Morgunblaðið - 21.02.2013, Síða 35

MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 21. FEBRÚAR 2013
✝ Lára Eðvarðs-dóttir var
fædd í Reykjavík
25. nóvember
1929, hún lést að
hjúkrunarheim-
ilinu Skógarbæ 9.
febrúar 2013.
Hún var dóttir
hjónanna Jens Vil-
hjálms Eðvarðs
Jónssonar frá
Lambhól, þá á Sel-
tjarnarnesi, f. 13.5. 1902, d.
10.4. 1933 og konu hans Dag-
bjartar Láru Einarsdóttur, f.
22.6. 1909 í Reykjavík, d. 17.6.
1986. Systkin Láru eru: Ebba
Sigurbjörg Eðvarðsdóttir, al-
systir f. 1932, d. 1997, Ragnar
Eðvarð Tryggvason, f. 1941
sammæðra og Þórunn Sigríður
Kristinsdóttir f. 1948 og Ingi-
björg Kristinsdóttir f. 1953,
einnig sammæðra.
Lára var þrígift; fyrst Her-
manni Gunnarssyni rennismið
f. 1927, d. 1961 þau skildu,
þeirra synir;
Tryggvi f. 1947 og
Eðvarð f. 1948. Þá
Bjarni Emil Páls-
son skipstjóri f.
1923, d. 1983
þeirra synir Emil
Þór f. 1957 og
Kristinn Már f.
1965. Sonur Emils
og fóstursonur
Láru Hávarður
Emilsson. Eftirlif-
andi maður Láru er Halldór
Óskar Sörlason f. 1926. Lára
gekk í Miðbæjarbarnaskólann
við Lækjargötu og síðan í Ingi-
marsskólann og útskrifaðist
þar sem gagnfræðingur. Hún
vann ýmsa algenga vinnu uns
hún gifti sig, en var eftir það
að mestu heimavinnandi hús-
móðir í þágu sona og fjöl-
skyldu.
Útför Láru fer fram frá
Grensáskirkju í dag, 21. febr-
úar 2013, og hefst athöfnin kl.
13.
Nú er hún endanlega horfin
inn í hina eilífu þögn, sem hefur í
raun umlukt hana í langan tíma.
Við vinir hennar yljum okkur
við falleg minningabrot um hana
frá glöðum æsku- og unglings-
árum og síðar fullorðinsárum,
með barnauppeldi og öllu því
umstangi, sem fylgir forsjá
heimilishalds, en það er samt
ekki það, sem ég ætla að skrifa
um, né rekja ættir hennar eða
uppruna, heldur vináttan við
hana og hvað hún var okkur vin-
konum sínum mikils virði.
Lára var frá náttúrunnar
hendi dugleg, skarpgreind og
einörð. Hún var skapmikil og lá
ekki á meiningu sinni, ef því var
að skipta, og var það auðvitað
misjafnlega þolað. Hún var góð í
sér og mátti ekkert aumt sjá og
taldi þá heldur ekki eftir sér erf-
iði og fyrirhöfn að rétta hjálp-
arhönd ef hún gat.
Lára var glaðsinna og áttum
við Malla vinkona með henni
margar góðar stundir. Við vorum
eins og þríeyki, væru tvær á ein-
um stað var hin þriðja venjulega
ekki langt undan og þær voru
ófáar „kóræfingarnar“, „leiksýn-
ingarnar“ og „Hjálpræðishers-
skemmtanirnar“ sem við héld-
um; aðgangur greiddur með
tölum.
Síðan voru fjöruferðir og alls
konar leikir, einnig með fleiri
krökkum á túnum og óbyggðum
melum, sem þá fundust allt um
kring í Vesturbænum.
Þannig leið æskan, Lára varð
gagnfræðingur frá Ingimars-
skólanum, sem svo var nefndur,
þar fékk hún innsýn í ýmislegt
það, sem hún síðar naut á æv-
inni, svo sem lestur góða bóka.
Hún hafði afar gaman af óperu-
söng og sá ég hana tárast yfir
fallegri aríu.
Þar sem hún komst ekki út að
vinna frá drengjunum sínum
fjórum og uppeldissyninum tók
hún að sér sauma ýmiss konar og
viðgerðir til þess að hjálpa heim-
ilisrekstrinum. Hún var mynd-
arleg í öllum sínum verkum og
mér er óhætt að segja að þess
nutu margir.
Kæra vinkona, megir þú
ganga á guðs vegum og víst veit
ég að þeir sem þér voru kærir á
lífsgöngunni og farnir eru á und-
an þér yfir móðuna miklu taka
vel á móti þér.
Aðstandendum þínum öllum
óskum við guðs blessunar.
Þínar vinkonur
Jóhanna og Margrét (Malla).
Lára
Eðvarðsdóttir
✝ Herborg Lauf-ey fæddist á
Þverá í Núpsdal 10.
janúar 1919, hún
lést 12. febrúar
2013.
Foreldrar: Jó-
hanna Margrét
Halldórsdóttir, f.
1882, d. 1921, og
Ólafur Hall-
dórsson, f. 1882, d.
1970. Seinni kona
Ólafs var Fanný Karlsdóttir, f.
1888, d. 1973. Fósturforeldrar:
Ásgerður Bjarnadóttir, f. 1865,
d. 1942, og Björn Jónsson, f.
1866, d. 1938, bóndi í Núpsdals-
tungu. Systkini: Gunnar, f. 1911,
d. 2003, Halldóra, f. 1912, d.
2010, Aðalheiður, f. 1915, d.
2009, Hrafnhildur,
f. 1917, d. 2013, og
Björgvin, f. 1921, d.
2012. Maki: Nils
Haugen, f. 1914, d.
1995. Barn: Anni
Guðný Haugen, f.
1950. Hennar maki
er Margrét Arn-
ljótsdóttir, f. 1954.
Dóttir þeirra er
Halla Sigríður, f.
1980, sambýlis-
maður hennar er Jón Hjörtur
Þrastarson, f. 1977. Þeirra börn
eru Þröstur Þór, f. 2009, og
óskírð telpa, f. 2013. Herborg
vann lengst af sem saumakona.
Útför hennar verður gerð frá
Áskirkju í dag, 21. febrúar 2013,
og hefst athöfnin kl. 13.
Herborg fæddist á Þverá árið
1919, dóttir hjónanna Ólafs Hall-
dórssonar og Jóhönnu Mar-
grétar Halldórsdóttur. Þegar
Herborg var eins árs gömul fór
hún í fóstur í Núpsdalstungu, til
hjónanna Björns Jónssonar og
Ásgerðar Bjarnadóttur þar sem
hún ólst upp við ástúð og um-
hyggju. Árið eftir eignaðist Jó-
hanna móðir hennar Björgvin,
yngsta barn þeirra hjóna, en lést
mánuði síðar. Ólafi var þá nauð-
ugur einn kostur, að bregða búi
og koma börnunum í fóstur til
ættingja og vandalausra.
Herborg var alin upp við eft-
irlæti, fósturforeldrar hennar
tóku henni eins og eigin barni,
studdu hana til mennta í Héraðs-
skólanum í Reykholti og í
Kvennaskólann á Blönduósi.
Eftir að hafa unnið á prjónastofu
í Reykjavík fór hún eftir síðari
heimsstyrjöldina til Noregs til að
vinna fyrir sér, þar bjó hún til
ársins 1955 og líkaði vistin vel.
Hún kynntist fljótlega væntan-
legum eiginmanni sínum, Nils,
og þau eignuðust eina dóttur
Anni Guðnýju sem er lífsföru-
nautur minn.
Herborg lifði öll sín systkini,
sem þó komust öll á tíræðisald-
ur. Þessi sex systkini þjöppuðust
saman með árunum, urðu dýr-
mæt hvert fyrir annað og miklir
vinir. Þau ferðuðust saman um
landið þegar þau voru sjálf kom-
in langt yfir áttrætt, flugu meðal
annars til Vestmannaeyja og ef-
laust er nokkuð í að metið í með-
alaldri í rellunni verði slegið. Það
var sárt fyrir Herborgu að sjá á
bak systkinum sínum, að vera
orðin ein eftir. Þó að þau hefðu
alist upp hvert á sínum stað þá
líktust þau bæði í útliti og inn-
ræti, voru vel á sig komin, urðu
fallega hvíthærð með árunum,
hógvær og farsæl.
Ég kynntist Herborgu þegar
við Anni fluttum saman árið 1997
og hún orðin ekkja. Það fór ekki
mikið fyrir tengdamóður minni,
hún var stillt, prúð og hélt sig til
hlés. Ég heyrði hana aldrei hall-
mæla nokkrum manni. Hún
gerði litlar kröfur fyrir sjálfa sig,
bjó í lítilli íbúð, vildi hafa fáa
hluti í kringum sig og gekk svo
vel um að aldrei sá á nokkrum
hlut. „Ég hef allt sem ég þarf,“
var viðkvæðið. Hins vegar var
henni í mun að við Anni hefðum
það gott og að okkur auðnaðist
að njóta lífsins „ég skil ekki að
þið þurfið að vinna svona mikið“
og „veitið ykkur nú einhvern lúx-
us“ svo vitnaði hún í Nils mann-
inn sinn með setningunni „pen-
ingar eru til þess að eyða þeim“.
Þessu til staðfestingar safnaði
hún klinki allt árið og bauð ár-
lega til veislu á Hótel Holti
skömmu fyrir jól og þá var ekk-
ert til sparað.
Síðasta ferðin á Holtið var fyr-
ir tæpum þremur mánuðum, síð-
asta sundferðin fyrir um ári, síð-
asta myndin var tekin af
Herborgu með óskírt langa-
ömmubarn sitt nýfætt í fanginu í
janúar síðastliðnum. Hún lést á
Borgarspítalanum eftir stutta
legu 94 ára að aldri.
Eftir sitjum við og söknum ná-
vistar hennar, skipti þá minnstu
hvað við vorum að gera, mæli-
stika Herborgar var hve notaleg
tengslin voru. Eins og hún sagði
svo oft þegar góðar og nánar
samverustundir tóku enda:
„Þetta hefði ekki getað verið
betra.“
Margrét Arnljótsdóttir.
Árið var 1921. Áð Núpsdals-
tungu í Miðfirði bjuggu föður-
amma mín Ásgerður Bjarnadótt-
ir og föðurafi Björn Jónsson
rausnarbúi. Heimilið var fjöl-
mennt – börnin átta – sum þeirra
komin með fjölskyldu og eigin
börn sem dvöldu langdvölum í
ömmu og afa ranni, eldri vinkon-
ur áttu þar líka sitt örugga skjól í
ellinni. Tunga var sannkallaður
miðpunktur sveitarinnar – með
póstinn, sveitarstjórnarfundir
haldnir á bænum undir stjórn
afa Björns, gestir margir og
kærkomnir. Á öðrum bæ í Mið-
firði deyr ung kona úr barnsför-
um frá ungum börnum. Sam-
kenndin einlæg og virk. Amma
mín Ásgerður kröftug og glöð,
tók hest sinn og hnakk og bauð
lítilli tveggja ára stúlku, Her-
borgu Ólafsdóttur sem hér er
kvödd, móðurfaðminn og móður-
ástina sem hún var svo rík af,
eins og afi Björn orðaði það svo
fallega í bréfi til föður míns
Björns sem þá var við nám í
Reykjavík. Faðir minn eignaðist
kæra fóstursystur. Herborg litla
ljúfa stúlkan, eignaðist stóra
fjölskyldu sem umvafði hana og
elskaði.
Einstaklega ástríkt samband
var með fóstursystrunum Guð-
nýju og Herborgu. Kærleiks-
bönd Tungusystkinanna voru
einstök og sterk. Ásgerður Birna
systir mín á margar skemmtileg-
ar minningar frá því hún var lítil,
um góðar stundir hjá Hebbu
frænku. Eins heimsótti Birna
Hebbu og fjölskyldu í Osló með
foreldrum okkar. Þær frænkur
urðu svo frægar að sjá sjálfan
Hákon Noregskonung og njóta
skautasýningar frægu skauta-
drottningarinnar Sonju Heine!
Mörgum áratugum seinna er
blásið til ættarmóts afkomenda
Núpsdalstunguhjónanna. Þá var
gaman að heyra hjá frænku
minni Herborgu gleðina, er hún
rifjaði upp æskudagana í Mið-
firði. Hún hreinlega ljómaði í
símanum. Herborg var alltaf létt
á sér og létt í lund, hún fékk að
eldast fallega og vel. Hún bjó í
sinni íbúð, gekk til daglegra
verka, sótti Laugardalslaugina,
nánast til síðasta dags með
dyggri hjálp og elsku einkadótt-
urinnar. Hebba var þakklát líf-
inu fyrir Anni, dótturina ást-
kæru, fyrir konuna hennar og
son. Fjölskyldan var fjársjóður-
inn. Anni Guðný sagði að Ormar
Þór, kær frændi og vinur, hefði
komið með gamlar myndir að
sjúkrabeði móður hennar
skömmu fyrir andlátið. Lítil við-
brögð sýndi Hebba þar til henni
var sýnd mynd af ömmu Ásgerði,
þá sagði þessi elskulega frænka:
„Mamma í Tungu.“ Guð blessi
minningu Núpsdalstungufólks-
ins. Guð geymi Herborgu í ljóss-
ins landi. Guð umvefji einkadótt-
urina og hennar góðu fjölskyldu.
Helga Mattína Björns-
dóttir, Dalvík.
Herborg Laufey
Haugen
Elskulegi Símon.
Þetta ljóð eftir Jóhannes úr
Kötlum er eins og samið um þig.
Vor héraðsprýði horfin er:
öll heiðríkjan, sem fylgdi þér.
Og allt er grárra en áður var
og opnar vakir hér og þar.
Símon
Kristjánsson
✝ Símon G. Krist-jánsson fæddist
á Grund í Vatns-
leysustrand-
arhreppi 18. sept-
ember 1916. Hann
lést á dvalarheim-
ilinu Víðihlíð í
Grindavík 17. des-
ember 2012.
Útför Símonar
fór fram frá Kálfa-
tjarnarkirkju 2.
janúar 2013.
Þér kær var þessi
bændabyggð,
þú bast við hana ævi-
tryggð.
Til árs og friðar – ekki
stríð –
á undan gekkstu í háa
tíð.
Þitt starf var farsælt,
hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipn-
um í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt.
En styrrinn aldrei stóð um þig,
– hver stormur varð að lægja sig,
er sólskin þinnar sálar skein
á satt og rétt í hverri grein.
Loks beygði þreytan þína dáð,
hið þýða fjör og augnaráð;
sú þraut var hörð – en hljóður nú
í hinsta draumi brosir þú.
Allt sem prýða má einn mann
prýddi þig, vinmargur, söngvinn,
skemmtilegur, glaðvær, glaður
og hress. Á góðum stundum var
gjarnan tekinn tappi úr flösku og
lagið tekið, „Hvað er svo glatt“ er
jú allra lag.
Þú tókst börnum mínum og
ömmubörnum afar vel, þú reynd-
ist sannur vinur Pálma bróður
míns á hans löngu þrautargöngu.
Náðuð þið vel saman báðum til
mikillar ánægju.
Það kom sér vel að þú varst
sterklegur og stór, þú stóðst um
þína vörð.
Í þinni tíð þótti sjálfsagt að
taka þátt í öllu sem byggðarlagið
þarfnaðist hverju sinni. Oftar en
ekki varst þú þar fremstur í
flokki, ætíð sveitinni þinni til
gagns og gleði.
24 ár er ekki langur tími þegar
henn er liðinn en það eru árin
sem við fengum saman, og erfitt
að vita hvar byrja ætti söguna.
Andvakan er óræð, árroðinn
þig geymi.
Kveðja frá mér og mínum til
allra þinna.
Lilja Guðjónsdóttir.
✝ Hafliði Bald-vin Hákonar-
son fæddist í
Reykjavík 9. maí
1950. Hann lést á
Landspítalanum
hinn 13. febrúar
2013.
Foreldrar hans
voru Hákon Haf-
liðason vörubíl-
stjóri, f. 13.3.
1918, d. 6.5. 1981,
og Guðfinna Jóna Torfadóttir,
f. 22.9. 1919, d. 23.12. 1985.
Systkini Hafliða eru Auður,
f. 6.8. 1938, Hómlfríður, f. 5.9.
1942, d. 5.7. 1980, Helga, f.
21.10. 1951, d. 20.12. 2012,
Guðbjörg, f. 29.5. 1954, Ásta,
f. 19.6.1961. Hafliði var
kvæntur Kristínu Rós Stein-
dórsdóttur, f. 2.10. 1952. þau
slitu samvistum 1987. For-
eldrar hennar voru Steindór
Sighvatsson, f. 27.4. 1925, d.
6.3. 1998, og Dagbjört Erla
Viggósdóttir, f. 18.9. 1931, d.
26.12. 1999. Synir Hafliða og
Kristínar Rósar eru Hákon
Hafliðason, f. 29.8. 1970, og
Baldvin Hafliðason, f. 5.5.
1978. Maki Hákonar er Guð-
rún Sigurrós Hreiðarsdóttir, f.
vinnu við ýmis störf, t.d. hjá
bænum við malbikun síðar tók
hann þungavinnuvéla- og
meirapróf. Hófst þá hans langi
ferill sem atvinnubílstjóri og
þungavinnuvélamaður. Þar
með talið hjá tengdaföður sín-
um Steindóri og hjá ýmsum
öðrum verktökum, svo kom að
því að hann eignaðist sína eig-
in hjólagröfu og hóf sjálf-
stæðan rekstur sem varði í
nokkur ár. Svo hóf hann
rekstur á sendibíll og komst
fljótt í fasta vinnu hjá Máli og
menningu, sem voru lager- og
sendlastörf, svo lá leið hans til
Svíþjóðar og Danmerkur og
vann hann þar við ýmis störf.
Því næst sneri hann heim aft-
ur til Íslands og byrjaði að
vinna hjá Borgartaki og vann
þar í nokkur ár, svo kom að
því að hann hóf að starfa fyrir
verktakafyrirtækið Kamb og
myndaðist góður vinskapur á
milli hans og Braga, og átti
hann mörg góð ár hjá Kambi,
því næst hóf hann störf hjá
Vörubílastöðinni Þrótti sem
lagerstjóri/húsvörður og vann
þar þar til hann veikist og lést
af veikindum sínum.
Hann var mjög vel liðinn og
virtur af samstarfsfólki sínu,
hann var samviskusamur
verkamaður og skilaði sínu
verkum 100%.
Jarðarför Hafliða Baldvins
fer fram frá Fossvogskirkju í
dag, 21. febrúar 2013, kl. 13.
19.8. 1971. Dóttir
þeirra er Eva Lind
Hákonardóttir, f.
23.11. 2004. Maki
Baldvins er Olga
Betty Antonsdótt-
ir, f. 21.9. 1987.
Dóttir þeirra er
Aníta Rut Bald-
vinsdóttir, f.
22.10. 2008. Eft-
irlifandi sambýlis-
kona er Jenjira
Malooleem, f. 1.11. 1959, og
sonur þeirra er Gunnsteinn
Pantong Hafliðason, f. 17.12.
2000.
Hafliði og Jenjira kynntust
árið 1999 og hófu þau búskap
fljótlega upp úr því. Þau eign-
uðust Gunnstein árið 2000,
eftir að Gunnsteinn hafði ald-
ur til að ferðast fóru þau að
fara til Taílands og áttu þau
margar góðar stundir þar.
Þau ferðuðust mikið um land-
ið til að skoða og njóta, en
eins og vanalega hvar sem
Halli kom eignaðist hann góða
vini í Taílandi og hafði áhuga
á þeirra menningu og lífi. Haf-
liði gekk í Miðbæjarskólann
og kláraði grunnskólagöngu
sína þar. Mjög ungur hóf hann
Elsku Halli og pabbi.
Horfin ertu nú á braut. Þakka
þér samfylgdina forðum og fyrir
drengina okkar tvo.
Ég bið ljóssins engla að brosa
blítt til þín og bera þér kveðjuna
hlýja.
Hvíl í friði.
Halli eins og hann var oftast
kallaður var glaðvær, gestrisinn.
Góður húmoristi með sterkar
skoðanir og gerði allt vel sem
hann tók sér fyrir hendur og
vildi hafa allt á hreinu frá fyrstu
hendi.
Hann var mikill tónlistaunn-
andi spilaði á gítar og harm-
oniku, við öll tækifæri jafnt í
gleðskap eða einn með sjálfum
sér.
Halli spilaði á gítarinn eins
oft og hann gat sér og öðrum til
ánægju.
Á seinni árum jókst áhugi á
að ferðast, skoða og kynna sér
land og þjóð.
Svo kom líka á efri árum mik-
ill áhugi á tölvum og tækni sem
hann komst yfir. Hann átti gott
með mannleg samskipti, var
ætíð hreinskilinn og heiðarlegur.
Alltaf var hann hjálpsamur og
hugsaði vel um sitt og sína.
Við spyrjum margs en finnum fátt
um fullnægjandi svör.
Við treystum á hinn mikla mátt
sem mildar allra kjör.
Í skjóli hans þú athvarf átt
er endar lífsins för.
Þú skilur eftir auðlegð þá
sem engin tekið fær.
Ást í hjarta, blik á brá
og brosin silfurtær.
Mesta auðinn eignast sá
er öllum reynist kær.
Þín minning öllu skærar skín
þó skilji leið um sinn.
Þó okkur byrgi sorgin sýn
mun sólinn brjótast inn
Við biðjum Guð að gæta þín
og greiða veginn þinn.
(G.Ö.)
Hafðu þökk fyrr allt og allt
elsku pabbi okkar.
Guð blessi þig.
Kveðjur.
Þínir synir,
Hákon og Baldvin,
fjölskyldur og Rós.
Hafliði Baldvin
Hákonarson