Morgunblaðið - 01.03.2013, Blaðsíða 29

umst við ekki við þar og mætt-
umst á Miklubrautinni báðar á
leið til Helgu, einnar systurinnar
frá Hóli. Það var eins og hand-
leiðsla því þó að við hefðum ekki
talað okkur saman um að hittast
var svo miklu auðveldara að
koma saman til vina okkar á
þeirri stundu. Það var því margt
sem tengdi okkur saman og þó
að við værum yfirleitt ekki í dag-
legu sambandi fréttum við hvor
af annarri í gegnum foreldra
okkar.
Vinátta og tryggð ríkti ætíð á
milli okkar og þó að oft liði lang-
ur tími milli þess að við hittumst
bar engan skugga á samband
okkar. Það var eins og milli okk-
ar væri ósýnilegur þráður og oft
ef eitthvað bjátaði á hjá annarri
þá hafði hin samband.
Við eignuðumst okkar fyrsta
barn á svipuðum tíma og þeir
fóru í afmæli hvor til annars
fyrstu árin. Þegar ég veiktist al-
varlega og lá mánuðum saman á
Landspítalanum, þar sem hún
starfaði þá, leit hún oft til mín.
Eins var það þegar dóttir mín lá
sínar mörgu legur á Borgarspít-
alanum, en Lilja gegndi þá
ábyrgðarstöðu þar, að hún kom
oft til hennar að fylgjast með.
Því var ekki gleymt og Ragn-
heiður Jóna minntist þess þegar
hún háði sína lokabaráttu fyrir
tveimur árum.
Það var gott að koma við í
Hörðalandinu í smáspjall og
kaffisopa og skrýtið að hugsa til
þess að Lilja sé ekki lengur þar.
Á Þorláksmessu hafði hún alltaf
afmælisboð og fór ég þangað ef
ég mögulega gat. Núna fyrir jól-
in var sama gestrisnin þó að
Lilja væri orðin mjög veik, þá sá
Þórður um að allt gæti verið sem
best. Þau voru samhent hjón og
ferðuðust mikið bæði innanlands
og utan.
Lilja var dugleg og traust
kona og var lengi ein með dreng-
ina sína tvo. Þeir eru henni báðir
til sóma. Hún var stolt af barna-
börnunum sínum og hlakkaði
mikið til að fá tvíbura í hópinn.
Því miður fær hún ekki að njóta
þeirra en náði þó að sjá telp-
urnar litlu.
Nú skilur leiðir um stund og
ég kveð Lilju með söknuði, en
um fram allt þakklæti fyrir það
sem hún var. Guð blessi minn-
ingu hennar.
Katrín Eyjólfsdóttir.
Það var mikil gæfa að kynnast
Lilju þegar hún og konan mín,
hún Ída, hófu nám í Hjúkrunar-
kvennaskóla Íslands 1960. Það er
margs að minnast. En það sem
stendur upp úr er að hún flutti
með sér ferskan og hressandi
blæ, hlýjan vorvind sem yljaði
okkur um hjartað. Það var mikið
gæfuspor fyrir Lilju að kynnast
Þórði. Það var svo gaman að
heyra þau segja frá ferðalögum
sínum og finna hvað vinátta
þeirra var einlæg og hlý.
Okkur langar að minnast Lilju
með þessum erindum úr kvæð-
inu Liljan eftir Þorstein Gísla-
son:
Ég leit eina lilju í holti,
hún lifði hjá steinum á mel.
Svo blíð og svo björt og svo auðmjúk
– en blettinn sinn prýddi hún vel.
Ég veit það er úti um engin
mörg önnur sem glitrar og skín.
Ég þræti ekki um litinn né ljómann
en liljan í holtinu er mín!
Og þó að í vindinum visni,
á völlum og engjum hvert blóm.
Og haustvindar blási um heiðar,
með hörðum og deyðandi róm.
Og veturinn komi með kulda
og klaka og hríðar og snjó.
Hún lifir í hug mér sú lilja
og líf hennar veitir mér fró.
Kæri Þórður, Hörður, Arnar
og fjölskyldur.
Við flytjum ykkur innilegar
samúðarkveðjur.
Guð blessi ykkur öll.
Páll V. og fjölskylda.
MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. MARS 2013
✝ Stefán Her-manns fæddist
28. júní 1952 á
fæðingarheimili
Guðrúnar Hall-
dórsdóttur í
Skerjafirði. Hann
lést á gjörgæslu-
deild Landspít-
alans 19. febrúar
2013 eftir stutta
legu.
Móðir hans var
Sigurbjörg Björgvinsdóttir, f.
23.1. 1925, d. 18.9. 2010.
Fjögurra mánaða gamall fór
Stefán í fóstur til móðursystur
Hann vann við verslun alla
ævi, fyrst sem unglingur og
ungur maður hjá fyrirtækinu
„Blóm og ávextir“. Seinna
stofnaði hann eigin verslun,
„Stefánsblóm“, sem hann rak á
meðan hann hafði heilsu til.
Eftir að heilsu tók að hraka
vann hann í hlutastarfi hjá
„Blómaverkstæði Binna“ fram
undir það síðasta. Síðastliðin
átján ár bjó Stefán í þjón-
ustuíbúð við Álfaskeið og með
dyggum stuðningi frá heima-
hjúkrun og góðri aðhlynningu
á Reykjalundi og Hrafnistu
gat hann haldið heimili þar til
æviloka.
Stefán verður jarðsunginn
frá Hafnarfjarðarkirkju í dag,
1. mars 2013, kl. 15.
sinnar, Huldu
Björgvinsdóttur, f.
26.3. 1922, d. 1.8.
2001, og manns
hennar, Hallgríms
Péturssonar, f.
16.10. 1923, d. 5.9.
1993, og ólst hann
upp hjá þeim. Fyr-
ir áttu þau eina
dóttur, Sigrúnu,
og er maður henn-
ar Ásgeir Þor-
steinsson. Þau eiga þrjú börn
og átta barnabörn.
Stefán gekk í Lækjarskóla
og svo í Verslunarskólann.
Stebbi góði vinur minn er fall-
inn frá.
Hugsanirnar þjóta um kollinn
um margar frábærar minningar
um hann Stebba. Það eru forrétt-
indi að hafa kynnst þér, Stebbi
minn. Þú varst svo blíður og góð-
ur. Þú hefur veitt mér og fjöl-
skyldu minni svo mikla gleði. Ég
minnist allra skemmtilegu stund-
anna með þér og ófárra matar-
boða heima hjá okkur Hartmanni
og setunnar úti á pallinum okkar í
sumarblíðunni. Þú varst líka svo
yndislegur að færa mér oft falleg
blóm, enda varstu algjör blóma-
karl. Það verður ansi einmana-
legt hjá okkur á næsta aðfanga-
dag en ég veit þú verður með
okkur í anda.
Þú varst alltaf svo glaður þrátt
fyrir veikindi þín. Ég dáist að því
hversu jákvæður þú varst alltaf.
Þín verður sárt saknað af okkur
en þó er missirinn hans Hart-
manns míns mestur. Það sem þið
gátuð setið saman og spjallað og
ófá skipti sem Hartmann rúllaði
þér heim. Ég fékk ófá símtöl frá
Hartmanni þar
sem hann sagðist vera seinn
heim því hann þyrfti að kíkja við
hjá Stebba og athuga hvort ekki
væri allt í lagi hjá þér.
Við Hartmann og vinir okkar
erum svo þakklát fyrir að þú
skyldir hafa náð að halda upp á 60
ára afmælið þitt síðasta sumar.
Það var sko gaman hjá okkur þá,
Stebbi. Við erum einnig mjög
þakklát fyrir að þið „Grindján-
arnir“ skylduð ná að fara til Te-
nerife sl. haust. Veit að það var
svo gaman hjá ykkur þá. Það var
erfitt að horfa upp á þig svona
veikan á spítalanum en ég er þó
þakklát fyrir að við Hartmann
vorum hjá þér þegar þú kvaddir
þennan heim. Ég veit að ættingj-
ar og allir vinir þínir hafa tekið
vel á móti þér hinum megin.
Þangað til næst, elsku Stebbi
minn.
Knús og kossar frá mér og
strákunum.
Guðbjörg Auðunsdóttir.
Í dag kveð ég fósturbróður og
frænda.
Foreldrar mínir Hulda og
Hallgrímur tóku Stefán í fóstur
aðeins fjögurra mánaða gamlan
og ólst hann upp hjá þeim við gott
atlæti. Ég gleymi aldrei deginum
er Stefán kom til okkar, ég var
svo spennt og ánægð að fá þenn-
an unga og fallega frænda í fjöl-
skylduna. Stefán var fyrirferðar-
mikið barn og meinstríðinn,
uppátækin ótrúleg sem allt of
langt væri að telja upp hér, hin
síðari ár rifjuðum við oft upp
bernskubrek hans og hlógum
mikið. Stefáni var í blóð borin
sölumennska, ungur byrjaði hann
að selja merki fyrir líknarfélög og
var oftar en ekki söluhæstur.
Hann fór sem unglingur að vinna
hjá Blómum og ávöxtum. Seinna
stofnaði hann eigin blómaverslun,
Stefánsblóm, og starfrækti hana
á meðan heilsan leyfði. Stefán var
með vöðvasjúkdóm sem hann fór
að finna fyrir um 35 ára aldur.
Síðastliðin mörg ár vann hann hjá
Blómaverkstæði Binna en Bernd-
sen-fjölskyldan hefur reynst hon-
um vel alla tíð. Á síðastliðnu ári
fór heilsu hans að hraka, þrátt
fyrir það hélt hann veglega veislu
í tilefni 60 ára afmælis síns og fór
til Tenerife í september með að-
stoð góðra vina, fyrir þetta var
hann mjög þakklátur og ánægð-
ur.
Með dyggri aðstoð heima-
hjúkrunar og frábærra vina gat
Stefán búið heima. Ég vona að á
engan sé hallað þó ég þakki sér-
staklega Hartmanni, Guðbjörgu,
Binna, Ástu og Palla fyrir ómet-
anlegan stuðning við hann. Ég vil
þakka Stefáni samfylgdina í yfir
60 ár.
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins
blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann
allsherjardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla
stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu genginn á guðanna fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson.)
Guð varðveiti þig.
Sigrún.
Minningarnar um okkur
frændsystkinin, litlar píslir að
gera eitthvað skemmtilegt, sækja
að. Hugmyndaflug Stefáns var
ótæmandi þegar kom að því að
skemmta sér. Ein af mörgum
minningum er þegar við, senni-
lega fimm ára, vorum að leik í
kompunni. Klæddum okkur í
gömul föt og fór lítið fyrir okkur.
Allavega varð enginn var við það
að við tvö, í búningunum og á
hælaskóm fórum út. Dragfín á
leið upp í Klaustur. Færið var af-
leitt fyrir allt of stóra skó á litlum
fótum, krapi og kuldi. Nunnurnar
tóku okkur vel, höfðu gaman af og
gáfu okkur heitt kakó. Svo fylgd
heim að dyrum á Ölduslóðinni.
Mæður okkar voru langleitar
þegar systirin skilaði okkur heim.
Þær voru vinkonur Stefáns,
nunnurnar en það einkenndi allt
hans líf að hann var vinmargur og
átti ótrúlega trausta og góða vini
sem stóðu við hlið hans allt til
enda.
Snemma kom í ljós að hann var
fæddur kaupmaður. Áður en
hann fór í skóla hafði hann aflað
sér stærðfræðikunnáttu hjá fisk-
salanum í nágrenninu. Þar mætti
hann oft sem aðstoðarmaður og
pakkaði inn fiski. Reiknaði þá allt
út í rauðmögum. Ég var dolfallin
yfir kunnáttu hans á því hvaða
uppæð skyldi greiða fyrir ákveð-
inn fjölda rauðmaga! Hann var
löngum söluhæsta barnið meðan
börn voru nýtt til fjáröflunar með
merkjasölu. Hann vann markaðs-
vinnu og lét konurnar í hverfinu
vita að hann kæmi næsta dag að
selja. Þær skyldu því ekki kaupa
af öðrum börnum. Stóru bláu
augun hjálpuðu til, og svo var
hann svo flinkur að spjalla.
Einhverju sinni fór hann með
strætó til Reykjavíkur til að koma
sér í vinnu í búð. Hann var ekki
nema sjö ára og erfitt að fá starf
svo ungur. Hann var auralaus,
átti ekki í strætó heim. Þá fór
hann á löggustöðina og sagðist
vera týndur. Frítt far heim í
löggubíl en það gekk ekki nema
tvisvar. Þá sáu þeir í gegnum
plottið. Alltaf duglegur að bjarga
sér.
Snemma var hann kominn í
vinnu hjá „Blóm & ávextir“.
Nokkrum árum síðar var „Stef-
ánsblóm“ orðið að veruleika.
Fljótlega eftir það fór að bera á
þeim sjúkdómi sem að endingu
lokaði hann fanginn í eigin lík-
ama. Hægt og örugglega. Engan
mann hef ég þekkt sem hefur tek-
ið örlögum sínum af slíku æðru-
leysi sem Stefán. Aldrei kvartsár.
Alltaf til í að skemmta sér, þó að
flest væri frá honum tekið. Góður
matur, góð vín í góðum fé-
lagsskap var nokkuð sem átti við
hann. Hann var fagurkeri og
kunni að meta vandaða muni og
klassa. Smekkmaður fram í fing-
urgóma. Þakklæti fyllir huga
minn fyrir að hafa fengið að vera
samferða Stefáni í gegnum lífið.
Jákvæðni hans og hugrekki hefur
kennt mér að vera þakklát fyrir
allt það sem við tökum sem sjálfs-
agan hlut á hverjum degi.
Ása Björk.
Hann var ekki bara sérstakur,
hann var einstakur, átti engan
sinn líka. Hefðbundin skóla-
ganga: Kató, Barnaskóli Hafnar-
fjarðar, landspróf í Vonarstræti
og síðan Versló þaðan sem hann
útskrifaðist 1973. Nokkrum sinn-
um vann hann við uppskipun úr
togurum í Hafnarfjarðarhöfn en
sumarvinnan var með Gesti í
kirkjugarðinum uppi á Öldum og
síðar með Binna og hans fjöl-
skyldu í Blómum og ávöxtum í
Reykjavík. Öll sín bernskuár var
hann merkjasölukóngur í Hafn-
arfirði. Hljóp milli húsa með
slysavarnafélagsbát á höfði að
selja merki. Mikið atriði var að
verða fyrstur til Lofts Bjarna.
Upp úr miðjum áttunda áratug
síðustu aldar stofnaði hann sína
eigin blómabúð, Stefánsblóm, og
hefur ætíð síðan verið kenndur
við þá búð. Jeppi lóma (Stebbi
blóma) var nafnið sem dóttir mín
gaf honum þegar hún var að byrja
að tala og það festist við hann hjá
okkur. Þær voru ófáar fegurðar-
drottningarnar sem voru krýndar
með blómum frá Stebba. Hann
starfaði lengi við góðan orðstír í
Hollywood og á Hótel Sögu.
Öllum var hann góður og til
allra hugsaði hann með hlýhug.
Hann var fjölskyldu minni afar
kær og góður vinur. Til marks um
vináttu okkar þótti mér sjálfsagt
að biðja hann að vera svaramaður
minn þegar ég gifti mig. Ég var
þó ekki sérstaklega glaður þegar
ég fann kaupstaðarlyktina af
svaramanninum eftir nýársfagn-
að kvöldið áður. En honum var
fyrirgefið og oft hlógum við að
þessu síðar. Hann átti tvær
mömmur, Huldu og Sigurbjörgu
Björgvinsdætur, fjölda vina og
enn fleiri kunningja. Hélt stór og
fjölmenn afmælisboð og sendi
hundruð jólakorta um hver jól.
Honum þótti sérstaklega vænt
um fyrrverandi forseta og bisk-
upa. Hann var alltaf umkringdur
konum og átti margar flottar vin-
konur á öllum aldri. Ekki má
gleyma þeim konum sem komu að
umönnun hans. Þær eru víða m.a.
á heilsugæslunni í Hafnarfirði, á
Hrafnistu og Reykjalundi svo
einhverjir staðir séu nefndir. Í
einni innlögn Stebba á Reykja-
lund kynntist hann piltum úr
Grindavík sem voru í endurhæf-
ingu eftir bílslys. Þeir urðu hon-
um einstakir vinir og hafa reynst
honum afar vel allar götur síðan.
Þar skal sérstaklega nefna Hart-
mann og hans fjölskyldu.
Heilsan síðustu 15-20 árin var
honum fjötur um fót en ekki
kvartaði hann, minntist aldrei á
eigin krankleika en hafði stöðugt
áhyggjur af heilsufari þeirra sem
hann þekkti og vissi að voru veik-
ir.
Hann var í guðsótta sínum
mjög sáttur við það líf sem honum
var gefið. Hann vissi hvaðan hann
kom og var líka viss um hvert
hann færi.
Ég votta öllum ástvinum Stef-
áns samúð mína. Minning um
góðan dreng lifir.
Hann Stefán fer ekki á blýk-
lossum til himna eins og gamla
konan sagði.
Páll Pálsson.
Hann var hetja; hann var öð-
lingur; hann var gleðigjafi; hann
var þrákálfur; hann var vinur
minn! Einstakur maður sem aldr-
ei kvartaði eða sagði æðruorð
þrátt fyrir þær byrðar sem á
hann voru lagðar sem ungan
mann og urðu æ þyngri með ár-
unum. Hann lifði lífinu lifandi til
síðustu stundar og var okkur hin-
um fyrirmynd. Jólakortaskrifin
okkar undanfarin ár skilja eftir
ljúfar minningar sem mér eru nú
einkar dýrmætar. Þá sátum við
tvö tímunum saman, hlógum,
sögðum sögur og slúðruðum jafn-
vel dálítið. Börnin mín sakna vin-
ar síns, sem alltaf var með á
stórum stundum í lífi þeirra, nú
síðast í desember. Þrátt fyrir
sorgina og missinn gleðst ég yfir
því að hann þurfti ekki að fara á
stofnun eða liggja veikur lengi.
Ég gleðst yfir því að hann fékk að
fara eins og hann vildi og halda
reisn sinni fram á síðasta dag. Ég
gleðst yfir því að nú er hann laus
úr viðjunum. Ég gleðst yfir því að
hafa átt hann að öll þessi ár.
Vertu kært kvaddur, elsku
Stebbi minn!
Sigrún Reynisdóttir.
Elsku Stebbi minn, hvað þú ert
búinn að standa þig vel í gegnum
þessi ár þín, ekki hefur nú þetta
alltaf verið dans á rósum fyrir
þig, svo mikið er víst, en alltaf var
samt eins og þú værir alheill og til
í allt, fyrstur á staðinn þegar eitt-
hvað var að gerast, svo gleymd-
irðu aldrei afmælinu mínu, alltaf
fékk ég rauðar rósir frá þér, elsk-
an mín, og hvað mér fannst vænt
um það, nú verður tómlegt á Jóm-
frúnni … enginn Stebbi, en við
munum halda heiðri þínum hátt á
loft.
Ég vil með þessum orðum
þakka fyrir vinskapinn okkar, og
þakka þér fyrir hvað þú varst
góður við mig og krakkana mína.
Hvíl í friði kæri vinur okkar.
Kolbrún Ólafsdóttir.
Í dag kveðjum við góðan
dreng, Stefán, æskuvin minn til
margra ára. Kynni okkar hófust á
barnaskólaárum okkar í Hafnar-
firði og áttum við margar ógleym-
anlegar stundir saman, einkum
þegar líða tók á unglingsárin og
dyr skemmtistaða höfuðborgar-
innar opnuðust fyrir okkur, en þá
létum við ungan aldur ekki hefta
för okkar.
Stebbi var mikill gleðigjafi og
alveg frá því að ég man eftir þess-
um litla, sæta strák, þá var hann
umvafinn kvenfólki og eftir því
sem árin liðu stækkaði sá hópur
og margir kynbræðra hans litu
hann öfundaraugum, þar sem
hann var umvafinn fyrirsætum og
fegurðardísum.
Stebbi var hörkuduglegur til
vinnu meðan hann hafði heilsu til.
Hann byrjaði snemma að afla
tekna, mætti fyrstur á merkja-
sölustaði, fékk þess vegna alltaf
búning hjá Slysavarnafélaginu og
seldi mest af öllum. Ungur að ár-
um tók hann Landleiðavagninn til
Reykjavíkur til að selja blöð og í
þeim borgarferðum kynntist
hann Binna og fjölskyldu hans
sem ráku Blóm og ávexti. Þar réð
hann sig sem innanbúðardreng
og lagði þar með grunninn að lífs-
starfi sínu. Síðar gerðist hann
sinn eigin herra og opnaði Stef-
ánsblóm við Barónsstíg og seinna
við Skipholt.
Stebbi átti stóran vinahóp eins
og sjá mátti þegar hann bauð til
veislu 28. júní síðastliðinn í tilefni
60 ára afmælis síns. Þar voru
samankomin hundruð vina og
ættingja á sólríkum degi sem
glöddust með honum. Vinahópur-
inn var stór vegna þess að Stebbi
lagði sig fram um að kynnast
fólki, lét sér annt um það, mundi
afmælisdaga flestra og var dug-
legur að halda sambandi við vini
sína og heimsækja þá. Stebbi
kunni alltaf vel við sig í góðum fé-
lagsskap. Hann var lífsglaður og
kunni vel að meta samkvæmislíf-
ið. Þessi lífsgleði hjálpaði honum í
erfiðum veikindum hans. Það sem
gerði honum kleift að vera þátt-
takandi var ómetanleg aðstoð
nokkurra vina hans sem fylgdu
honum milli staða og á ferðalög-
um milli landa og verður þeim það
seint þakkað. Þessir vinir hans
gerðu honum kleift að lifa lífinu í
gleði og í góðum félagsskap á
meðan þrek hans og heilsa leyfði.
Minning lifir um góðan vin.
Hildur Haraldsdóttir.
Höfðingi er fallinn frá. Höfð-
ingi sem aldrei gleymdi neinum
og gladdi fólk endalaust með sím-
tölum, blómum og gjöfum.
Ég minnist Stefánsblóma á
Barónsstíg og síðan í Skipholti.
Ég minnist fallegra blómaskreyt-
inga á sviði Hollywood og Broad-
way á tískusýningum Model 79 og
öðrum viðburðum. Ég minnist
glettninnar. Alltaf bros. Alltaf
gleði. Stundum smá púki í augna-
ráðinu. Ég minnist viðbragðanna
þegar veikindin fóru að herja á.
Ekki skyldi lagst í dvala, áfram
skyldi lífsins njóta. Alvarlegur
undirtónn en Pollýanna tekin alla
leið. Ég minnist Brekkubyggðar-
innar; ferðir mínar og Sindra
míns á morgnana til að aðstoða
við að komast á fætur og á kvöldin
til að ganga til náða. Það voru
mörg hlátursköstin tekin þá.
Og lífsins naut hann með stæl,
þrátt fyrir að vera bundinn hjóla-
stól til fjölmargra ára. Fara út,
hitta vini, njóta góðs matar og
góðra veiga. Grínast, hlæja, bulla,
smitandi frá sér jákvæðninni. Al-
varlegri umræður inn á milli sem
gjarnan lituðust af áhyggjum af
líðan og ástandi annarra.
Það má læra margt af því
hvernig Stebbi minn tók sínum
örlögum og lifði lífinu svo eftir var
tekið.
Ég er ríkari að hafa átt hann að
vini í 40 ár og þakka fyrir það.
Höfðingsskapur var hans ein-
kenni. Ég kveð Blómaprinsinn
með virðingu og þökk.
Lóló Rósenkranz.
Ég vissi alveg hver hann
Stebbi var. Stefán Hermanns var
í vikublöðunum að kyssa fegurð-
ardrottningar og flögra um með
fræga og fína fólkinu. En svo
stóðum við saman í blómabiðröð-
inni, þarna um árið á annarri öld,
þegar það var blómaskortur á ís-
lenskum blómamörkuðum. Við
mættum í röðina klukkan fimm
að morgni og urðum fljótt góðir
vinir. Við urðum perluvinir, jafn-
vel þótt ég væri ekki Sjannel-
gúggíarmanískutla. Hann horfði í
gegnum fingur sér með það þótt
hann væri vandlátur á fatnað og
varning og hefði ógurlega gaman
af elegant hlutum með fínum
merkjum. Hann var hátískuherra
og þótt ég væri sveitatútta og alls
ekki tískumeðvituð fegurðar-
drottning var ég borðdaman hans
Stebba svo oft í gegnum lífið. Og
Stefán Hermanns
SJÁ SÍÐU 30