Morgunblaðið - 16.02.2013, Síða 45

MINNINGAR 45
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 16. FEBRÚAR 2013
✝ Bjarni Bjarna-son fæddist á
Héðinshöfða, Tjör-
nesi 16. júní 1934.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu
á Akureyri 9. febr-
úar 2013.
Foreldrar hans
voru Hólmfríður
Jónasdóttir, f.
1895, og Bjarni
Stefánsson, f.
1884. Systkini Bjarna voru
Ljótunn, Sigríður, Jónas, sem
lést á öðru ári, Jónína og Jón-
as. Eftirlifandi systir Bjarna er
Bergljót.
Eiginkona
Bjarna er Sigrún
Ingvarsdóttir, eiga
þau tvær dætur,
Erlu og Katý. Erla
er gift Kjartani
Traustasyni, dætur
þeirra eru Kristín
og Arney. Sonur
Katýar er Guð-
mundur Bjarni
Harðarson.
Útför Bjarna fer fram frá
Húsavíkurkirkju í dag, 16.
febrúar 2013, og hefst athöfnin
kl. 11.
Elsku besti pabbi.
Ættingja veljum við okkur
ekki, en ég var svo heppin að fá að
velja þig sem pabba.
Minningarnar streyma fram og
allt í umhverfinu minnir á þig.
Ég var 4 ára þegar ég kom í
Héðinshöfða og Katý á þriðja ári.
Ég man að hún kallaði „manninn“
sem þarna bjó, strax pabba. Ég
taldi mig þó nokkuð fullorðna,
enda stóra systir og fannst þetta
pínu skrítið. En það leið ekki á
löngu þar til ég var líka farin að
kalla „manninn“ pabba.
Að flytja í Héðinshöfða er með
því besta sem mig hefur hent.
Ásamt því að það voru algjör for-
réttindi að alast þar upp og bý ég
að því enn í dag. Pabbi hafði ótak-
markaðan tíma og endalausa þol-
inmæði. Úti í náttúrunni leið hon-
um vel og það miðaðist svo margt
við náttúruna. Pabbi gat nánast
sagt mér hvaða dag berin yrðu
orðin nógu þroskuð til að tína þau
þegar við vorum búin að skoða
sætukoppana. Það þyrfti bara að
koma dálítil rigning og svo þyrfti
sólin að skína líka. Og hvenær
mætti fara að tína kríuegg og það
var nánast alltaf á sama tíma
seinnipartinn í maí. Lundey var
uppáhaldsstaður, en lundavertíðin
var oft á tíðum að mér fannst
óþarflega löng. En í minningunni
er þetta einn af skemmtilegustu
tímunum.
Á sumrin fórum við í margar
útilegur og fyrsta útilega sumars-
ins var oft í kringum afmælisdag-
inn hans. Pabbi var besti veður-
fræðingurinn og stundum ekki
sammála því sem veðurfréttirnar
sögðu. Hann las í skýin, sjóinn,
vindáttina og svo var vel fylgst
með loftvoginni. Á kvöldin tókum
við svo skeytin saman. Eftir að ég
varð fullorðin og var að ferðast á
milli staða, þá spurði ég hann oft
hvernig spáin væri. Hann svaraði:
„Ja, ef þú ferð strax af stað þá
verður þú komin áður en hann
brestur á … eða vertu komin til
baka seinnipartinn, það á að
versna þegar líður á kvöldið.“
Kjarri kom í fjölskylduna og við
hófum okkar búskap. Pabba
fannst það skrýtið, því í hans huga
var ég bara enn litla stelpan hans.
Svo komu afastelpurnar, Kristín
fæddist í júní og pabbi að sjálf-
sögðu spenntur að sjá erfingjann.
Biðin var löng og gat pabbi gleymt
sér við að hýsa lambfé þar sem ið-
andi stórhríð var. Okkur báðum
fannst það óþarfi að náttúran byði
upp á slíkt veðurfar í júní. Svo
fæddist Arney og þá var pabbi
orðinn þó nokkur reynslubolti í að
fagna erfingjum, enda barnabörn-
in þá orðin tvö.
Orðaforði stelpnanna var
stundum svolítið gamaldags, eftir
að hafa verið að spjalla við afa
sinn, sem ég hafði gaman af.
Mörgum af þeirra vinum fannst
þær tala skringilega. En það er ef-
laust svipað og pabba fannst
krakkar tala í dag. Hann skildi nú
ekki almennilega allt sem þau
sögðu. Endalaust gat afi leikið við
þær og voru þær fljótar að finna
að afi var alltaf til staðar fyrir þær.
Tíminn sem við áttum með pabba
var ómetanlegur og ég á endalaus-
ar minningar sem ég mun ætíð
geyma.
Elsku pabbi, kveðjustundin er
erfið. En ég veit að þú ert kominn
á góðan stað og þér líður vel.
Hafðu þakkir fyrir allt.
Þín
Erla.
Englar Guðs þér yfir vaki og verndi pabbi
minn
vegir okkar skiljast núna, við sjáumst
ekki um sinn.
En minning þín hún lifir í hjörtum okkar
hér
því hamingjuna áttum við með þér.
Þökkum kærleika og elsku, þökkum
virðingu og trú
þökkum allt sem af þér gafstu, okkar
ástir áttir þú.
Því viðmót þitt svo glaðlegt var og
góðleg var þín lund
og gaman var að koma á þinn fund.
Með englum Guðs nú leikur þú og lítur
okkar til
nú laus úr viðjum þjáninga, að fara það
ég skil.
Og þegar geislar sólar um gluggann
skína inn
þá gleður okkur minning þín, elsku
pabbi minn.
Vertu góðum Guði falinn er hverfur þú á
braut
gleði og gæfa okkar fylgdi með þig sem
förunaut.
Og ferðirnar sem fórum við um landið út
og inn
er fjársjóðurinn okkar pabbi minn.
(Denver/Guðrún Sigurbjörnsdóttir)
Elsku pabbi takk fyrir allt.
Þín dóttir
Katý.
Elsku afi minn, þú varst alltaf
svo góður við mig og það var gott
að vera í sveitinni hjá þér. Við
gerðum margt skemmtilegt sam-
an. Það var gaman að fara með
þér að veiða fiska í fjörunni og fara
á sandinn að keyra. Þú fórst líka
með mig í gryfjuna og við lékum
okkur þar. Við spiluðum ótukt og
skák svo mátti ég líka drekka kaffi
hjá þér.
Ég sakna þín og gleymi þér
aldrei.
Þinn afastrákur
Guðmundur Bjarni.
Elsku afi minn. Það er sárt að
hugsa til þess að þú sért farinn frá
okkur. Þú varst alltaf í góðu skapi
og alltaf til í að gera allt með mér
og krökkunum. Ég man sérstak-
lega vel eftir því þegar við fórum
saman út á sjó að róa á bátnum
þínum. Við gerðum alltaf eitthvað
skemmtilegt þegar við vorum
saman. Ég náði oft að „dobla“ þig
eins og amma orðar það til að fara
út í bæ og kaupa eitthvað gott, við
enduðum samt alltaf á kandís.
Okkur fannst hann svo góður
manstu.
Þegar amma var með blóma-
búðina fannst mér alltaf svo
spennandi að skera þyrnana af
blómunum með þér, setja áburð og
gera þau tilbúin til þess að láta
ömmu selja þau. Það var orðin
hefð hjá okkur að fara með blóma-
sendingar heim til fólks. Sérstak-
lega er mér það minnisstætt einn
aðfangadaginn þegar við vorum að
keyra út sendingar að bíllinn bil-
aði. Aldrei hafði ég heyrt einn
mann blóta svona mikið og hvað þá
á aðfangadag.
Ég á svo margar góðar minn-
ingar um allt sem við gerðum sam-
an og ég mun geyma þær í hjarta
mínu alla mína tíð. Ég gæti skrifað
svo miklu meira um það allt en ég
veit að það fer að koma að kveðju-
stund. Seinustu dagana þína kom
ég oft í heimsókn og sagði þér frá
leikritinu sem 10. bekkur er að
fara að frumsýna. Þú sagðir að þá
yrðirðu kominn heim því þú vildir
ekki missa af því. Og ef þú yrðir
ekki nógu hress ætti ég að fresta
því smá svo þú gætir séð leikritið.
Því miður get ég það ekki núna.
En það verður frátekið sæti fyrir
þig svo þú sérð mig leika en ég
mun ekki sjá þig. Ég mun samt
finna fyrir þér því ég veit að þú
munt koma. En nú er víst komið að
þeirri stund sem ég kveið mest
fyrir þegar ég byrjaði að skrifa.
Kveðjustund. Elsku afi minn, orð
fá ekki lýst hversu glöð og þakklát
ég er fyrir allar stundirnar okkar.
Ég elska þig núna og elska þig allt-
af.
Þín
Kristín.
Elsku afi.
„Eigum við að slást?“ Þetta
sagðir þú alltaf við mig þegar ég
kom í sveitina. Nú er enginn afi til
að slást við og yfirleitt hafðir þú
vinninginn. En ég var farin að
vinna í þig ótukt, skemmtilega
spilinu sem þú kenndir mér. Marg-
ar góðar minningar á ég sem ég
ætla að geyma hjá mér. T.d. þegar
við fórum í berjamó, út á sand eða
á rúntinn. Vonandi líður þér vel
núna, því þér fannst leiðinlegt á
sjúkrahúsinu. Ég sakna þín og
mun alltaf sakna þín svo mikið
elsku afi minn. Það er tómlegt í
sveitinni að hafa þig ekki þar.
Takk fyrir allar góðu stundirn-
ar.
Ég elska þig.
Þín afastelpa,
Arney.
Bjarni Bjarnason
Þakka fyrir allar
okkar kæru sam-
verustundir elsku
amma. Þú hefur upplifað svo
margt á þinni löngu ævi amma
mín og fyrir mér ert þú algjör
hetja. Þú fæddist á moldargólfi í
gamla torfbænum á Rauðsgili,
fæddir og ólst upp átta börn,
hugsaðir um heimilið ásamt því
að vera útivinnandi á seinni ár-
unum. Jafnvel í fyrrasumar
varstu enn á fullu að stússa og
breyta til í fallega garðinum hjá
þér.
Ég á svo margar fallegar
æskuminningar frá samveru
okkar sem ég á eftir að minnast
alla mína tíð. Við frændsystkinin
vorum svo heppin að fá að
breyta stofunni þinni á loftinu á
Hrísó í einstaklega skemmtilegt
leikherbergi. Einnig fannst mér
svo gaman þegar við systkinin
fengum að fara með þér og afa
upp að Rauðsgili, fyrir utan að
ég var svo sjóveik á Akraborg-
inni og okkur leiddist svo hvað
afi keyrði hægt á gamla rúbb-
anum. Í seinni tíð hafði ég gam-
an af því að koma ein í heim-
sókn til þín þar sem við
spjölluðum um sameiginleg
áhugamál eins og garðyrkju, ís-
lenska náttúru, saumaskap, mat-
argerð og bakstur. Skemmtileg-
ast fannst mér þó þegar ég
yfirheyrði þig af miklum áhuga
um búskapinn á Rauðsgili og
var að spyrja þig út í hvernig
lífshættirnir voru hérna áður
fyrr. Ég á enn efir að spyrja þig
út í svo margt amma mín, en
það verður bara að bíða til ann-
ars tíma.
Þú varst sterk kona, alltaf til
staðar fyrir stóru fjölskylduna
og stjanaðir alltof mikið við okk-
ur sem ég met mjög mikils. Ég
er þér afar þakklát og fyrir mér
var það mikill heiður að sú til-
viljun réð að ég var þér við hlið
Kristín
Guðbjörnsdóttir
✝ Kristín Guð-björnsdóttir
fæddist á Rauðsgili
í Hálsasveit 28.3.
1929. Hún lést 5.
febr. síðastliðinn.
Útför Kristínar
fór fram 15. febr-
úar 2013.
þegar þú fórst frá
okkur. Svo friðsæl
og falleg amma
mín. Elska þig.
Blessuð sé minn-
ing þín,
Ágústa.
Ég kveð hana
ömmu mína með
söknuði en gleðst
samt yfir öllum
þeim góðu minningum sem ég á
um hana. Ég átti margar góðar
stundir hjá henni á Hrísateign-
um í gegnum tíðina. Hún tók
ávallt vel á móti okkur barna-
börnunum og seinna börnum
okkar. Þeim þótti ofurvænt um
hana ömmu Stínu sína og köst-
uðu iðulega höndunum um háls-
inn á henni í kveðjuskyni og
knúsuðu fast.
Hún amma var jafnlynd og
skipti sjaldan skapi og hafði
sterka og góða nærveru. Hún
var traust eins og klettur og frá
henni stafaði mikil rósemd.
Þessi aðdáunarverði eiginleiki
reyndist mér einstaklega vel
þegar hann Dagur var lítill en
hann tengdist (lang)ömmu sinni
sterkum böndum enda bjuggum
við hjá henni fyrstu árin í lífi
hans.
Amma var ráðagóð og hafði
sérstakt lag á því að sjá hlutina
í stærra samhengi. Hún hafði
mikinn áhuga á heimspeki og
sálfræðilegum málefnum hvers
konar og las mikið um efnið,
sérstaklega á seinni árum. Hún
var einstaklega gjafmild hún
amma og góð fyrirmynd. Hún
var ekki mikið fyrir að vera í
sviðsljósinu, kvartaði aldrei eða
barmaði sér og var alltaf að
hugsa um aðra. Hún bauð ávallt
upp á eitthvað gott með kaffinu
og fannst gaman að vera um-
kringd fólkinu sínu og var sjald-
an ein. Ekki kom annað til
greina en að koma við á Hrísat-
eignum á leiðinni úr sundi eða
miðbænum og verður mikill
missir að þessari góðu venju.
Elsku amma, ég kveð þig nú
með trega en jafnframt með
þakklæti yfir að hafa átt þig að
öll þessi ár.
Brynja.
✝ Egill SchevingArnarson
fæddist í Neskaup-
stað 31. maí árið
1967. Hann lést 23.
janúar sl.
Hann var sonur
Sigrúnar Mar-
grétar Sigmars-
dóttur, f. 29. janúar
1935, og Arnar
Scheving, f. 8. mars
1933. Systkini:
Hilmir Sigþór Hálfdánarson, f.
6. júní 1955, Sigrún Halldórs-
dóttir, f. 13. september 1957,
Guðrún Hanna Scheving, f. 19.
febrúar 1959, Sigmar Arnarson
Scheving, f. 22. maí 1963, og
Brynja Arnardóttir Scheving, f.
5. febrúar 1966.
Eiginkona Egils er Laufey
Þórðardóttir, f. 26. september
1969. Foreldrar hennar eru
Þórður Jóhannsson og Steinunn
Þorsteinsdóttir. Egill var yngst-
ur af sex systkinum og ólst upp í
Neskaupstað til sex ára aldurs
en þá fluttist fjöl-
skyldan í Kópavog.
Hann hóf sína
skólagöngu í Kópa-
vogi en lauk gagn-
fræðaprófi frá
Langholtsskóla í
Reykjavík. Egill
vann ýmis störf en
var þó lengst af hjá
Vörubrettum í
Hafnarfirði áður en
hann hóf störf sem
vímuefna- og áfengisráðagjafi
hjá SÁÁ og þar starfaði hann
um árabil. Egill lagði stund á fé-
lagsráðgjöf í Ástralíu og útskrif-
aðist með fyrstu einkunn – MSW
frá Flinders University. Í um tíu
ár starfaði hann hjá Hjálpræð-
ishernum þar í landi, fyrst sem
stuðningsfulltrúi og var svo ráð-
inn sem yfirráðgjafi. Lá starfs-
svið hans einkum í meðferð-
arvinnu með heimilislausu fólki
með geð- og fíkniefnavanda.
Jarðarför Egils fór fram 13.
febrúar 2013.
Egill vinur minn og æskufélagi
er látinn langt um aldur fram.
Hann átti eftir að gera svo mikið.
Hann átti eftir að koma heim til
Íslands. Við áttum eftir að faðm-
ast og tala meira saman og njóta
vinskaparins út ævina en hann
lést í Tasmaníu óvænt 23. janúar
sl. Við Sólveig vorum farin að
hlakka til þessara stunda með
Agli, endurfundanna. Dagur son-
ur okkar heldur enn upp á kóa-
labangsann sem Egill gaf honum
fyrir átta árum þegar þau Laufey
komu heim til okkar. Það voru
góðar stundir en of fáar.
Egill var hjartahlýr maður og
góður og traustur vinur. Við
deildum unglingsárunum saman
og alveg fram að því er hann
fluttist út með Laufeyju eigin-
konu sinni árið 1998, aðeins
stuttu eftir að sonur okkar Sól-
veigar fæddist. Egill kallaði alltaf
son minn kútinn sinn í samtölum
okkar. Honum fannst hann eiga
svolítið í honum. Við Egill vorum
þannig vinir, eins og sumir kalla
það „samlokur“, fram að því að
þau hjónin fóru til Ástralíu á vit
ævintýranna.
Egill var hrifinn af ævintýrum
og þau Laufey sameinuðust í því
að láta drauma sína rætast með
því að flytjast til þessarar fjar-
lægu heimsálfu, ung og ástfangin
til að hefja nýtt líf. Egill starfaði
með fötluðum og síðar langt
gengnum alkóhólistum og fíkni-
efnaneytendum og þar fann hann
sína köllum.
Það er sárt að sjá á eftir vinum
sínum inn í heim alkóhólismans.
Margir okkar enda sína ævi í
þeim heimi. Bjargarlausir og
samt svo vissir um að þeir ráði
ferðinni. Aðstandendur og fag-
fólk nær ekki til þeirra. Enginn.
Við erum vanmáttug. Þannig fer
fyrir okkur ölkunum þegar sjúk-
dómurinn alkóhólismi nær yfir-
höndinni. En alltaf er von og við
höldum í hana og ég var farinn að
hlakka til að sjá Egil því hann var
á leiðinni heim. Einhvers staðar
stendur að yfir okkur ölkunum
hvíli dauðadómur sem við fáum
frestað einn dag í einu ef við höld-
um okkur á réttri leið. Sú leið er
algjör viðurkenning á sjúkdómn-
um og við framkvæmum sam-
kvæmt því.
Það er mér í fersku minni þeg-
ar Egill sótti mig úr meðferð
1988 á rauðu Volkswagen-bjöll-
unni sinni með yfirfullan ösku-
bakka af Prins-sígarettum. Ég
var að að spá í hvar ég ætti að
drepa í en stakk svo stubbnum
bara beint í bunkann. Þar sem við
ókum rakleiðis á fund sagði hann
við mig að ég yrði að vinna pró-
grammið. Þegar ég spurði hann
hvað hann ætti við rétti hann mér
spjald með tólf sporum og sagði:
„Sko Axel, þetta er framkvæmd-
arprógramm. Farðu eftir þessu.“
Það voru góð og kærleiksrík ráð
sem minn elskulegi vinur gaf mér
þá. Við Egill vorum samferða.
Nú, tæpum 25 árum síðar, fer ég
enn eftir þessum ráðum sem Eg-
ill gaf mér í upphafi.
Agli þótti vænt um fólk og
lagði sig allan fram. Hann var
góður námsmaður og hjálpaði
mér við heimalærdóminn þegar
við vorum yngri. Hann, öfugt við
mig, gat lært á bókina; hafði
sjálfsaga sem ég dáðist að.
Nú er komin kveðjustund. Það
er sárt að sjá á eftir ástvinum sín-
um deyja langt um aldur fram.
Ég minnist Egils sem lífsglaðs,
góðs og hlýs manns og þótt ég
vildi geta sagt honum hvað hann
ætti að gera vildi hann fara sína
leið en við vorum alltaf hrein-
skilnir hvor við annan og ekki síst
þess vegna er ekkert eftir ósagt
nema kannski að segja honum
aftur að ég elska hann og sakna
hans.
Við Sólveig Anna vottum fjöl-
skyldu Egils, Laufeyju, foreldr-
um, systkinum og ættingjum
okkar dýpstu samúð.
Axel Jón Fjeldsted,
Sólveig Anna Eyjólfsdóttir
og börn.
Egill Scheving
Arnarson
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
Sverrir
Einarsson
Kristín
Ingólfsdóttir
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Suðurhlíð 35, Reykjavík • Símar 581 3300 & 896 8242 • www.utforin.is
Alúð - virðing - traust
Áratuga reynsla
Vaktsími:
581 3300 & 896 8242
www.utforin.is
Allan sólarhringinn
✝
Þökkum innilega auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
ÁGÚSTU EIRÍKSDÓTTUR
frá Dröngum.
Sérstakar þakkir til starfsfólks 3S á
hjúkrunarheimilinu Eir.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ragnheiður Magnúsdóttir, Sverrir Þórðarson,
Guðný Margrét Magnúsdóttir, Pétur R. Siguroddsson,
Ingibjörg Magnúsdóttir, Einar Pétursson,
Jón Gunnar Magnússon.