Morgunblaðið - 19.10.2012, Síða 36

✝ Stefanía ÓskJúlíusdóttir
fæddist í Bolung-
arvík 3. janúar
1917. Hún andaðist
á öldrunardeild
Landspítalans í
Fossvogi 6. október
2012.
Foreldrar henn-
ar voru Júlíus Jón
Hjaltason, f. 1877,
d. 1931, og Guðrún
Sigríður Guðmundsdóttir, f.
1879, d. 1936. Frá eins árs aldri
ólst Stefanía upp hjá Jóni Stef-
ánssyni, f. 1877, d. 1970 og Sig-
ríði Þorláksdóttur, f. 1868, d.
1954. Systkini Stefaníu voru:
Sigurey Guðrún, f. 1901, Stein-
unn Sigrún, f. 1905, Hallgrímur,
f. 1906, Eyjólfur Ellert, f. 1908,
Guðríður, f. 1907, Guðmundur
Magnús, f. 1910, Kristján Karl,
f. 1913, Guðríður Björg, f. 1915.
Þau eru öll látin.
Stefanía Ósk giftist 7. októ-
ber 1939 Þórarni Sveinssyni, f.
22. febrúar 1907, d. 31. október
1972, íþróttafrömuði og kenn-
ara á Eiðum. Foreldrar hans
voru Sveinn Guðmundsson, f.
1867, d. 1952 og Sigríður Þór-
arinsdóttir, f. 1870, d. 1933.
Börn Stefaníu og Þórarins: 1)
Sveinn, f. 1940, maki Ólöf Birna
Blöndal, f. 1942. Börn: a) Þór-
arinn, f. 1967, maki Líney
Sveinsdóttir. Þau eiga þrjú
börn. b) Óli Grétar Blöndal, f.
1972, maki Anne-Andrée Bois.
Þau eiga tvö börn. c) Sveinn
tvö börn. 9) Björg, f. 1954, maki
Örn Arnþórsson, f. 1945.
Barnsf. Bjargar er Sigurjón
Hauksson, f. 1955. Barn: Hauk-
ur, f. 1977, maki Heiðrún Þór-
steinsdóttir. Þau eiga tvö börn.
10) Hallgrímur, f. 1956, maki
Ingunn Thorarensen, f. 1955.
Börn: Björn, f. 1995 og Stefán, f.
2000. Barnsmóðir Hallgríms er:
Hulda Víðisdóttir, f. 1961. Barn:
Víðir, f. 1978. 11) Magnús Þór-
bergur, f. 1957, maki Bryndís
Skúladóttir, f. 1961. Börn: a)
Skúli, f. 1982, maki Emelía
Antonsdóttir Crivello. b) Marí-
anna, f. 1988, maki Sigurður
Magnússon. c) Snærós Vaka, f.
1995.
Stefanía var í Bolungarvík til
sex ára aldurs, en flutti þá með
fósturforeldrum sínum til Seyð-
isfjarðar, þar sem hún ólst upp.
Hún var við söng- og leiklist-
arnám í Reykjavík áður en hún
gekk í hjónaband og söng um
tíma í leikhúskór. Stefanía og
Þórarinn stofnuðu heimili sitt á
Eiðum 1939. Á Seyðisfirði og
Eiðum tók hún þátt í söng- og
leiklistarlífi, söng einsöng við
hátíðleg tækifæri, lék í leiksýn-
ingum og söng í kirkjukór Eiða-
kirkju og Tónkórnum á Egils-
stöðum. Stefanía tók virkan þátt
í starfi Kvenfélags Fljótsdals-
héraðs. Tvo síðustu áratugina á
Eiðum var hún póst- og sím-
stöðvarstjóri. Eftir að Stefanía
fluttist til Reykjavíkur árið 1988
tók hún virkan þátt í starfi
Blindrafélagsins og sótti nám-
skeið í Íslendingasögunum hjá
Endurmenntun Háskóla Íslands
fram til síðasta dags.
Útför Stefaníu fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag,
19. október 2012, og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Snorri, f. 1973. d)
Rósa Björk, f. 1980,
maki Jóhannes
Haukur Jóhann-
esson. Þau eiga tvö
börn. 2) Sigurjón, f.
1941. 3) Sigríður, f.
1945, d. 1947. 4) Al-
freð Dan, f. 1947,
maki Sesselja Ei-
ríksdóttir, f. 1949.
Börn: a) Áslaug
Ósk, f. 1971, maki
Ragnar Z. Guðjónsson. Þau eiga
fjögur börn. b) Björg, f. 1976,
maki Loftur Vilhjálmsson. Hann
á eitt barn. c) Sólveig Dögg, f.
1978, maki Ingólfur Haf-
steinsson. Þau eiga eitt barn. 5)
Sigríður, f. 1948, maki Magnús
Sæmundsson, f. 1950. Börn: a)
Grímur, f. 1974, maki Marie
Johansson. Þau eiga eitt barn.
b) Þóra, f. 1979, maki Mårten
Leo. Þau eiga eitt barn. Fyrir á
Þóra eitt barn með Aroni Urqh-
art. 6) Guðrún, f. 1950, maki
Örn Þorbergsson, f. 1954. Börn:
Þórarinn Sveinn, f. 1972, maki
Marta Daníelsdóttir. Þau eiga
fjögur börn. b) Örvar, f. 1976,
maki Ingibjörg Magnúsdóttir.
Þau eiga þrjú börn. c) Stefanía
Ósk, f. 1986, maki Orri Guð-
jónsson. Þau eiga eitt barn. 7)
Anna, f. 1951, maki Knut Lage
Bö, f. 1947. Börn: Magnus, f.
1988 og Sindri, f. 1989, unnusta
Kristine Olsen. 8) Ólöf, f. 1952,
maki Örn Óskarsson, f. 1952.
Barn: Anna Sigríður, f. 1975,
maki Pétur Blöndal. Þau eiga
Ég var trúlega 11 ára þegar ég
heyrði í fyrsta skipti einsöng með
píanóundirleik. Þetta var á
skemmtun í Félagsheimilinu í
Neskaupstað. Þar söng kona í ís-
lenskum búningi bæði íslensk og
þýsk sönglög. Konan var glæsi-
leg, söng fallega og minningin
festist í huga mér. Um tíu árum
síðar varð þessi kona tengdamóð-
ir mín og hefur frá þeim tíma ver-
ið einn minn besti vinur og lífs-
förunautur. Stefanía var
dásamleg og einstaklega áhuga-
verð menneskja.
Tengdafaðir minn Þórarinn
Sveinsson lést af slysförum um
það leyti sem ég giftist Ólöfu.
Stefanía bjó því ein síðustu 40
æviárin, fyrst á Eiðum þar sem
þau Þórarinn höfðu alið upp sinn
barnahóp og síðan í Reykjavík til
dauðadags.
Stefanía var Vestfirðingur,
fædd í Bolungavík, en sett í fóstur
er berklar komu upp á heimilinu.
Þá var hún á fyrsta aldursári og
sex ára flutti hún til Seyðisfjarð-
ar. Á þessum árum var Seyðis-
fjörður einn af höfuðstöðum Ís-
lands. Bærinn var hálfdanskur og
danska töluð á sunnudögum. Stef-
anía tók strax miklu ástfóstri við
konungsfjölskyldur Norðurlanda
og þó sérstaklega þá dönsku. Með
því að kaupa Hjemmet og Alt for
damerne sem hún gerði alla tíð
gat hún fylgst vel með því sem
gerðist hjá kóngafólkinu auk þess
að fá mataruppskriftir og hug-
myndir og snið tengd saumaskap.
Ég held reyndar að tvö síðar-
nefndu atriðin hafi skipt hana
meira máli en kóngafólkið. Samt
gerðum við mest úr hinu konung-
lega kyni þegar þessi blöð bar á
góma. Hjá Stefaníu var alltaf
stutt í glettnina og gamansemina.
Á þeim árum sem Þórarinn og
Stefanía bjuggu á Eiðum var þar
starfræktur heimavistarskóli þar
sem Þórarinn kenndi. Heimili
þeirra var ávallt opið nemendum
skólans, ekki sízt þeim sem áttu
langt heim að sækja. Þau ráku þar
litla verslun með bókum og rit-
föngum. Þekki ég marga nemend-
ur sem hugsa með hlýhug til þess
tíma er þeir dvöldu í góðu yfirlæti
í Þórarinshúsi en svo nefndist hús
þeirra hjóna.
Að mörgu þurfti að hyggja á
stóru heimili. Þórarinn færði líka
bókhald fyrir ýmsa aðila á Fljóts-
dalséraði og auk þess að hugsa
um heimilið og ala upp 11 börn sá
Stefanía um símstöðina á Eiðum.
Á meðan börnin voru lítil voru oft-
ast vinnukonur á heimilinu. Allir
voru samtaka og hjálpuðust að við
heimilishaldið. Þetta var gott
heimili.
Á Eiðum voru kýr og hænur og
auk þess hafði Stefanía stóran
matjurtagarð með fjölbreyttu úr-
vali af grænmeti. Hygg ég að hún
hafi verið nokkuð á undan sinni
samtíð í þeim efnum en hún var
alla tíð mikill snillingur í matar-
gerð og þá sérstaklega grænmet-
isréttum.
Stefanía var mikill tónlistar-
unnandi. Á sínum yngri árum
lagði hún stund á söngnám hjá
Sigurði Birkis í Reykjavík og
söng í leikhúskór um tíma. Hún
söng víða á skemmtunum á Aust-
urlandi og lengst af í kirkjukórn-
um við Eiðakirkju. Hún naut
góðrar tónlistar, ekki síst óperu-
tónlistar.
Stefanía var atorkusöm og já-
kvæð kona sem lét ekkert stoppa
sig í að lifa lífinu á innihaldsríkan
hátt allt til loka. Hafðu þakkir fyr-
ir allt. Minningin um yndislega
tengdamóður og vin mun lifa.
Örn Óskarsson.
Flestir þeir sem voru við nám á
Alþýðuskólanum á Eiðum frá
árinu 1939 fram til ársins 1987
þekktu til Stefaníu á Símstöðinni.
Þegar ég var á Eiðum á árunum
1976-1978 var það tilhlökkunar-
efni að fara á Póst og síma til að
sækja pakka eða hringja, því að
Stefanía var alltaf svo skrafhreif-
in og hress. Ég man líka glöggt
eftir því þegar Stefanía kom út
fyrir pósthúsdyrnar með gjallar-
hornið og hressileg rödd hennar
glumdi yfir skólaplanið og náði
eyrum nemenda sem sátu inni í
skólastofunum. Þetta voru skila-
boð til nemenda um að sækja
pakka, hringja heim eða annað.
Svo sáum við í iljarnar á viðkom-
andi út á pósthús í næstu frímín-
útum. Stefanía varð síðar tengda-
móðir mín í yfir þrjá áratugi.
Við urðum strax miklir mátar.
Þórarinshúsið, sem ég hafði horft
á úr skólastofunni á Eiðum, varð
mitt annað heimili til margra ára,
allt þar til Stefanía fluttist til
Reykjavíkur árið 1988. Mér
fannst framandlegur blær yfir
heimilinu við fyrstu kynni, hús-
næðið stórt, stofur, eldhús og her-
bergi vel rúm miðað við það sem
maður átti að venjast á þessum
tíma. Píanó í stofunni, málverk á
veggjum, dönsku blöðin í bunk-
um, bækur og fjölskyldumyndir
upp um allt. Síðast en ekki síst
setti saumastofa frú Stefaníu svip
á heimilið. Hún hafði komið sér
fyrir í borðstofuhorninu með
saumavélina og hillurnar fullar af
efnisströngum, snyrtilega röðuð-
um eftir ákveðnu skipulagi.
Tvinnakeflum, tölum og öðrum
smáhlutum var haganlega fyrir
komið í kössum og krukkum og
allt í röð og reglu.
Mér fannst Stefanía alla tíð
kunna mjög vel að njóta lífsins og
gera sér grein fyrir því hvernig
hún átti að halda heilsu til að ná
háum aldri. Hún lagði mikið upp
úr því að vera félagslega virk og
það var aðdáunarvert að fylgjast
með því allt fram til hinstu stund-
ar, hvernig hún hélt hugsuninni
virkri, mjög meðvitað.
Í september sá ég að hverju
stefndi hjá tengdamóður minni.
Ég ákvað þá að setjast hjá henni
með penna og blað og spyrjast
fyrir um forfeður hennar. Og
þarna sat hún gamla konan, sem
allt í einu var komin með gömlu-
konurödd, geislarnir hennar og
lífsorkan að hverfa og hún barðist
við að rifja upp nöfn og sögu for-
feðranna sem komu frá Dan-
mörku og Frakklandi. Hún var
svo innilega sjálfri sér lík þessa
síðustu gæðastund okkar saman.
Stefanía Ósk var sannarlega
mikil fyrirmynd stórfjölskyldunn-
ar frá Eiðum með sínum einstaka
persónuleika. Hún var sjálfstæð
og kjarkmikil kona sem fór sínar
eigin leiðir, – mætti í mótmælaað-
gerðir gegn Kárahnjúkavirkjun á
Austurvelli í stað þess að fara í
jarðarför, komin hátt á níræðis-
aldur. Það var um svipað leyti og
hún skráði sig í endurmenntunar-
deild Háskólans, þar sem hún
stundaði nám í Íslendingasögum
allt til loka. Hún bjó ein í íbúð
sinni á Sólvallagötunni og fór allra
sinna ferða sjálf fram á síðasta
dag – stolt og sjálfstæð.
Um leið og ég þakka tengda-
móður minni yndislega samfylgd í
yfir 30 ár er það ósk mín, að það
veganesti sem hún færði afkom-
endunum með mannkostum sín-
um, megi fylgja niðjum hennar
kynslóð fram af kynslóð.
Bryndís Skúladóttir.
Það var í byrjun september sl.
að Stefanía Ósk segir við mig:
„Höldum við ekki uppteknum
hætti með Sturlungu nú í haust?“
Hér átti tengdamóðir mín 95 ára
gömul við það hvort við færum
ekki saman á seinni hluta nám-
skeiðs Magnúsar Jónssonar,
sagnfræðings hjá Endurmenntun
Háskóla Íslands, eins og við höfð-
um gert á fyrri hluta námskeiðs
hans sem haldið var fyrr á þessu
ári. Þessi spurning og þau viðhorf
sem fram koma í henni lýsa vel
þeim anda og eldmóði sem Stef-
anía var búin þótt bæði heyrn og
sjón væru mikið til horfin. Hún
var búin að vera þátttakandi í
flestöllum námskeiðum í Íslend-
ingasögum hjá Endurmenntun,
bæði hjá Jóni heitnum Böðvars-
syni á sínum tíma og síðan Magn-
úsi Jónssyni. Stefanía Ósk var vel
að sér í þessum fræðum og kom
ekki óundirbúin í tíma. Hún nýtti
sér tæknina eins og hægt var, las
við stækkunargler meðan sjónin
réði við það og hlustaði síðan á
hljóðbækur eftir það. Á síðasta
námskeiði hennar var heyrnin
orðin það slæm að hengja varð
hljóðnema um háls Magnúsar og
tengja við hlustunartæki hennar.
Stefanía var dugleg við að fylgja
eftir þessum námskeiðum og fór í
margar ferðir með þeim Jóni og
Magnúsi á söguslóðir bæði innan-
lands og utan. Síðasta ferð hennar
á söguslóðir erlendis var til Orkn-
eyja sumarið 2011 og í vor fórum
við saman í dagsferð á slóðir
Hvamm-Sturlu vestur í Dali.
Stefanía mín var ekki allskost-
ar ánægð með þær afleiðingar
sem koma mín inn í fjölskylduna á
sínum tíma hafði. Hún hafði keypt
sér hæð á Sólvallagötu 18 þar sem
Björg dóttir hennar bjó á hæðinni
fyrir ofan og naut þess að vera í
nálægð við eitt barna sinna. Þegar
Björg ákvað að flytja af Sólvalla-
götunni lét hún aðeins í sér heyra
og var ekki alveg sátt við gang
mála. En þetta var fljótt að
gleymast og samband okkar varð
mjög gott.
Í júní sl. var haldið í Bolung-
arvík og Skálavík ættarmót af-
komenda Júlíusar Jóns Hjalta-
sonar og Guðrúnar Sigríðar
Guðmundsdóttur og þar mætti
Stefanía en hún var eina barn
þeirra hjóna sem enn var á lífi. Í
ættarskránni sem þarna var
dreift var grein um sjóslysið þeg-
ar Helgi VE fórst við Faxasker í
Vestmannaeyjum 7. janúar 1950
en þar fórst bróðir Stefaníu, Hall-
grímur Júlíusson skipstjóri. Þetta
slys hafði Stefanía oft rætt við
mig þar sem ég missti einnig í
þessu sama slysi föður minn Arn-
þór Jóhannsson sem var skip-
stjóri á Helga Helgasyni VE, öðru
skipi í eigu sömu útgerðar.
Að leiðarlokum vil ég þakka
þér fyrir samfylgdina þessi ár.
Blessuð sé minning þín.
Örn Arnþórsson.
Ég hitti Stefaníu tengdamóður
fyrst fyrir um 17 árum, þegar við
Hallgrímur, sonur hennar, höfð-
um nýlega eignast eldri son okk-
ar, Björn. Hún var að nálgast átt-
rætt og ég átti von á að hitta
gamla og þreytta konu. Ég sá
fljótlega að hugmyndir mínar um
gamla konu stóðust ekki, því að á
móti okkur tók Stefanía, að vísu
gráhærð, en svo ungleg, kvik og
hress að ég trúði vart eigin aug-
um.
Smám saman komst ég að því
hvílík stólpakona hún var. Hún lét
sig ekki muna um það framundir
nírætt að bjóða stórfjölskyldunni
til dýrindis veislu, vikulega. Það
var alltaf glatt á hjalla í þessum
boðum sem áttu stóran þátt í því
að halda þessari samheldnu fjöl-
skyldu saman.
Stefanía átti ótal áhugamál og
þó hún væri því sem næst blind
síðustu 10-15 ár ævi sinnar, lét
hún það ekki aftra sér. Hennar
yndi hafði verið að lesa, svo hún
gekk í Blindrafélagið og fékk þar
lánaðar hljóðbækur sem hún
hlustaði á. Hún tók þátt í nám-
skeiðum sem tengdust oftast Ís-
lendingasögunum eða öðrum
þjóðlegum fróðleik og margar
„víkingaferðir“ fór hún í sem
tengdust þessum námskeiðum.
Hún var engum lík að dugnaði
og hafði áhuga á öllu sem gerðist í
kringum hana. Maður kom aldrei
að tómum kofunum hjá henni og
alltaf gaman að spjalla við hana
um allt milli himins og jarðar.
Stefanía hafði ákveðnar skoðanir
og þjóðfélagsmálin voru henni
hugleikin, hún var eldheitur um-
hverfissinni og mætti galvösk á
Austurvöll til að mótmæla Kára-
hnjúkavirkjuninni og stóð þar
vaktina dögum saman, konan á ní-
ræðisaldri.
En hún var líka ljúf og góð
móðir og amma og gladdist ein-
læglega þegar vel gekk hjá börn-
um og barnabörnum. Þegar við
Halli eignuðumst svo annan son,
sem er hennar yngsta barnabarn,
þá líktist hann ömmu sinni svo
sterklega, að ekki kom annað til
mála en að skíra hann Stefán.
Stefanía var mikil gæfukona,
þó hún færi ekki varhluta af mót-
læti í lífinu, frekar en aðrir. Með
greind sinni, skynsemi og léttri
lund tókst henni að yfirstíga erf-
iðleika og sjá björtu hliðarnar í líf-
inu. Þegar halla tók undan fæti
hjá þessari sterku konu og kraftar
fóru að þverra, þá þjappaði fjöl-
skyldan sér saman um hana á Sól-
vallagötunni og gerði allt til að
létta henni lífið.
Í sumar var haldið ættarmót
afkomenda foreldra Stefaníu, í
Bolungarvík. Óvíst var hvort hún
hefði getu og kraft til fararinnar.
En viljann hafði hún, í þessa ferð
skyldi hún komast. Líklega hefur
hún vitað að hverju dró en löng-
unin til að komst í þessa hinstu
„pílagrímsför“ dugði til. Og hún
naut sín í þessari ferð meðal ætt-
ingja og vina þar sem allir báru
hana á höndum sér og hömpuðu
henni sem drottningu enda bar
hún sig sem slík, teinrétt og tígu-
leg í fasi. Þannig má segja að hún
hafi kvatt; með reisn.
Fljótlega eftir þessa ferð hrak-
aði heilsu Stefaníu og var hún lögð
inn á sjúkrahús þar sem hún fékk
hægt andlát eftir nokkra vikna
dvöl.
Ég votta fjölskyldunni allri
samúð mína, en ótal fallegar
minningar um einstaka konu
munu verma okkur um ókomin ár.
Ingunn Thorarensen.
Í dag kveðjum við elskulega
tengdamóður mína, Stefaníu Ósk
Júlíusdóttur.
Margs er að minnast eftir löng
og góð kynni. Ungur varð ég
heimagangur í Þórarinshúsi þeg-
ar ég kynntist Guðrúnu dóttur
hennar sem síðar varð eiginkona
mín. Þau Stefanía og Þórarinn
tóku mér afskaplega vel og mér
leið strax vel í návist þeirra.
Eftir fráfall Þórarins bjuggum
við Guðrún hjá Stefaníu af og til
fyrstu árin með strákunum okkar
sem nutu sín vel í návist ömmu
sinnar. Ég á góðar minningar frá
þessum árum á Eiðum. Svo sem
að sitja í skotinu hjá Stefaníu og
glugga í Tímann og dönsku blöðin
sem þar lágu í stöflum. Barna-
börnunum fjölgaði hratt og
dvöldu þau mörg hjá ömmu sinni
á sumrin. Eiðar voru einstakur
staður fyrir börn, þau sáu mikið
um sig sjálf enda ótal margt við að
vera svo sem gönguferðir niður í
Eiðaskóg, veiðar í Eiðavatni
o.s.frv. Lífið var mjög frjálslegt á
Eiðum og hæfileg regla á hlutun-
um.
Þegar Stefanía lauk starfi sínu
sem símstöðvarstjóri flutti hún til
Reykjavíkur enda voru flest börn-
in hennar sest þar að. Hún var
dugleg að ferðast og heimsótti
börn og barnabörn sem mörg
bjuggu erlendis. Hún var fé-
lagslynd og dugleg að nýta sér þá
mörgu kosti sem í boði eru til að
stytta sér stundir og hitta fólk.
Sjóninni fór hrakandi og síðustu
ár sótti hún mikið í félagsstarf til
Blindrafélagsins. Þá hefur hún í
mörg ár sótt námskeið í Endur-
menntun Háskólans í Íslendinga-
sögunum og í tengslum við þau
farið í ýmis ferðalög bæði hér
heima og erlendis. Síðasta ferðin
var farin fyrir ári til Orkneyja en
þá var Stefanía orðin það lasburða
og sjóndöpur að Guðrún dóttir
hennar fór með henni til aðstoðar.
Hún var dugleg að hlusta á hljóð-
bækur og þjónusta Blindrabóka-
safnsins var ómetanleg fyrir
hana.
Stefanía var mikill hornsteinn
fjölskyldunnar. Eftir að hún flutti
suður hafði hún lengi vel mat fyrir
stórfjölskylduna á miðvikudags-
kvöldum og þar mættu allir sem
gátu. Einungis var boðið upp á
grænmetisrétti sem voru ótrúlega
góðir þannig að forfallnar kjötæt-
ur eins og ég féllu algerlega fyrir
þeim. Hennar nánustu hafa alla
tíð verið mjög duglegir að heim-
sækja hana og eplakökurnar sem
hún bar fram með kaffinu hafa
verið vinsælar hjá öllum ættlið-
um.
Þrátt fyrir áfall vegna ótíma-
bærs fráfalls eiginmanns síns
verður að telja að Stefanía hafi átt
gott og hamingjuríkt líf. Þó sjónin
væri nánast horfin og líkaminn
farinn að gefa sig þá hélt hún and-
legu þreki til hins síðasta. Hug-
urinn var ferskur og þegar hún
lagðist inn á spítala um miðjan
september og hafði ef til vill hug-
boð um að hún myndi ekki eiga
afturkvæmt heim, þá hafði hún á
orði að verst þætti sér að geta
ekki mætt á námskeiðið í Sturl-
ungu hjá honum Magnúsi sínum.
Við fráfall Stefaníu er höggvið
stórt skarð í fjölskylduna en allir
hennar nánustu bæði aldnir og
ungir munu minnast hennar sem
frábærrar fyrirmyndar í lífs-
hlaupi sínu.
Blessuð sé minning Stefaníu
Óskar.
Örn Þorbergsson.
Fundum okkar bar fyrst sam-
an við útskrift frá Menntaskólan-
um á Akureyri 1962. Eins og oft
við hátíðleg tækifæri klæddist
tengdamóðir mín íslenska þjóð-
búningnum, sem hún bar með
reisn. Tengdaforeldrar mínir voru
glæsileg hjón. Við fórum saman á
Sígaunabaróninn í Þjóðleikhúsinu
þetta sumar, mín fyrsta óperur-
eynsla.
Í minni fyrstu heimsókn til
Eiða var mér tekið með mikilli
gleði og hlýju. Frjálslegt og glað-
legt viðmót einkenndi heimilið og
ég fékk súrmjólkurrétt með sal-
ati. Stefanía var nefnilega á undan
sinni samtíð, ræktaði grænmeti
löngu áður en landinn tók að
grænmetisvæðast og bar fram
salat með matnum. Hún naut úti-
Stefanía Ósk
Júlíusdóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku langamma. Mér
finnst leitt að hafa þig ekki
lengur hjá mér og finnst
mjög erfitt að skrifa þetta
til þín. En ég veit að þér líð-
ur vel þarna uppi. Og ég
vona að Guð taki vel á móti
þér.
Þinn
Bjarki Daníel.
Þegar ég ákvað að skrifa stöku
um þig, elsku amma mín,
fór ég strax að hugsa um böku;
öll góðu eplapæin þín.
Þú varst alltaf svo góð við okkur
Bjarka, Kristin, Guðmund og mig.
Nú erum við þakklátir fyrir
að eiga góðar minningar um þig.
Baldur Örn.
36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. OKTÓBER 2012