni). Það er svo merkilegt
með ömmur eins og þig að sama
hvenær maður hitti þig eða
hringdi í þig þá hafðir þú alltaf
óbilandi áhuga á öllu sem maður
var að gera. Það var svo gott að
hringja í þig frá Barcelona,
Karlskrona eða New York þegar
ég bjó þar og fara aðeins yfir dag-
inn og veginn og fá þig aðeins til
að hlæja í símann, það flutti hug-
ann heim í smástund. Ég hugsa
að ég eigi mest eftir að sakna þíns
ljúfa og smitandi hláturs, jú og
bíddu, allra samræðanna, matar-
boðanna, kossanna, vafflanna,
rúgbrauðsins og hamborgar-
hryggsins. Allt var svo miklu
betra þegar þú varst með okkur í
mat hjá mömmu á sunnudögum.
Þegar ég var lítill var ég fljótur að
fatta það að ef ég gisti hjá þér þá
fékk ég alltaf Cocoa Puffs í morg-
unmat og fékk síðan að lauma
mér í nammiskálina inni í stofu og
fá mér einn fylltan brjóstsykur.
Þau voru ófá skiptin þegar ég var
að skutla þér heim og það voru
stundum bestu stundirnar, þá var
gott að vera einn með þér og tala
við þig.
Það gladdi mig mjög hvað þið
Hulda mín urðuð góðar vinkonur
frá fyrsta degi. Hulda vill meina
að þú hafir verið amma hennar
líka. Það er ekki laust við að ég
hafi orðið smá afbrýðisamur þeg-
ar þú vildir ekkert heyra í mér í
símann heldur bara spjalla við
Huldu í 20 mínútur. Ég vildi óska
þess að ófædd börn mín hefðu
fengið að kynnast þér því þá
hefðu þau kynnst bestu lang-
ömmu í heimi en í staðinn mun ég
segja þeim sögur af þér og ég
mun líka segja þeim frá uppá-
haldsstaðnum mínum í öllum
heiminum, að sitja í fanginu á þér
og faðma þig, það er í raun það
sem ég mun sakna mest, að fá
ekki að faðma þig.
Ég elska þig, amma mín, og ég
mun sakna þín en ég mun ylja
mér við allar góðu minningarnar
sem við eigum saman það sem
eftir er af minni ævi.
Hjalti Axel Yngvason.
Þriðjudaginn 9. október barst
mér sú fregn að hún „Nabba mín“
væri látin, 89 ára að aldri.
Hún var næstelst í stórum hópi
systkina móður minnar. Það voru
rúmlega 7 ár á milli hennar og
móður minnar en þær voru alltaf
mjög nánar. Þremur árum áður
en ég fæddist bjó Nabba ásamt
fjölskyldu sinni á Norðfirði.
Mamma fór austur til að passa
dætur þeirra þrjár, á meðan for-
eldrarnir fóru til Reykjavíkur
vegna fæðingar fjórða barnsins.
Á þessum tíma kynntust foreldr-
ar mínir. Þá var móðir mín 25 ára
og hlotnaðist henni sá heiður að
stóra systir hennar „yngdi hana
upp“ með því að láta yngstu dótt-
urina heita Helga í höfuðið á
henni.
Móðir mín var staðráðin í að ég
ætti að heita Áslaug strax við
fæðingu mína. Þegar ég fór að tjá
mig gat ég ekki sagt „nafna“,
þannig festist nafnið „Nabba“ við
hana. Hún kallaði mig svo alltaf
nöfnu sína. Nánasta fjölskyldan
mín kallaði hana Nöbbu, en aðrir
vissu oft ekkert hvaða manneskju
við vorum að tala um.
Á æskuárum mínum fórum við
mæðgurnar reglulega austur,
faðir minn bjó alla tíð á Norðfirði,
en Nabba og fjölskylda fluttu yfir
á Eskifjörð, þar sem Axel varð
sýslumaður. Þar bjuggu þau í
nokkur ár og var eins og alltaf
tekið höfðinglega á móti manni.
Heimilið var glæsilegt, snyrtilegt
og smekklega búið. Stelpurnar
áttu margt spennandi dót, húsið
var stórt og spennandi, það er
mér allt í fersku minni, innan-
hússkipulagið og umhverfið. Eitt
sinn þegar ég var stödd hjá þeim,
man ég að dæturnar fóru af stað
út úr húsi um miðja nótt. Tilefnið
var bolludagurinn og það átti að
fara inn í hús til einhvers manns
sem þær ætluðu að flengja með
bolluvendi. Mér þótti þetta mjög
sérstakt, eins og allt sem dætur
hennar Nöbbu gerðu. Þær voru
mér eins og stóru systur, kölluðu
mig gjarnan „fimmtu systurina“.
Fjölskyldan flutti í Mávahlíð-
ina í Reykjavík þegar ég var enn
barn að aldri. Þangað komum við
mæðgur gjarnan, þar var okkar
„annað heimili“ í borginni.
Þegar ég komst á unglingsald-
urinn fór ég reglulega suður og
gisti þá hjá Nöbbu minni, þar var
alltaf tekið vel á móti mér, þau
héldu sig við Hlíðahverfið. Hjá
þeim lærði maður að rata um
borgina, gangandi, með strætó og
síðar sem ökumaður.
Nabba var alltaf með góðan
mat. Það var oft gestkvæmt á
heimilinu, ættingjar að vestan,
vinkonur stelpnanna og svo ýms-
ar konur sem Nabba hafði kynnst
á lífsleiðinni. Hún var hláturmild
og sá alltaf spaugilegar hliðar á
málum. Það var gaman að heyra
hana segja frá einhverju, hún
hafði líka sérstakan frásagnarstíl.
Við töluðum oft um að hún krydd-
aði frásagnirnar, en það gerði
þær bara skemmtilegri, þar sem
við þekktum hana Nöbbu svo vel.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem)
Elsku Hrefna, Berta, Guðrún
Halla, Helga og fjölskyldur. Inni-
legar samúðarkveðjur til ykkar
allra.
Áslaug Jóhanna Jensdóttir.
Hún Áslaug frænka er dáin.
Reyndar var hún ekki frænka
mín heldur gift Axel föðurbróður
mínum. En frænka var hún samt í
huga mínum. Og svo var um fleiri.
Þegar við konurnar sem erum af-
komendur afa míns (og tengda-
föður hennar) ákváðum að hittast
öðru hvoru var það svo sjálfsagt
að Áslaug yrði með að engri okk-
ar datt annað í hug. Síðast hitt-
umst við sl. vor hjá einni dætra
hennar. Áslaug var mætt, lék á
als oddi og hló sínum dillandi
hlátri.
Ég sá Áslaugu fyrst þegar ég
hef sennilega verið átta ára. Hún
stóð við stofugluggann á heimili
foreldra minna, há, grönn kona
sem átti greinilega von á barni.
Tveimur árum seinna var ég
komin til þeirra vestur á Bolung-
arvík til að passa þetta barn,
nöfnu mína Hrefnu. Ég fór sjó-
leiðis frá Ísafirði til Bolungarvík-
ur og á bátnum var einnig leik-
flokkur frá Þjóðleikhúsinu að ég
held. Ekki vissi ég þá að allur
leikflokkurinn var boðinn í mat til
Áslaugar og Axels þetta kvöld.
Áslaug var myndarleg húsmóðir
og töfraði fram veitingar af öllu
tagi eins og ekkert væri. Kom það
sér vel því oft var gestkvæmt hjá
þeim hjónum. Einu ári seinna
voru þau flutt til Neskaupstaðar.
Þangað kom Ásgeir Ásgeirsson,
forseti Íslands, í opinbera heim-
sókn og var boðinn í mat á heimili
þeirra. Tvær stúlkur voru Ás-
laugu til aðstoðar. Þegar önnur
þeirra ætlaði að taka pönnu með
brúnuðum kartöflum og hella
þeim í skál tókst þó ekki betur til
en svo að pannan snérist í hönd-
unum á henni og megnið af kart-
öflunum fór í gólfið. Stúlkurnar
fórnuðu höndum og vissu ekki
hvað þær áttu að gera. Í því kom
Áslaug fram í eldhúsið til að biðja
um að maturinn væri borinn inn.
Þegar hún sá kartöflunar út um
allt gólf sagði hún bara: Gólfið er
hreint. Tínið kartöflurnar upp í
skálina og berið inn matinn. Og
með það var hún farin aftur inn í
borðstofuna. Áslaug kippti sér
nefnilega ekki upp við smámuni.
Axel og Áslaug eignuðust fjórar
dætur á fimm árum svo það var
nóg að gera á heimilinu. Samt lét
Áslaug sig ekki muna um að
sauma föt á þær allar. Og alltaf
fékk ég nýjan kjól með mér heim
eftir sumardvölina hjá þeim.
Þó nokkrum árum eftir að ég
passaði frænkur mínar á Bolung-
arvík og í Neskaupstað flutti fjöl-
skyldan til Reykjavíkur. Bjuggu
þau nálægt heimili foreldra
minna og var mikill samgangur
milli fjölskyldnanna. Þannig
mynduðust tengsl sem ekki hafa
rofnað þótt lengra líði nú á milli
þess að við hittumst.
Elsku Hrefna, Berta, Guðrún
Halla og Helga, ég sendi ykkur
og fjölskyldum ykkar innilegar
samúðarkveðjur. Minningin um
mömmu ykkar mun lifa.
Hrefna Arnalds.
Ég var sextán ára og stefnan
tekin á Kennaraskólann í Reykja-
vík. 16 ára og heimabyggðin
kvödd og nú yrði ekki aftur snúið
fyrr en húfan yrði komin á koll-
inn. Fyrir óreyndan unglinginn
var ekki auðvelt að flytja í lítið
herbergi í borginni og einmana-
leikinn yrði vart umflúinn.
En þar hafði ég rangt fyrir
mér, ég átti nefnilega hauka í
horni. Áslaug mín og Axel opnuðu
ekki bara híbýli sín heldur einnig
hjörtu sem voru svo barmafull af
umhyggju og skilningi. Skilningi
á því að það var engin sæla að
hleypa heimdraganum, hvorki í
þá daga né nú.
Í Eskihlíðinni áttu eskfirsk
ungmenni athvarf og þar var öll-
um tekið tveimur höndum. Það
mátti kannski segja að þar væri
rekin félagsmiðstöð fyrir okkur
og alltaf var maður velkominn þó
að ég hugsi stundum um það síðar
að það hlýtur að hafa verið
strembið að bæta öllum þessum
unglingum við svo stóra fjöl-
skyldu sem fyrir var.
Áslaug þessi myndarlega kona
hafði góða nærveru og það var
kímni og glaðvær hlátur sem
fylgdi henni. Við áttum eftir að
eiga margar samverustundirnar
bæði fyrir austan og sunnan og
hláturgusurnar og sprettisögurn-
ar hafa gert okkur lífið létt í
gegnum tíðina. Áslaug var ein-
stök og ég og mín fjölskylda mun-
um sakna hennar sárt. Við eigum
þó í hugskotum okkar allar góðu
minningarnar til að orna okkur
við um ókomin ár.
Er það rétt sem ég heyri,
að þú þessi glaðværa, dugmikla kona
hafir skipt um starfsvettvang á
dögunum?
Er það rétt sem ég heyri
að þú hafir opnað nýtt athvarf fyrir
einmana sálir
og bjóðir uppá umhyggju og kaffi?
Er það rétt?
Já, ég skil.
Það er rétt.
Kæra vina, hafðu þökk fyrir að
við fengum að njóta þín í þessu
lífi.
Sigríður (Sigga)
og fjölskylda.
✝ AðalsteinnValdimarsson
skipstjóri fæddist
á Eskifirði 24. maí
1931. Hann lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu í Neskaup-
stað 14. október
2012.
Foreldrar hans
voru Valdimar Ás-
mundsson, vél-
stjóri á Eskifirði,
f. 29.3. 1901, d. 24.5. 1970 og
kona hans Eva Pétursdóttir, f.
22.10. 1908, d. 21. mars 2009.
Börn þeirra eru, auk Að-
alsteins; Pétur, f. 22.7. 1932,
maki Fjóla Gunnarsdóttir, þau
eiga sjö börn; Albert, f. 31.10.
1934, maki Svanhildur Þór-
isdóttir, þau eiga fjórar dætur;
Auður, f. 9.2. 1936, maki Guð-
jón Björnsson, þau eiga þrjár
dætur; Ástdís, f. 28.6. 1941,
maki Guðni Helgason, þau
eiga þrjú börn; Hildur, f. 3.8.
1944, maki Tove Engebretsen,
Hildur á einn son; Sólveig, f.
16.9. 1949, maki Bjarni Pét-
ursson, þau eiga tvo syni.
Aðalsteinn kvæntist 21.11.
1953 Elínborgu Þorsteins-
Guðlaugsdóttir. 3) Atli Rúnar,
f. 13.2. 1957, vélstjóri, kvænt-
ur Berglindi Eiríksdóttur, hár-
greiðslumeistara og skólaliða,
barn þeirra er Heimir Andri.
4) Áslaug Katrín, f. 17.8. 1959,
börn hennar og fyrrverandi
eiginmanns, Steinars Tóm-
assonar; a) Arna, f. 10.11.
1982, sambýlismaður Hreiðar
Már Hermannsson, b) Gerður,
f. 5.3. 1984, unnusti Friðrik
Örn Guðmundsson, börn
þeirra Óliver, Tristan og Mia
Alexandra, c) Kári, f. 22.1.
1986, unnusta Gyða Rut Vil-
hjálmsdóttir, barn þeirra Eme-
líana Ísis. 5) Aðalsteinn Helgi,
f. 4.2. 1965, rafeindatækni-
fræðingur, kvæntur Mie Bror-
son Anderson blómaskreyt-
ingameistara. Aðalsteinn Helgi
á eina dóttur með Valdísi Báru
Guðmundsdóttur; a) Sædís
Ósk, f. 29.5. 1984, maki Þor-
grímur Gunnar Eiríksson,
börn Anna Valdís, Úlfar Garp-
ur og Rebekka Hrönn.
Aðalsteinn gekk í Barna-
skóla Eskifjarðar og Alþýðu-
skólann á Eiðum, auk Stýri-
mannaskólans í Reykjavík.
Aðalsteinn byrjaði þrettán ára
til sjós á trillu og stundaði
lengst af sjómennsku sem
skipstjóri.
Útför Aðalsteins fer fram
frá Eskifjarðarkirkju í dag,
19. október 2012, og hefst at-
höfnin kl. 14.
dóttur, fyrrv.
verslunarmanni.
Hún er dóttir Þor-
steins Pálssonar,
kaupmanns á
Reyðarfirði og síð-
an í Kópavogi, og
konu hans Áslaug-
ar Katrínar Pét-
ursdóttur Maack
húsmóður. Þau
voru meðal frum-
byggja Kópavogs.
Börn Aðalsteins og Elínborgar
eru: 1) Valdimar, f. 11.1. 1954,
skipstjóri, kvæntur Unni Ei-
ríksdóttur skrifstofutækni,
börn þeirra a) Ríkey, f. 13.1.
1982, maki Haukur Sæmundur
Þorsteinsson, börn þeirra Ei-
ríkur Ingimar og Hjálmar
Freyr, b) Aðalsteinn, f. 14.5.
1984, c) Iðunn Kara, f. 22.5.
1993. 2) Þorsteinn, f. 5.3. 1956,
vélfræðingur, kvæntur Ástu
Guðnýju Einþórsdóttur,
sjúkraliða og lyfjatækni, börn
þeirra a) Einþór, f. 1.8. 1980,
sambýliskona Guðrún Guð-
mundsdóttir, börn þeirra Þor-
steinn Árni og Guðmundur
Kári. b) Atli, f. 14.1. 1985,
sambýliskona Guðlaug Lára
Í fáum orðum vil ég minnast
vinar míns Aðalsteins Valdi-
marssonar, sem í dag er jarð-
sunginn frá Eskifjarðarkirkju.
Báðir innfæddir Eskfirðingar og
ólumst þar upp, en þar sem við
áttum heima hvor í sínum enda
bæjarins, umgengumst við lítið
sem börn. En haustið sem við
vorum 15 ára varð breyting á
þegar við settumst á skólabekk í
Alþýðuskólanum á Eiðum. Þar
urðum við herbergisfélagar
næstu 3 vetur, og með okkur
tókst vinátta sem enst hefir síð-
an og aldrei fallið blettur á.
Leiðir okkar lágu oftar sam-
an, sumarið 1947 vorum við
saman í vegavinnu þegar byrjað
var á vegi yfir Oddsskarð Norð-
fjarðarmegin, og áttum þá sam-
an marga ferðina hlaupandi yfir
skarðið til Eskifjarðar um helg-
ar. Tvær vetrarvertíðir vorum
við saman á bátum í Sandgerði
og Keflavík, en þá var algengt
að bátar frá Austfjörðum væru
gerðir út frá verstöðvum sunn-
anlands á vetrum. Hugur Alla
beindist fljótt að sjónum og þar
varð hans vettvangur lengstan
hluta starfsævinnar. Eftir að
hafa lokið námi í Stýrimanna-
skólanum, var honum fljótlega
treyst fyrir skipstjórn á fiski-
skipum, bæði annarra og síðar á
eigin skipi og var alla tíð farsæll
í starfi. Hann hafði mikið yndi af
söng og var með ágæta söng-
rödd, söng í kórum, m.a. kirkju-
kór Eskifjarðar, og oft einsöng
við ýmis tækifæri. Þá lét hann
til sín taka í ýmsum félagsmál-
um, sat í bæjarstjórn Eskifjarð-
ar og var forseti hennar um ára-
bil. Eftir að hann giftist
eftirlifandi eiginkonu sinni, El-
ínborgu, um svipað leyti og við
Erla giftum okkur, kom af sjálfu
sér að oft var hist á öðruhvoru
heimilinu á meðan við bjuggum
á Eskifirði, og minnumst við
hjónin með söknuði margra
góðra stunda frá þeim tíma. Síð-
ustu árin barðist Alli við erfið
veikindi sem að lokum lögðu
hann að velli. Í dag er komið að
kveðjustund, en minningin um
kæran vin og félaga lifir.
Elsku Ella, við Erla sendum
þér og börnum ykkar og þeirra
fjölskyldum okkar innilegustu
samúðarkveðjur, hugur okkar er
með ykkur í dag.
Magnús Bjarnason.
Kveðja frá skipverjum
Kokkurinn var ungur og
óreyndur enda að leysa sjálfan
kokkinn af sem var í sumarfríi.
Áhöfnin var góðu vön. Hún hafði
allt á hornum sér er kom að
matnum um borð. Aldrei al-
mennilegur matur á borðum.
Brottfararbjúgu, kjötfarsbollur
og Ora-fiskbúðingur var matseð-
illinn dag eftir dag. Eina sem
ungi óreyndi kokkurinn virtist
góður í var að beita dósaupptak-
aranum í tíma og ótíma. Ungi
kokkurinn var að vonum í mikilli
vörn og sjálfstraustið þverrandi.
Jafnvel bestu vinir hans voru
næstum því hættir að tala við
hann. Jafnvel Simmi vélstjóri
leit stökum sinnum upp úr
disknum sínum og gaf unga
kokknum hornauga. Fátt var til
ráða annað enn að þrauka í
hljóði. En dag einn í hádegis-
matnum kom hin óvænta björg-
un. Á borðinu voru kjötbollur
með kartöflum, grænum baun-
um, rauðkáli, brúnni sósu og
rabarbarasultu. Skipstjórinn
settist fremst á bekkinn eins og
vanalega og tók hraustlega til
matar síns öðrum áhafnarmeð-
limum til mikillar undrunar.
„Kokksi,“ kallaði hann, „áttu
meira af þessari brúnu sósu?
Mikið er hún góð.“ Ungi kokk-
urinn játti í flýti með mikilli
undrun í röddinni. Skipstjórinn
sporðrenndi bollunum hverri á
fætur annarri og þakkaði mikið
vel fyrir sig á eftir. Frá þeirri
stundu lá leið unga kokksins
upp á við. Aðrir skipverjar fóru
smám saman að þakka fyrir
matinn og hættu öllu væli um
matargerðina. Skipstjórinn var
auðvitað Alli Valda. Sá mikli for-
ingi og klóki jaxl sem bjargaði
mannorði kokksins unga. Alli
kunni ekki bara á hafið, að stýra
skipi á fiskimiðin og fylla bátinn.
Hann kunni einnig að vera hinn
óskoraði foringi sem skipstjór-
inn þarf að vera um borð. Hann
hafði kjark sem þarf til að stýra
skipi með styrk og mildi. Hann
var fremstur þegar taka þurfti á
og hann var hrókur alls fagn-
aðar þegar svo bar við. Alli
stýrði mörgum skipum um æv-
ina og setti mark sitt á þau öll.
Við sem þetta skrifum sigldum
með honum á Þórshamri GK-75
og á Sæbergi SU-9 og höfum
margs að minnast. Minningar
sem hér er ekki pláss fyrir um
harða sjósókn, ævintýralega
túra með orkuboltanum Alla
Valda. En Alli var líka útgerð-
armaður og rak söltunarplan á
Eskifirði, fyrst með Garðari Eð-
valdssyni skipstjóra, en síðar
með sonum sínum. Sem útgerð-
armaður til áratuga gekk á
mörgu. Alli Valda þurfti að
kljást við kerfið, bankamenn og
pólitíkusa sem ekki voru nein
lömb að leika sér við. Það var
því erfiður tími þegar hann
þurfti að selja frá sér Vöku SU,
nýja skipið sem hann þurfti að
berjast fyrir árum saman. Skip
sem átti drjúgan þátt í að
byggja upp veldi þeirra sem
hana fengu. „Fáir njóta eldanna
sem fyrstir kveikja þá.“ En Alli
lét ekki bugast. Hann stýrði út-
gerð í Grænlandi og fleiru. Ný-
lega sýndi Valdi, sonur Alla,
sem er skipstjóri á stórum tog-
ara við strendur Máritaníu, okk-
ur myndir af sér með pabba
sinn um borð þar syðra. Sem
fyrr geislaði gleði og þróttur úr
andliti Alla. Þannig minnumst
við hans. Við biðjum algóðan
Guð að lýsa Alla af sínu eilífa
ljósi og styrkja fjölskyldu hans í
sorginni.
Kveðja,
Stefán Þórarinsson,
Gunnar Magnússon.
Látinn er vinur okkar SÍBS-
manna, Aðalsteinn Valdimars-
son. Aðalsteinn sat í stjórn
SÍBS til margra ára og vann
hann ötullega að málefnum
SÍBS með hagsmuni samtak-
anna að leiðarljósi. Aðalsteinn
var ljúfur maður með létta lund
og átti auðvelt með að fá aðra til
að nota bjartsýnisgleraugun
þegar á þurfti að halda. Fyrir
fáum árum taldi hann rétt að
stíga til hliðar og hleypa yngra
fólki að stjórnarborði samtak-
anna.
Fyrir hönd stjórnar SÍBS
þakka ég Aðalsteini samfylgdina
og sendi aðstandendum samúð-
arkveðjur.
Dagný Erna Lárusdóttir,
formaður SÍBS.
Aðalsteinn
Valdimarsson
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi okkar.
Takk fyrir allar góðu
stundirnar saman. Takk
fyrir öll knúsin, hlýju faðm-
lögin, brosin og hláturinn.
Takk fyrir að dekra við
okkur og leiðbeina okkur.
Takk fyrir að hugsa vel um
okkur og vera svona stór
partur af lífi okkar.
Takk fyrir að vera afi
okkar.
Við söknum þín og við
elskum þig.
Ríkey, Aðalsteinn
(Alli) og Iðunn Kara.