Morgunblaðið - 16.02.2013, Qupperneq 44

44 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 16. FEBRÚAR 2013
✝ Karen Ragn-arsdóttir fædd-
ist á Ísafirði 2. maí
1937. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Vestfjarða 6. febr-
úar 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Ragnar
Benediktsson
Bjarnarson, f. 23.
maí 1899, d. 18.
febrúar 1941, og
kona hans Guðrún Arnbjörg
Hjaltadóttir, f. 25. júní 1903, d.
27. janúar 1995.
Karen var yngst sjö systkina.
Elstur er: Hjalti, f. 12.1. 1925 d.
11.12. 2007, Jóhann Pétur, f. 5.7.
1926, Ragna Guðrún, f. 19.8.
1928, Guðni Jóhannes, f. 29.9.
1929, Þórunn Maggý, f. 19.9.
1933, og Stefán Ævar, f. 20.1.
1936.
5. nóvember 1956 giftist Kar-
en Kristni Haraldssyni frá
Ágústs og Guðrúnar sem reynd-
ust henni vel. Hún tók miklu ást-
fóstri við Dýrafjörð og kynntist
þar Kristni, eiginmanni sínum.
Hún var heimavinnandi meðan
börnin voru lítil en fór aftur út á
vinnumarkaðinn þegar börnin
stálpuðust. Vann þá í rækjunni
en lengst af var hún við
verslunarstörf. Hún vann mikið
að félagsmálum og hefur verið í
Kvenfélaginu Hlíf til fjölda ára,
einnig í bútasaumsklúbbnum
Pjötlunum, ásamt því að vera í
Slysavarnadeild kvenna á Ísa-
firði. Þess utan var hún í Sunnu-
kórnum og síðustu ár líka í
kirkjukórnum.
Karen og Kristinn byggðu sér
heimili í Laufási í Skutulsfirði
þar sem þau bjuggu lengst af,
eða til ársins 1993 að þau flytja
út á Ísafjörð. Einnig byggðu þau
sér sumarhús í landi Leitis í
Dýrafirði sem var látið heita
Laufás.
Árið 2004 kynntist Karen eft-
irlifandi sambýlismanni sínum,
Páli Sigurðssyni frá Sauðhaga á
Völlum, f. 22. júlí 1926.
Útför Karenar fer fram frá
Ísafjarðarkirkju í dag, 16. febr-
úar 2013, kl. 14.
Haukabergi í Dýra-
firði, f.14.1. 1931, d.
13.6. 1997. For-
eldrar hans voru
Haraldur Krist-
insson, f. 1902, d.
1990, og Helga
Benónýsdóttir, f.
1895, d. 1985. Börn
þeirra eru þrjú: 1)
Ragnar Ágúst, f.
21.4. 1956, kvæntur
Sigríði Þóru Halls-
dóttur og eiga þau fjögur börn
og sex barnabörn. 2) Helga, f.
23.11. 1957, gift Sigvalda K.
Jónssyni, þau eiga þrjú börn og
átta barnabörn. 3) Haraldur, f.
24.6. 1963, kvæntur Sveinfríði
Unni Halldórsdóttur, og eiga
þau fimm börn og fjögur barna-
börn.
Karen missti föður sinn að-
eins fjögurra ára gömul og var
þá send í sveit að Hrygg í Dýra-
firði til þeirra heiðurshjóna
Látin er á Ísafirði tengdamóðir
mín, Karen Ragnarsdóttir. Hug-
ur minn reikar aftur til ársins
1976 þegar ég, aðkomudrengur
þar í bæ, fór að stíga í vænginn
við Helgu dóttur hennar og Krist-
ins Haraldssonar heitins. Ljóst
var strax við fyrstu kynni að í
kringum Karenu var aldrei logn-
molla. Hvar sem hún fór gustaði
af henni og heyrðust hlátrasköll
og gáskafullar upphrópanir henn-
ar langt að. Söngfugl var hún góð-
ur og var bæði í kirkjukórnum og
Sunnukórnum um árabil.
Karen og Kristinn byggðu
Laufás í Skutulsfirði 1963 og
bjuggu þar þegar ég slapp inn í
fjölskylduna. Þar var oft glatt á
hjalla og minnist ég sérstaklega
margra áramóta, þar sem lífs-
gleðin var í fyrirrúmi. Jafnframt
byggðu þau sér sumarbústað
milli Núps og Alviðru í Dýrafirði
og þangað var gaman að koma.
Venjan var sú að halda þar páska
saman og Karen faldi þá páska-
egg allt í kringum bústaðinn og
börn og barnabörn slógust um að
finna þau.
Já, margs er að minnast á
löngum tíma. Kristinn varð bráð-
kvaddur á heimili þeirra hjóna 13.
júní 1997. Allt var á huldu um
hvernig Karen, sem hafði lifað
svolítið vernduðu lífi í hjónabandi
þeirra, myndi spjara sig í fram-
haldinu. Það reyndist alveg vand-
ræðalaust hjá henni. Hún stund-
aði sem aldrei fyrr saumaklúbba,
bútasaumsnámskeið, kórana og
lagði rækt við alla vinina. Jafn-
framt ferðaðist hún mikið um
landið og einnig fór hún að stunda
utanlandsreisur sem nánast ekk-
ert hafði verið gert af áður. Já, líf-
ið gekk vel hjá henni, en víst er að
Raggi, sonur hennar, stóð sem
klettur við bakið á henni. Við sem
fjarri vorum gerðum lítið annað
en að hugsa hlýlega til hennar og
hafa áhyggjur af henni þegar hún
var að þeytast ein um landið.
Síðan gerðust undur og stór-
merki. Í eldrimannaferð á Hótel
Örk í Hveragerði kynnist hún
Palla. Kynnti hún hann á sinn
gamansama hátt sem „koddavin“
í fjölskyldunni nokkru síðar. Palla
tókum við fegins hendi þar sem
hann tók við eftirlitinu á henni allt
þar til hún lést. Þau fóru víða en
best líkaði þeim að dvelja í bú-
staðnum í Dýrafirði og jafnframt
að koma til Halla og Sveinfríðar á
Grund. Núna í ágúst þegar Karen
var hér hjá okkur Helgu hafði ég
orð á því við Helgu að mér fyndist
mamma hennar ekki söm og áður.
Fannst mér hún ekki vera eins
snögg í hreyfingum og áður og
jafnframt leit hún ekki vel út að
mínu mati. Þetta ágerðist svo og
eftir rannsóknir kom í ljós ill-
kynja sjúkdómur sem ekki væri
hægt að sigrast á. Karen tók
þessu af æðruleysi, en víst er að
ekki hefur það hentað henni vel
að geta ekki tjáð sig með máli síð-
ustu fjóra mánuðina. Palli studdi
hana með ráðum og dáð í stríðinu
og systkinin voru alltaf til taks.
Jafnvel ég lagði mig fram og
gerði það sem ég gat síðustu mán-
uðina, en allt kom fyrir ekki. Hún
lést í faðmi ástvina miðvikudag-
inn 6. febrúar og er hennar sárt
saknað.
Ég kveð kæra tengdamóður
mína með orðum skáldsins frá
Stóra Núpi:
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Þinn eini tengdasonur,
Sigvaldi Kaldalóns Jónsson.
Elsku amma.
Að sitja hérna, í Noregi, og
skrifa mína hinstu kveðju til þín
er skrítið. Minningarnar streyma
fram, og fyrir mér sé ég þig hlæj-
andi og talandi manna hæst eins
og alltaf þegar þú varst upp á þitt
besta. Minningar um brennt rist-
að brauð í Laufásinum og ferðir í
sumarbústaðinn eru meðal fyrstu
minninganna sem ég á um þig. Í
gegnum barnæskuna var ég mik-
ið hjá þér, og fengum við, hópur
frændsystkinanna sem var
hverju sinni, að skottast með í
ferðir og leika okkur út um allt.
Þegar árin liðu og ég byrjaði að
verða fullorðin þá voru pönnu-
kökur með miklum sykri og frétt-
ir frá allri stórfjölskyldunni fast-
ur liður í heimsóknunum til þín.
Sumarbústaðurinn var þinn
sælureitur, þar sem þú gast notið
þín heilu og hálfu vikurnar í einu.
Það var reyndar mikið að gera
þar, klippa tré, reyta arfa og setja
niður kartöflur, ásamt svo miklu
meira. Alltaf varstu á fullu, elsku
amma – alltaf upptekin. Það átti
svo sem við á öllum sviðum. Þú
áttir vini og vinkonur út um allt,
og gast hvergi komið án þess að
kíkja í heimsókn til einhvers.
Vegna þess hversu hress og upp-
tekin þú hefur alltaf verið var það
kannski meira áfall fyrir þig og
okkur öll, þegar þú byrjaðir að
veikjast í haust. Á stuttum tíma
var þín geta til að hreyfa þig og
tala orðin skert og síðustu mán-
uðir hafa þess vegna verið sér-
staklega erfiðir fyrir þig. Það var
ofsalega gott að koma í heimsókn
til þín í desember með Rúnari
bróður. Við vorum ansi stressuð
yfir að sjá þig svona veika, en þú
komst okkur heldur betur á óvart
þegar við hittum þig á ganginum
á sjúkrahúsinu á „fleygiferð“,
með Palla í eftirdragi. Það var
gott að eyða þessum tveim dögum
með þér og Palla, og fá meðvitað
að kveðja þig fyrir stóru ferðina
þína.
Elsku amma. Ég vil af öllu
hjarta þakka þér fyrir það sem þú
hefur verið mér og gefið mér. Ég
kem til með að reyna að taka þig
til fyrirmyndar þegar kemur að
lífsgleði, því af henni hefur þú átt
nóg af. Ég trúi að núna hafir þú
það gott, og sért komin til afa aft-
ur. Ég held að hann hafi tekið vel
á móti þér, blessaður.
Hvíl í friði, elsku amma. Við
sjáumst seinna.
Þín
Karen.
Þegar ég hugsa til baka um all-
ar góðu stundirnar sem við áttum
saman, elsku amma, er ég fyrst
og fremst þakklát fyrir svo
margt, fyrir það sem þú kenndir
mér og gafst mér ásamt öllum
þeim góðu stundum sem við átt-
um saman. Það eru svo margar
góðar minningar sem streyma
fram, eins og ferðirnar í bústað-
inn þar sem mér leið svo vel að
brasa ýmislegt með þér og afa.
Tíminn þegar við bjuggum í sama
stigagangi á Hlíðarveginum er
ómetanlegur, þá gat ég alltaf kíkt
við hjá þér og Palla í spjall og
pönnsur og þú tókst alltaf vel á
móti mér. Mér þykir gott að hafa
fengið að vera í kringum þig þeg-
ar þú varst hér í Reykjavík vegna
veikinda þinna, en þrátt fyrir að
þú værir orðin slöpp gastu alltaf
brosað og hlegið með mér. Þegar
getan til að tala var farin að
minnka gastu samt alltaf blótað
smá og það var nú ekki annað
hægt en að hlæja með þér yfir því.
Minningin um heimsóknina um
jólin, þegar við pabbi skoðuðum
með þér myndirnar, á eftir að lifa
lengi með mér. Það var yndislegt
að sjá þig hlæja og hrista hausinn
yfir öllum þeim skemmtilegu
stundum sem við áttum saman.
Þessar minningar, ásamt svo
mörgum öðrum, fá mig til að
brosa yfir því hversu lífleg og
hress þú varst alltaf. Það er minn-
ingin sem ég mun eiga um þig
elsku amma mín.
Nú sé ég þig fyrir mér með afa,
hlæjandi og brosandi og þú bók-
staflega kjaftar hann í kaf. Knús-
ið hvort annað frá mér og ég sé
ykkur seinna.
Halla Björg Ragnarsdóttir.
Lækur tifar létt um máða steina.
Lítil fjóla grær við skriðu fót.
Bláskel liggur brotin milli hleina.
Í bænum hvílir íturvaxin snót.
Ef ég væri orðin lítil fluga,
ég inn um gluggann þreytti flugið mitt.
Og þó ég ei til annars mætti duga,
ég eflaust gæti kitlað nefið þitt.
(Sigfús Halldórsson)
„Þó ég eflaust gæti kitlað
nebbann þinn“ var amma vön að
syngja og þannig söng ég síðustu
línuna líka fyrir mín börn. Lagið
kemur til með að minna mig á
ömmu mína, hve hún hafði gaman
af söng og hversu skemmtileg og
töff amma hún var. Einhvern tím-
ann vorum við góðvinur minn að
tala um ömmur okkar, hvað þær
væru flottar og skemmtilegar en
þegar hann hitti ömmu mína þá
trúði hann mér loksins hvað hún
var skemmtileg. Ömmu þótti
gaman að horfa á bíómyndir og
vildi helst horfa á spennumyndir
þó svo hún væri oft öskrandi og
felandi sig á bak við púða eða það
sem var hendi næst, svo oft var
meira bíó að fylgjast með henni
en að horfa á myndina sjálfa.
Amma var dugleg að hreyfa sig
og fór daglega í gönguferðir og
þegar ég kom vestur í heimsókn
til hennar var hennar fyrsta verk
á morgnana að ganga út í Gamla
bakarí að kaupa handa mér
kringlur og kókómjólk því það var
uppáhaldið mitt. Í minni síðustu
ferð til Ísafjarðar keypti ég
kringlur og kókómjólk og gaf níu
mánaða dóttur minni að smakka í
fyrsta sinn, sem er skrítið að hafa
ekki ömmu með í. Svo þegar
amma gekk ekki fór hún á göngu-
skíði, synti eða ferðaðist um allar
trissur á jeppanum sínum, suður í
læknisferðir, norður í sveitina til
yngri sonar síns og austur á
heimaslóðir Palla, sem var á sín-
um tíma kynntur sem koddafélagi
hennar og hafa þau hangið saman
í þó nokkur ár. Þetta gerði hún
þar til hún fór að missa heilsu síð-
asta haust.
Amma mín dó eftir stutt veik-
indi og þegar ljóst var að hún var
orðin alvarlega veik ákváðum við
þrjú frændsystkini sem búum er-
lendis að taka flugið saman til Ís-
lands og hitta hana. Þau héldu
beint áfram vestur en ég ákvað að
hinkra við eftir systrum mínum
svo við gætum verið samferða og
heimsótt ömmu saman. Þótt
amma væri merkt veikindum sín-
um var hún hress og vildi láta
taka myndir af sér með okkur
systrum og yngri dóttur minni
áður en við færum heim og er ég
fegin að hún skyldi biðja um það
því myndirnar minna mig á hana.
Ég mun sakna ömmu minnar
jafnmikið og ég hef saknað afa,
sem dó snögglega fyrir 15 árum.
Eftir jarðarför hans sagði ömmu-
systir mín mér að nú væri
langamma að skamma afa fyrir að
skilja ömmu eftir þannig að núna
ímynda ég mér að þau séu saman
aftur og hafi örugglega margt að
tala um og hlæja að. Það verður
skrítið að fara næst til Ísafjarðar
og heimsækja ömmu og afa sam-
an í kirkjugarðinn, í staðinn fyrir
að hitta hana í litlu íbúðinni sinni
og fá kringlur og kókómjólk.
Hvíldu í friði amma mín.
Selma Kaldalóns
Sigvaldadóttir.
Karen
Ragnarsdóttir
Elsku frænka
mín hefur kvatt. Loftfrúin eins og
afi kallaði hana, bjó fyrir ofan
ömmu og afa og þó að hún hafi
ekki átt börn sjálf átti hún sann-
arlega mörg barnabörn. Það
mátti meðal annars sjá af öllum
myndunum sem hún stillti upp og
sýndi mér af börnum sem hún
elskaði og sem elskuðu hana.
Að heimsækja Ósk þýddi oft að
kúra á sófanum, lesa Andrésblöð,
hlusta á sögur og þegar að Ósk
byrjaði að flauta inni í geymslu
vissum við að nú kæmi hún með
eitthvað gott fyrir okkur.
Ég man þegar ég beið eftir því
að strætó skilaði henni heim úr
vinnunni, þegar ég heimsótti
ömmu og afa. Ósk var alltaf svo
kát og gott að vera í kringum
hana. Hún kunni vel á börn og var
annt um þau.
Ég elskaði hana mikið og er
þakklát fyrir allt það sem hún
gerði fyrir mig og börnin mín.
Elsku Ósk, hvíl þú í friði Drott-
ins.
Þorbjörg Ásta
Þorbjarnardóttir.
Í dag kveð ég hana Ósk Jóns-
dóttur. Ósk var ekki bara frænka
heldur uppáhaldsfrænkan mín.
Ég var svo heppin að hún giftist
inn í fjölskylduna mína þegar hún
giftist honum Helga föðurbróður.
Ósk var gædd einstökum kostum
Ósk Jónsdóttir
✝ Ósk Jónsdóttirfæddist á Þing-
eyri við Dýrafjörð
26. febrúar 1920.
Hún lést á Hrafn-
istu í Hafnarfirði 6.
febrúar síðastlið-
inn.
Útför Óskar fór
fram 15. febrúar
2013.
sem gerðu hana af
einni þeirri frábær-
ustu manneskju sem
ég hef kynnst á lífs-
leiðinni. Erfitt er að
lýsa Ósk hér í stuttu
máli en ef ég ætti að
lýsa manngerð
hennar í fáum orð-
um þá finnst mér
henni best lýst sem
skemmtilegri, vand-
ræðalausri, gjaf-
mildri og barngóðri manneskju.
Ósk var orðheppin með eindæm-
um og sá hún flesta hluti á húm-
orískan máta sem hún svo aftur
setti í búning sem gerði það að
verkum að mikil gleði og
skemmtilegheit fylgdu henni alla
tíð. Ósk og Helga varð ekki barna
auðið en aftur á móti áttu þau
stóran hlut í mörgum börnum,
þar á meðal í okkur systkinunum
á Álfhólsvegi 98. Það var mikill
samgangur milli fjölskyldnanna á
Álfhólsvegi 105 og 98 og varð
engin breyting á því þegar Helgi
féll frá langt fyrir aldur fram.
Ósk var alltaf með okkur í dag-
legu lífi sem og á tyllidögum.
Börn sóttu í að vera nálægt Ósk
enda ekki að undra þar sem hún
veitti manni óskipta athygli með
hlýrri nærveru á sinn skemmti-
lega máta. Minningarnar eru
margar og mér dýrmætar.
Ferðalögin voru ófá sem fjöl-
skyldurnar og nánir vinir fóru
saman í. Í minningunni var tóm
gleði og hamingja, mikið sungið,
hlegið og grínast út í eitt þannig
að maður veltist um með maga-
verki af hlátri. Hún Ósk mín var
þar fremst í flokki með munn-
hörpuna og húmorinn að vopni.
Þannig minnist ég þín, Ósk mín,
þú varst og er uppáhalds Óskin
mín.
Þín frænka og vinur,
Margrét.
Inger Steinsson
Inger Rós Ólafsdóttir
ÚTFARARÞJÓNUSTA
Vönduð og persónuleg
þjónusta
Sími: 551 7080 - 691 0919
athofn@athofn.is - Akralandi 1 - 108 Reykjavík
✝
Innilegar þakkir fyrir hlýhug og vináttu við
andlát og útför okkar ástkæru
JÓHÖNNU KRISTINSDÓTTUR,
Miðtúni 2,
Keflavík.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki
Heilbrigðisstofnunar Suðurnesja og
gjörgæsludeildar Landspítala.
Jakob Árnason,
Ísleifur Árni Jakobsson, Laufey Hrönn Þorsteinsdóttir,
Guðrún Sigríður Jakobsdóttir, Gunnar I. Baldvinsson,
Kristinn Þór Jakobsson, Ólöf K. Sveinsdóttir,
Ásdís Ýr Jakobsdóttir, Valur B. Kristinsson,
Sigrún Björk Jakobsdóttir, Jón Björnsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elsku Maggi
okkar. Margar góðar minningar
fara um hugann þegar kemur að
kveðjustund.
Brosið þitt og hláturinn, enda-
laust hress og kátur.
Allar stundirnar sem við áttum
saman í vinnunni hjá Nóatúni.
Ógleymanlegur dagur þegar ég
átti afmæli og vinkonur mínar
sendu litla pakka með vísu á
klukkustundarfresti inn í búðina
og þú hjálpaðir þeim að koma
þeim til skila. Skemmtilegur leik-
ur einn dag og ég fattaði ekkert.
Tónlist var í miklu uppáhaldi
Magnús Welding
Jónsson
✝ Magnús Weld-ing Jónsson
fæddist í Reykjavík
28. janúar 1950.
Hann lést á Land-
spítalanum 31. jan-
úar 2013.
Útför Magnúsar
fór fram frá Graf-
arvogskirkju 11.
febrúar 2013.
hjá þér og voru Bítl-
arnir þar fremstir í
flokki. Þú hafðir
yndi af því að syngja
og raulaðir oft við
vinnuna.
Golfferðin til Am-
eríku og allar ferð-
irnar sem farnar
voru á hina ýmsu
golfvelli, var þó fal-
legi völlurinn okkar
uppi í Mosfellsdal
alltaf vinsælastur. Svo voru ekki
fáar heimsóknirnar heim til okk-
ar að horfa á golf og fótbolta í
sjónvarpinu.
Frá því að ég byrjaði að vinna
hafa leiðir okkar í vinnu oft legið
saman, má þar nefna Kjörval,
Mosfellssveit, Carlsberg-umboð-
ið og svo Nóatún.
Við þökkum þér samveruna,
kæri bróðir og mágur, og biðjum
guð að blessa fjölskylduna.
Kveðja,
Snorri bróðir og
Anna mágkona.