Morgunblaðið - 19.01.2013, Síða 31

hann fréttum frá Íslandi til Færeyja
og Grænlands. Hann skrifaði hálfan
Dimmalætting dag eftir dag – blaðið
var stútfullt af fréttum frá Íslandi.
Ég minnist þess að einhverju sinni
sá ég, fyrir algjöra tilviljun, eftirfar-
andi fyrirsögn með mynd á forsíðu
Dimmalætting: „Sverrir í fríi“. Blað-
ið taldi sem sé ástæðu til að segja
lesendum sínum frá því að tíma-
bundið myndi draga eitthvað úr
fréttaflóðinu frá Íslandi. Það hlé
getur ekki hafa staðið yfir lengi.
Margt er það í lífi föður míns sem
ég kann engin skil á. Í mörg ár var
hann jafnframt í aukastarfi hjá
frystihúsinu Ísbirninum. Og það
makalausa er að þar sinnti hann
bókhaldi! Enn í dag fáum við bræð-
ur ekki skilið hvernig það fékk at-
vikast að faðir okkar tæki að sér
bókhaldsstörf! Því starfi hefur hann
ábyggilega sinnt af sömu elju og
öðrum.
Æskudraumur pabba um að ger-
ast blaðamaður rættist. Um blaða-
mennskuna hefur verið sagt að hún
sé hundalíf en jafnframt eina lífið
sem sé þess virði að lifa því – Jo-
urnalistens liv er et hundeliv men
det er det eneste liv der er værdt at
leve. Faðir minn var ekki sammála
þessu. Hann taldi blaðamennskuna
ekki hundalíf – hún var alla tíð yndi
hans og áhugamál. Hann fylgdist
mjög vel með fréttum alla ævi og
jafnan var BBC í gangi á stuttbylgj-
unni þegar hann var sóttur heim í
Suðurgötu. Hann taldi það mikla
gæfu að hafa fengið að vinna á
Morgunblaðinu. Starfsandinn var
einstakur og þar var að finna marga
hans bestu vini. Það góða fólk mat
hann mikils og það gerum við bræð-
ur einnig.
Raunar segja orð föður míns allt
um starfsævi hans á Morg-
unblaðinu. Í samtali við Halldór, son
minn, fyrir nokkrum árum sagði
hann: „Ég hlakkaði til þess á hverj-
um morgni að fara í vinnuna.“
Þvílík gæfa!
Þótt faðir minn væri jafnan glað-
ur í bragði fór hann dult með sínar
innstu tilfinningar – þeim flíkaði
hann ekki. Kannski taldi hann það
ekki sæma – en líklegra er þó að
honum hafi einfaldlega ekki þótt til-
finningar sínar koma öðrum við.
Hann var samviskusamur og
skyldurækinn með afbrigðum – en
um leið lifði hann lífi sínu á þann veg
sem hann kaus. Hann taldi sig ekki
þess umkominn að stjórna lífi ann-
arra en um leið gerði hann þá kröfu
að hann fengi stýrt eigin lífi. Aldr-
aður maður átti hann þá ósk eina að
fá að vera í Suðurgötu ekki aðeins
eins lengi og hægt væri – heldur
lengur. Þá ósk hans tókst að upp-
fylla allt fram á sumar 2010.
Hann varð eins og aðrir fyrir
áföllum á langri ævi. Andlát Ásu
Steinunnar árið 1984 var honum
þungt högg enda var samband
þeirra einlægt og djúpt. Móður
mína missti hann aðeins 18 mán-
uðum eftir að Ása Steinunn lést. En
hann lét ekki hugfallast – áfram
skyldi haldið. Eftir lát móður minn-
ar – sem hann kallaði jafnan Hildi
og var honum afar kær – flutti hann
í Suðurgötu 13 – í íbúð sem verið
hefur í eigu fjölskyldunnar frá árinu
1940. Faðir minn var ekki aðeins
erki-Reykvíkingur; hann fékk tæp-
ast skilið að mannlíf hvað þá menn-
ing fengi þrifist utan miðbæjarins.
Vitanlega var sú afstaða hans frem-
ur „húmorísk“ en „kategorísk“ en
öllu gamni fylgir nokkur alvara –
hefur mér verið sagt.
Búskapurinn í Suðurgötu var sér-
stakur – ef til vill má segja að hann
hafi verið frumlegur. Þórður bróðir
minn hitti þá sem oftar naglann á
höfuðið þegar hann lýsti Suðurgöt-
unni sem bækistöð fremur en heim-
ili því pabbi var stöðugt á ferðinni
enda verður ljúfur leiður ef lengi sit-
ur.
Eftir að hann lét af störfum á
Morgunblaðinu tók faðir minn að
iðka golf með sinni góðu vinkonu
Sigríði Flygenring. Fáir hefðu trúað
því að Sverrir Þórðarson hefði
þolinmæði til að iðka þá íþrótt – en
hann hafði gaman af golfinu þó svo
félagsskapurinn og útiveran hafi
trúlega vegið þyngra. Við þökkum
Sigríði Flygenring og börnum henn-
ar hversu vel þau reyndust föður
okkar á meðan allt lék í lyndi en
ekki síður þegar húma tók að kveldi
í lífi hans.
Faðir minn dvaldist á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli rúm tvö síðustu ár
ævi sinnar. Tæpast er unnt að
ímynda sér mann sem átti jafn illa
heima á hjúkrunarstofnun og Sverr-
ir Þórðarson. Þessu erfiðasta verk-
efni sinnar löngu ævi lauk hann með
stæl. Allt fram á sína síðustu daga
gat hann svarað fyrir sig á frum-
legan og skemmtilegan máta og rifj-
að upp liðna tíma – síðast hópflug
Ítala hingað til lands (1933) í samtali
við Ugga og Svein Agnarssyni að-
eins tveimur dögum áður en hann
sagði skilið við líkamshulstrið. Við
bræður færum starfsfólki Skjóls
okkar innilegustu þakkir fyrir þá
frábæru þjónustu sem hann þar
naut.
Sverrir Þórðarson fór hraður í
spori og léttur í lund í gegnum lífið.
Hann reyndi margt á langri ævi –
ungur upplifði hann heimssögulega
atburði, hann varð fyrir áföllum og
missi, eignaðist ástvini og aragrúa
vina – og æskudraumurinn rættist –
hann varð blaðamaður. Fyrir það og
Moggann var hann jafnan þakk-
látur.
Öllu sínu sinnti hann af einstakri
skyldurækni, samviskusemi og elju.
Okkur, börnum sínum, var hann
alltaf góður og jafnan tilbúinn til að
hjálpa – ef eftir aðstoð var leitað.
Aldrei reyndi hann að þvinga okkur
til verka eða afstöðu – hann hafði
enga þörf fyrir inngrip í líf annarra
en var jafnan yfirvegaður og jarð-
bundinn þegar sótt voru til hans
ráð.
Hann kenndi okkur að horfa út
um framrúðu veruleikans í stað þess
að stara í baksýnisspegilinn.
Við móðir mín ræddum oft skáld-
skap Hallgríms Péturssonar og vor-
um almennt og yfirleitt ekki sam-
mála. Auðvitað hafði hún rétt fyrir
sér og að mér læðist nú hversu vel
heilræði sálmaskáldsins áttu við
minn gamla, góða pabba:
Lítillátur, ljúfur, kátur,
leik þér ei úr máta,
en varast spjátur, hæðni, hlátur,
heimskir menn sig státa.
Ásgeir Sverrisson.
Tímamót Úr 25 ára starfsafmæli Sigfúsar Jónssonar, framkvæmdastjóra Árvakurs, árið 1948. Frá vinstri: Sverrir Þórðarson, Guðmundur Eyþórsson loft-
skeytamaður, Valtýr Stefánsson, Guðmundur Ásmundsson, Margrét Indriðadóttir, Ívar Guðmundsson, Þorbjörn Guðmundsson, Sigfús Jónsson, Jón Kjart-
ansson, Sigurður Bjarnason frá Vigur, Gísli J. Ástþórsson, Agnar Bogason og Árni Óla.
Morgunblaðið/Ól.K.M.
Ritstjórn Morgunblaðsins 1953 Sitjandi: Sigurlaug Bjarnadóttir, Árni
Óla, Valtýr Stefánsson, Sigurður Bjarnason og Anna Bjarnason. Standandi:
Sverrir Þórðarson, Þorbjörn Guðmundsson, Matthías Johannessen, Þor-
steinn Thorarensen og Atli Steinarsson.
31
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. JANÚAR 2013
Hús sem fékk viðurkenningu 2012
fyrir vel heppnaðar endurbætur.