Morgunblaðið - 01.03.2013, Blaðsíða 28

✝ Oddfríður LiljaHarðardóttir
fæddist í Reykjavík
23. desember 1941.
Hún lést á líkn-
ardeild LSH 16.
febrúar 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Hörður
Guðmundsson, f.
7.5. 1918 í Reykja-
vík, d. 9.2. 1999,
bakarameistari,
ökukennari og bílstjóri í Reykja-
vík, og Steinunn Kristjánsdóttir,
f. 5.4. 1916 í Reykjavík, d. 29.6.
2008, skrifstofumaður í Reykja-
vík. Bræður Lilju eru Guð-
mundur Þorbjörn Harðarson
íþróttakennari, f. 10.2. 1946,
kvæntur Rögnu Ragnarsdóttur,
og Kristján Harðarson vélstjóri,
f. 15.7. 1948, kvæntur Ruth Guð-
bjartsdóttur. Hinn 11. júlí 1964
giftist Lilja Jóni Þór Jónssyni, f.
í Reyjavík 8.12. 1942, fram-
reiðslumanni. Þau skildu. For-
eldrar Jóns Þórs voru Jón B.
Jónsson sjómaður, f. 19.4. 1908,
d. 20.12. 1997, og Helga Eng-
ilbertsdóttir húsmóðir á Ísafirði,
f. 3.3. 1912, d. 23.3. 2005.
Árið 1993 kynntist Lilja Þórði
Guðmannssyni, f. í Reykjavík
1.2. 1951, sjómanni. Foreldar
mæðraskóla í Danmörku. Eftir
heimkomu vann Lilja ýmis störf
í verslun og þjónustu, t.d. í Al-
þýðubrauðgerðinni og við ís-
formagerð þar til hún hóf nám í
Hjúkrunarskóla Íslands í ág.
1960. Hún útskrifaðist í okt.
1963 og hóf störf á Sjúkrahúsi
Akraness og starfaði þar þar til
um mitt ár 1964. Hún vann á
Lsp. næstu árin, fyrst á hand-
lækningadeild, en svo á skurð-
deild er hún hóf framhaldsnám í
skurðhjúkrun, sem hún lauk í
okt. 1967 og hélt áfram störfum
á skurðdeild, deildarstjóri 1969
til 1971. Eftir sumarafleysingar
1971 á Patreksfirði var hún ráð-
in á slysadeild Borgarspítalans.
Hún tók við deildarstjórastöðu
þar 1. jan 1972. Þar starfaði hún
nánast óslitið til 1. nóv. 1988 er
hún færði sig yfir á skurðdeild
St. Jósefsspítala, þar sem hún
vann til starfsloka 31. des. 2001.
Lilja tók að sér stuttar afleys-
ingar úti um land og starfaði í
Randers í Danmörku sumarið
1983. Hún sat í skyndihjálp-
arráði Rauða kross Íslands 1986
til 1988 og var með þeim fyrstu
sem mönnuðu Hjartabílinn svo-
kallaða. Lilja hafði gaman af því
að ferðast innan lands og utan.
Á unglingsárum var hún virk í
skátastarfi, söngelsk og mús-
íkölsk. Síðar ferðaðist hún um
landið og erlendis, mest með
seinni manni sínum Þórði.
Lilja verður jarðsungin frá
Bústaðakirkju í dag, föstudag-
inn 1. mars 2013, kl. 15.
hans voru Guð-
mann Sigurðsson
verkamaður, f. 2.9.
1914, d. 17.10.
1983, og Ingibjörg
Guðlaug Þórð-
ardóttir, húsmóðir í
Garði, f. 31.1. 1920,
d. 28.8. 1998. Lilja
og Þórður giftu sig
3. júní 2011. Sonur
Lilju og Jóns Þórs
er Hörður J. Odd-
fríðarson, f. 9.11. 1964, áfengis-
og vímuefnaráðgjafi hjá SÁÁ.
Eiginkona hans er Guðrún
Björk Birgisdóttir, f. 11.8. 1958,
skrifstofumaður hjá Icelandair.
Synir þeirra eru, a) Birgir Þór,
f. 2.7. 1989, háskólanemi og b)
Emil Örn, f. 14.8. 1990, há-
skólanemi, unnusta Rósa
Björnsdóttir, f. 8.2. 1992.
Yngri sonur Lilju er Arnar
Oddfríðarson, f. 7.6. 1976, bak-
ari. Eiginkona hans er Berglind
Rós Davíðsdóttir, f. 24.9. 1985,
bókari. Börn þeirra eru, a)
Hörður Ingi, f. 28.4. 2010, b)
Þórdís Lilja, f. 27.1. 2013, og c)
Stella Rós, f. 27.1. 2013. Lilja
ólst upp í Holtunum í Reykjavík.
Hún lauk prófi frá Gagnfræða-
skólanum við Hringbraut 1958.
Hún stundaði nám í eitt ár í hús-
Kveðja frá sonum.
„Og nú er sól að hníga – og gullnir
glampar loga
svo gliti slær á tinda og spegilsléttan
sæ.
Í fjarska synda svanir um sólargyllta
voga
og silfurtónar óma í kvöldsins létta
blæ.
Og kvöldsins töfrafegurð mitt hjarta
með sér hrífur
og heillar mig og leysir öll gömul
tryggðabönd,
og enn á ný minn hugur með
sunnanblænum svífur
á sólskinshvítum vængjum um
minninganna lönd.
Og þar er hlýrra og fegra en nokkurn
gæti grunað,
þar glampa hvítar hallir, þar ljómar allt
og skín.
þar syngja hörpustrengir um
ástarinnar unað
– og um þær slóðir liggja þau víða,
sporin þín.
Og núna, þegar haustar og hníga blóm
og falla,
þá heldur þú í norður og vegir skilja
um sinn.
og ef ég gæti handsamað himins
geisla alla,
ég hnýttu úr þeim sveiga að skreyta
veginn þinn.
Er hamast kaldur vetur og hríðin hvín
á glugga
og hauður allt er fjötrað í rammefld
klakabönd,
ég vildi geta sungið úr sál þér alla
skugga
og seitt þinn hug á ný inn í vorsins
draumalönd.
Ég þekkti ekkert indælla en vorsins
töfraveldi
– hver vissi nokkuð fegurra en heiðan
júnídag,
er heimur allur fagnandi hlær við
sólareldi
og hörpu allar kveða hið sama
gleðilag?
Og nú, er leiðir skiljast og vetur sest
að völdum,
Þá verður þetta síðasta kveðjuóskin
mín;
að vorið eigi í hjarta þínu völd á
dögum köldum
og vefji sínu fegusta skarti sporin
þín!
(Jón frá Ljárskógum.)
Það skiptir miklu að eiga góða
að, fólk sem elskar skilyrðislaust,
styður og hvetur og gerir manni
lífið léttara. Mamma var þannig.
Hún blandaði sér ekki í málin, ef
hún taldi okkur ráða við verk-
efnin, en var til staðar ef við
þurftum aðstoð. Við vorum ekki
þeir auðveldustu í uppeldi og oft
þurfti mamma að benda okkur á.
Það var gert með ákveðni, rökum
og samtali, við vissum ef henni
mislíkaði og fundum ef henni lík-
aði. Við uppnefndum hvor annan
„uppáhaldið“ og „englabarnið“
eins og okkur væri mismunað.
Þannig var það aldrei, þrátt fyrir
að hún væri einstæð móðir sem
lagði í að kaupa sér eigin íbúð og
þröngt væri í búi, gætti hún þess
að við fengjum það sem við
þurftum. Hún gerði sem hún gat
fyrir okkur, án þess að við sýnd-
um því skilning hversu mikið hún
lagði á sig fyrir velferð okkar.
Hún sýndi barnabörnunum
sínum áhuga og hafði áhuga á því
hvernig þeim vegnaði. Hún sýndi
þeim ákveðni og kenndi þeim
ákveðin gildi.
Þegar Þórður kom inn í líf
mömmu mildaðist hún og fékkst
loksins til að gera eitthvað fyrir
sjálfa sig. Þau lögðust í ferðalög,
eitthvað sem mömmu fannst eft-
irsóknarvert og skemmtilegt.
Þegar hún hætti að vinna fyrir
12 árum hættu þau Þórður nán-
ast að sjást heima að sumri til,
þau voru í útilegu. Þau ferðuðust
einnig erlendis og höfðu ráðgert
fleiri ferðir, sem ekki verða farn-
ar því miður.
Hún var svo hugulsöm að vera
búin að undirbúa útförina sína að
stórum hluta og við erum svo
hlýðnir bræðurnir að við gerum
það sem okkur er sagt, eins og
venjulega.
Elsku mamma, hvíl í friði. Við
hugsum vel um Þórð.
Hörður J. Oddfríðarson
og Arnar Oddfríðarson.
Elsku amma Lilja er nú geng-
in til sinnar hinstu hvílu. Amma
var okkur barnabörnunum alltaf
ljúf og góð. Við þekkjum það af
eigin raun og höfum verið svo
heppnir að fylgjast með ástúð
hennar og Þórðar gagnvart litla
frænda okkar, Herði Inga, sem
hefur verið svo heppinn að fá að
kynnast ömmu okkar.
Alltaf var hún reiðubúin að
tjasla okkur saman og hugga eft-
ir að við höfðum hlotið skrámur
eða sprungnar varir enda var
hún afbragðs hjúkrunarkona og
enn betri amma.
Amma Lilja var líka heppin að
kynnast Þórði, sem hefur verið
okkur Birgi Þór, Emil Erni og
Herði Inga sem besti afi. Afi
Doddi var henni einnig mikil
hjálp í veikindunum. Saman und-
irbjuggu þau okkur bræðurna
fyrir stangveiðina og minnumst
við allra góðu stundanna í fjöl-
skyldustaðnum Iðu þar sem
amma var alltaf vöknuð fyrir all-
ar aldir til að fylgja körlunum
sínum úr hlaði áður en fyrsta
vaktin í ánni hófst. Þegar heim
var komið í lok dags tók amma á
móti okkur með dýrindis máltíð.
Afmælið hennar ömmu verður
jafnframt alltaf stór partur af
jólunum í huga okkar. Þá kom
fjölskyldan öll saman með ömmu
og fór ekki svöng heim enda var
varla hægt að komast í flottari
kökuboð á Þorláksmessu en hjá
ömmu í Hörðalandi.
Amma sá um sína og fyrir það
erum við ævinlega þakklátir. Og
allar góðu minningarnar sem þú
skildir eftir handa okkur eru ei-
lífar, þó þetta jarðlíf sé það ekki.
Hvíldu í friði, elsku amma
okkar.
Birgir Þór og
Emil Örn
Harðarsynir.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá
aftur huga þinn, og þú
munt sjá, að þú grætur vegna þess,
sem var gleði þín.
(Kahil Gibran)
Tilviljun réð því að fundum
okkar Lilju bar fyrst saman þeg-
ar ég var að feta mín fyrstu skref
inn á þann starfsvettvang, sem
átti eftir að vera okkur sameig-
inlegur það sem eftir var. Ekki
fór á milli mála að þar fór kraft-
mikil kona en óvenju athugul,
kona sem lagði sig fram um að
rækja störf sín af alúð og kost-
gæfni.
Ekki löngu síðar urðum við
mágkonur. Þá kynntist ég betur
hve trygglynd hún var og vinföst
enda bar aldrei skugga á þau
fjölskyldutengsl. Það vil ég af
einlægni þakka við leiðarlok.
Það sópaði að Lilju hvar sem
hún lét til sín taka. Hún var órög
við að takast á við krefjandi
verkefni hvort sem var sem
deildarstjóri skurðdeildar Land-
spítalans ellegar slysadeildar
Borgarspítalans. Hún hafði ríka
réttlætiskennd og lá yfirleitt
ekki á skoðun sinni.
En þó að Lilja væri glaðvær
og oft bráðskemmtileg í dagfari
sínu bar hún tilfinningar sínar
ekki á torg. Andstreymi bar hún
í hljóði og tókst á við það af eigin
rammleik.
Hún sagði oft að þegar starfs-
ævinni lyki ætlaði hún að njóta
þess að ferðast um heiminn. Þau
hjónin létu það verða að veru-
leika en því miður naut hún þess
allt of stuttan tíma.
Atorka Lilju og hugur beind-
ist fyrst og fremst að velferð fjöl-
skyldunnar og afkomendanna.
Þegar henni auðnaðist að sjá ný-
fædda tvíbura sem bættust í af-
komendahópinn skömmu fyrir
andlát hennar sagði hún og
brosti: „Þær hafa Brautarholts-
hendurnar.“
Aðdáunarvert var að fylgjast
með hve Þórður, eiginmaður
Lilju, annaðist hana af mikilli al-
úð og umhyggju í veikindum
hennar.
Við Kristján og fjölskyldur
okkar sendum Þórði, Herði og
Arnari og fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur.
Ruth Guðbjartsdóttir.
Fyrir rúmlega 40 árum kynnt-
ist ég Lilju, og hefur sá vinskap-
ur haldist alla tíð. Við Lilja geng-
um í ITC-deildina Kvist sem var
mjög lærdómsríkur og skemmti-
legur félagsskapur. Eitt skipti
fengum við það verkefni að skoða
hvað erlend heiti á fyrirtækjum
væru mörg. Við fórum í vett-
vangskönnun og keyrðum niður
Laugaveginn, þuldum upp öll
nöfn erlendra verslana. Eitt
nafnið olli okkur nokkrum heila-
brotum en það var nafnið „ut-
sala“, okkur fannst það slá svolít-
ið skökku við, að hægt væri að
hafa þetta nafn á verslun, það
tók okkur svolítinn tíma að átta
okkur á því að þetta var útsala í
versluninni en ekki nafn, við
fengum algjört hláturskast.
Fyrir nokkrum árum fórum
við Lilja í konuferð til Færeyja,
þetta var algjör draumaferð, rétt
sestar upp í vélina, búnar að fá
Dimmalætting í hendur, kaffi-
bolla og sína dúkkulísuna hvor
sem við urðum að taka með okk-
ur því vélin var lent áður en við
vissum af. Myrna skemmti sé
konunglega að sjá okkur með
óopnaðar dúkkulísur. Við vorum
að huga að annarri ferð, hún
verður ekki farin úr þessu.
Það var mjög gott að búa
svona nærri þér, Lilja, þegar ég
var heima bíllaus og drengirnir
komu inn með gat á hausnum
varstu ekki lengi að skella þér
upp í „Citróinn“ og segja mér að
hita kaffi eða eitthvað og passa
þinn dreng, ég myndi bara gera
illt verra með nærveru minni.
Enda varð það viðkvæðið hjá
sonum mínum ef þeir fengu
skrámu: við förum bara til Lilju,
hún vinnur á Slysó.
Lilja mín, ég man hvað þú
varst ánægð þegar þú hittir hann
Þórð þinn, þið voruð svo dugleg
að ferðast bæði utanlands og inn-
an á húsbílnum ykkar sem ég
kallaði hótel á hjólum. Það
hrannast upp minningar sem
mér eru kærar og ætla ég að ylja
mér við þær þegar ég hugsa til
þín. Lilja var góð vinkona og
verður hennar sárt saknað í fjöl-
skyldunni, bæði hér heima og í
Færeyjum. Á kveðjustund er
mér og fjölskyldunni þakklæti
efst í huga að hafa kynnst þér,
Lilja.
Að lokum sendum við ykkur
Þórði, Herði, Arnari, Guðmundi,
Kristjáni og fjölskyldum okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Olga og fjölskylda.
Þegar við kynntumst Lilju
stóð hún í fylkingarbrjósti ís-
lenskra hjúkrunarfræðinga, sem
deildarstjóri á slysadeild Borg-
arspítalans í Fossvogi. Þá ríkti
gullöld í íslensku heilbrigðis-
kerfi. Borgarspítalinn nýrisinn
með glæstum húsakynnum, nýj-
um tækjabúnaði og reyndu
starfsfólki með brennandi áhuga
á að gera veg heilbrigðisþjónust-
unnar sem mestan. Í þá daga
ríkti sú skoðun að vel rekin heil-
brigðisþjónusta væri fjárfesting
til framtíðar og þar var hlutur
Lilju stór. Hún var reynslumikil,
harðdugleg og skipulagði starf-
semina af einstakri festu og fag-
mennsku.
Árin liðu hratt. Meðan Lilja
hélt starfi sínu áfram á slysa-
deildinni, fórum við til annarra
starfa. Það var svo fyrir rúmum
tveimur áratugum að við samein-
uðumst á ný á skurðdeild St. Jós-
efsspítala í Hafnarfirði. Þá upp-
hófst einstök gleðirík samvinna
með öllu því góða fólki, sem þar
starfaði sem aldrei bar skugga á.
Lilja var orðin þreytt á stjórn-
unarstörfum, kaus nú að vinna
við það sem hún best kunni,
skurðhjúkrun. Hún var frábær
inni á skurðstofu í erfiðum að-
gerðum. Einbeitt, ákveðin með
alla hluti á hreinu. Svo var hún
líka svo skemmtileg, hláturkliður
hljómaði jöfnum höndum á
skurðstofu og frammi í kaffi-
stofu.
Við tókum fljótlega eftir því
þegar hún kom til okkar á St.
Jósefsspítala að hún varð öll já-
kvæðari út í samfélagið. Við túlk-
uðum þetta sem svo að við vær-
um bara öll svo skemmtileg að
Lilja kæmi ekki auga á þau þjóð-
félagsmein sem hún áður hafði
gagnrýnt. En okkur skjátlaðist.
Það vorum ekki við sem kveikt-
um þessa nýju sýn á lífið og til-
veruna. Lilja hafði kynnst Þórði
sjóara, sem upp frá þessu varð
hennar tryggi og góði lífsföru-
nautur til hinstu stundar. Þórður
féll strax inn í hópinn okkar og
hefur glætt og göfgað allar okkar
samverustundir frá fyrstu kynn-
um, hlédrægur en gamansamur
með afbrigðum.
Lilja hafði lýst því yfir fyrir
árafjölda að hún ætlaði ekki að
starfa í ellinni á spítala. Strax og
95 ára reglunni yrði náð skyldi
hún draga saman seglin og eyða
ævikvöldinu í ferðalög. Ég ætla
að hætta á hádegi þegar sá dag-
ur rennur upp sagði hún kot-
roskin og hló innilega. Þá var nú
gott að vera komin með Þórð upp
á arminn. Þau keyptu sér húsbíl,
fóru víða sumar eftir sumar, en
meðan haust og vetrardrungi
grúfði yfir ferðuðust þau um víða
veröld eins og nýtrúlofuð alla
daga. Þannig viljum við minnast
okkar kæru vinkonu, sem tók
lokasprettinn í þessu lífi af æðru-
leysi og auðmýkt.
Við, ásamt samstarfsfólki
skurðdeildar St. Jósefsspítala,
vottum Þórði vini okkar og af-
komendum hennar okkar dýpstu
samúð.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn
þína
sem hefði klökkur gígjustrengur
brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi
lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast
ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðmundsson.)
Ragnhildur B. Jóhanns-
dóttir, Benedikt Sveinsson.
Það var fallegur vetrardagur
föstudaginn 15. febrúar síðastlið-
inn, heiðskír himinn og sjávar-
flöturinn spegilsléttur. Þetta var
síðasti dagur Oddfríðar Lilju,
hún dó þá um nóttina.
Fagran sumardag í ágúst árið
1960 safnaðist hópur ungra
stúlkna saman í anddyri Hjúkr-
unarskóla Ísland til að hefja nám
í hjúkrun. Það lá eftirvænting í
loftinu. Fæstar okkar þekktust
neitt áður. Ein stúlknanna vakti
strax athygli okkar. Hún var
myndarleg og glaðleg og gaf sig
fljótt á tal við okkur hinar. Þetta
varð til þess að við kynntust hver
annarri fljótt og vel. Þannig var
Lilja. Námstíminn í Hjúkrunar-
skólanum var lærdómsríkur og
skemmtilegur, bæði í leik og
starfi. Það ríkti glaðværð og mik-
ið var sungið. Það voru hljóð-
færaleikarar í hópnum, þ.á m.
Lilja sem spilaði á gítar. Hún var
hrókur alls fagnaðar og kunni
firnin öll af skemmtilegum lög-
um.
Námstímanum lauk og alvara
lífsins tók við. Við hófum hjúkr-
unarstörf á sjúkrastofnunum
víðs vegar um land. Í öll þessi ár,
sem nú eru liðin, hefur vinátta
okkar haldist og enn hittumst við
reglulega. Við höfum ferðast
saman bæði innanlands og utan.
Í hvert sinn, sem við hittumst
verðum við aftur tvítugar og get-
um endalaust rifjað upp
skemmtileg atvik frá námstím-
anum. Lilja var þar fremst í
flokki. Hún hafði einstaklega
gott minni og sagði svo skemmti-
lega frá að við veltumst um af
hlátri. Við munum sakna Lilju
mikið og nafn hennar verður
áfram á vörum okkar þegar við
komum saman.
Lilja var sterkur persónuleiki.
Hún var trygglynd og hrein-
skiptin. Það velktist enginn í vafa
um skoðanir hennar og hún lét
þær hiklaust í ljós. Lilja var
dugnaðarforkur, hún vann krefj-
andi starf og langan vinnudag.
Frístundir voru því fáar hjá ein-
stæðri móður, sem varð að sjá
sér og drengjunum sínum far-
borða. En Lilja kvartaði aldrei.
Hún var ekki vön að bera tilfinn-
ingar sínar á torg. Það leyndi sér
ekki að Lilja bar hag sona sinna
fyrir brjósti. Hún var afar stolt
af þeim og gladdist innilega hvað
þeim farnaðist vel í lífi og starfi.
Ekki var ánægjan minni með
sonarsynina og gleðin var mikil
þegar von var á tvíburum, litlum
stúlkum, sem fæddust í lok jan-
úar sl. Andlit Lilju ljómaði, þeg-
ar hún sagði frá þeim þar sem
hún lá fársjúk á sjúkrastofunni.
Það er sárt að vita að hún fékk
ekki að sjá ömmubörnin sín
þroskast og dafna.
Síðastliðin 20 ár hafa verið
Lilju heillarík. Þá kom Þórður
inn í líf hennar. Hún bar það með
sér að henni leið vel og hún naut
lífsins. Þau ferðuðust vítt og
breitt um landið og til áhuga-
verðra staða utanlands.
Í haust eru 50 ár liðin frá því
við lukum námi við Hjúkrunar-
skóla Íslands. Lilju verður sárt
saknað á þeim tímamótum.
Það er dýrmætt að hafa átt
vináttu Lilju í öll þessi ár, allt frá
því við hittumst fyrst á fögrum
ágústdegi.
Við vottum Þórði og sonum
hennar, Herði og Arnari, og fjöl-
skyldum þeirra okkar dýpstu
samúð.
Hollsystur Lilju,
Björk, Díana, Elísabet,
Erna, Fjóla, Gunnhildur,
Inga, Ingibjörg, Ída,
Jóna Margrét, Linda,
Ragnhildur og Þórunn.
Margs er að minnast og af
mörgu að taka þegar ég horfi til
baka og hugsa um ævilanga vin-
áttu okkar Lilju. Hún hefur verið
hluti af lífi mínu frá því ég fædd-
ist. Foreldrar okkar voru vinir
og bjuggu í sama húsi. Ekki er
örgrannt um að ég hafi litið upp
til stúlkunnar sem bjó uppi og
var tveimur árum eldri en ég.
Stundum fengum við að fara upp
á háaloft að leika okkur í friði
fyrir yngri börnunum, því báðar
vorum við elsta barn foreldra
okkar. Árin liðu og 1954 flutti
mín fjölskylda úr Meðalholtinu
en vináttan var söm. Það sama ár
vildi svo til að við fórum báðar
vestur á Snæfellsnes til sumar-
dvalar og tengdumst svo sterk-
um böndum fólkinu á Ingjalds-
hóli að í mörg ár fórum við
þangað hvenær sem færi gafst.
Tíminn leið og 1962 varð fjöl-
skyldan á Ingjaldshóli fyrir
miklu áfalli þegar tveir synir og
tengdasonur fórust í hörmulegu
sjóslysi, ásamt fleirum, með bát
sínum Stuðlabergi. Við lásum
þetta í blöðunum að morgni dags
og þó að við værum í vinnu héld-
Oddfríður Lilja
Harðardóttir
28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. MARS 2013