Morgunblaðið - 19.10.2012, Blaðsíða 39

MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. OKTÓBER 2012
þetta jarðneska líf. Hann var
móðurbróður minn og mikill vin-
ur. Ég var ekki há í loftinu þegar
ég fór í fyrsta skiptið í sveitina til
ömmu og afa yfir vetrartímann.
Bói sá til þess að ég fengi að
fylgja honum eftir eins og skugg-
inn um allar trissur. Útihúsin
heilluðu mest en þar eyddum við
drjúgum tíma saman þar sem ég
fékk að ráðsmennskast bæði með
hann og dýrin. Í minningunni var
þessi vetrardvöl stórkostlegt æv-
intýri og við Bói bundumst vin-
áttuböndum ævilangt.
Það komst enginn með tærnar
þar sem hann hafði hælana þótt
hann kallaði mig ævinlega gra-
sasna. Að vera kallaður grasasni
eða grasasni var ekki það sama.
Það fór eftir hljómfalli og fólki.
Hjá okkur fjölskyldunni var gra-
sasni vinalegt hrós. Þegar Ísak
var gutti fékk hann nokkrum
sinnum að fara á undan okkur í
sveitina til Binnu og Bóa þar sem
dekrað var við hann frá morgni til
kvölds. Binna bakaði allt það
bakkelsi sem strákurinn óskaði
sér og Bói reyndi að hrista aðeins
upp í borgardrengnum sem varla
hafði dýft hendi í kalt vatn. Þau
umvöfðu hann ást og umhyggju
en stundum var Ísak um og ó
þegar Bói kallaði hann bölvaðan
grasasna en í öðrum orðum því-
líkan snilling. Ekki áttaði sá
stutti sig í fyrstu á hvað Bói
frændi átti við en það lærðist
fljótt. Bói var mikill barnavinur
og mínum börnum þótti óskap-
lega vænt um hann og Binnu sem
kvaddi þetta líf allt of snemma.
Elsku Bói minn, takk fyrir all-
ar þær ánægjustundir sem við
áttum saman á Borgarfirði
eystra. Takk fyrir allar skemmti-
legu sögurnar. Takk fyrir alla
hjálpina og takk fyrir að vera vin-
ur minn. Kysstu Binnu á kinnina
frá mér og minni fjölskyldu.
Minning þín mun lifa í brjósti mér
um ókomna tíð.
Þórhalla
Guðmundsdóttir.
ýsu rétt, eins og merkur heim-
spekingur sagði.
Á menntaskólaárunum var ég
lengst af í fæði og húsnæði hjá
Veigu og Palla í Holtagötunni.
Atlætið var alltaf gott og um-
hyggjan minnkaði ekkert þótt
maður væri þar alla daga. Aldrei
skipti Veiga skapi, sama hvernig
maður lét, varð samt svolítið
mæðuleg og áhyggjufull ef mað-
ur hafði slett of hraustlega úr
klaufunum um helgar. En með
daglegri umgengni tók maður
betur eftir góðlátlegri kímni sem
alltaf leyndist á bakvið svolítið
settlegt yfirbragð. Í raun gekk
Veiga mér í móðurstað þessa
þrjá vetur og það var gott fyrir
baldinn ungling að njóta slíkrar
umhyggju. Fyrir það verð ég
alltaf þakklátur.
Veiga var húsmóðir af gamla
skólanum, hélt fágað heimili þótt
hún ynni oft úti og settist varla
sjálf til að narta í mat, hún var
að því leyti eins og móðir henn-
ar, Anna amma á Stapa. Slíkt
telst ekki lengur til dyggða því
tímarnir eru breyttir. Hins veg-
ar nutum við ættingjarnir líka
góðs af störfum Veigu þegar hún
vann í sælgætisgerðinni Lindu,
því oft færði hún okkur poka
með brotnu conga-súkkulaðikexi.
Líklega var Veiga meiri hjálp-
arhella allrar Stapaættarinnar
en menn gerðu sér grein fyrir
því enginn sem erindi átti til Ak-
ureyrar um lengri eða skemmri
tíma fór á mis við ræktarsemi
hennar, mat, kaffi, gistingu eða
bara móðurlega umhyggju. Slíkt
verður seint fullþakkað, og sjálf-
ur hefði maður viljað sýna góð-
um ættingjum meira af slíkri
ræktarsemi á síðari árum.
Það er gott að eiga fallegar
minningar um góða frænku og
við fjölskyldan sendum Páli, Sig-
urgeiri, Rósu, Önnu Kristínu,
tengdabörnum og öllum afkom-
endum okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Viðar Hreinsson.
✝ Ingibjörg E.Waage fæddist
í Reykjavík 23.
júní 1913. Hún lést
á Landspítalanum
Landakoti 12.
október 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Sigurður
Vilhjálmur Gísla-
son skipstjóri, f. 7.
ágúst 1872, d. 28.
febrúar 1920, og
Regína M. Helgadóttir, f. 30.
mars 1879, d. 22. september
1953. Systur Ingibjargar voru
Steinunn, f. 1901, d. 1962, og
Kristín Helga, f. 1906, d. 1938.
28. nóvember 1931 giftist
Ingibjörg Matthíasi Waage,
einum af eigendum Sanitas, f.
20. júní 1907, d. 1. janúar
1983. Hann var sonur Sig-
urðar Waage verslunarmanns,
f. 1861, d. 1915, og Hendrikku
B. Jónsdóttur Waage, f. 1874,
d. 1961. Dætur þeirra eru: 1)
Sigríður Regína, f. 22. janúar
1932. Hennar maður var
Gunnar Jónsson, sem er lát-
inn, og eiga þau tvær dætur:
Nancy, sem á þrjú
börn, og Helen,
sem á tvö börn. 2)
Edda, f. 25. apríl
1934. Hún var
gift Walter Ped-
ersen, sem er lát-
inn, og eiga þau
þrjár dætur: Ell-
en, sem á tvö
börn, Karen, sem
á tvo syni, og Sus-
an, sem á fjóra
syni. 3) Kristín Helga Waage,
f. 28. nóvember 1939. Hún var
gift Erni Pálma Aðalsteins-
syni, sem er látinn. Kristín á
fjögur börn: Matthías, sem á
þrjú börn, Yngva, sem á fjóra
syni, Elísabetu, sem á tvo
syni, og Helgu, sem á tvo
syni.
Ingibjörg ólst upp á Vest-
urgötunni. Hún var heima-
vinnandi húsmóðir og starfaði
ásamt Matthíasi eiginmanni
sínum í Sanitas.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Bústaðakirkju í dag, 19.
október 2012, og hefst athöfn-
in klukkan 13.
Hún amma mín, Ingibjörg
Waage, er látin, 99 ára gömul.
Hún var einstök kona, svo fal-
leg og góð. Það má segja að hún
amma hafi alið mig upp eins og
reyndar svo marga aðra í gegn-
um tíðina, auk þess auðvitað að
ala upp dætur sínar þrjár.
Amma var gift Matthíasi afa
mínum og alnafna. Þau voru ein-
staklega samhent hjón og hjá
þeim var mjög gott að vera. Afi
átti Sanitas og þegar fyrirtækið
var á Lindargötunni unnu þau
þar bæði, auk þess sem þau
bjuggu í sama húsi. Síðar fluttu
þau á Rauðalækinn og þar var
ég mikið hjá þeim.
Amma hafði alla tíð mjög
gaman af því að ferðast og fóru
þau afi víða bæði innanlands
sem utan. Ég fór oft með þeim
afa í ferðalög hér innanlands og
voru það ógleymanlegar stundir.
Afi dó fyrir 29 árum og var það
auðvitað erfitt fyrir hana ömmu.
Hún var samt þannig kona að
hún lét ekki deigan síga og hélt
áfram að ferðast, gjarnan til
Eddu dóttur sinnar í Ameríku
og með Mörtu bestu vinkonu
sinni til Ingu Dísar dóttur
Mörtu. Það voru margar sögur
sem hún sagði okkur frá þessum
ferðalögum og var hún einstak-
lega lagin við að sjá kómísku
hliðina á hlutunum og hló mikið
þegar hún sagði frá. Einu sinni
voru þær vinkonurnar, þá um
nírætt, á leið til London og
þurfti Marta að vera í hjólastól
en amma ýtti henni. Eitthvað
tókst nú brösulega til, því hjóla-
stóllinn steyptist fram yfir sig
og Marta úr honum. Hún hafði
verið með ýmsan varning í fang-
inu sem dreifðist um allt. Þarna
lá hún Marta á gólfinu en amma
gat ekki hjálpað henni á fætur,
því þær hlógu báðar svo mikið.
Endaði þetta með því að flug-
vallarstarfsmaður kom þeim til
hjálpar en þessi saga var oft
rifjuð upp og alltaf hlegið jafn-
mikið.
Amma hafði alla tíð ótrúlega
gott minni og var alveg sama
hvort um var að ræða gamla
daga eða það sem var að gerast
í dag. Hún vissi alltaf hvar allir
hennar afkomendur og ættingj-
ar voru staddir í heiminum,
hvað þeir voru að læra eða
störfuðu við. Hún var miklu
minnugri en við yngra fólkið og
var gjarnan sú sem leiðrétti ef
fólk fór vitlaust með.
Hún var okkur hjónunum og
börnunum okkar einstaklega
góð alla tíð og verður mikill
missir að hafa hana ekki lengur
á meðal okkar.
Amma bjó í eigin íbúð á
Sléttuveginum en maður gekk
sjaldnast að henni þar, því hún
var alla tíð mjög dugleg að fara
eitthvað út og gera eitthvað
skemmtilegt. Í sumar var hún
t.d. að heiman á 99 ára afmælinu
sínu, því hún var í veiðiferð með
dætrum sínum á Fellsströnd-
inni.
Hún léði aldrei máls á því að
fara á elliheimili, því eins og hún
sagði þá voru þau bara fyrir
gamalt fólk. Hún var alltaf já-
kvæð, brosandi og hlæjandi og
þannig munum við minnast
hennar.
Matthías Waage
og fjölskylda.
Elsku amma mín, Ingibjörg
Waage, er látin. Hún náði 99 ára
aldri. Amma var einstök, góð,
skemmtileg og lífsglöð kona. Það
var alltaf gaman að koma til
ömmu þegar hún bjó á Rauða-
læknum. Ég fékk oft að gista hjá
henni og svo fórum við í sund í
Laugardalslauginni morguninn
eftir kl. 7, þar sem hún hitti vin-
konur sínar. Þetta þótti mér allt-
af mjög spennandi og skemmti-
legar stundir. Amma flutti
seinna á Sléttuveginn þar sem
hún bjó þar til í sumar er hún
lagðist inn á spítala. Hún tók
alltaf vel á móti okkur og alltaf
var boðið upp á Pepsi, sem var
fjölskyldudrykkurinn og ekki í
boði að kaupa neitt annað.
Ömmu þótti gaman að ferðast
og á seinni árum fannst henni
gott að komast í ferska loftið í
sveitinni. Fór hún gjarnan með
dætrum sínum að Heiðarbæ og
þar undi hún sér vel. Amma átti
aldrei nóg af fötum og verslaði
mikið þegar hún fór til útlanda,
svo þóttist hún ekkert hafa
keypt og sýndi fötin í smá-
skömmtum. Ef við ættingjarnir
fórum til útlanda þá bað hún
okkur gjarnan um að kaupa eitt-
hvað fyrir sig sem henni fannst
sig bráðvanta.
Amma er nú komin til afa og
allra góðu vina sinna og veit ég
að það er tekið vel á móti henni.
Hennar verður sárt saknað en
minningin um frábæra konu lifir
með okkur.
Hvíldu í friði, elsku amma.
Helga Arnardóttir.
Í dag fer fram útför elsku-
legrar móðursystur minnar,
Ingibjargar Waage. Imba, eins
og hún var ávallt kölluð, var að-
eins 14 árum eldri en ég en hún
gekk mér engu að síður í hálf-
gerðan móðurstað þar sem ég
missti móður mína 10 ára að
aldri.
Fram á síðasta dag var hún
að lýsa glæsilega Silfur cross-
vagninum og hversu gaman það
var að ganga með mig í honum
um miðbæinn. Imba giftist síðar
föðurbróður mínum, Matthíasi
Waage, og var mikill samgangur
á milli fjölskyldna okkar. Ferða-
lög voru alltaf í miklum metum
hjá Imbu. Stundum vissum við
ekki hvort hún var að koma eða
fara. Það var Ameríka og svo
England með Mörtu hans Halla,
enda sprækar dömur á ferð.
Alltaf gat ég leitað til hennar
og ávallt tók hún mér opnum
örmum. Við fjölskyldan vorum
svo lánsöm að fá að hafa hana
hjá okkur mörg gamlárskvöld og
gladdi það hjarta okkar mjög.
Það mynduðust afar sterk tengsl
á milli okkar.
Ég vil þakka elskulegri móð-
ursystur minni fyrir yndislega
samveru í gegnum tíðina og
minnist hennar fyrir hlýju og al-
úð sem hún sýndi mér og fjöl-
skyldu minni. Guð blessi minn-
ingu hennar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem)
Þinn
Sigurður S. Waage.
Minningarnar hrannast upp
þegar við minnumst hennar
Imbu frænku okkar sem lést 12.
október sl. Imba frænka var
ömmusystir okkar, gift afabróð-
ur okkar honum Matthíasi
Waage. Við litum alltaf á hana
sem ömmu. Kristín Helga lést
þegar faðir okkar var aðeins 10
ára gamall.
Við höfðum unun af því að
heyra hana segja sögur af pabba
okkar frá því hann var lítill, þar
sem minni hennar var ótrúlegt.
Imba og Matti frændi voru
einstaklega falleg hjón og stóð
heimili þeirra okkur systrum
ávallt opið.
Við fengum oft að gista hjá
þeim og spennandi var að taka á
móti þeim þegar þau komu heim
frá Ameríku. Barbídúkkur og
sitthvað, sem ekki fékkst hér á
landi á þeim tíma, kom upp úr
töskunum. Ekki má gleyma
fiskibollunum hennar Imbu, því-
líkt góðgæti.
Imba frænka var alltaf ein-
staklega vel tilhöfð, „glimmer og
glamour“ klæddi hana vel.
Henni fannst heldur ekkert leið-
inlegt að versla erlendis.
Eftir að Matti lést var Imba
dugleg að ferðast með Mörtu
vinkonu sinni, hvort sem var til
Englands til dóttur Mörtu eða
til Ameríku til Eddu dóttur sinn-
ar og hennar fjölskyldu. Ferða-
lögin til Eddu í Ameríku héldu
áfram fram á tíræðisaldur.
Henni þótti þetta ekkert stór-
mál: „Maður pantar sér bara
hjólastól og lætur rúlla sér í
gegnum flugstöðvarbygg-
inguna.“ Sigrún systir okkar var
svo heppin að fá að fljúga með
Imbu út til New York þegar hún
fór í sína síðustu ferð þangað.
Imba bjó í sinni eigin íbúð og
hélt sitt fallega heimili fram til
hins síðasta, það hefði ekki hent-
að henni að fara á elliheimili.
Það var hreint ótrúlegt miðað
við aldur hversu mikið þrek hún
hafði og minnið var næstum
óskeikult.
Það er svo stutt síðan við
göntuðumst með það að hún
væri allt of ung til þess að eiga
áttræða dóttur, okkur fannst
þetta ekki passa. Allt á sinn
tíma,við þökkum fyrir tímann
sem við áttum saman.
Minningin um yndislega
ömmusystur lifir.
Kristín, Margrét,
Sigrún og
Hendrikka Waage.
Ingibjörg E.
Waage
Elsku besta vinkona mín, hún
Ninna, er dáin. Mér er þungt um
hjartarætur að þurfa að kveðja
yndislega vinkonu svona langt
um aldur fram. Það eru svo
margar minningar sem koma
fram. Það var veturinn 1962 sem
við kynntumst og allar götur
síðan voru við nánar vinkonur.
Við vorum saman í Gaggó, en
fórum aftur hvor í sína áttina,
fórum í verknám en eftir 4. bekk
skildi leiðir um stund, þú fórst
suður en ég norður, en þráður-
inn á milli okkar slitnaði aldrei.
Á þessu tímabili eignuðumst
við maka okkar, þú Hadda, ég
Magga og svo komu börnin til
sögunnar eitt af öðru og þá
bjuggum við aftur í nágrenni við
hvor aðra og hittumst nánast
daglega. Þegar ég flutti í Dalina
með mína fjölskyldu þá kom
trygglyndið best í ljós, þegar
leitað var til þín um aðstoð var
hratt brugðist við og þú varst
kominn.
Það voru ófáar ferðirnar ykk-
ar Hadda vestur til okkar, var
þá glatt og kátt í kotinu, margt
gert og það var enginn logn-
molla í kringum okkur. Börnin
okkar nutu þess að vera saman,
kallarnir okkar áttu líka gott
með að vinna saman og var drif-
ið í að gera ýmsa hluti þegar þið
komuð. Þegar ég hugsa til þín,
elsku Ninna, finnst mér alltaf
hafa verið sól í kring um þig,
gleði og hlátur. Það sem við
fjögur gerðum saman síðast var
að fara út að borða og fara í leik-
hús, þá varst þú orðin veik en
samt varstu glöð og kát eins og
alltaf. Minning þín mun lifa með
mér, elsku Ninna, og ég biðjum
Guð að geyma mína bestu vin-
Jónína Ólafsdóttir
✝ Jónína Ólafs-dóttir fæddist í
Reykjavík 13. mars
1951. Hún lést á
krabbameinsdeild
11-E Landspítala
við Hringbraut 23.
september 2012.
Útför Jónínu fór
fram frá Vídal-
ínskirkju 4. október
2012.
konu.
Elsku Ninna, að
heilsast og kveðjast
er lífsins saga. Sú
saga var bara alltof
stutt hjá þér Ninna
mín, Margs er að
minnast á þeim
tíma sem ég þekkti
þig og alltaf var
það eitthvað
skemmtilegt. Árin
sem við Lólý vorum
í Múla komuð þið eins oft og þið
gátuð til að aðstoða við búskap-
inn og hin ýmsu verk, og held ég
að þú hafir ekki dregið af þér
við það frekar en annað sem þú
tókst þér fyrir hendur. Ég held
að ég gleymi aldrei þegar þið
Lólý komuð á gamla Massanum
niður á bakkatún þar sem ég
var að slá, um miðja nótt. Lólý
keyrði og þú sast fyrir aftan og
hélst á kaffibrúsa og meðlæti
handa mér. Það var ekki lítið
hlegið að ferðalaginu og bless-
uðum sykruðu gómfyllunum, þá
held ég að sérrý-kleinurnar hafi
engan svikið.
Allar vetrarferðirnar ykkar
Hadda vestur til okkar bæði um
áramót og páska, oft á tíðum
gekk á ýmsu í þeim ferðum. Þá
eru ótalin þorrablótin og rétt-
arböllin með öllum hlátrinum
sem þeim fylgdi. Það var bara
allt skemmtilegt, Svo þegar
börnin ykkar Hadda, og börnin
okkar Lólýar, uxu úr grasi og
fóru að mennta sig, voru komin
með fjölskyldur þá gerðist það
af sjálfu sér að samskiptin urðu
öðruvísi og þegar blessuð
barnabörnin fóru að koma hafði
hver nóg með sig og sína. Elsku
Ninna mín, ég kveð þig með
söknuði og veit að þar sem þú
ert núna mun þér líða vel.
Elsku Haddi, þú átt alla okk-
ar samúð. Sorgin er mikil en við
vitum að þú ert sterkur.
Elsku Didda Stína, Maggi,
Hanna Björk, Sveinbjörn, Óli,
Hanna Sigga, Helga María og
börnin ykkar öll, þið eigið inni-
lega samúð okkar og vitið að við
erum til staðar fyrir ykkur.
Ykkar vinir,
Guðlaug og Magnús.
María Pétursdóttir
✝ María Péturs-dóttir, hús-
móðir í Vest-
mannaeyjum,
fæddist í Neskaup-
stað 8. nóvember
1923. Hún lést á
Sjúkrahúsi Vest-
mannaeyja 4. októ-
ber 2012.
Útför Maríu fór
fram frá Landa-
kirkju 13. október
2012.
minn og þú tókst
okkur alltaf opnum
örmum, bæði á
Brimhólabrautinni
og litlu íbúðinni
þinni. Ég man þeg-
ar við Jón Bjarni
komum. Þá svaf
hann í sófanum en
ég hjá þér, Maja
mín. Svo vaknar
Jón Bjarni, kíkir
inn til okkar og
segir: „Hérna sofa ömmuhjón
og ég vaknaður.“
Já, það er margs að minnast
frá liðnum árum. Þakka þér
fyrir allt, elsku Maja mín, þín
verður sárt saknað.
Hjördís I. Einarsdóttir.
Mig langar til að þakka þér
elsku María mín fyrir allar
góðu samverustundirnar á liðn-
um árum. Það var svo gott að
koma til Eyja með Jón Bjarna
✝
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför ástkærs eigin-
manns míns, föður, tengdaföður, afa og lang-
afa,
TRAUSTA GESTSSONAR
skipstjóra,
Langholti 27,
Akureyri.
Sérstakar þakkir fyrir einstaka umönnun færum við
Heimahlynningunni á Akureyri.
Ásdís Ólafsdóttir,
Jörundur Traustason, Ingveldur Jóhannesdóttir,
Stefanía Traustadóttir,
Maríanna Traustadóttir, Ásgeir Adamsson,
Ólafur Traustason,
Gestur Traustason, Hulda Gunnarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.